Το Εξκάλιμπερ της Ρεάλ

Η Ρεάλ έγραψε ιστορία. Τρίτο Champions League σε τέσσερα χρόνια, back-to-back κατάκτηση για πρώτη φορά μετά την αλλαγή στο θεσμό, την ώρα που ο Ζιντάν έγινε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία με δύο Champions League στις δύο πρώτες του σεζόν στους πάγκους.

Σχεδόν 30 χρόνια μετά τη Μίλαν του Σάκι, βρέθηκε η ομάδα που θα το πάρει και θα το κρατήσει, η πρώτη που το κάνει στην εποχή του Champions League. Επιτέλους συνέβη και τώρα πρέπει να το μελετήσουμε. Να το αναλύσουμε, να διδαχθούμε απ’αυτό, να καταγράψουμε το κλειδί που έσπασε τον κώδικα.

ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΡΕΑΛ

Τόσοι το προσπάθησαν, μόνο η Ρεάλ το κατάφερε. Ποιο είναι το μυστικό, τι έκανε διαφορετικά/καλύτερα απ’τους άλλους, τι πρέπει να κάνουν για να τη μιμηθούν. Με μία λέξη, η απάντηση είναι τίποτα.

Τη Ρεάλ δεν μπορείς να τη μιμηθείς, ούτε να την αντιγράψεις. Όταν η Ρεάλ πετυχαίνει, η απάντηση στο “γιατί” είναι “γιατί είναι η Ρεάλ".

Ταυτότητά μας το να μην έχουμε ταυτότητα

Το ποδόσφαιρο βρίσκεται πάντα σε περιόδους που συγκρούονται διαφορετικές φιλοσοφίες-τακτικές, ποδοσφαιρικές ταυτότητες. Τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ, αναλύεται διεξοδικά κάθε ομάδα, οι τακτικές συζητήσεις είναι μαζικές, οι ομάδες χωρίζονται εύκολα στο μυαλό όλων όσον αφορά την ταυτότητά τους, σ’αυτά που κάνουν και δεν κάνουν στο γήπεδο.

Η απάντηση της Ρεάλ του Ζιντάν ήταν εμφατική. “Ναι, καλά όλα αυτά, αλλά δεν μας ενδιαφέρουν. Η δική μας ταυτότητα είναι να μην έχουμε ταυτότητα. Παίζουμε στην κόντρα, αλλά το κάνουμε χωρίς να είμαστε reactive ομάδα όπως η Γιουβέντους, η Ατλέτικο, η Μονακό. Σκοράρουμε κατά βούληση, αλλά το κάνουμε χωρίς να παρουσιάζουμε κάποια επιθετική δημιουργία που αποτελεί πρότυπο, κάποιο νέο σχέδιο ή καινούργιους αυτοματισμούς που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν”.

ΒΑΖΕΙ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ

Η Ρεάλ έφτιαξε δυναστεία, έβαλε σφραγίδα σε μια εποχή και το πέτυχε χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο να συνοδεύει την κυριαρχία της. Απ’όσα μπορώ να γνωρίζω, είναι πρωτοφανές.

Συγκεκριμένες ποδοσφαιρικές προτάσεις (που έγιναν πρότυπα για τους υπόλοιπους) είχαν όλοι. Ο Άγιαξ του 1971-73 και η Μπάγερν του 1974-76. Η Λίβερπουλ του 1977-81, η Μίλαν του 1989-90 και η Μπαρτσελόνα του 2009-11. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα μπορούμε πάντα να συζητάμε, έστω και με λίγες προτάσεις, για τα μυστικά της κυριαρχίας αυτών των ομάδων, για την επιρροή που είχαν στο ποδόσφαιρο, για το πως αποτέλεσαν οδηγό επιτυχίας.

Η Ρεάλ βάζει σφραγίδα χωρίς να μπορείς να την κατατάξεις, χωρίς να μπορείς να την ταυτοποιήσεις. Κι αυτό, όχι, σε καμία περίπτωση δεν το λέω ως αρνητικό. Δεν μπορεί ποτέ να είναι αρνητικό κάτι τόσο ιδιαίτερο. Στα μάτια μου είναι μια απόδειξη της ιδιαιτερότητας της Ρεάλ.

ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΤΕΜΜΑ

Κάθε μεγάλη ομάδα έχει ένα χαρακτηριστικό που είναι μόνο δικό της. Ε, λοιπόν, αυτό είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό της Ρεάλ. Δεν χρειάζεται σχέδια, δεν χρειάζεται νέες ιδέες, ούτε ποδοσφαιρικές επαναστάσεις, ούτε καν συγκεκριμένη ποδοσφαιρική ταυτότητα.

Πετυχαίνει από μόνη της, επειδή τη λένε Ρεάλ Μαδρίτης. Χρειάζεται, (όπως όλοι άλλωστε), μεγάλους παίκτες, αλλά πάνω απ’όλα κάποιον να καταλάβει τη συνεπάγεται το να σε προσλαμβάνουν προπονητή της. Σου δίνουν ένα ρόστερ με τους καλύτερους, σου δίνουν το πιο λαμπερό στέμμα του ποδοσφαίρου και απλώς σου ζητάνε να προσθέσεις κι άλλα διαμάντια σ’αυτό.

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΖΙΝΕΝΤΙΝ ΖΙΝΤΑΝ

Δεν θέλει αλλαγή, δεν θέλει παρεμβάσεις και δεν θέλει έξτρα περίπλοκες φιλοσοφίες. Η Ρεάλ κερδίζει όταν είναι Ρεάλ, όταν έχει παίκτες άξιους για το στέμμα και προπονητή που το σέβεται χωρίς να πιστεύει πως μπορεί να το καλυτερεύσει.

Και όχι, σε καμία περίπτωση δεν το λέω ως κάτι υποτιμητικό για τον Ζιντάν, ίσα-ίσα. Το να είσαι ο κατάλληλος για τη δουλειά που σου δίνουν είναι το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί να έχει κάποιος. Όταν ανέλαβε πέρσι τη Ρεάλ έγραψα ένα κείμενο στο Contra.gr για τη μία και μοναδική φορά που τον έχω δει από κοντά, που έχω βρεθεί στον ίδιο χώρο μαζί του.

Χωρίς κανένα σχόλιο για το πως μπορεί να παίξει, χωρίς καμία κουβέντα για τι μπορεί να αλλάξει στη Ρεάλ. Ήθελα μόνο να καταγράψω πως δεν έχω δει ποτέ ξανά άνθρωπο με την αύρα του, πως δεν θα πρέπει να τον αντιμετωπίσει κανείς ως κάτι το απλό. Δεν είναι.

ΑΠΛΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΤΗ ΡΕΑΛ

Πεντακόσιες μέρες κατάλαβα πως ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, η αύρα ήταν αρκετά. Ο Ζιντάν έκανε κι άλλα. Έπεισε τον Ρονάλντο να ηρεμήσει, να ξεκουραστεί όταν πρέπει και μας παρουσίασε τον πιο φρέσκο Κριστιάνο των τελευταίων χρόνων, πιο killer από ποτέ.

Μεγάλωσε το ρόστερ όσο κανένας, έκανε τους πάντες να νιώθουν σημαντικοί, πήρε λίγα από πολλούς, αντί για το πολλά από λίγους που έκανε για τρία χρόνια ο Μουρίνιο. Όταν σου δίνουν ένα ρόστερ που μπορεί να έχει τον Χάμες Ροντρίγκες εκτός αποστολής και τον Μοράτα στον πάγκο, είναι λάθος να πας με λίγους.

Όλα ήταν σημαντικές παρεμβάσεις, καθόλου αμελητέες. Αλλά όλα είναι στην ουσία απλές αποφάσεις, που όμως γίνονται πολύ δύσκολες επειδή πρέπει να τις πάρεις στη Ρεάλ. Ο Ζιντάν, υποθέτω, πως δεν είδε τίποτα δύσκολο σε όλα αυτά.

Ο Μπενίτες απολύθηκε γιατί ήθελε να κάνει το σωστό (να βάλει τον Κασεμίρο) και έχασε απ’την Μπαρτσελόνα επειδή “υπάκουσε” στον Πέρεθ και δεν τον έβαλε. Τον ίδιο παίκτη ο Ζιντάν τον έκανε βασικό και μάλιστα τον είδε να σκοράρει στον τελικό: το αν ο Πέρεθ του είπε ποτέ “μην τον βάλεις” ή όχι, είναι αδιάφορο. Έγινε αυτό που έπρεπε και έγινε απ’τον Ζιντάν.

ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠ'ΤΟ ΒΡΑΧΟ

Κάπως έτσι, η Ρεάλ Μαδρίτης έγινε η πρώτη που παίρνει back-to-back Champions League, αφού πρώτα είχαν αποτύχει όλοι οι υπόλοιποι.

Σαν το Εξκάλιμπερ, το σπαθί που ήταν σφηνωμένο στο βράχο. Όλοι ήθελαν να το βγάλουν απ’αυτόν, να το τραβήξουν και να γίνουν βασιλιάδες. Κανείς δεν τα κατάφερνε, γιατί ο θρύλος έλεγε πως το σπαθί μπορεί να βγει απ’το βράχο μόνο αν το τραβήξει ένας πραγματικός βασιλιάς.

Η Ρεάλ πήγε στην Ουαλία, χώρα προέλευσης του μύθου, τράβηξε το Εξκάλιμπερ απ’το βράχο και επέστρεψε με αυτό στα χέρια της ως εκτυφλωτικό λάφυρο. Το κοντέρ της πλέον γράφει 12. Για εκείνη είναι πλέον μεσημέρι, οι υπόλοιποι είναι ή στο σκοτάδι ή στο χάραμα. Είναι αδύνατον να τη φτάσουν ή να τη μιμηθούν.

Η μυστική της συνταγή είναι η ίδια της η ύπαρξη.

Photo credits: AP Photo/Frank Augstein/Dave Thompson/Nick Potts

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ζιντάν-Μπουφόν: Το ραντεβού των θρύλων

Λιγότερος Ρονάλντο, περισσότερη Ρεάλ