Σίτι - Ρεάλ, το ποδοσφαιρικό έπος του "πάρτα όλα"

Τι έπος είναι το ποδόσφαιρο. Μας μαγεύει, μας τραβάει με δύναμη μεγαλύτερη κι από τη βαρύτητα. Μας πορώνει και μας κάνει να αναζητούμε μανιακά απαντήσεις.

Ποιος θα περάσει, ποιος έπαιξε καλύτερα, ποιος είναι καλύτερος παίκτης, ποιος είναι ανώτερος προπονητής. Ποιος μάγεψε και ποιος ήταν άθλιος, ποιος πρέπει να πάρει μεταγραφή, ποιος πρέπει να φάει πάγκο.

Κι έρχεται αυτό το ματς. Ο πρώτος φετινός ημιτελικός του Champions League ανάμεσα στη Σίτι και τη Ρεάλ. Το παιχνίδι που πρώτα μας μάγεψε και μετά μας έβγαλε τη γλώσσα.

Γέλασε μέσα στα μούτρα μας, γιατί αντί να μας δώσει τη μία απάντηση, μας τις έδωσε όλες. Μαζί, στο ίδιο 90λεπτο.

Έγιναν και τα δύο στο ίδιο ματς

Πως σταματάς την ποδοσφαιρική μηχανή της Μάντσεστερ Σίτι; Είναι αδύνατον, δεν μπορείς να το κάνεις. Η ομάδα του Γκουαρδιόλα θα αρχίσει και θα τελειώσει το παιχνίδι ως ανώτερή σου, θα σε κάνει να νιώθεις απελπισία σε μεγάλα διαστήματα του αγώνα.

Πως σκοτώνεις τη Ρεάλ Μαδρίτης; Είναι αδύνατον, δεν μπορείς να το κάνεις. Οι μερένγκες μπορούν να περνάνε όταν είναι κατώτεροι, μπορούν να νικούν όταν πρέπει να ηττηθούν, μπορούν ακόμα και όταν χάνουν να το κάνουν με τρόπο που τους βγάζει κερδισμένους.

Έγιναν και τα δύο, στο ίδιο ματς. Όχι μόνο το ένα, αλλά και τα δύο.

Ο κοινός εγκέφαλος της Σίτι

Η Σίτι ξεδίπλωσε στο χορτάρι ο,τι έχει. Απαράμιλλη ανάπτυξη, ασφυκτικό πρες, positional play βγαλμένο από τη μοναδική ικανότητα του Γκουαρδιόλα να κάνει τους παίκτες του να κινούνται σαν διαφορετικά σώματα που όμως ελέγχονται από έναν, κοινό εγκέφαλο.

Ο Πεπ είδε όλους τους παίκτες μπροστά από τον Ρόδρι να έχουν συμμετοχή σε γκολ. Ο Μαχρέζ ήρθε κεντρικά για να πατήσει εκεί που βγαίνουν οι επικίνδυνες σέντρες και να βγάλει τον Ντε Μπρόινε στο ψαράκι που άνοιξε το σκορ.

Ο Βέλγος τάισε τον Ζεσούς στην περιοχή, αφού τον Μιλιτάο τον είχε πιάσει στο αγκίστρι ο Φόντεν και τον είχε πάει μέχρι το κόρνερ για να έρθει το 2-0.

Η σειρά του Άγγλου ήρθε στο 2ο ημίχρονο, όταν αυτός ήρθε να κινηθεί ως φορ, για να πάρει τη σέντρα του Φερναντίνιο και να σκοράρει με το κεφάλι.

Το κερασάκι από τον Σίλβα, γιατί δεν θα μπορούσε να λείψει και ένα ατομικό γκολ, μια προσωπική ενέργεια και μια βολίδα που έκανε τον Κουρτουά να σκύψει ενστικτωδώς, να λειτουργήσει σαν παιδί σε προαύλιο σχολείου που λέει “εντάξει, δεν θα χτυπήσω κιόλας επειδή με βάλανε τέρμα”.

Ένα αψεγάδιαστο ματς

Όλοι δημιούργησαν/σκόραραν. Πως να μην το κάνουν όταν στην ουσία η Σίτι έκανε ένα αψεγάδιαστο ματς. Άλλο τα ατομικά λάθη, άλλο η συνολική λειτουργία. Οι πρωταθλητές Αγγλίας έκαναν ο,τι είχαν σχεδιάσει, έλεγξαν το ματς σε όλα τα σημεία του γηπέδου, έφτιαξαν ευκαιρίες με όλους τους τρόπους.

Ναι, θα μπορούσαν να έχουν ένα γκολ ακόμα με καλύτερες επιλογές στις αντεπιθέσεις, αλλά από την άλλη έβαλαν τρία χάρις σε σέντρες. Η τελική συγκομιδή των τεσσάρων τερμάτων δεν αδικεί την απόδοση της Σίτι.

Ρεάλ, η εξαίρεση σε όλους τους κανόνες

Το τελικό σκορ όμως; Οι φανατικοί του Ζοσιμάρ το ξέρουν, το έχουν ακούσει αρκετές φορές. Δεν βγάζεις άκρη με τη Ρεάλ στο Champions League. Ισχύει σχεδόν κάθε χρόνο, ισχύει και φέτος.

Όλες οι ομάδες πληρώνουν τα λάθη τους, τις κακές βραδιές. Ομάδες αποκλείονται ακόμα κι όταν είναι σαφώς ανώτερες, μόνο και μόνο για 1-2 άτυχες στιγμές, ένα λάθος, ένα σφύριγμα, μια κόντρα.

Όλες, εκτός από τη Ρεάλ. Για τη Βασίλισα το πράγμα λειτουργεί αντίστροφα. Οι άσπρες φανέλες περνάνε ακόμα κι όταν κάνουν λάθη, ακόμα και όταν είναι χειρότερες από τον αντίπαλο.

Μπενζεμά, πιο καυτός κι από την κόλαση

Η Σίτι έκανε ο,τι έπρεπε για να σκοτώσει το λιοντάρι της ζούγκλας του Champions League. Και το λιοντάρι επέστρεψε στη Μαδρίτη με την καλύτερη δυνατή ήττα. Μόλις ένα γκολ διαφορά.

Ήταν τόσο μικρή η διαφορά στο χορτάρι; Ούτε κατά διάνοια. Κι όμως, η Ρεάλ έμεινε ξανά όρθια. Γιατί ο Μπενζεμά πήγε στη σέντρα του Μεντί με την ψυχολογία του πιο φορμαρισμένου εκτελεστή στον κόσμο. Πιο καυτός κι από την κόλαση, με το αριστερό στην κίνηση, δοκάρι και μέσα.

Γιατί ο Βινίσιους άφησε τον Φερναντίνιο στον τόπο και έγινε Μπέιλ, έτρεξε όλο το γήπεδο και σκόραρε, αφού πρώτα ο Έντερσον έμεινε λανθασμένα εντός της μικρής περιοχής μέχρι και το τέλος της κούρσας.

Γιατί πάλι η freak στιγμή ήταν υπέρ της Βασίλισας. Η μπάλα βρήκε το χέρι του Λαπόρτ, ο διαιτητής δεν γινόταν να μη δώσει πέναλτι. Δεν παίζει ρόλο αν βρήκε πρώτα στο κεφάλι του, ούτε μπορεί να αθωωθεί χέρι που βρίσκεται πάνω από το ύψος του ώμου.

Τέλεια ευκαιρία για τον Μπενζεμά. Όχι μόνο για να σκοράρει, αλλά για να μας κόψει την ανάσα. Πανένκα σε ημιτελικό Champions League, η μπάλα να παίρνει ύψος, ο,τι πιο κοντινό μπορεί να γίνει σ’εκείνο την τριγωνομετρία του Ζιντάν απέναντι στον Μπουφόν στον τελικό του 2006.

Μέχρι να βρούμε αναπνοή

Ποδοσφαιρικό έπος, όχι μόνο για το σύνολο των τερμάτων, την ποιότητα των εκτελέσεων, την εναλλαγή των συναισθημάτων. Κυρίως γιατί πριν το ματς αναρωτιόμασταν τι θα γίνει και το χορτάρι απάντησε “πάρτα όλα”.

Στο φινάλε, ισχύει αυτό που έγραψε ο Μιγκέλ Ντιλέινι στο twitter. O ημιτελικός είχε στοιχεία από τα δύο vintage σενάρια των τελευταίων χρόνων στο Champions League.

Όπως έχει γίνει πολλάκις, μια ομάδα του Γκουαρδιόλα έπρεπε να έχει καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά δεν το έχει. Όπως έχει γίνει πολλάκις, η Ρεάλ θα έπρεπε να είναι νεκρή, αλλά αναπνέει ακόμα.

Μέχρι τη ρεβάνς στο Μπερναμπέου. Μέχρι να ανακτήσουμε κι εμείς τη δική μας αναπνοή μετά τον πρώτο ημιτελικό.