Το ντέρμπι του “Σπύρος Λούης” ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό ήταν για τους ερυθρόλευκους μια μικρογραφία της φετινής σεζόν στη Super League που τους έφερε να επιστρέφουν στην κορυφή.

Ποιοτικότερο ρόστερ, σε καλύτερη αγωνιστική κατάσταση, περισσότεροι και πιο κλασάτοι πρωταγωνιστές, ομάδα δουλεμένη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, με περισσότερη ένταση, ξεκάθαρο πλάνο, δυνατότητα αντιμετώπισης οποιονδήποτε συνθηκών.

ΑΠΕΙΛΟΥΣΕ ΟΠΩΣ ΗΘΕΛΕ, ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΣΧΕΣΗ ΟΙ ΔΥΟ ΟΜΑΔΕΣ

Αυτός ήταν ο πρωταθλητής Ολυμπιακός της σεζόν 2019-20. Αυτός ήταν και στο “Σπύρος Λούης”. Οι ερυθρόλευκοι έκαναν στο πρώτο ημίχρονο ο,τι ήθελαν. Η ΑΕΚ δεν είχε ούτε τελική και στο ίδιο διάστημα η ομάδα του Μαρτίνς απειλούσε όπως το επιθυμούσε.

Με στημένες φάσεις και ωραίες σχεδιασμένες κομπίνες, με ανεβάσματα του Τσιμίκα και σέντρες, με παιχνίδι από τον επιτελικό μέσο, απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, μετά από κλέψιμο που βρίσκει την άμυνα απροετοίμαστη, με τελειώματα του φορ, με τελειώματα εκείνου που λειτουργεί ως δεύτερος επιθετικός.

Οι απουσίες της ΑΕΚ μεγάλωσαν την ήδη υπάρχουσα διαφορά και το αποτέλεσμα ήταν μια εικόνα που έπειθε τον κάθε θεατή πως δεν υπήρχε σχέση ανάμεσα στις δύο ομάδες, σε κανένα επίπεδο: ποιότητα, λύσεις, οργάνωση, ένταση.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΗΤΤΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ

Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στην κορυφή της Ελλάδας εμφατικά. Και όχι, το εμφατικά δεν προκύπτει ούτε από τη διαφορά στη βαθμολογία, ούτε από το γεγονός πως οι ερυθρόλευκοι έφτασαν αήττητοι στη μαθητική κατάκτηση και οδεύουν στο να μην χάσουν κανένα ματς, παρά το γεγονός πως τα ντέρμπι φέτος είναι διπλάσια.

Η διαφορά φτιάχνεται και από τον αντίπαλο, δεν είναι μόνο δική σου δουλειά, ισχύει για το Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, ισχύει και για το Λίβερπουλ-Σίτι. Το αήττητο είναι προφανώς σπουδαίο επίτευγμα, αλλά η χαοτική φύση του ποδοσφαίρου λέει πως τέτοια ρεκόρ βασίζονται στην ποιότητα όσο και στις συγκυρίες: μπορείς μια φορά να χάσεις, ακόμα κι αν κάνεις το καλύτερο παιχνίδι στον κόσμο.

Η επιστροφή του Ολυμπιακού είναι εμφατική για κάτι περισσότερο από τη διαφορά ή το αήττητο: για την αγωνιστική του εικόνα και το ποδόσφαιρο που έπαιξε. Για το γεγονός πως μπορούμε να συζητάμε μέχρι το πρωί για τους πρωταγωνιστές του. Ένας MVP; Μπα, με τίποτα. Εδώ μιλάμε για πλειάδα.

ΑΡΑΜΠΙ: Ο ΙΝΔΙΑΝΟΣ KILLER ΜΕ 33% ΕΥΣΤΟΧΙΑ

Ο Αραμπί; Ήμασταν ακόμα στους πρώτους μήνες τις περσινής σεζόν όταν διαπιστώθηκε το πρόβλημα του Ολυμπιακού στη θέση του φορ. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτός που θα ερχόταν θα έλυνε το πρόβλημα με τόσο αποστομωτικό, τελειωτικό τρόπο.

Ο Αραμπί πρώτα τελείωσε την αστεία κουβέντα για το αν πρέπει να παίζει αυτός ή ο Γκερέρο και μετά δεν σταμάτησε να πυροβολεί. Ένα πλήρες πακέτο που ο Ολυμπιακός είχε να δει από την εποχή του Τζεμπούρ, με ακόμα καλύτερα αποτελέσματα στα τελειώματα των φάσεων: ευστοχία 33% έχει ο Μαροκινός, χωρίς φυσικά να μετράμε τα πέναλτι.

Φονιάς; Ινδιάνος, Απάτσι, αν κρίνει κανείς από τις κραυγές που έβγαλε μετά το τελευταίο του χτύπημα, αυτό το φοβερό βολέ που άνοιξε το σκορ με την ΑΕΚ.

ΒΑΛΜΠΟΥΕΝΑ: Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ

Ο Βαλμπουενά; Αυτός είχε να λύσει άλλο πρόβλημα. Ο Γάλλος ήρθε στα 35 του για να παίξει μαζί με τον Φορτούνη, να πάρει την αριστερή πλευρά και ο Ποντένσε να κρατήσει τη δεξιά. Ο τραυματισμός του Φορτούνη του φόρτωσε ένα τεράστιο βάρος. Από διπλανός έγινε κεντρικός, κομβικός.

Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός φέρθηκε λογικά και δεν πήρε παίκτη στη θέση του Φορτούνη, ο Βαλμπουενά έπρεπε αναγκαστικά να πάρει την μπαγκέτα στα χέρια του. Ο Γάλλος όχι μόνο ανέλαβε την ευθύνη, αλλά το έκανε με χαρά, με τη λαχτάρα του πιτσιρικά που τώρα ξεκινάει την καριέρα του, όχι με βαριεστημάρα βετεράνου.

Ξέραμε καλά την ποιότητα που μπορεί να χτυπήσει την μπάλα για να σημαδέψει συμπαίκτη του, γνωρίζαμε τον επαγγελματισμό του και την σοβαρότητα, καθαρότητα, που έχει το παιχνίδι του. Αλλά, όχι, ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς τον ενθουσιασμό με τον οποίο αγωνίστηκε φέτος ο Βαλμπουενά, που είναι ο παίκτης με τη μεγαλύτερη δημιουργία ευκαιριών στο πρωτάθλημα.

ΤΣΙΜΙΚΑΣ: ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

Ο Τσιμίκας; Σπυριά έβγαζα όλο το χειμώνα, με τους ακροατές που επέμεναν να στέλνουν email και να ρωτάνε γιατί δεν παίζει ο Κούτρης. Ο Τσιμίκας έκανε σεζόν καριέρας μπροστά στα μάτια τους, έκανε το ένα παιχνίδι καλύτερο από το άλλο, κι αυτοί επέμεναν να θυμούνται έναν παίκτη που ποτέ, μα ποτέ, δεν τον έχουμε δει να κάνει ματς σαν αυτά του Τσιμίκα. Υποθέτω πως τους ελκύει το “Λεονάρντο”, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.

Ο Ολυμπιακός είχε να δει τόσο επιδραστικό μπακ από την εποχή του Τοροσίδη, που ο Βαλβέρδε του έδινε όλην την πλευρά, για να παίζει κεντρικά ως δεύτερος φορ ο Γκαλέτι. Ο Τσιμίκας έκανε δική του την αριστερή πλευρά, πατούσε ασταμάτητα στην περιοχή, ο Βαλμπουενά είχε την άνεση να έρχεται κεντρικά και να βλέπει την περιοχή από όποιο σημείο του γηπέδου επιθυμεί.

Εργαλείο όσο και πρωταγωνιστής, ο Τσιμίκας είχε το μεγαλύτερο μέσο όρο του πρωταθλήματος στις εύστοχες σέντρες ανά 90 λεπτά και (εννοείται) τα περισσότερα κερδισμένα τάκλινγκ για τους ερυθρόλευκους.

ΜΠΟΥΧΑΛΑΚΗΣ: ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ ΜΟΧΛΟΣ

Ο Μπουχαλάκης; Ναι, αυτός, το κέντρο όλης της ερυθρόλευκης γκρίνιας. Ο Μαρτίνς το καλοκαίρι ήταν κάθετος, "δεν θέλω παίκτη εκεί, έχω τον Μπουχαλάκη". Τον καταδικασμένο μια ζωή να είναι η 1η απάντηση του κόσμου στην ερώτηση "σε ποια θέση θέλεις καλύτερο παίκτη".

Δεν πειράζει, μέχρι να έρθει καλύτερος ο Μπουχαλάκης κέρδισε εκτίμηση και σεβασμό για το παιχνίδι του, για να όσα προσφέρει στον αγωνιστικό χώρο. Πρώτος παίκτης των ερυθρόλευκων στις πάσες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου και στις συνολικές ενέργειες στο γήπεδο, κινήτηριος μοχλός της ανάπτυξης.

Πως το έλεγε πριν χρόνια ο Τσάμπι Αλόνσο; "Δουλειά μου είναι να μη ρισκάρω ποτέ, για να το κάνουν αυτοί που παίζουν μπροστά από εμένα". Ο Μπουχαλάκης δεν είναι Τσάμπι και δεν θα γίνει και ποτέ, αλλά το όνομά του στη φετινή σεζόν δικαιούται μεγαλύτερη γραμματοσειρά απ'αυτό του Γκιλιέρμε, ας είναι μεγαλύτερη κλάση ο Βραζιλιάνος.

ΚΑΜΑΡΑ: Η ΠΡΩΤΗ ΑΙΧΜΗ

Ο Καμαρά; Τον μάθαμε για την ένταση και τα τρεξίματα, μαζί με το εκνευριστικό κουσούρι του να δοκιμάζει συχνά σουτ-προσευχές, εκτελέσεις εκτός περιοχής με ελάχιστες πιθανότητες για γκολ. Κι όταν ο Μαρτίνς άρχισε να "φοράει" το 4-3-3, ο Καμαρά έγινε κάτι άλλο.

Η πρώτη αιχμή της πίεσης, ο πρώτος που τρέχει πάνω στην μπάλα για να πιέσει και ταυτόχρονα ο πρώτος που θα υποδεχθεί την μπάλα ψηλά. Είναι δεκάρι; Προφανώς και όχι. Αλλά είναι εκεί για να χτιστεί πάνω του η ανάπτυξη, για να χτίσει με απλές "σπόντες" την κίνηση της μπάλας ψηλά στο γήπεδο και μετά θα βρει και τις δικές του στιγμές. Για ασίστ, για γκολ, όχι πια με καταδικασμένα σουτ, αλλά με πατήματα στην περιοχή.

Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε κι άλλους; Σίγουρα. Ξεχάστε τη διαφορά ή το αήττητο, αυτές οι συζητήσεις είναι που καθρεφτίζουν τη σεζόν μιας ομάδας, που φανερώνουν την πορεία της και στο φινάλε την ανωτερότητά της.

Πέρυσι ο ΠΑΟΚ για να πάρει το πρωτάθλημα έφτιαξε την καλύτερη, πληρέστερη ομάδα της ιστορίας του. Ο Ολυμπιακός για να το πάρει ξανά, παρουσίασε μια εκπληκτική δουλειά, ένα οργανωμένο σύνολο, γεμάτο με πρωταγωνιστές που ο καθένας δικαιούται να λέει πως αξίζει τον τίτλο του MVP.