Ρεάλ - Άγιαξ: Γίγαντας μπροστά της

Η σέντρα στο Μπερναμπέου απείχε πολλές ώρες, το Ρεάλ - Άγιαξ ήταν ακόμα πολύ μακριά. Πρωί-πρωί όμως ο λογαριασμός των Ολλανδών στο twitter έδωσε το σύνθημα. Ένα εκπληκτικό video, μια άρτια δημιουργία, που θα μπορούσε να είναι διαφήμιση όποιασδήποτε μάρκας.

Οι παίκτες, οι άνθρωποί τους, τα κοινά όνειρα, που είναι τώρα. "Καλό παιχνίδι, καλή τύχη απόψε". Ο Άγιαξ πίστευε στην πρόκριση. Την ήθελε, καταλάβαινε πως μπορεί να την αγγίξει. Έφτιαξε ένα εκπληκτικό video λες και ήταν λίγες ώρες πριν από έναν τελικό, λες και έπαιζε τη ρεβάνς στους 4 στην έδρα του, ενώ είχε σκορ πρόκρισης από τον πρώτο αγώνα.

Τίποτα δεν είχε. Ούτε μια ανάσα από τον τελικό ήταν, ούτε στην έδρα του μπορούσε να ποντάρει, ούτε σε σκορ πρόκρισης από το πρώτο ματς. Όλα ήταν εναντίον του. Εκτός από το πιο βασικό. Το ποδόσφαιρο.

ΗΤΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΤΣ

Αυτό που έδειξε και στο πρώτο ματς πως ο Άγιαξ την έχει τη Ρεάλ. Στο Άμστερνταμ οι Ολλανδοί ήταν ξανά το αφεντικό. Είχαν την πρωτοβουλία, είχαν τις καλύτερες ευκαιρίες, την κυκλοφορία, την ταχύτητα. Δεν σκόραραν όταν έπρεπε, η Ρεάλ είχε την αποτελεσματικότητα, ο Άγιαξ την πάτησε, έχασε 1-2.

Όμως το 90λεπτο εκείνο δεν άφηνε καμία αμφιβολία. Ο Άγιαξ ήταν ξεκάθαρα, εμφατικά ανώτερος. Από μόνο του δεν θα αρκούσε για να περάσει στη Μαδρίτη. Χρειαζόταν αποτελεσματικότητα και πίστη. Με αυτά, το 1-2 δεν ήταν καθόλου δύσκολο να ανατραπεί.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΕΙ ΤΗ ΡΕΑΛ

Το video απέδειξε πως υπήρχε πίστη. Κι η αποτελεσματικότητα έκανε κι εκείνη την εμφάνισή της όταν στην πρώτη καλή στιγμή, η μπάλα πήγε στα δίχτυα για το 0-1. Ο αγώνας έστειλε το μήνυμα από νωρίς.

Αυτή τη φορά κανένα winning know-how της Ρεάλ, κανένας αέρας του Champions League δεν μπορούσε να γλιτώσει τους μερένγκες.

Τους γλιτώσε πέρυσι, σε πολλές περιπτώσεις, με αποκορύφωμα τους αγώνες με την Μπάγερν, όταν οι Βαυαροί είχαν εννιά(!) τελικές στη μικρή περιοχή και βρήκαν απ'αυτές μόνο ένας γκολ. Στη μικρή περιοχή, επαναλαμβάνω.

ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΕ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

Και τότε η Ρεάλ ήταν ασύνδετη, πολύ πίσω στην Ισπανία, σε κακό φεγγάρι. Είχε όμως πράγματα για να βασιστεί σε μια τελευταία προσπάθεια στο Champions League. Είχε τον Ζιντάν να βάλει τάξη. Και είχε όλους αυτούς τους συγκλονιστικούς ποδοσφαιριστές σε καλή κατάσταση.

Δεν είναι συνταγή για να την αντιγράψουν οι άλλες ομάδες, αλλά μια χαρά έκανε τη δουλειά για τη Ρεάλ: ένας world-class ποδοσφαιριστής σε κάθε βήμα της φάσης μπορούν να είναι αρκετοί. Και ήταν και ήρθε το τρίτο σερί Champions League.

Όμως ο Ζιντάν το καλοκαίρι δεν άφησε την ομάδα του three-peat. Άφησε αυτήν που τερμάτισε 17 βαθμούς πίσω από την Μπαρτσελόνα, αυτήν που θα χρειάζονταν πάρα πολλά για να μπορεί να νικήσει ξανά.

ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΟ

Και τώρα απέναντι σε αυτόν τον Άγιαξ, η Ρεάλ δεν είχε που να βασιστεί. Ο Ρονάλντο στο Τορίνο, ο Μαρσέλο στον πάγκο να μαθαίνει ιταλικά για να τον ακολουθήσει. Ο Ίσκο εκτός ομάδας εδώ και μήνες, μαύρο πρόβατο. Ο Κρόος και ο Μόντριτς ξεζουμισμένοι, άδειοι, σαν τον Πλούταρχο μετά από τους οκτώ συνεχόμενους μήνες στο Ποσειδώνιο το 2000.

Σχεδιασμός ανύπαρκτος. Η Ρεάλ αποφάσισε να πορευτεί με τον Μπενζεμά, που πέρυσι έβαλε πέντε γκολ στο πρωτάθλημα. Από όλα αυτά που είχε μπροστά της να λύσει το καλοκαίρι, αποφάσισε πως προτεραιότητα να είναι να έρθει ο Κουρτουά στη θέση του Νάβας.

Για να τη σώσει ήρθε από τον πάγκο ο Μπέιλ, άλλο μαύρο πρόβατο που ψάχνει την έξοδο κινδύνου. Τελευταία φορά που σκόραρε στο Μπερναμπέου το ημερολόγιο έδειχνε 19 Σεπτεμβρίου 2018. Από τότε σ'αυτό το γήπεδο έχουν σκοράρει 37 διαφορετικοί ποδοσφαιριστές, αλλά όχι ο Ουαλός, του οποίου το ετήσιο συμβόλαιο αρκεί για να πληρωθούν όλοι οι παίκτες του Άγιαξ.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΤΑΝΤΙΤΣ

Η Ρεάλ δεν είχε τίποτα, ο Άγιαξ είχε τα πάντα. Τον Ντε Γιονγκ να κυριαρχεί στο κέντρο με απαράμιλλη δύναμη και ηρεμία, να λατρεύεται από τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα πριν καν φορέσει τη φανέλα της. Τον Ντε Λιχτ στο κέντρο της άμυνας, αρχηγό ετών 19, που ήδη έχει παίξει 100 παιχνίδια με τη διάσημη, χαρακτηριστική φανέλα του Αίαντα.

Τον Τάντιτς να είναι στην κορυφή της επίθεσης, αλλά στην ουσία στο 10. Το 4-3-3 να γίνει 4-3-1-2, με τους Ζίγεκ και Νέρες να γίνονται φορ μπροστά από τον Σέρβο. Τον Τάντιτς που ποτέ δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε, αυτόν που πέρασε όλη του την εφηβεία με βίντεο του Ζιντάν, που πήγε στο Μπερναμπέου για να κάνει 4/4 ντρίμπλες και να βρει τις στιγμές της καριέρας του: τη ρουλέτα του Ζιντάν που άφησε στον τόπο τον Κασεμίρο πριν την ασίστ στον Νέρες και το γκολ στο παράθυρο που έγραψε το 0-3.

Όλοι οι παίκτες της επίθεσης σκόραραν. Ο Νέρες βρήκε και τη δική του στιγμή, όταν "τελείωσε" τον Καρβαχάλ στη γραμμή του άουτ, όταν έκανε τον Ρεδόνδο του 2019. Δεν υπήρχε κάτι να σώσει τη Ρεάλ και θα ήταν άδικο για τον Άγιαξ να συμβεί κάτι τέτοιο.

ΔΕΝ ΤΟΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΕ, ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ

Ήταν καλύτερος και στα δύο ματς. Και τελικά, ίσως να ήταν προτιμότερος αυτός ο τρόπος. Αν οι Ολλανδοί είχαν πάρει το πρώτο ματς, θα έκαναν στην Μαδρίτη μια "απλή πρόκριση". Η άδικη ήττα στο Άμστερνταμ τους έφερε να χρειάζονται κάτι ιστορικό στο Μπερναμπέου και το πέτυχαν.

Ο Ράμος ήταν στις κερκίδες, γύριζε ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. Ο αρχηγός πήρε επίτηδες κάρτα στο Άμστερνταμ, για να εκτίσει ποινή στη διαδικαστική ρεβάνς. Θα ήταν τιμητικό σενάριο για τη Ρεάλ να βασίσει εκεί την αφήγησή της, να πει πως αποκλείστηκε από τον Άγιαξ επειδή τον υποτίμησε.

Όχι. Αποκλείστηκε γιατί ήταν σε όλα χειρότερη. Και καλά να ήταν οι παίκτες της, θα ήταν δύσκολο να βγάλουν δύο ντέρμπι με την Μπαρτσελόνα και ένα νοκ-άουτ με τους μόλις 14(!) ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν σ'αυτά τα τρία ματς.

Η ΦΗΜΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ 1-4

Η Ρεάλ χαιρέτησε, ο Άγιαξ συνεχίζει. Αν ήμασταν 20-30 χρόνια πίσω, θα συζητούσαμε για το πώς αυτή η παρέα των παικτών μπορεί να είναι στο προσκήνιο για τα επόμενα χρόνια. Όμως δεν είμαστε, αυτή η παρέα θα χάσει κι άλλα στελέχη της μέχρι την αρχή της επόμενης σεζόν.

Το ταξίδι θα είναι μάξιμουμ μέχρι τον Μάιο, όπως ήταν και πριν δύο χρόνια μέχρι τον τελικό του Europa League. Από τότε έφυγαν ο Σάντσες για την Τότεναμ, ο Κλάιφερτ για τη Ρόμα, ο Κλάασεν για την Έβερτον. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.

Μέχρι να δούμε τι θα δούμε σ'αυτό το σύντομο ταξίδι του Άγιαξ, ας θυμηθούμε ξανά τον Κρόιφ. "Η νίκη κρατά μόνο μια μέρα, η φήμη μπορεί να διαρκέσει μια ζωή".

Ο,τι κι αν συμβεί στο φετινό Champions League, όποιος κι αν είναι ο νικητής, υπάρχει κανείς που θα ξεχάσει αυτήν την παράσταση στο Μπερναμπέου;