Στην αρχή είχε να αντιμετωπίσει τα 12 χρόνια. Τόσα έχουν περάσει απ’το 2006, δηλαδή την τελευταία φορά που η Αγγλία νίκησε σε νοκ-άουτ Παγκοσμίου Κυπέλλου. “Θύμα” τότε ήταν το Εκουαδόρ, που νικήθηκε χάρις σε εκτέλεση φάουλ του Μπέκαμ.

Πόσο παλιά είναι το 2006; Ας πούμε πως τότε ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν είχε σκοράρει σε 1.300 λεπτά συμμετοχής στο Champions League και τώρα είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του θεσμού με 120 γκολ. Τόσο παλιά.

ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΓΓΛΙΑ ΑΠΟ ΠΟΤΕ

Ανταποκρίθηκε. Η Αγγλία ήταν καλή απέναντι στην Κολομβία. Όχι εντυπωσιακή, όχι ιστορική, αλλά καλή. Σωστή ανάπτυξη, καλός έλεγχος και, το κυριότερο, πολλή πίεση αμέσως μετά την απώλεια κατοχής. Το καλύτερο αυτής της Αγγλίας σε σχέση με το παρελθόν; Δεν παίζει με “αγγλικό” πάθος.

Το συζητήσαμε και πριν ξεκινήσει το τουρνουά, η Αγγλία θα είναι λιγότερο Αγγλία από ποτέ. Κι ένα απ’αυτά που δεν κάνει σε σχέση με το παρελθόν είναι αυτό το κλασικό το “cmon England” που είχε πάντα στα παιχνίδια της.

ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΝΟΥΣΙΟ CMON

Πάθος και ενθουσιασμός, που μετά καταλαγιάζουν και δίνουν τη θέση τους στο άγχος. Πάθος και ενθουσιασμός, που σύντομα καταλαβαίνεις πως στην ουσία είναι βιασύνη και θολωμένο μυαλό. Σχεδόν ποδοσφαιρική ανοησία, αφέλεια.

Η Αγγλία του 2018 εννοείται πως έχει ταχύτητα και τρεξίματα, εννοείται πως παίζει με πάθος, όπως όλοι, αλλά όχι, δεν έχει αυτό το ανούσιο cmon, που στην ουσία προτάσσεται για να καλύψει την απουσία πλάνου, καθαρού μυαλού, αυτοπεποίθησης.

ΥΠΕΦΕΡΕ ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ

Η διαχρονική εικόνα που έχω απ’τους Άγγλους είναι μια ομάδα που υποφέρει πριν καν έρθει η στιγμή να υποφέρει. Μια ομάδα που δεν παίζει, απλώς παλεύει, ανεξαρτήτως του ποιος είναι και τι κάνει ο αντίπαλος.

Λέγαμε πριν καν τη δούμε να παίζει πως τώρα έχει καθαρό πλάνο, παίκτες ταιριαστούς να το υπηρετήσουν, πρωταγωνιστές που δεν κουβαλάνε καμία υποχρέωση διάκρισης, παρά μόνο δίψα και ανεμελιά.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια ομάδα “κανονική” που έχει ως μεγαλύτερη διαφορά με το παρελθόν πως τρέχει, αλλά δεν βιάζεται, προσπαθεί για το σωστό, δεν προσπαθεί χωρίς στόχο.

Η ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΜΒΟΣ

Ναι, δεν ενθουσίασαν, αλλά κράτησαν την Κολομβία πολύ μακριά. Η απουσία του Χάμες έπαιξε προφανώς τον ρόλο της, αλλά η Αγγλία πίεζε και έκλεβε, είχε τον έλεγχο και έπαιζε σωστά.

Απ’την άλλη ο Πέκερμαν την είχε διαβάσει σωστά: γέμισε τον άξονα με ρόμβο, προσπάθησε να έχει πολλούς παίκτες στον χώρο που κινείται η τετράδα μπροστά απ’τον Χέντερσον, οι Λίνγκαρντ, Άλι, Στέρλινγκ και Κέιν.

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΚΕΪΝ

Ο τελευταίος ήταν ξανά εκπληκτικός στον ρόλο του μακριά απ’την περιοχής. Σωστές τοποθετήσεις, καλές επιλογές στις πάσες, σίγουρη παρουσία και το βασικότερο, όχι ένας παίκτης που εκνευρίζεται επειδή δεν έχει εκτελέσει, κάποιος που θα πάει στην περιοχή και θα περιμένει να τον “ταϊσουν”.

Ακριβώς στον ρόλο που έχει στην Τότεναμ με τον Ποκετίνο, ο Κέιν έδειξε ξανά πόσο άδικο έχουν όσοι τον λένε άμπαλο ή άτεχνο, επειδή δεν θα ντριμπλάρει ποτέ εντυπωσιακά. Άμπαλος δεν μπορεί να είναι ποτέ ένας φορ που είναι σκόρερ και ταυτόχρονα κινείται τόσο καλά μακριά απ’το “κουτί”, που έχει τέτοια παρουσία στον χώρο του δεκαριού.

ΝΙΚΗΣΕ ΤΑ 12 ΧΡΟΝΙΑ

Τα στημένα έδωσαν ξανά τη λύση, ο Κέιν σκόραρε ξανά απ’τη βούλα, η Αγγλία είχε απάντηση σε ο,τι δοκίμαζε η Κολομβία κι ανησύχησε μόνο μια φορά, από λάθος του Γουόκερ, που έφερε το σουτ του Κουαδράδο.

Της έλειπαν μόνο καλύτερες επιλογές στην κόντρα για να έχει ένα δεύτερο γκολ, αλλά ανταποκρίθηκε. Αντιμετώπισε τα 12 χρόνια απ’την τελευταία φορά και φάνηκε αντάξια.

Η ΩΡΑ ΤΟΥ WTF?

Και αφού αντιμετώπισαν τα 12 χρόνια, μετά είχαν να αντιμετωπίσουν το μεγαλύτερο WTF? του τουρνουά. Ένα καταδικασμένο σουτ του Ουρίμπε, απ’αυτά τα απεγνωσμένα. Η μπάλα φάνηκε να πηγαίνει στο παραθυράκι, όλοι κράτησαν την ανάσα τους. Η απόκρουση του Πικφορντ έφερε επιφωνήματα σε όλον τον πλανήτη, όλοι περίμεναν το ριπλέι, για να καταλάβουν τι σουτ ήταν αυτό και τι απόκρουση έγινε.

Το κόρνερ εκτελέστηκε γρήγορα, ο Μίνα πήδηξε μαζί με τον Μαγκουάιρ. Ο άτσαλος, αντιτουριστικός Μαγκουάιρ, που κάνει ένα καταπληκτικό τουρνουά, έχασε την κεφαλιά απ’τον Μίνα, που κάνει ακόμα πιο καταπληκτικό Μουντιάλ: τρίτο γκολ από κόρνερ, 1-1, παράτα και το ριπλέι πήγε για αργότερα.

"ΠΑΛΙ ΣΕ ΕΜΑΣ ΣΥΝΕΒΗ"

Μετά το WTF? είχαν να αντιμετωπίσουν το “πάλι σ’εμάς συνέβη”. Η Κολομβία είχε την ψυχολογία στην παράταση. Και εκτός απ’αυτήν, είχε αντίπαλο μια Αγγλία που δεν ήταν πια κανονική ομάδα. Οι αλλαγές του Σάουθγκέιτ στο τέλος της κανονικής διάρκειας ήταν για να κρατήσει το σκορ, δεν ήταν “κανονικές”.

Στην παράταση η Αγγλία είχε για πρώτη φορά στη διοργάνωση τους Χέντερσον-Ντάιερ και τους Κέιν-Βάρντι μαζί στο γήπεδο. Δυο αμυντικούς χαφ και δύο φορ, ενώ ανάμεσα τους είχαν φύγει Στέρλινγκ-Άλι και είχε μείνει μόνο ο Λίγνκαρντ.

Κομμένη στα δύο, η Αγγλία δεν είχε ανάπτυξη, δεν μπορούσε να κρατήσει την μπάλα, δέχθηκε πίεση σε όλο το πρώτο ημίχρονο της παράτασης και έπρεπε να περιμένει την είσοδο του Ράσφορντ και κάποιες ενέργειες του Βάρντι για να ισορροπήσει. Άντεξε τα 12 χρόνια, άντεξε το WTF?, άντεξε το “πάλι σ’εμας” και την ανορθόδοξη ενδεκάδα.

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ

Και στο τέλος είχε να αντιμετωπίσει το ποτέ. Τρεις φορές έχει πάει στα πέναλτι η Αγγλία και τις τρεις είχε φύγει με το κεφάλι σκυμμένο: ημιτελικός το 1990, φάση των 16 το 1998, προημιτελικός το 2006. Μηδέν στα τρία, δεν έχει καμία χώρα στην ιστορία του Μουντιάλ.

Κι αν προσθέσει κανείς και τους αποκλεισμούς στα πέναλτι στα Euro (1996, 2004, 2012) το βάρος αγγίζει τα όρια του εθνικού κόμπλεξ.

ΒΓΗΚΕ ΑΠ’ΤΟΝ ΠΑΤΟ

Κι όταν ο Χέντερσον αστόχησε, η Αγγλία έπεσε στο ναδίρ. Η αστοχία του Νο8 της Αγγλίας σήμαινε πως πλέον είχαν μόνο 8% για να προκριθούν: μόνο μία φορά στις 12 έχει νικήσει σε Μουντιάλ η ομάδα που εκτελεί 2η και αστόχησε πρώτη στη διαδικασία.

Η τραγωδία των πέναλτι ήταν έτοιμη να παιχτεί σε επανάληψη. Το δοκάρι έδωσε ελπίδα, αλλά δεν θα ήταν ποτέ αρκετό από μόνο του. Πρώτα έπρεπε ο Τρίπιερ να φέρει τη διαδικασία στα ίσια και το έκανε. Μετά ο Πίκφορντ έπρεπε να πιάσει ένα πέναλτι, να γίνει ήρωας, να γίνει ο πρώτος(!) Άγγλος που πιάνει έστω ένα πέναλτι στη διαδικασία μετά τον Σίμαν και το 1998.

Ο μικρός τέντωσε το αριστερό του χέρι και τα κατάφερε. Έμενε η τελευταία πράξη: να μπει το πέναλτι που δεν χάνεται ποτέ, αυτό που δίνει τη νίκη. Ο Ντάιερ. Ο παίκτης με το Νο4 στην πλάτη, για να δώσει στην Αγγλία την πρώτη της νίκη στα πέναλτι στην 4η προσπάθειά της σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Δίχτυα.

ΜΕ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ

Οι Άγγλοι είχαν πλέον νικήσει και το ποτέ. Τελικά το είδαμε κι αυτό, δική τους νίκη στα πέναλτι, το ποτέ πέθανε. Με προπονητή τον Σάουθγκεϊτ, αυτόν που πριν από 22 χρόνια είχε χάσει ίσως το πιο οδυνηρό πέναλτι της αγγλικής ιστορίας, αυτό στον ημιτελικό του Euro 1996 με τους Γερμανούς.

Τότε, που γεννήθηκε το It’s coming home, το απόλυτο τραγούδι, σύνθημα, κλισέ, αστείο, πείτε ο,τι θέλετε, δεν πρόκειται ποτέ να βγει κάτι καλύτερο.

Η ομάδα με προπονητή τον απόλυτο μοιραίο νίκησε ο,τι βρήκε στον δρόμο της. Για ένα βράδυ. Ο στόχος του “να είμαστε σοβαροί και όχι περίγελος” επετεύχθη στους ομίλους. Ο στόχος του “να περάσουμε επιτέλους έναν γύρο” επετεύχθη απέναντι στην Κολομβία και μαζί του νικήθηκε και ο μεγάλος αντίπαλος, το ποτέ των πέναλτι.

Ο,τι ακολουθήσει, θα είναι μπόνους. It’s coming home. Μπορεί και όχι. Προχωράμε.

Ήρ​θε η στιγμή να απολαύσεις​τα νοκ-άουτ ​τ​ο​υ​Π​αγκοσμίουΚ​υ​π​έ​λλο​υ​στο Stoiximan.gr! Αμέτρητα Στοιχήματα και πλούσιο παιχνίδι κάθε μέρα!