Τελικός Κυπέλλου: Η ετήσια ντροπή του ελληνικού ποδοσφαίρου

Δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάς, πρέπει πάντα να παλεύεις, αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα του αθλητισμού. Ισχύει, γι’αυτούς που αγωνίζονται. Για όσους είναι εκτός των αγωνιστικών χώρων τι ισχύει; Στις πόσες φορές σηκώνεις το χέρι και λες "δεν μπορώ";

Για πόσα χρόνια πρέπει να εξελίσσεται σε παρωδία ή τραγωδία ο τελικός του Κυπέλλου για να υπάρξει η παραδοχή ανικανότητας;

Δεν είναι ντροπή να το πούμε: δεν μπορούμε. Ή μάλλον, διορθώνω. Προφανώς και είναι ντροπή να μην μπορείς να διοργανώσεις έναν τελικό κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, κτλ. Όμως, όσο ντροπιαστική κι αν είναι, η παραδοχή έχει και μια εντιμότητα, ένα στοιχειώδες γνώθι σ’αυτόν. Το λες και ξαλαφρώνεις, παύεις έστω να κοροϊδεύεις και να κοροϊδεύεσαι πως τάχα το’χεις, μπορείς.

ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΟΛΑ

Δεν μπορούμε. Πήγαμε από τις κατάμεστες κερκίδες στα γήπεδα με ζώνες. Μετά πήγαμε σε νεκρές ζώνες τόσο μεγάλες που τα τμήματα με κόσμο έμοιαζαν με οάσεις στην έρημο και μετά πήγαμε σε τελικούς χωρίς κόσμο ή με προσκλήσεις σε μαθητές.

Πήγαμε σε διπλούς τελικούς, πήγαμε στο “Σπύρος Λούης”, πήγαμε στη “Νέα Σμύρνη”, πήγαμε στη Θεσσαλονίκη, πήγαμε στην επαρχία. Τα ίδια και στο μπάσκετ. Από το ΣΕΦ στο OAKA, από το Αλεξάνδρειο στη Λαμία, από την Πάτρα στα Τρία Αοράκια, από τη Λάρισα στην Πυλαία.

Ισοπεδώθηκαν στάδια, πόλεις, καταστράφηκαν πλοία. Πήγαμε σε αναβολές, σε κεκλεισμένων με υπουργικές αποφάσεις, σε ξύλο σε γέφυρες, σε ξύλο οπαδών με παίκτες και συγγενείς παικτών, σε σέντρα με καθυστέρηση 15 λεπτών, με καθυστέρηση μισής ώρας, μίας ώρας, δύο ωρών. Είδαμε ζωντανά στις οθόνες περισσότερο ξύλο και από ταινία του Μπαντ Σπένσερ με τον Τέρενς Χιλ.

ΜΟΝΟΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΟΙ "ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ"

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι “κανονικό”. Όλες αυτές οι “επιλογές” βαφτίζονται ως λύσεις των αρμοδίων, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς οι γωνίες που μας στριμώχνει η αδυναμία για κάτι κανονικό, σωστό. Κανείς δεν πρόκειται να επέλεγε κάτι από όλα αυτά αν είχε τη δυνατότητα, την ικανότητα για έναν κανονικό τελικό.

Κανείς, ούτε η ΕΠΟ, ούτε η πολιτεία, ούτε η αστυνομία, ούτε οι ομάδες. Ίσως οι μοναδικοί που τόσα χρόνια συμφωνούν με τις επιλογές να είναι οι χουλιγκάνοι. Αυτοί που περιμένουν πως και πως τον τελικό σαν το ετήσιο ραντεβού για ξύλο, αφού πλέον δεν μπορούν να συναντηθούν σε άλλα ματς.

Και είναι τόσο οργανωμένοι, που δεν τους επηρεάζει η έδρα, ούτε παίζει ρόλο αν το ματς είναι κεκλεισμένων ή αν υπάρχει πανδημία. Αυτοί πάντα τη βρίσκουν την άκρη τους, γι’αυτό και πάντα η αστυνομία “συσκέπτεται και εκφράζει τους φόβους της”.

Οι οργανωμένοι, τα καλόπαιδα, είναι η μοναδική σταθερά των τελικών. Τιμούν το όνομα που έχουν τόσες δεκαετίες, με την απαράμιλλη οργάνωσή τους. Και είναι οι μοναδικοί.

ΝΕΟ ΕΡΓΟ ΦΕΤΟΣ

Η ΕΠΟ, το ξέρουμε καλά, θα πάει με αυτούς που είναι κοντά της, το ίδιο και η εκάστοτε κυβέρνηση. Οι απέναντι θα επιστρατεύσουν τα δικά τους μέσα, θα κάνουν ο,τι μπορούν. Διαμάχες για την έδρα, τα εισιτήρια, τις προσκλήσεις, για ο,τι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Φέτος ανέβηκε καινούργιο έργο. Παρά το γεγονός πως ο κορονοϊός απλοποίησε τα πράγματα. Κόσμος δεν υπάρχει στις κερκίδες, δημοσιογράφοι ελάχιστοι, μειωμένες και οι "προσκλήσεις". Ούτε συνεντεύξεις Τύπου δεν γίνονται. Απλά πράγματα, ένα γήπεδο χρειαζόταν να βρεθεί, όποιο νά'ναι.

Δεν τα καταφέραμε, ο τελικός πρώτα αναβλήθηκε και μετά ορίστηκε για τις 30 Αυγούστου στο "Σπύρος Λούης". Στις 30 Αυγούστου. Είκοσι επτά ημέρες μετά το επίσημο τέλος της σεζόν, όπως αυτό προέκυψε από την UEFA όταν διαμορφώθηκαν οι πρωτοφανείς συνθήκες από την πανδημία. Είκοσι επτά ημέρες μετά την ημέρα που πρέπει να δοθούν στην Ομοσπονδία τα τελικά αποτελέσματα των εγχώριων διοργανώσεων και οι ομάδες που βγαίνουν στην Ευρώπη.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ

Το κάναμε κι αυτό. Ορίσαμε τελικό μετά το τέλος της σεζόν, λες και είναι Super Cup, Community Shield. Αντί για το τελευταίο ματς της σεζόν, όπως συνηθίζεται, ο τελικός θα είναι το πρώτο ματς της επόμενης.

Θα παίξουν σε αυτόν όλοι οι παίκτες που οδήγησαν Ολυμπιακό και ΑΕΚ στον τελικό; Όχι, γιατί κάποιοι θα έχουν αποχωρήσει μέχρι τότε. Θα παίξουν σε αυτόν όσοι αποκτηθούν στις μεταγραφές που αρχίζουν στις 3 Αυγούστου; Όχι, γιατί σύμφωνα με τη δήλωση του Χούμπελ η συμμετοχή νέων παικτών θα χρειαστεί αλλαγή στους κανονισμούς της τρέχουσας περιόδου, κάτι που δεν επιτρέπεται.

Ποιος θα παίξει σε αυτόν τελικό, κανείς δεν ξέρει. Αυτό άλλωστε είναι και το πραγματικό νόημα του Κυπέλλου. Είναι ο θεσμός των εκπλήξεων. Βέβαια αυτό έχει χαθεί στη χώρα μας, γιατί το διεξάγουμε με ομίλους, δεν έχουμε μονά ματς, κτλ. Έφθινε το στοιχείο της έκπληξης στο χορτάρι και το μεγαλώσαμε γύρω από αυτό.

Κάθε χρόνο δεν ξέρουμε που θα γίνει ο τελικός, αν θα έχει κόσμο, τι ώρα θα αρχίσει, οπότε φέτος το πήγαμε ένα βήμα παραπέρα. Τον βάλαμε στις 30 Αυγούστου και πλέον κανείς δεν ξέρει ποιοι παίκτες θα παίξουν σε αυτόν.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΑΚΟΥΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ούτε ιδρώνει κανενός το αυτί για την Cosmote TV που φώναζε και ζητούσε να γίνει ο τελικός την ημέρα που είχε οριστεί εξαρχής. Σιγά μη νοιαστεί κανείς για τα τα κανάλια, τους μοναδικούς μόνιμους χρηματοδότες που έχουν μείνει στον αθλητισμό της χώρας.

Κάθε χρόνο πληρώνουν, κάθε χρόνο τους φέρονται σαν να είναι κορόιδα: στη Nova αλλάζουν τη Super League όπως τους βολεύει, στην Cosmote TV κάνουν τα πάντα για να ευτελίζεται ολοένα και περισσότερο ο τελικός, η "γιορτή του ποδοσφαίρου". Τα κανάλια πληρώνουν, άλλοι αποφασίζουν.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΤΕΛΙΚΟΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Ίσως μια μέρα σηκώσουν και το χέρι και πουν ανοιχτά "δεν μπορούμε". Μέχρι τότε, κάθε χρόνο θα θυμάμαι μια ραδιοφωνική εκπομπή, πριν από δεκαετία. Πάνω στη συζήτηση είπα στον αέρα πως όλοι οι τελικοί και τα final-4 της χώρας μας πρέπει μονίμως να γίνονται στο εξωτερικό.

Τότε ειπώθηκε σαν αστείο και ως τέτοιο το αντιμετώπισαν και οι ακροατές. Κάθε χρόνο χάνει το χιούμορ που είχε, δεν είναι αστείο πια. Γιατί να είναι; Στο εξωτερικό δεν θα πει αστυνομία, δήμαρχος ή περιφερειάρχης πως δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφαλή διεξαγωγή. Στο εξωτερικό δεν θα γίνουν αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, ούτε φυσικά θα υπάρχουν νεκρές ζώνες ή προσκλήσεις σε μαθητές.

Στο εξωτερικό δεν θα ελεγχθεί η καταλληλότητα γηπέδων ή σταδίων, δεν θα καθυστερήσει η έναρξη των αγώνων ούτε λεπτό.

Στο εξωτερικό, εκεί που οι ομογενείς είναι πολλοί, μπορούμε να πετύχουμε όσα αδυνατούμε εντός συνόρων. Να διεξάγουμε αγώνες που θα είναι πραγματικά γιορτή των αθλημάτων, να βγάλουμε λεφτά γιατί οι κερκίδες θα γεμίσουν και τα αναμνηστικά θα ξεπουλήσουν, να προσφέρουμε αυθεντική χαρά στους ανθρώπους που θα πάνε στο γήπεδο, να δώσουμε στους αθλητές τις συνθήκες που τους αρμόζουν όταν μάχονται για ένα τρόπαιο.

Πάνω απ'όλα, θα καταφέρουμε να ξεπλύνουμε τη μισή ντροπή. Θα μας μείνει η ντροπή της ανικανότητας, αλλά τουλάχιστον θα φύγει αυτή που νιώθουμε όταν έρχεται κάθε χρόνο η ώρα των τελικών.