Οι Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ γκέλαραν μαζί, όπως είχαν κάνει και την 4η αγωνιστική, όταν ο Δικέφαλος έφερε "Χ" με τον Άρη στην Τούμπα και οι ερυθρόλευκοι άφησαν δύο βαθμούς στο εκτός έδρας ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Και οι δύο διεκδικητές πλήρωσαν το ίδιο λάθος, μπήκαν σε δύσκολες αναμετρήσεις με σχέδιο που δεν μπορούσε να τους βοηθήσει.

ΑΝΕΒΑΣΜΕΝΟΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΤΟΥ ΕΝΔΕΚΑΔΑ

Η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν αναμενόμενα καλή στην Τούμπα. Δεν ήταν έκπληξη η παρουσία της ομάδας του Δώνη, έκπληξη ήταν η εμφάνιση του ΠΑΟΚ. Οι πράσινοι μπορεί να είχαν χάσει εντός από την (εξαιρετική φέτος) ΑΕΛ, αλλά ήταν σε εμφανή ανοδική πορεία.

Ταυτόχρονα, πήγαν στην Τούμπα κι επιτέλους ξεκίνησαν με την καλύτερη ενδεκάδα που έχουν αυτήν την εποχή.

Η καλύτερη τετράδα στην άμυνα, Κουρμπέλης-Δώνης στον άξονα, ο Ζαχίντ μπροστά τους, στην κορυφή ο Μακέντα και οι Χατζηγιοβάνης - Μπουζούκης στα άκρα. Μπορεί σε κάποια ματς ο Παναθηναϊκός να έχει τη δυνατότητα να είναι πιο επιθετικός, με έναν ακόμα παίκτη στην επίθεση και τον Ζαχίντ ή τον Μπουζούκη πιο χαμηλά.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΔΩΝΗ

Για ντέρμπι όμως, ο Παναθηναϊκός είχε σωστή διάταξη και, το σημαντικότερο, σωστό σχέδιο. Ο Δώνης το ανέλυσε τέλεια μετά το ματς, αλλά οι τίτλοι πήγαν σε άλλες δηλώσεις του.

“Σε μορφή ανάπτυξης, ο Μάτος γίνεται τρίτος κεντρικός αμυντικός μαζί με τους Ίνγκασον στο κέντρο και τον Κρέσπο αριστερά. Έχει τη μία γραμμή ο Λημνιός, την άλλη ο Γιαννούλης και μένει ο Αουγκούστο ως καθαρό "6άρι, με τον Μίσιτς πιο ψηλά στις άλλες ζώνες.

Αυτό που προσπαθεί ο ΠΑΟΚ είναι ανάμεσα στις ζώνες να έχει τέσσερις παίκτες και δύο τους ακραίους, σύνολο έξι. Εμείς πάνω σ' αυτό, όσο οι δυνάμεις μας ήταν καλές, είχαμε πολύ καλό πρέσινγκ πάνω στους τρεις στόπερ του ΠΑΟΚ, με αποτέλεσμα να τους αναγκάζουμε πολλές φορές να κάνουν μεγάλες μπαλιές”.

Ο Παναθηναϊκός διάβασε όλα τα παραπάνω, αλλά κατάφερε και να τα αντιμετωπίσει ακριβώς όπως τα περιέγραψε ο Δώνης. Πίεση στους στόπερ, δεν άφησε τον ΠΑΟΚ να κινείται όπως θέλει στο κέντρο, δεν επανέλαβε την παθητική στάση που είχε στο γήπεδο της ΑΕΚ, όταν η Ένωση κοιτούσε από απόσταση όποιον παίκτη των πρωταθλητών είχε την μπάλα.

Οι στόπερ πιέστηκαν, ο Αουγκούστο εγκλωβίστηκε, ο Μίσιτς ήταν αναγκασμένος να βγαίνει στα άκρα. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο κράτησε τον ΠΑΟΚ μακριά από την περιοχή του, αλλά είχε έστω και οριακά την κατοχή, αφού οι δικές του επιθέσεις κρατούσαν περισσότερο και κατάφερνε σε αρκετές περιπτώσεις να ανεβάσει και παίκτες από τις πίσω γραμμές.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧ

Όλα τα παραπάνω ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμενόμενα από τον Παναθηναϊκό. Αυτή που δεν ήταν αναμενόμενη ήταν η προσέγγιση του ΠΑΟΚ. Ο Δικέφαλος δεν μπήκε ούτε με την ένταση ούτε με την προετοιμασία που απαιτεί ένα ντέρμπι, λες και νόμιζε πως θα παίξει ένα ματς χαμηλών απαιτήσεων.

Όλα νομίζω πως καθρεφτίζονται στην επιλογή του Στοχ. Ο Αμπέλ καλά έκανε και έδωσε στον Σλοβάκο φανέλα βασικού στα δύο παιχνίδια του ΠΑΟΚ με Λαμία και Βόλο: κάποια στιγμή έπρεπε να πάει κι αυτός τις ευκαιρίες του, να μπει στο ροτέισον, να βρει ρυθμό. Όμως, δυσκολεύομαι να καταλάβω πως σε αυτά τα ματς χαμηλών απαιτήσεων ο Στοχ έδειξε πως είναι σε θέση να ξεκινήσει βασικός σε ντέρμπι.

Στην ουσία η πλευρά για τον ΠΑΟΚ είχε έναν ποδοσφαιριστή, τον Γιαννούλη, που ήταν μάλιστα αναγκασμένος να μένει χαμηλά και να μην έχει τα γνωστά ανεβάσματά του. Εκτός της παρουσίας του Στοχ, ο Δικέφαλος είχε πρόβλημα στην ανάπτυξη, αλλά και βιασύνη στο τελευταίο κομμάτι του γηπέδου.

ΕΙΧΕ ΒΙΑΣΥΝΗ, ΔΕΝ ΕΚΛΕΙΣΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν έκαναν μόνο τις μακρινές μπαλιές που ανέφερε ο Δώνης, αλλά είχαν και βιασύνη όταν περνούσαν τη σέντρα: γρήγορες, τσαπατσούλικες μπαλιές στον Σβιντέρσκι, άμεσες σέντρες χωρίς στόχευση από τα άκρα.

Ο Δικέφαλος όχι μόνο έκλεισε το πρώτο ημίχρονο χωρίς σοβαρή ευκαιρία, αλλά χωρίς ποτέ να καταφέρει να κρατήσει τον Παναθηναϊκό για αρκετό διάστημα κλεισμένο στην περιοχή του.

ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ Η ΑΝΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΝΤΕΡΜΠΙ

Μπορεί το λάθος του Κρέσπο να ήταν αυτό που έδωσε στον Ζαχίντ το δικαίωμα για το 0-1, αλλά συνολικά το πρώτο ημίχρονο ήταν απόλυτη επιτυχία του Παναθηναϊκού, που ήταν έτοιμος να τιμωρήσει την ανετοιμότητα του ΠΑΟΚ.

Ανετοιμότητα που δεν δικαιολογείται: ο φετινός ΠΑΟΚ μπήκε έτσι και με τον Άρη, βρέθηκε να χάνει και ισοφάρισε στο τέλος, ενώ δεν έφυγε με το τρίποντο ούτε από το ΟΑΚΑ, όπου ήταν σαφώς ανώτερος της ΑΕΚ. Χωρίς νίκη στα δύο ντέρμπι που έχεις δώσει φέτος, δεν δικαιούσαι να πιστεύεις πως το ματς με τον Παναθηναϊκό θα είναι απλό.

ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΚΠΟΜ

Η αλήθεια είναι πως το δεύτερο ημίχρονο είχε διαφορετική εικόνα. Ο Παναθηναϊκός έχασε δυνάμεις και μαζί με αυτές έχασε και μέτρα, την ώρα που ο ΠΑΟΚ είχε στο γήπεδο τον Βιεϊρίνια και τον Καντουρί.

Ο Δικέφαλος είχε πλέον γήπεδο για να δείξει πως δουλεύει καλά στην επίθεση, ειδικά από τη στιγμή που είχε στο χορτάρι τον Άκπομ που πήγαινε πρώτος στις μπάλες στην περιοχή.

ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΚΑΙ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΙΕΪΡΙΝΙΑ

Ταυτόχρονα είχε ξανά το άστρο και την ποιότητα του Βιεϊρίνια. Άστρο γιατί ο αρχηγός του ΠΑΟΚ έχει κάνει από πέρυσι μπάσκετ το ποδόσφαιρο: του κάθονται με φοβερή συχνότητα οι φάσεις που το δίνουν το δικαίωμα να γίνει καθοριστικός.

Η κόντρα του έστρωσε την τέλεια την μπάλα κι αυτός έδειξε σε όλους πως γίνεται με μία ακόμη εκπληκτική εκτέλεση στο πλαϊνό δίχτυ.

Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ

Ο Δώνης αντέδρασε με Κωλοβέτσιο-Περέα και 5-3-2, οι χώροι μίκρυναν και φάνηκε πως το έργο θα κριθεί στον αέρα, δηλαδή στα στημένα. Εκεί ο Παναθηναϊκός είχε την τύχη με το μέρος του.

Στο πρώτο η προσπάθεια του Μάτος σταμάτησε στο δοκάρι, στο δεύτερο ο Διούδης λειτούργησε εκπληκτικά: δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν πόσο δύσκολο ήταν να σταματήσει με τα πόδια το παράλληλο γύρισμα του Κρέσπο στο δεύτερο δοκάρι, που θα έβρισκε δύο παίκτες του ΠΑΟΚ έτοιμους να σκοράρουν στη μικρή περιοχή.

Το διώξιμο έγινε η αντεπίθεση κι αντεπίθεση έγινε γκολ από τον Μακέντα, που τιμώρησε την παιδαριώδη συμπεριφορά των παικτών του ΠΑΟΚ που σταμάτησαν για το οφσάιντ ενώ ο Ιταλός ερχόταν πίσω από τη σέντρα και δικαιώθηκε για την προσπάθεια που έκανε με πλάτη στο πρώτο ημίχρονο.

Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΟΚ

Ο ΠΑΟΚ βρέθηκε φάτσα με το τέλος του αήττητου και τελικά δεν το έχασε γιατί στάθηκε διπλά τυχερός. Πρώτα, γιατί ο Σλοβένος δεν έληξε το ματς στο 95’, αλλά άφησε ακόμα μισό λεπτό. Στη συνέχεια γιατί ο Κουρμπέλης δεν λέει με τίποτα να αποβάλει την τραγική συνήθεια που έχει να κάνει αχρείαστα πέναλτι.

Το έκανε πριν μερικούς μήνες με την Εθνική στη γωνία της περιοχής, το έκανε και τώρα χωρίς κανέναν λόγο πάνω στον Κρέσπο. Πέναλτι που είναι λογικό να αφήσει κάποιος στην κανονική ροή, αλλά και σχεδόν αδύνατο να μη δώσει όταν το δει στο βίντεο: ο Κουρμπέλης δεν πάει ποτέ για την μπάλα, που είναι μπροστά στον Κρέσπο, αλλά το μόνο που κάνει είναι να γκρεμίσει με ορμή τον αντίπαλο και με το χέρι και με το σώμα.

ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΤΑ ΝΤΕΡΜΠΙ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΕΝΑ

Στο τέλος το 2-2 είναι μάλλον δίκαιο. Από τη μία ο Παναθηναϊκός άξιζε ένα τρίποντο σε ένα ματς που χειρίστηκε τόσο καλά και η ισοφάριση ήταν σκληρή, από την άλλη ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να έχει το 2-1 στις ευκαιρίες πριν το γκολ του Μακέντα.

Σε κάθε περίπτωση, ο ΠΑΟΚ είχε μια κακή απώλεια βαθμών, ειδικά μετά την ισοπαλία του Ολυμπιακού στην Ξάνθη. Είτε με ήττα, είτε με ισοπαλία, ο Παναθηναϊκός “πλήγωσε” τους πρωταθλητές και τιμώρησε τη σχεδόν αλαζονική ανετοιμότητα με την οποία μπήκαν στο ντέρμπι.

Το πόσο και αν θα κοστίσουν αυτοί οι βαθμοί θα το μάθουμε την άνοιξη, όταν θα φοράμε ξανά κοντομάνικα. Μέχρι τότε, στον ΠΑΟΚ θα πρέπει να θυμηθούν πως φέτος το πρωτάθλημα θα κριθεί στα play-off, εκεί θα παίξουν ντέρμπι και φέτος ακόμα δεν έχουν νικήσει σε κανένα τέτοιο.

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙΑ ΣΤΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙ

Και στον Παναθηναϊκό θα πρέπει να συνεχίσουν έτσι. Όχι τώρα, όχι άμεσα στο ματς με την ΑΕΚ την Κυριακή, αλλά μετά απ’αυτό. Ότι μπορούν στα ντέρμπι το ξέρουμε και δεν εκπλήσσει: τους καθοδηγεί το μέγεθος του συλλόγου, τους διευκολύνουν και τα ζητούμενα των αγώνων που είναι διαφορετικά.

Καταλαβαίνω πως είναι πολύ σημαντικό το τι θα κάνουν με την ΑΕΚ, και η ομάδα και ο κόσμος έχουν τεράστια ανάγκη για ένα μεγάλο αποτέλεσμα. Όμως, επιμένω: ο,τι κι αν γίνει με την Ένωση, αυτό που πονάει τον κόσμο και τον ξενερώνει είναι τα χαστούκια στα άλλα ματς.

Ο Παναθηναϊκός βρήκε ενδεκάδα, πρέπει να βρει σταθερές για να παίζει και να νικάει τους υπόλοιπους. Κι ας έχει δίκιο να λέει πως δεν βρίσκει κουκούτσια ούτε σε καρπούζι. Το ζητούμενο είναι να καλυτερεύσει σε αυτά που μπορεί να ελέγξει.

ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΟ 4-3-3

Στην Ξάνθη ο Ολυμπιακός πλήρωσε τις απουσίες και τις φετινές του δυσκολίες. Ο Μαρτίνς πήγε ξανά σε 4-3-3, με την τριάδα Μπουχαλάκης, Γκιλιέρμε, Καμαρά στον άξονα. Από τη μία ήταν λογικό να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σ' αυτούς που του πήραν το ντέρμπι με την ΑΕΚ, από την άλλη όμως οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές.

Στην Ξάνθη είχε έναν αντίπαλο που δεν γινόταν να βρει ανοιχτό, οι γηπεδούχοι είχαν στηθεί σαν τους 300 και δεν είχαν την παραμικρή διάθεση να χάσουν την οργάνωσή τους. Με την ΑΕΚ ο Ολυμπιακός έφτανε ψηλά στο γήπεδο και επέστρεφε την μπάλα στον Καμαρά, αλλά στην Ξάνθη ο Καμαρά ήταν αυτός που βάσει συνθηκών ήταν υπεύθυνος στο να πάει η μπάλα μπροστά.

ΚΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΣΟΥΝΤΑΝΙ

Κόσμος και Τύπος συχνά λένε "δεν βρέθηκε σε καλή μέρα", όμως οι παίκτες σπάνια αλλάζουν: αυτό που αλλάζει είναι το περιβάλλον γύρω τους, οι συνθήκες. Σε συνθήκες ντέρμπι ο Καμαρά έλαμψε, αλλά σε παιχνίδι μισού γηπέδου βγήκαν στο χορτάρι οι αδυναμίες του.

Είναι πάμπολλες οι επιθέσεις του Ολυμπιακού στις οποίες ο τελευταίος που ακουμπούσε την μπάλα ήταν ο Καμαρά: μετά λάθος πάσα, λάθος κοντρόλ, χαμένη μονομαχία.

Το 4-3-3 δεν έδωσε δημιουργία στον Ολυμπιακό και ταυτόχρονα έβγαλε ξανά εκτός αγώνα τον Σουντανί. Με την ΑΕΚ ήρθε η νίκη, αλλά εκτιμώ πως όλοι είδαν ότι δεν του πήγαινε ο ρόλος στα άκρα σε 4-3-3, τον έβγαλε εκτός παιχνιδιού.

ΗΘΕΛΕ ΑΛΛΑΓΗ ΝΩΡΙΤΕΡΑ

Δεν τα ρίχνω στον Μαρτίνς. Δεν έχει Φορτούνη - Βαλμπουενά, έχει την υποχρέωση για μεγάλο ροτέισον λόγω Ευρώπης, την ώρα που ο Αμπέλ είχε ένα ματς να σκεφτεί και το διάβασε λάθος.

Όμως, αποδείχθηκε πως το 4-3-3 δεν ταίριαζε στο ματς που είχε να δώσει ο Ολυμπιακός κι εκτιμώ πως δεν έπρεπε να του δοθεί χρόνος μέχρι το 64’: θα μπορούσε να γίνει μία αλλαγή στο ημίχρονο, αφού τα πρώτα 45’ πέρασαν χωρίς φάση για τον Ολυμπιακό.

Κι όταν ήρθε η αλλαγή, νομίζω ήταν άδικο που βγήκε ο Σουντανί. Ο Μαρτίνς θα μπορούσε να του δώσει λίγο χρόνο κεντρικά, μαζί με τον Αραμπί, εκεί που έχει κάνει τη διαφορά σε άλλα ματς. Σε κάθε περίπτωση, ο Ολυμπιακός βρήκε διάστημα πίεσης και τελικών, αλλά δεν κράτησε.

ΔΕΝ ΠΙΕΣΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Η αλήθεια είναι πως όλοι φαντάζονταν ένα φινάλε αγώνα, με την Ξάνθη πια να μπαίνει βαθιά στην περιοχή της και τον Ολυμπιακό να έχει τελικές με το τσουβάλι. Δεν το είδαμε ποτέ, γιατί οι ερυθρόλευκοι έμειναν από δυνάμεις προς το τέλος.

Η φάση της κίτρινης του Τσιμίκα στο 85’ είναι ενδεικτική: όχι γιατί ο μικρός αναγκάστηκε να κάνει φάουλ εκτός περιοχής, αλλά γιατί η πρώτη του κίνηση μετά ήταν να βάλει τα χέρια στα γόνατα, το Νο1 σημάδι κόπωσης. Κούραση που έδωσε το δικαίωμα στην Ξάνθη να περάσει ανώδυνα το τελευταίο κομμάτι του αγώνα και, όχι τυχαία, να βρει εκεί και τις περισσότερες επιθέσεις της.

Η έξοδος του Ποντένσε έβγαλε από το ματς τον μοναδικό που είχε ατομική ενέργεια κι ο Βαλμπουενά δεν έδωσε ποτέ το ένα και ποιοτικό χτύπημα σε στημένο που περίμενε από τον Γάλλο ο Μαρτίνς.

Ο Πορτογάλος έχει ελαφρυντικά, η δουλειά του είναι η πιο δύσκολη του πρωταθλήματος. Είναι ο μοναδικός που έχει ματς Ευρώπης, ενώ έχει υποχρέωση τίτλου (όπως κι ο Φερέιρα), αλλά δεν είναι η πρώτη του χρονιά στην ομάδα.

Τον έχουν κρατήσει παρότι δεν πήρε τίποτα πέρυσι και είναι λογικό να νιώθει πίεση. Όμως, η σωστή ανάγνωση ξεκινάει πρώτα από το πρόβλημα που έπρεπε να λύσει, δηλαδή μια ομάδα χωρίς τους δύο κορυφαίους δημιουργούς του.