Βουτάω, το κερδίζω (ή μου το δίνουν), σκοράρω, παίρνω βαθμό, βαθμούς, νίκες. Το ξέραμε και πριν δώσει τη συνέντευξη στον Γιώργο Περπερίδη και τον Ηλία Καλλονά που δημοσιεύθηκε στο Sport24.gr.

(Το Sport24.gr είναι το site που δημοσίευσε τη συνέντευξη, το site που διαβάζετε και τώρα αυτές τις γραμμές. Η σημείωση γίνεται για όσους θέλησαν να σχολιάσουν τα λεγόμενα του Αλεξανδρή, αλλά παρέλειψαν/ξέχασαν/αμέλησαν να αναφέρουν το πού τα διάβασαν.)

Το ξέραμε πως ο Αλεξανδρής έχει βουτήξει και έχει πάρει πέναλτι. Παρόλα αυτά οι ατάκες του εξόργισαν κόσμο. “Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair-play και μαλακίες. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες”.

ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ CHEATERS

Τη μισώ αυτή τη λογική. Απλά και ατόφια. Με τα χρόνια την αποδέχθηκα, κατανοώντας πως ήταν, είναι και θα είναι πάντα παρούσα, αλλά ποτέ δεν έπαψα να την εχθρεύομαι. Κι αν με την πάροδο του χρόνου πιάνω τον εαυτό μου να είναι πιο μαλακός με τους cheaters, είναι πολύ απλά γιατί το μίσος σε κουράζει.

Κανείς δεν θέλει να είναι πάντα οργισμένος, κάποια στιγμή αποδέχεσαι την ύπαρξη και της σκοτεινής πλευράς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως την υιοθετείς.

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕ FAIR-PLAY ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ

Πρωταθλητισμό δεν έχω κάνει, για να ξέρω από προσωπική άποψη αν ισχύει 100% το “δεν υπάρχουν fair-play και μαλακίες”. Ως παρατηρητής, έξω απ’το χορό, λέω όμως πως έχω δει και τα δύο να συμβαίνουν.

Ο Αλεξανδρής εκφράζει τη δική του αλήθεια και η σκέψη μισού λεπτού αρκεί για να σκεφτεί ο καθένας μας παραδείγματα που τον δικαιώνουν. Απ’το χέρι του Μαραντόνα σ’αυτό του Ανρί, απ’το θέατρο του Ριβάλντο που έκανε πως τάχα τον χτύπησαν στο πρόσωπο και κυλιόταν στο χορτάρι, στις βουτιές άπειρων επιθετικών.

Πάλι ως παρατηρητής όμως μπορώ να σκεφτώ και παραδείγματα που λένε πως υπάρχει πρωταθλητισμός με “fair-play και τέτοιες μαλακίες”. Το Euro σήκωσε, Αλέξη, η Ελλάδα και δεν “έκλεψε” κανέναν στην πορεία, σε καμία φάση. Είναι δεκτόν να πιστεύεις πως γίνεται μόνο με τον τρόπο σου, αλλά δεν είναι έτσι, σόρι.

ΘΑ ΤΟΥ ΕΣΠΑΓΑ ΤΑ ΠΟΔΙΑ

Ανταγωνισμός, ναι. Κλεψιά, όχι. Πως το έλεγε να δεις ο Σάνκλι; “Θα έσπαγα τα πόδια ακόμα και της γυναίκας μου αν παίζαμε αντίπαλοι, αλλά δεν θα την έκλεβα ποτέ”. “Και θα έσπαγα τα πόδια αυτού που με κλέβει”, θα προσέθετα εγώ. Γιατί όποιος δεν πιστεύει στο fair-play δεν το δικαιούται κιόλας.

ΕΙΠΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, ΟΧΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ, ΤΟ ΗΘΙΚΟ

Πίσω στον Αλεξανδρή. Εξοργίζει η δήλωση, το κατανοώ, αλλά θα πρέπει κανείς να του αναγνωρίσει κάτι. Δεν υποκρίνεται πως δεν ξέρει τίποτα για το φόνο. Θα του αναγνώριζε κανείς τη μεταμέλεια μετά από τόσα χρόνια; Δεν νομίζω, αντιθέτως υποθέτω πως η αντίδραση θα ήταν “ναι, τώρα κάνεις τον τίμιο που τα έχεις πάρει τα πέναλτι, τις νίκες και τα πρωταθλήματα”.

Ο Αλεξανδρής είπε αυτό που θεωρεί πως ισχύει. Δεν μας το πούλησε ως σωστό, τίμιο ή ηθικό. Είπε αυτό που πιστεύει, που συνάδει με αυτό που έκανε. Και στην πράξη υπάρχει ο στόχος του κέρδους, αλλά η δήλωση έχει μόνο χασούρα. Δεν τον χειροκροτώ για την άποψή του, όμως σόρι, εκτιμώ αυτόν που λέει αυτό που σκέφτεται όταν αυτό που σκέφτεται δεν τον κολακεύει καθόλου. Και όταν το λέει χωρίς να έχει να κερδίσει κάτι, παρά μόνο να χάσει.

Όπως πολλοί άλλοι πριν απ’αυτόν, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το βήμα που έχει ως παλαίμαχος για να “γυαλίσει” το προφίλ του ποδοσφαιριστή Αλεξανδρή. Είναι σαφές πως το μόνο που σκεφτόταν απαντώντας για ώρες στις ερωτήσεις του Καλλονά και του Περπερίδη ήταν να πει αυτό που αισθάνεται και πιστεύει.

ΤΑ ΕΒΑΛΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ

Πως είναι σαφές; Αν διαβάσει κανείς όλη τη συνέντευξη και δεν αρκεστεί στο απόσπασμα για τις βουτιές και τη Ριζούπολη. Οι μη-Ολυμπιακοί εξοργίστηκαν, αλλά αν διάβαζαν όλη τη συνέντευξη θα έβλεπαν έστω πως αυτός που τους κάνει έξαλλους με τις βουτιές και τα επεισόδια είναι ο ίδιος που λέει κι άλλα.

Ο ίδιος που εξοργίζεται τόσο πολύ ώστε να αποκαλέσει τον Μπάγεβιτς “μπάσταρδο” και να δηλώσει πως τον έβλεπε στην τηλεόραση να κάνει δηλώσεις και ήθελε να τη σπάσει. Ο ίδιος που αποθεώνει τον Τζόρτζεβιτς ως ποδοσφαιριστή και συμπαίκτη, αλλά ταυτόχρονα τον “κράζει” και χαρακτηρίζει ως μικρότητα την κίνησή του στην απονομή του 2003. Ο ίδιος που λέει πως ο Καρεμπέ είναι “αδερφός” του, αλλά θα ήθελε να τον αρχίσει στις κλωτσιές ως τεχνικό διευθυντή.

Ο ίδιος που κατακεραυνώνει τον Παναγούλια με επιχειρήματα για όσα έγιναν στο Μουντιάλ του 1994. Ο ίδιος που λέει πως για 25 χρόνια αισθανόταν πειραματόζωο στα χέρια των γυμναστών που τον εκγύμναζαν και τον προπονούσαν “όπως νά’ναι”.

Ο ίδιος που κράζει ανοιχτά και χωρίς περιστροφές τον Ολυμπιακό για τη μεταγραφική πολιτική, για παίκτες τύπου Μποτία, Ντα Κόστα και Φιγκέιρας, που “σεντράρει και η μπάλα πετυχαίνει τον Τσουκαλά με την ντουντούκα”. Ο ίδιος που τα χώνει στους μάνατζερ που του λένε πως ως προπονητής “πρέπει να τους ακούει”, που ψάχνουν τις μεταγραφές και τις μίζες.

ΕΚΑΝΕ ΕΧΘΡΟΥΣ ΠΑΝΤΟΥ

Όχι, αν διαβάσει κάποιος όλη τη συνέντευξη δεν θα αλλάξει άποψη και θα πει “καλά τα είπες Αλέξη για τις βουτιές”. Θα καταλάβει όμως πως ο Αλεξανδρής ούτε πολιτική έκανε, ούτε έγλειψε κανέναν. Τα έβαλε με όλους όσους γούσταρε να τα βάλει. Κι όταν τα βάζεις με όλους, τότε στην ουσία δεν τα βάζεις με κανέναν, όπως δεν βάζεις και πλάτη σε κανέναν. Απλώς λες αυτό που πιστεύεις και τελικά μάλλον χάνεις εσύ ο ίδιος.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΣΤΟ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟ ΛΙΒΑΝΙ

Ο Αλεξανδρής έκανε (ή μάλλον διατήρησε) εχθρούς σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, αλλά μην έχει κανείς αμφιβολία πως δεν δημιούργησε εχθρούς και στον Ολυμπιακό. Όσοι είπαν “πέστα” όταν τον διάβασαν για τη Ριζούπολη, μάλλον μαγκώθηκαν όταν διάβασαν την κριτική στο ερυθρόλευκο “σήμερα”, αλλά και “χθες”.

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού έχουν συνηθίσει να ακούν παλιούς ποδοσφαιριστές να τα χώνουν στην ομάδα, αλλά οι αντίστοιχοι του Ολυμπιακού όχι: το λιβάνι πάει σύννεφο απ’τις ερυθρόλευκες δόξες και ο Αλεξανδρής αποτέλεσε μεγάλη εξαίρεση. Και αυτές οι εξαιρέσεις δεν εκτιμώνται πολύ, ούτε εντός ούτε εκτός ομάδας.

ΚΑΝΤΕ ΤΟΝ ΜΟΝΙΜΟ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ

Αν είχα γιο, δεν θα ήθελα να του μάθει να κλέβει, παρά μόνο να του μάθει ποδόσφαιρο, οπότε δεν θα τον ήθελα για προπονητή του. Αλλά αν δούλευα σε κανάλι, θα πρότεινα σήμερα κιόλας στους υπευθύνους να τον κάνουν μόνιμο σχολιαστή τις Κυριακές ή όποτε άλλοτε.

Καταλαβαίνει το σύγχρονο ποδόσφαιρο (διαβάστε τη συνέντευξη για να το διαπιστώσετε) και το κυριότερο: λέει αυτό που πιστεύει, χωρίς να τον νοιάζει να κάνει εχθρούς ή φίλους. Τέτοιους χρειαζόμαστε στο γυαλί, όχι τους προπονητές της αναμονής που περιμένουν ποιος θα απολυθεί για να πάρουν τη θέση του και μετράνε κάθε λέξη για να μη στεναχωρήσουν κανέναν.

Αυτόν θα ήθελα να σχολιάζει την αγωνιστική, να λέει ο,τι βλέπει, να στεναχωρεί/χαροποιεί ταυτόχρονα όλους τους μεγάλους και στο φινάλε, να του κάνουν και πλάκα στις επίμαχες φάσεις, να του λένε “πες Αλέξη, εσύ ξέρεις από βουτιές”. Τηλεόραση είναι, δεν υπάρχουν fair-play και μαλακίες, σωστά;