Το φινάλε ήταν απογοητευτικό. Ο τελευταίος αγώνας του Παναθηναϊκού στον όμιλο του φετινού Europa League ήταν μια καθαρή ήττα με 0-2, στην τελευταία απόπειρα της ομάδας να κάνει έστω μια νίκη.

Και στο σφύριγμα της λήξης, ο κόσμος αποχωρούσε από μια παγωμένη, σχεδόν “μίζερη” Λεωφόρο, υπό τους ήχους αυτών που επέλεξαν να φωνάζουν υβριστικά συνθήματα κατά του Αλαφούζου, καλώντας τον να αποχωρήσει απ’τον Παναθηναϊκό.

ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ BELOW-PAR

Στο κέντρο όλων αυτών, μια ομάδα below par. Κάτω απ’τον πήχη. Όχι τον πήχη του Γούεμπλεϊ, των ημιτελικών του Champions League. Ούτε καν τον πήχη των πρωταθλημάτων ή των κυπέλλων.

Ο Παναθηναϊκός είναι κάτω απ’τον όποιο πήχη έχει μια ομάδα που συμμετέχει σε όμιλο Europa League. Όπως κι αν την λένε, όποιο κι αν είναι το παρελθόν της και η ιστορία της, απ’όποια χώρα κι αν προέρχεται, δεν βάζει τον πήχη στον έναν βαθμό σε έξι ματς.

Ούτε ο Παναθηναϊκός τον βάζει στον έναν βαθμό, αλλά εκεί βρέθηκε και μετά τον τελευταίο του φετινό αγώνα. Στον έναν βαθμό, σ’ένα παγωμένο γήπεδο που δεν φάνηκε να το “ζέστανε” ούτε η θέρμη που φέρνει πάντα μαζί της η έλευση ενός νέου προπονητή. Με μια ομάδα χωρίς ψυχολογία, σχεδόν εκτός στόχων Δεκέμβρη μήνα, να αποχαιρετά την Ευρώπη εν μέσω ύβρεων και κραυγών για αλλαγή ιδιοκτησίας.

“Ο Παναθηναϊκός μικραίνει, έχει μικρύνει, έχει αλλοιωθεί το DNA του, το έχει χάσει”. Τίτλοι, υπέρτιτλοι, μεσότιτλοι σε αμέτρητα άρθρα, ατάκες σε πάμπολλες ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές συζητήσεις. Δεν έχει νόημα να τις επαναλάβουμε. Έχει, όμως νόημα, να κάνουμε κάτι άλλο, να δούμε κάτι πιο χειροπιαστό απ’αυτές τις εκφράσεις.

Να εξετάσουμε τον τωρινό Παναθηναϊκό όχι με τα δικά μας κριτήρια, αλλά με τα δικά του. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, με τα κριτήρια του ίδιου του Γιάννη Αλαφούζου. Τα γνωρίζουμε; Φυσικά και τα γνωρίζουμε. Τα έχουμε στα χέρια μας, διατυπωμένα με σαφήνεια πριν από τεσσερισήμισι χρόνια.

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΑΦΟΥΖΟ

Ήταν 3 Μαϊου του 2012 όταν έβγαινε στη δημοσιότητα η ιδρυτική διακήρυξη της Παναθηναϊκής Συμμαχίας. Στην ουσία μιλάμε για την αρχή της εποχής Αλαφούζου, αφού μπορεί ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού να ήταν ήδη στο τιμόνι, αλλά τότε, με την Παναθηναϊκή Συμμαχία, απέκτησε σχήμα και ορίζοντα το σχέδιο του για την ομάδα.

Σκοπός αυτού του Σωματείου ήταν “η δημιουργία ενός αυτόνομου φορέα διαλόγου, έκφρασης, ενημέρωσης και δράσης όλων των φίλων του Παναθηναϊκού” και προτεραιότητά “η εξασφάλιση της σταθερότητας της ιδιοκτησιακής δομής του ΠΑΟ, η οικονομική βιωσιμότητα και ευμάρειας της ΠΑΕ και η διασφάλιση και διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και της παράδοσης του Παναθηναϊκού”.

Όλα καλά με τον σκοπό και την προτεραιότητα εκείνης της κίνησης Αλαφούζου, που όλοι γνωρίζουμε πως έχει παραδεχθεί πως δεν είχε την εξέλιξη που ο ίδιος θα ήθελε. Πάμε τώρα στο ζουμί.

Στην ιδρυτική της διακήρυξη, η Παναθηναϊκή Συμμαχία του Γιάννη Αλαφούζου περιλαμβάνει και τις τρεις αρχές στις οποίες, σύμφωνα με εκείνην, εδράζεται ο Παναθηναϊκός. Να τις θυμηθούμε μία προς μία, για να διαπιστώσουμε πως τις υπηρετεί σήμερα ο σύλλογος.

1Η ΑΡΧΗ: ΑΠΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Η πρώτη αρχή του Παναθηναϊκού αφορά το «ευ αγωνίζεσθαι». Σύμφωνα με τη διακήρυξη “ο Παναθηναϊκός δίνει με συνέπεια την μάχη για την κάθαρση των αθλητικών θεσμών, την οικονομική και θεσμική εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου, και την αποβολή της βίας από το γήπεδο. Η συμμετοχή σε πράξεις βίας είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους του Παναθηναϊκού”.

Προφανώς και δεν χρειάζεστε εμένα να σας θυμίσω πράξεις βίας στη Λεωφόρο στα τεσσερισήμισι χρόνια που έχουν περάσει από τότε. Και όχι, εννοείται πως δεν θα θεωρήσουμε τον Αλαφούζο ούτε υποκινητή ούτε υπεύθυνο για τις πράξεις βίας, που “παραδοσιακά” φιλοξενούνται στα ελληνικά γήπεδα.

Απ’την άλλη βέβαια, όταν τα “παιδιά” επισκέπτονται με full-face το προπονητικό κέντρο για να διακόψουν την προπόνηση για να πουν δυο λόγια ή να σηκώσουν δυο χέρια στους παίκτες, η διοίκηση δεν μπορεί να είναι άμοιρη ευθυνών, ούτε να αισθάνεται πως υπηρετεί στο ακέραιο τις αρχές του συλλόγου.

Πως τα πάμε με την πρώτη αρχή του Παναθηναϊκού που αφορά τη συμμετοχή σε πράξεις βίας, Γιάννη Αλαφούζο;

2Η ΑΡΧΗ: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΤΑΛΕΝΤΟ

Η δεύτερη αρχή του Παναθηναϊκού, σύμφωνα πάντα τη διακήρυξη Αλαφούζου για την Συμμαχία, αφορά τους Έλληνες παίκτες: “Από την ίδρυσή του ως τώρα, ο σύλλογος είναι ένας φάρος για τον ελληνικό αθλητισμό, φυτώριο μεγάλων ταλέντων, βασικός τροφοδότης των εθνικών ομάδων, πρωταγωνιστής. Οι πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας του γράφτηκαν από γενιές σπουδαίων Ελλήνων ποδοσφαιριστών, που είχαν την φιλοδοξία της διεθνούς διάκρισης. Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που στηρίζεται στο ελληνικό αθλητικό ταλέντο”.

Ελληνικό αθλητικό ταλέντο, χμμμ. Τεσσερισήμισι χρόνια μετά, η ομάδα που “στηρίζεται στο ελληνικό αθλητικό ταλέντο” ολοκλήρωσε τον όμιλο του Europa League με τρεις Έλληνες να έχουν αγωνιστεί: Κουτρουμπής, Χουχούμης και 13 λεπτά Χατζηγιοβάννης. Τεσσερισήμισι χρόνια μετά ο “φάρος για τον ελληνικό αθλητισμό, το φυτώριο μεγάλων ταλέντων” έχει δει δύο Έλληνες να ξεκινούν βασικοί στη Super League σε πάνω από ένα ματς, τον Κουτρουμπή και τον Οδυσσέα Βλαχοδήμο.

Πως τα πάμε με την δεύτερη αρχή του Παναθηναϊκού που αφορά τους Έλληνες παίκτες, Γιάννη Αλαφούζο;

3Η ΑΡΧΗ: ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η τρίτη και τελευταία αρχή του Παναθηναϊκού, σύμφωνα με τον Αλαφούζο και τη Συμμαχία, αφορά την ευρωπαϊκή ταυτότητα του συλλόγου: “Η φιλοδοξία της διάκρισης στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς της ομάδας. Ο Παναθηναϊκός θα διεκδικεί πάντα, και με συνέπεια, τις διεθνείς δάφνες”.

Ναι, οι δάφνες μπορούν να περιμένουν. Γιατί αυτές είναι κάπως μακριά όταν χθες το βράδυ ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε δεύτερη συμμετοχή σε όμιλο Europa League χωρίς να έχει πετύχει νίκη. Έξι αγώνες φέτος, μια ισοπαλία. Έξι αγώνες το 2014-15, δύο ισοπαλίες. Αντίπαλοι σ’αυτές τις δύο συμμετοχές η Ντιναμό Μόσχας, η Αϊντχόφεν, η Εστορίλ, ο Άγιαξ, η Θέλτα και η Σταντάρ Λιέγης.

Ενδιάμεσα αυτών των συμμετοχών σε όμιλο, αποκλεισμοί απ’την Μπριζ και την Καμπάλα, ενώ έχει προηγηθεί και η συμμετοχή στον όμιλο το 2012-13, όταν και έγινε η τελευταία νίκη, επί της Μάριμπορ, με προπονητή τον Ρότσα.

Πως τα πάμε με την τρίτη αρχή του Παναθηναϊκού που αφορά την ευρωπαϊκή ταυτότητα, Γιάννη Αλαφούζο;

ΤΙ ΑΠ’ ΑΥΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ;

Τεσσερισήμισι χρόνια μετά το επίσημο ξεκίνημα της εποχής Αλαφούζου, το πρόβλημα δεν είναι αν η Παναθηναϊκή Συμμαχία δεν πλησίασε καν να εκπληρώσει τους στόχους της. Στο φινάλε, δεν ήταν δα και σοκαριστική η αποτυχία του εγχειρήματος, περισσότερο απ’όλα ήταν αναμενόμενη, για λόγους που δεν είναι της παρούσης.

Το πρόβλημα είναι πως, σύμφωνα με τον ισχυρό άνδρα του συλλόγου, ο Παναθηναϊκός εδράζεται σε τρεις αρχές. Για τον Αλαφούζο Παναθηναϊκός σημαίνει άρνηση της βίας, Έλληνες παίκτες, ευρωπαϊκή ταυτότητα και διάκριση.

Αναρωτιέμαι τι απ’αυτά βλέπει σήμερα στον Παναθηναϊκό του ο ιδιοκτήτης της ομάδας, αλλά και το τι βλέπουν οι φίλοι της. Αναρωτιέμαι τι σημαίνει τελικά Παναθηναϊκός. Εκτός κι αν έχουμε καθαρίσει με αυτό το φλου που λένε τα παιδιά, αυτό το “Παναθηναϊκός θα πει μαχητική ψυχή”.