Τελικά η ιστορία γράφτηκε για τον ΠΑΟΚ απ’αυτούς που έπρεπε. Απ’τον αρχηγό του, τον Αντελίνο Βιεϊρίνια και απ’τον Δημήτρη Πέλκα. Απ’την καρδιά της ομάδας και από τη φωτιά της. Απ’το μυαλό και την εμπειρία, απ’τον ενθουσιασμό και τα νιάτα.

Ο ΒΙΕΪΡΙΝΙΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΑΤΣ

Δεν ήταν φυσιολογικό. Ο Βιεϊρίνια έκανε μια εκπληκτική σεζόν στην επιστροφή του στην Τούμπα, αλλά δεν είχε μια δική του βραδιά. Δεν είχε ένα ματς που θα κριθεί από γκολ του, ένα τέρμα που θα τον βάλει στα high-lights.

Δεν ήταν νορμάλ να μην έχει βάλει την υπογραφή του αυτός που έκανε καταπληκτικές εμφανίσεις, που κάποιες φορές έκανε ματς σχεδόν αψεγάδιαστα. Και στον τελικό ήταν εκπληκτικός: ο Μπακασέτας δεν είχε απαντήσεις απέναντί του.

ΗΤΑΝ ΓΡΑΦΤΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΙ ΧΟΝΤΡΟΣ

Η αστοχία των συμπαικτών του και οι επεμβάσεις του Μπάρκα κράτησαν το ματς στο 0-0, τον τελικό σε λεπτή ισορροπία. Στην ουσία όμως το μόνο που έκαναν ήταν να στρώσουν τον δρόμο, να φτιάξουν το μονοπάτι για τον Βιεϊρίνια. Ήταν γραφτό του να ανοίξει αυτός το σκορ, να ανάψει αυτός τη σπίθα.

Ο Πορτογάλος που ήρθε μικρός και χοντρός στον ΠΑΟΚ και εξελίχθηκε σε παίκτη “για αλλού”. Αυτός που γύρισε μόνο αφού πρώτα είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική ομάδα της χώρας του. Έστησε την μπάλα και την χτύπησε ποντάροντας στο λάθος του Μπάρκα. Η εκτέλεση ήταν άψογη, το ίδιο και η μαντεψιά.

Πριν αποχωρήσει εξουθενωμένος, βρήκε τη δύναμη για τις τελευταίες καθοριστικές επεμβάσεις, εκεί που η ΑΕΚ είχε φρέσκα πόδια με Χριστοδουλόπουλο και Γκάλο. Βγήκε απ’το ματς χωρίς να έχει αφήσει κάτι που μπορούσε να δώσει και δεν το έκανε: το ίδιο ισχύει για όλη του τη σεζόν.

Ο ΠΕΛΚΑΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ Ο ΠΙΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ

Και το κερασάκι έπρεπε να το βάλει ο Πέλκας. Το χαμόγελο του ΠΑΟΚ, η φωτιά στη μηχανή του. Στο πρώτο φετινό ντέρμπι, ο Λουτσέσκου τον αδίκησε στο Φάληρο, δεν τον ξεκίνησε, δεν τον έβαλε καν αλλαγή. Ο μικρός επέμενε.

Εβδομάδα με την εβδομάδα, αγώνα με τον αγώνα, τους προσπέρασε όλους. Έγινε ο Νο1 μεσοεπιθετικός του ΠΑΟΚ, ο πιο απαραίτητος απ’όλους όσοι παίζουν πίσω απ’τον Πρίγιοβιτς.

Και δικαίωσε όλες τις φορές που γράψαμε πως ο ΠΑΟΚ δεν γίνεται να παίζει χωρίς αυτόν. Όχι μόνο γιατί είναι ο καλύτερος, αλλά κυρίως γιατί κανείς άλλος δεν θέλει να πετύχει με τη φανέλα του ΠΑΟΚ όσο αυτός. Κι αυτή τη θέληση δεν την αγνοείς ποτέ.

Στον τελικό έκανε ξανά τα δικά του. Χάθηκε στο πρώτο διάστημα, αλλά τη βρήκε την άκρη όταν ήρθε πιο χαμηλά. Ήταν εκεί να τρέξει, να πιέσει, να κλέψει, αλλά κυρίως να παίξει με την μπάλα.

Να ταΐσει τους συμπαίκτες του στον χώρο, να ξεδιπλώσει τις αντεπιθέσεις, όπως έκανε στη φάση του πέναλτι και στο τετ-α-τετ του Κάμπος. Να κάνει το δικό του σόλο, όπως έκανε στο σουτ που έφυγε ψηλά άουτ, αφού πρώτα είχε “χορέψει” τον Τσιγκρίνσκι.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΜΑΤΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Κανείς δεν ήταν μέσα στο ματς περισσότερο απ’τον Πέλκα. Ακόμα και στη φάση της διπλής αποβολής, αυτός έτρεξε πρώτος να πει στον πάγκο της ομάδας του πως μόλις είχε αποβληθεί και ο Βράνιες, λες και ήταν ο μόνος που το είδε.

Στο τέλος, έβαλε το κερασάκι. “Μύρισε αίμα”, έτρεξε στο χώρο, έκοψε σωστά και εμπιστεύθηκε τη σωστή κρίση του Πρίγιοβιτς. Το πιο εύκολο φετινό του γκολ, σε μια σεζόν που ο Πέλκας μεγάλωσε όπως ο ΠΑΟΚ: με δουλειά και φλόγα.

ΤΕΛΙΚΟΣ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ

Ο ΠΑΟΚ πήγε στο “Σπύρος Λούης” για να πάρει το Κύπελλο και να αποδείξει πως είναι καλύτερος απ’την ΑΕΚ. Πέτυχε το πρώτο, γιατί πρώτα πέτυχε το δεύτερο. Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς ομάδα σε τελικό που να πέτυχε στο 100% όσα ήθελε στο χορτάρι.

Ο Δικέφαλος τα πέτυχε όλα, όπως τα επιθυμούσε. Πήρε την πρωτοβουλία, έφτιαξε ευκαιρίες, κατάφερε να κερδίσει τις περισσότερες μονομαχίες στο κέντρο και να εκθέσει την ΑΕΚ με αντεπιθέσεις και τρόπο που δεν το έχει κάνει καμία άλλη ομάδα φέτος.

ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΜΑΤΣ

Δυσκολότερο όλων, τα πέτυχε όλα αυτά χωρίς να απειληθεί στις αντεπιθέσεις, χωρίς να κινδυνεύσει ουσιαστικά απ’το δίδυμο Λιβάγια-Αραούχο. Επικράτηση σε όλα τα σημεία και σε όλα τα χρονικά διαστήματα ενός τελικού είναι σπάνιο φαινόμενο, όσο σπάνιες είναι και οι μεγάλες σε έκταση σκορ νίκες σε τελικούς.

Κι αυτή δεν ήρθε μόνο χάρις στις εκτελέσεις και τις επεμβάσεις του Μπάρκα.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ

Ο ΠΑΟΚ ήταν η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος. Ήταν ο καλύτερος με την μπάλα, είχε την πιο ελκυστική εικόνα και τη σωστή λειτουργία ως ομάδας πρωτοβουλίας, την Νο1 επίθεση και τα συνδύαζε όλα αυτά με τη 2η καλύτερη αμυντική λειτουργία. Η Ένωση είχε βάση την άμυνα, με την Νο1 αμυντική λειτουργία, αλλά δεν τη συνδύαζε με ανάλογη επίθεση.

Με αυτό δεν λέω πως η ΑΕΚ έκλεψε το πρωτάθλημα. Δεν φταίει η ίδια ούτε για το ρολό, ούτε για το ντου του Ιβάν. Όμως δεν φταίνε και οι παίκτες του ΠΑΟΚ, που έστω και στο Κύπελλο βρήκαν τη χαρά και τη δικαίωση που φέτος δεν άξιζαν λιγότερο απ’τους αντίστοιχους της ΑΕΚ.

Το φετινό Κύπελλο για τον ΠΑΟΚ είναι το πρώτο που έρχεται ως back-to-back κατάκτηση: σημάδι σταθερότητας. Ο τελικός ήταν μια σπάνια εμφάνιση, αγώνας ενός ρόλου: σημάδι ποιότητας. Όπως έγραψε και ο Κώστας Πετρωτός, ο ΠΑΟΚ βρίσκεται εκεί που ονειρευόταν.

ΑΣ ΤΑ ΑΦΗΣΕΙ ΠΙΣΩ

Ζητούμενο είναι η βελτίωση. Προαπαιτούμενο είναι η ηρεμία. Το “τοξικό” περιβάλλον στο οποίο ολοκληρώνεται η σεζόν καλό θα είναι να τελειώσει εδώ. Ειπώθηκε ο,τι ειπώθηκε, ας μπει ένα τέλος. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει πλέον κανένα λόγο να συνεχίσει να τσακώνεται, να πετάει μπηχτές και να διατηρεί έχθρες.

Ας αφήσει τη σεζόν πίσω του, όπως άφησε την Αθήνα και το “καταραμένο” γι’αυτόν “Σπύρος Λούης”.

ΥΓ. Για την ΑΕΚ θα τα πούμε στο επόμενο κείμενο. Η κουβέντα για τον χαμένο πάντα γίνεται καλύτερα με πιο κρύο κεφάλι.