Τα δάκρυα του Άκπομ είναι το μέλλον του ΠΑΟΚ

"Μα θα πάρει τρίτο συνεχόμενο Κύπελλο; Μα θα παίξουν δύο ομάδες τρίτο σερί τελικό και θα έχουμε και τις τρεις φορές τον ίδιο νικητή; Μήπως όπως πέρυσι ο πρωταθλητής είναι άδειος και νικήσει ο πληγωμένος που θέλει να αποδείξει;".

Όλο και κάπου θα διαβάσατε, θα ακούσατε αυτές τις σκέψεις. Και η αλήθεια είναι πως η επιχειρηματολογία υπέρ της ΑΕΚ γι' αυτόν τον τελικό με τον ΠΑΟΚ σ' αυτά βασιζόταν. Όχι τόσο σε κάτι αγωνιστικό, όχι σε κάποιο φοβερό πλεονέκτημα, αλλά περισσότερο στο "ε δεν θα γίνει τρίτη φορά και ο ΠΑΟΚ μπορεί να είναι ζαλισμένος από το αήττητο πρωτάθλημα".

Δεν ήταν. Κι από τη στιγμή που δεν ήταν ζαλισμένος ή υπερόπτης, απ’τη στιγμή που ήταν συγκεντρωμένος, το πήρε κι αυτό. Ναι, τρίτο σερί Κύπελλο, ναι τρεις νικηφόροι τελικοί απέναντι στην ΑΕΚ, ναι δύο σερί τρόπαια στο άλλοτε καταραμένο "Σπύρος Λούης", ναι πρώτο νταμπλ στην ιστορία του.

ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΣΤΟ "ΤΟΣΟ ΟΣΟ"

Επιτεύγματα ανωτερότητας. Στην πρώτη ματιά ο τελικός δεν μοιάζει σαν τέτοιος. Πέρυσι ήταν σαφές πως για 90' ο ΠΑΟΚ ήθελε να δείξει πως είναι καλύτερος από την πρωταθλήτρια ΑΕΚ και έκανε ένα πραγματικά σπουδαίο ματς. Από το 1ο μέχρι το τελευταίο λεπτό ο Δικέφαλος κυριάρχησε παντού, με τρόπο ανώτερο από το τελικό 2-0.

Φέτος το 1-0 είναι ισχνό, οι φάσεις λιγότερες, ο ρυθμός πιο χαμηλός. Κι όμως, αυτός ο τελικός λέει περισσότερα για την ισχύ του ΠΑΟΚ. Γιατί έχεις πραγματική άνοδο και ανωτερότητα όταν μπορείς να κερδίζεις μεγάλα ματς χωρίς να κάνεις και πολλά.

Πέρυσι χρειαζόταν ένα μεγάλο ματς, με τον ΠΑΟΚ να έχει μέσα του την αμφιβολία μήπως πάλι του τύχει κάποια στραβή, να έχει χαμένο πέναλτι, ένα γήπεδο που συνήθως τον πληγώνει. Φέτος ήταν ο τελικός του "τόσο όσο".

ΤΡΕΞΙΜΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΚΠΟΜ

Πολύ τρέξιμο στην αρχή κι απ’τους δύο, Ένταση και πίεση και το αστείο θέαμα δύο ομάδων που παίρνουν καλό βαθμό όταν πιέζουν και ταυτόχρονα είναι για γέλια όταν πιέζονται, γιατί δεν έχουν ιδέα πως να αναπτυχθούν υπό αυτές τις συνθήκες.

Και μόλις η πίεση υποχώρησε μετά το 30’, ο ΠΑΟΚ βρήκε την άκρη. Ο Μπίσεσβαρ ακουμπούσε διαρκώς την μπάλα, o Πέλκας ήταν ξανά το περσινό "μαμούνι", ο Ζαμπά έδινε το πλάτος και ο Άκπομ δεν παιζόταν.

Η τελική που έφερε το 1-0 ήταν η 5η του Άγγλου εντός περιοχής στο πρώτο ημίχρονο. Στη φάση του γυριστού στο 36’ καθρεφτίστηκαν όλα. Ο Οικονόμου δεν μπορούσε ούτε να τον εμποδίσει να κοντρολάρει, ούτε να τον πλησιάσει, ούτε να προλάβει έστω να βάλει μια κόντρα στο αστραπιαίο γύρισμα. Αντέδρασε αφού η μπάλα έφυγε προς την εστία και τον έσωσε ο Μπάρκας.

Ο ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ ΠΕΛΚΑΣ

Στις καθυστερήσεις δεν υπήρχε αντίδοτο. Ο Πέλκας έκανε αυτό που ξέρει καλά. Ο μικρός δεν σε τρελαίνει με ποιότητα σε κάθε ενέργεια όπως ο Φορτούνης, αλλά στα καλά του έχει ένα μεγάλο προσόν: βρίσκει τον τρόπο να είναι καθοριστικός στο τελευταίο κομμάτι των φάσεων, στην τελική πάσα ή εκτέλεση.

Πέρυσι έκανε φοβερή σεζόν και τη σφράγισε με το τελευταίο γκολ της χρονιάς, στο 2-0 στον τελικό. Φέτος ξεκίνησε καλά το καλοκαίρι, αλλά στην πορεία "χάθηκε", χωρίς αυτό να κοστίσει στον ΠΑΟΚ. Στο φινάλε ανέβαινε ολοένα και περισσότερο και τα μάτια του έβγαλαν σπίθες όταν ο τραυματισμός του Βιεϊρίνια του έδωσε το λατρεμένο του περιβραχιόνιο.

Γκολ-ξέσπασμα στη Λάρισα, που τελικά δεν έφερε το πρωτάθλημα, δάκρυα όταν αυτό ήρθε στη φιέστα.

Στον τελικό ήταν ξανά καλός. Και στην κρίσιμη στιγμή, μύρισε αίμα. Πάρσιμο-ντρίμπλα, μπούκα στην περιοχή, γύρισμα, εκπληκτική εκτέλεση από τον Άκπομ, 1-0. Όποιος βρήκε προβάδισμα στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου και έχασε, έκανε κάτι πάρα πολύ λάθος.

ΟΙ ΠΑΓΚΟΙ ΛΕΝΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΤΣ

Ο ΠΑΟΚ δεν γινόταν να χάσει. Ο ίδιος είναι πια συγκεντρωμένος και με αυτοπεποίθηση, την ώρα που αντιμετώπιζε μια ΑΕΚ που δεν είχε πολλά "μπορώ". Το "τόσο-όσο" λέει πολλά και θα μπορούσε κανείς να το διαπιστώσει και χωρίς να δει το ματς.

Οι αποστολές των ομάδων καθρεφτίζουν πολλά για τους Δικεφάλους του 2018-19. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε διαθέσιμους Βιεϊρίνια και Μαουρίσιο, έχει πουλήσει τον Πρίγιοβιτς και οκ, δεν θα μετρήσουμε Βέρνμπλουμ και Χατσερίντι.

Παρόλα αυτά στον πάγκο είχε Ίνγκασον για την άμυνα, τον Ολιβέιρα για το κέντρο, Ενρίκε-Λημνιό για τα άκρα της επίθεσης, Σβιντέρσκι για την κορυφή. Την ίδια ώρα η ΑΕΚ είχε στη βασική ενδεκάδα όλα τα όπλα και στον πάγκο Γαλανόπουλο, Μπογέ, Γκάλο.

Ούτε σε μονάδες ήταν ισοϋψής η Ένωση, ούτε σε ομοιογένεια και ταυτότητα, αφού ο χρόνος δουλειάς του γκρουπ του ΠΑΟΚ είναι μεγαλύτερος.

Ένας τελικός με λίγο καλύτερο τον ΠΑΟΚ, αλλά φωνές για τη διαιτησία, ένας τελικός σπάνιας ανωτερότητας και ήρθε και ένας τρίτος, αυτός του "τόσο-όσο, γιατί δεν χρειάζεται και πολύ παραπάνω".

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΠΟΛΛΑ

Στο τέλος έμειναν η συγκίνηση και τα δάκρυα του Άκπομπ. Να κλαίει και να ξεσπάει ο Πέλκας είναι λογικό, από πέρυσι το φθινόπωρο λέμε πως κανένας παίκτης του ΠΑΟΚ δεν θέλει να πετύχει με αυτήν τη φανέλα όσο αυτός. Να κάνει το ίδιο ο Βιεϊρίνια, επίσης λογικό, γύρισε με μια αποστολή, ηγέτης και μπροστάρης παντού, μαζεύει τα φώτα αλλά και τη μεγαλύτερη πίεση.

Λογικό και από τον κάθε Βαρέλα, Μάτος, Μαουρίσιο, Σάχοβ, Κάνιας, κτλ. Ήταν στον ΠΑΟΚ και πέρυσι, έζησαν όλα τα πάνω-κάτω του περσινού ρολερκόστερ.

Ο Άκπομ γιατί; Άγγλος είναι, ούτε με την Ελλάδα μεγάλωσε ως ονειρικό προορισμό, ούτε μετράει χρόνια στην ομάδα. Δεν είναι καν μεγάλος, να πεις πως δέθηκε στα γεράματα σαν τον Μουσλίμοβιτς ή τον Γκαρσία.

Τα δάκρυά του δεν λένε μόνο πολλά για τον ίδιο και τον χαρακτήρα του και το πόσο θέλει να πετύχει. Λένε πολλά και για τον οργανισμό του ΠΑΟΚ, το κλίμα στην ομάδα, το πως δουλεύει το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Φανερώνουν την ενσωμάτωση ψυχή τε και σωμάτι παικτών που δεν είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς πως δεν έχουν έρθει για να μείνουν, πως λογικά κάθε μέρα ονειρεύονται την Premier League, τη κάθε Γουότφορντ ή Πάλας.

ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Κι όμως ο Άκπομ πιέστηκε, ήθελε να παίζει, προσπάθησε, σκόραρε, ξέσπασε. Η καλύτερη μεταγραφική κίνηση που έκανε ο ΠΑΟΚ το καλοκαίρι, στη θέση που είχε τον Πρίγιοβιτς για βασικό, ήταν αυτή που του έδωσε το τρίτο σερί Κύπελλο και το πρώτο του νταμπλ.

Η επιλογή Άκπομ και τα δάκρυα του Άγγλου είναι ο οδηγός για το μέλλον του ΠΑΟΚ. Τόσο στις επιλογές, όσο και στη λειτουργία που κάνει τους ξένους να δένονται και να προσφέρουν.