Ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε ισόπαλος για δεύτερο συνεχόμενο ντέρμπι, ενώ ο Ολυμπιακός έμεινε χωρίς νίκη στα ντέρμπι του πρώτου γύρου. Οξύμωρο ή όχι, το 1-1 στο "Καραϊσκάκης" καθρέφτισε περισσότερο τα "δεν μπορώ" των ομάδων, παρά τα μπορώ τους.

Η ομάδα του Δώνη προηγήθηκε και έχασε τη νίκη με γκολ στο 95’. Δύο στοιχεία ικανά να πουν μια ιστορία ανωτερότητας και αισθήματος αδικίας στο τέλος. Αλλά, όχι, δεν έγινε έτσι.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ

Όπως πολύ σωστά (και με σπάνια αντικειμενικότητα και ψυχραιμία) παραδέχθηκε και ο Δώνης στη συνέντευξη Τύπου, ο Παναθηναϊκός στο Φάληρο έκανε το χειρότερο φετινό παιχνίδι του με την μπάλα. Οι πράσινοι ήταν καλά οργανωμένοι πίσω απ’αυτήν, αμύνθηκαν με σχετική ασφάλεια για 60’, αλλά είχαν ένα τεράστιο πρόβλημα: δεν μπορούσαν να απειλήσουν.

Ναι, γκολάρα ο Κάτσε, αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν παθητικός. Θέλει να παίξει με την μπάλα, ακόμα κι όταν ξέρει πως δεν θα έχει αυτός την πρωτοβουλία, αλλά δεν μπορεί σε τέτοια ματς. Ο Σισέ κατάπιε τον Μακέντα, ο καλός Μπουζούκης δεν μπορούσε να χτίσει συνεργασίες, ο Χατζηγιοβάνης ανταποκρινόταν σπάνια.

Η κίνηση στα μεσοδιαστήματα ήταν καλή, η άμυνα έπαιρνε ανάσες, αλλά η απειλή σχεδόν μηδενική.

ΥΠΕΦΕΡΕ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΙΣΑΩΡΟ

Στο τελευταίο μισάωρο η πίεση του Ολυμπιακού έγινε ασφυκτική. Η είσοδος του Μουνιέ όχι μόνο στέρησε στον Παναθηναϊκό τις ανάσες που του έδινε ο Μπουζούκης, αλλά δεν έδωσε τίποτα στους φιλοξενούμενους. Το φινάλε του αγώνα, οι άμυνες με ηρωισμό απέναντι σε πολιορκία κάπως αδικούν την οργανωμένη εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός στα 2/3 του ντέρμπι, αλλά ήταν και φυσικό επακόλουθο: αν δεν μπορείς να απειλήσεις, είναι μοιραίο να σε βάλουν στο τέρμα στο τέλος.

ΞΑΝΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Το χορτάρι καθρέφτισε τα "δεν μπορώ" και του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι έμειναν ξανά στο τέλος ενός ντέρμπι να μιλάνε για “άδικο” αποτέλεσμα και χαμένες ευκαιρίες. Με την ΑΕΚ ισοφαρίστηκαν στο τέλος, με τον Παναθηναϊκό ήταν αυτοί που βρήκαν το τελευταίο γκολ, με τον ΠΑΟΚ ακόμα μετράνε χαμένες ευκαιρίες και ο παρονομαστής είναι ο ίδιος, τα γκολ που δεν έρχονται.

Ναι, είναι σκληρό να μην απειλείσαι και να βρίσκεσαι πίσω στο σκορ από γκολάρα εκτός περιοχής, αλλά κάπως έτσι δεν πήγε και ο Ολυμπιακός να φύγει με τη νίκη από το ΟΑΚΑ χάρις στο γκολ του Φορτούνη;

ΞΑΝΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

Ο Ολυμπιακός είχε ξανά την πρωτοβουλία και για ένα ακόμα ματς βρήκε γκολ μετά τις αλλαγές. Απέναντι στον καλά οργανωμένο Παναθηναϊκό είχε το ωραίο 1-2 του Ποντένσε με τον Φορτούνη, είχε μια κεφαλιά του Χασάν και όχι κάτι περισσότερο.

Οι ερυθρόλευκοι πίεσαν ασφυκτικά και βρήκαν ένα γκολ που το άξιζαν, σε μια φάση που θύμισε τα δουλεμένα ανεβάσματα του Φιγκέιρας επί Μπέντο, αλλά και το ανέβασμα του Κούτρη που έφερε το 0-1 στο "Βικελίδης".

ΝΑΤΧΟ ΚΑΙ ΦΟΡΤΟΥΝΗΣ

Συνολικά όμως, μπροστά από την αντίπαλη εστία τα χέρια πήγαν ξανά στο κεφάλι. Ατυχία υπάρχει: όχι μόνο στις φάσεις, αλλά και στους τραυματισμούς. Συνολικά όμως υπάρχει και δυσκολία. Ο Νάτχο βοήθησε και στην κυκλοφορία και στα πατήματα εντός περιοχής, αλλά ο Φορτούνης βγήκε εκτός ματς.

Νομίζω πως φάνηκε πως ο Ολυμπιακός ήθελε τον Νάτχο πιο χαμηλά και τον Φορτούνη στη θέση του. Ανεξαρτήτως των επιλογών, οι ερυθρόλευκοι ζουν μια σπάνια γι’αυτούς δυστοκία, που δεν μπορεί μόνο να αποδοθεί στην τύχη.

ΜΕ ΔΙΔΥΜΟ ΣΙΣΕ - ΜΑΝΟ

Και ναι, είναι μεγάλο πρόβλημα οι τραυματισμοί Χασάν-Γκερέρο και σίγουρα κάτι πάει στραβά όταν τελειώνεις ένα ντέρμπι με αμέτρητες σέντρες και δίδυμο φορ τον Σισέ και τον Μάνο, που δεν έχει ανακοινωθεί από τον Ολυμπιακό.

ΠΕΝΑΛΤΙ Ο ΜΑΚΕΝΤΑ

Κλείνουμε με τον Μαρτίνς, που στη συνέντευξη Τύπου ζήτησε από τους δημοσιογράφους να παρατηρήσουν τις φάσεις του 47’, του 63’, του 83’ και του 84’, γιατί δεν μπορεί να καταλάβει τις αποφάσεις που πάρθηκαν.

ΟΚ, ας το κάνουμε. Στο 63’ και στο 84’ δεν υπάρχει κάτι, αλλά είναι μέσα στο ποδόσφαιρο παράπονα για φάσεις που δεν υπάρχει κάτι. Στο 83’ ο Μακέντα κάνει χέρι, είναι πέναλτι. Λίγοι προπονητές θα σταθούν στο γεγονός πως σ' εκείνο το σημείο της περιοχής ο διαιτητής δεν έχει οπτική επαφή με το χέρι και πως είναι αδύνατο να δώσει πέναλτι αν δεν έχει υπόδειξη από τον βοηθό του.

ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΣΤΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ 47’;

Στη φάση του 47’ τι υπάρχει; Ο Μαρτίνς προσπαθεί να καταλάβει τη φάση που ο Χριστοδουλόπουλος σκόραρε και ο διαιτητής σφύριξε φάουλ για τη σύγκρουση του Διούδη με τον Νάτχο; Σοβαρά ήθελε ο Πορτογάλος να μετρήσει το γκολ, να μην δοθεί φάουλ, να σκοράρει ο Ολυμπιακός σε ανυπεράσπιστη εστία με τον τερματοφύλακα να έχει χτυπήσει στο κεφάλι του πάνω σε πόδι αντιπάλου; Αυτήν την απόφαση δεν μπορεί να καταλάβει;

ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ

Υπάρχει και ένα όριο. Δεν ξέρω αν μπαίνει στη διάσειση ή στο κεφάλι πάνω σε γόνατο, δεν ξέρω αν μπαίνει στα καρούμπαλα στο κεφάλι του Διούδη ή στο όχημα και το οξυγόνο στον παίκτη του Παναθηναϊκού. Ο Μαρτίνς ζήτησε από τον Τύπο να παρατηρήσει τις φάσεις και το συμπέρασμα είναι πως ο ίδιος εκτίθεται αν συμπεριλαμβάνει μια τέτοια φάση.

Το δικό του φάουλ είναι μεγαλύτερο απ’αυτό που έγινε στον Διούδη και τουλάχιστον ο Νάτχο δεν το ήθελε, στόχος του ήταν να σκοράρει. Δεν μπορώ να φανταστώ τι ήθελε να πετύχει ο Μαρτίνς όταν συμπεριέλαβε αυτήν τη φάση, πέρα απ' το να υπηρετήσει κι αυτός το αφήγημα των ξένων διαιτητών που αδικούν τον Ολυμπιακό.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΕ

Ο Πορτογάλος έχει μια δύσκολη προπονητική αποστολή, δουλεύει καλά την ομάδα του, με λάθη και σωστά. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι να μετατρέψει τις συνεντεύξεις Τύπου σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και καταγραφής φάσεων. Υπάρχουν άλλοι γι’αυτήν τη δουλειά, κανείς προπονητής δεν κέρδισε μπαίνοντας σ’αυτό το τριπάκι.