Ο προημιτελικός ανάμεσα στη Βραζιλία και στο Βέλγιο έχει ήδη τη δική του ξεχωριστή θέση στο πάνθεον των μεγάλων αγώνων του Μουντιάλ. Οι νικητές θα τη θυμούνται ως τη μεγαλύτερή τους βραδιά στο Παγκόσμιο Κύπελλο, μέχρι την επόμενη.

Οι ηττημένοι θα αναρωτιούνται πως αποκλείστηκαν τόσο νωρίς ένα βράδυ που έκαναν μία απ’τις καλύτερες σύγχρονες εμφανίσεις τους σε Μουντιάλ.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ

Ούτε οξύμωρο είναι, ούτε μιλάμε ειρωνικά. Η Βραζιλία ήταν εξαιρετική απέναντι στο Βέλγιο και αποκλείστηκε. Και ταυτόχρονα το Βέλγιο ήταν εξαιρετικό απέναντι στη Βραζιλία και προκρίθηκε δίκαια.

Μπορεί να συμβεί και σ’αυτόν τον επικό αγώνα συνέβη με τον πιο προκλητικό και σκανδαλώδη τρόπο.

ΚΑΛΗ ΘΩΡΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΜΕ ΛΟΥΚΑΚΟΥ

Ναι, το πλάνο του Μαρτίνεθ είχε θάρρος και σκέψη πίσω του. Ο προπονητής των Βέλγων έβαλε τον Τσαντλί σε ρόλο αριστερού χαφ, με εντολή να παίζει πάνω στον Γουϊλιαν, ώστε ο Βερτόνχεν να έρχεται μέσα και να γίνεται τρίτος στόπερ.

Για να θωρακίσει την απέναντι πλευρά εκεί που η Βραζιλία παίζει με Κουτίνιο, Νεϊμάρ, Μαρσέλο, ο Μαρτίνεθ έστειλε το ντούο-αφάνα, τον Φελαϊνί με τον Βίτσελ να στήσουν τείχος μπροστά απ’τον Μουνιέ. Το θάρρος όμως το φύλαγε για την επίθεση.

Εκεί ο Λουκάκου έφυγε απ’την κορυφή της επίθεσης και πήγε στα δεξιά. Ο Μαρτίνεθ ήθελε τον target man του να παίζει στην πλάτη του Μαρσέλο, στο κενό πίσω του. Διπλός στόχος: με την παρουσία του εκεί θα τραβούσε πάνω του τον Μιράντα και έτσι θα έβρισκε χώρους ο Ντε Μπρόινε, που πήρε έναν ασυνήθιστο ρόλο στην κορυφή της επίθεσης.

ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΓΚΟΛ-ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Όλα τα παραπάνω, καθρεφτίστηκαν στο γκολ που τελικά έγραψε την ιστορία. Ο Φελαϊνί ήταν αυτός που απομάκρυνε από χαμηλά. Ο Λουκάκου ήταν αυτός που υποδέχθηκε με πλάτη στα δεξιά και ήρθε κεντρικά.

Ο φορ της Γιουνάιτεντ, που κάνει πολύ μεγάλο τουρνουά, πέρασε τον Φερναντίνιο σαν να μην υπήρχε και τάισε τον Ντε Μπρόινε, που έστειλε το σουτ-τηλεφώνημα στο πλαϊνό δίχτυ της εστίας του Άλισον.

Το πλάνο του Μαρτίνεθ πρώτα είχε φρενάρει τη Βραζιλία και μετά την είχε ανοίξει στην κόντρα ακριβώς όπως είχε σχεδιαστεί. Το μεγάλο φαβορί είχε κάνει δώρο το 1-0 και στο 2-0 είχε πλέον μπροστά του ένα βουνό να ανέβει.

Η ΒΡΑΖΙΛΙΑ ΤΕΛΙΚΑ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΠΛΑΝΟ

Αυτή είναι η ιστορία του Βελγίου, των νικητών. Όμως, δεν είναι αυτή ολόκληρη η ιστορία του αγώνα. Γιατί όλο το 90λεπτο λέει πως παρότι το Βέλγιο είχε το πλάνο που πέτυχε, η Βραζιλία ήταν αυτή που αυτό το πλάνο το νίκησε.

Καταρχήν, ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο, το υποτιθέμενα καλό διάστημα του Βελγίου, οι Βραζιλιάνοι ήταν αυτοί που είχαν τις καλύτερες ευκαιρίες, με κορυφαία αυτή στο 8’, όταν ο Τιάγκο Σίλβα βρήκε το δοκάρι ένα μέτρο απ’τη γραμμή.

Το βασικότερο όμως είναι πως στο δεύτερο ημίχρονο η Βραζιλία κατάφερε να νικήσει όλα αυτά που πολύ σωστά και θαρραλέα σχεδίασε και εκτέλεσε το Βέλγιο. Η ομάδα του Μαρτίνεθ τους φρέναρε, αλλά στην ουσία δεν τους σταμάτησε.

ΒΡΗΚΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

Δεν τους σταμάτησε γιατί η ομάδα του Τίτε βρήκε ο,τι έψαχνε στην επανάληψη. Πρώτα απ’όλα βρήκε τρόπο να μην δεχθεί άλλες αντεπιθέσεις: ο Μιράντα έκανε συγκλονιστικό ματς ως βεντούζα πάνω στον Λουκάκου, η ροή προς τους Ντε Μπρόινε και Αζάρ περιορίστηκε σε μεγάλο βαθμό και το Βέλγιο πλέον έμεινε χαμηλά.

Με αυτό ως θεμέλιο, η Βραζιλία απείλησε και βρήκε ευκαιρίες με όλους τους τρόπους. Ο Ντούγκλας Κόστα έδωσε ισορροπία και απειλή απ’τα δεξιά, το Βέλγιο αναγκάστηκε να “απλώσει” την αμυντική του γραμμή και δημιουργήθηκαν κενά.

Ο Φιρμίνο έδωσε παρουσία στην περιοχή, ο Ρενάτο Αουγκούστο κάθετη κίνηση από πίσω, ο Κουτίνιο κατάφερε σιγά-σιγά να βρει άκρη με τον Φελαϊνί, ο Νεϊμαρ δημιουργούσε διαρκώς, ο Μαρσέλο το ίδιο. Όλα πήγαν όπως τα ήθελε η Βραζιλία και όπως δεν τα ήθελε το Βέλγιο. Εκτός από ένα, την εκτέλεση.

ΟΛΟΙ ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ ΕΞΩ

Ο Ρενάτο Αουγκούστο βρήκε εστία με την κεφαλιά, αλλά με το πόδι όλοι σημάδεψαν έξω. Ο ίδιος ο σκόρερ το έκανε αμέσως μετά το γκολ, όταν ο Κουτίνιο τον έβγαλε κάθετα φάτσα με τον Κουρτουά κι αυτός εκτέλεσε άουτ. Ο ίδιος ο άσος της Μπαρτσελόνα, που εντελώς λανθασμένα πήγε για τη μεγάλη γωνία αντί να σημαδέψει χαμηλά στο πάρε-βάλε που του έδωσε ο Νεϊμάρ.

Ο Φιρμίνο στην προβολή στο γύρισμα του Μαρσέλο στο πρώτο δοκάρι, εντελώς ανενόχλητος, και στη φάση που πήρε εκπληκτικά με το δεξί και εκτέλεσε ψηλά άουτ με το αριστερό. Ακόμα κι αυτοί που βγήκαν ως αλλαγή πρόλαβαν να απειλήσουν.

Ο Παουλίνιο πέταξε στα σκουπίδια το δώρο του να είναι ο Κουρτουά πεσμένος στο έδαφος και η εστία άδεια, ενώ ο Ζεσούς έκανε τη μοναδική μεγάλη ενέργεια του στο τουρνουά όταν έκανε την ποδιά στον Βερτόνχεν και ζήτησε πέναλτι στο τράκο με τον Κομπανί (δεν θα το έδινα, ο Βραζιλιάνος βουτάει προς τα εμπρός πριν την οποιαδήποτε επαφή).

Η ΒΡΑΖΙΛΙΑ ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΗΚΕ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Όλοι δημιούργησαν, όλοι απείλησαν. Όχι σε καταδικασμένες μακρινές τελικές, αλλά σε καλές, καθαρές ευκαιρίες. Και μπορεί στην ιστορία να μείνει η απόκρουση του Κουρτουά στο σουτ του Νεϊμάρ, αλλά δεν ήταν ο (εξαιρετικός) Βέλγος τερματοφύλακας που σταμάτησε τη Βραζιλία: ήταν οι κακές εκτελέσεις των παικτών του Τίτε που σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν βρήκαν εστία.

Όλα αυτά δεν σημειώνονται για να μειωθεί η τεράστια νίκη του Βελγίου. Μπαίνουν στο τραπέζι για να γίνει κατανοητό πως η Βραζιλία δεν αποκλείστηκε “όπως οι άλλοι μεγάλοι”. Δεν έκανε κακό ματς, δεν πλήρωσε πρόβλημα που φαινόταν εδώ και καιρό ή κάποιο λανθασμένο σχέδιο.

ΤΗΣ ΕΠΕΣΕ Η ΣΗΜΑΙΑ ΑΠ’ΤΑ ΧΕΡΙΑ

Σκεφτείτε το: η Βραζιλία πέτυχε όλα τα παραπάνω απέναντι σε ομάδα της οποίας το σχέδιο αποθεώθηκε απ’όλους, όπως και τα αστέρια της που έλαμψαν. Αν αυτό δεν είναι μεγάλη εμφάνιση και υπεροχή, τότε τι είναι;

Δεν είναι σκάνδαλο που αποκλείστηκε, αλλά δεν τις αξίζει να μπει στη λίστα των μεγάλων που απογοήτευσαν στα γήπεδα της Ρωσίας. Στο αντίο της τα έκανε όλα σωστά, εκτός απ’το να μην βάλει αυτογκόλ και να μην εκτελεί άουτ από πλεονεκτική θέση.

Το λάθος του Φερναντίνιο και μία (μόνο μία) εξαιρετική αντεπίθεση έφεραν τη Βραζιλία να πρέπει να ανέβει ένα βουνό. Και το κατάφερε. Ανέβηκε, πάτησε κορυφή, αλλά απέτυχε να καρφώσει τη σημαία της, της έπεσε απ’τα χέρια.

ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ

Και όχι. Το γεγονός πως η Βραζιλία έκανε τόσες φάσεις και στην ουσία κατάφερε να σταματήσει τις αντεπιθέσεις δεν σημαίνει πως το Βέλγιο απέτυχε. Κι αυτό γιατί το θάρρος και οι επιλογές του Μαρτίνεθ αξίζουν επιβράβευση. Μπορεί τελικά να μην σταμάτησαν τους (εκπληκτικούς) αντιπάλους, αλλά σίγουρα τους φρέναραν.

Και σ’αυτό το διάστημα του φρεναρίσματος, η αποτελεσματικότητα του Ντε Μπρόινε έβαλε τις βάσεις για να βοηθήσει η τύχη μετά. Το Βέλγιο δικαιούται να πανηγυρίζει μια ιστορική βραδιά και να χαίρεται που αυτή η εκπληκτική φουρνιά παικτών έχει πλέον απαλλαγεί απ’τον Βίλμοτς και έχει έναν κανονικό προπονητή, που όπως όλοι θα κάνει λάθη, αλλά θα έχει και προτάσεις, σχέδιο, θάρρος.

ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΕ ΚΑΝΕΝΑΝ Ο ΑΖΑΡ

Το θάρρος που αξίζει στο πακέτο του Λουκάκου, στην αστρόσκονη του Ντε Μπρόινε, στην μπάλα που ξέρουν οι στόπερ. Ένα περιβάλλον που αξίζει στον Αζάρ, που τον αφήσαμε τελευταίο. Δεν τον έβλεπε τον Φάγκνερ, ο άσος της Τσέλσι, δεν έβλεπε κανέναν.

Τελείωσε το 90λεπτο με δέκα στις δέκα πετυχημένες ντρίμπλες, μια ασύλληπτη επίδοση, που δύσκολα θα δούμε ποτέ ξανά σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όταν ο Λουκάκου τα βρήκε σκούρα με τον Μιράντα, όλες οι ανάσες του Βελγίου ήρθαν απ’το ανεπανάληπτο παιχνίδι του Αζάρ.

Του Αζάρ που όσα κέρδισε σε τίτλους και χρήμα στο Λονδίνο, αλλά τόσα έχασε σε στάτους και χαμόγελο, καταδικασμένος να παίζει σε μια φοβική ομάδα.

Μια τέτοια θα βρουν οι Κόκκινοι Διάβολοι στον ημιτελικό, αλλά έχουμε χρόνο να τα πούμε μέχρι τότε.

AP Photo/Francisco Seco

Ήρθε η στιγμή να απολαύσεις το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Stoiximan.gr! Αμέτρητα Στοιχήματα και πλούσιο παιχνίδι κάθε μέρα!