Το λάθος του Μέσι
Η Αργεντινή είναι μια ομάδα που κουβαλάει ένα τεράστιο "πρέπει", ενώ φωνάζει πως δεν μπορεί και το 2014 ήταν το καλύτερο που γινόταν. Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για το λάθος του Μέσι.
Μια ομάδα με σχέδιο, ομοιογένεια, τακτική. Μια ομάδα με παρελθόν πίσω της, με απρόσκοπτη πορεία, με θεμέλια πάνω στα οποία χτίζει και προσθέτει. Μια ομάδα με καλούς παίκτες, σε καλή κατάσταση, σε σωστούς ρόλους. Μια ομάδα με σωστό μείγμα εμπειρίας και νιάτων, ηγετών, σταρ και εργαλείων.
Αυτή ήταν η Κροατία. Και αντιμετώπισε μια ομάδα που δεν είχε τίποτα απ’τα παραπάνω. Τίποτα, νάδα, ένα προς ένα, όλα παίρνουν Χ. Και το 3-0 είναι το "σοκαριστικό" αποτέλεσμα του Παγκοσμίου Κυπέλλου μέχρι στιγμής. Γιατί; Γιατί το συνονθύλευμα το λένε Αργεντινή και σ’αυτό παίζει ο Μέσι.
ΕΝΝΙΑ ΦΟΡΕΣ ΣΤΙΣ ΔΕΚΑ
Κι αν μόνο το όνομα και ένας παίκτης είναι αυτά που κάνουν αναπάντεχο αυτό το αποτέλεσμα, τότε μάλλον δεν ήταν αναπάντεχο. Δεν ήταν freak το 3-0, δεν ήταν τυχαιότητα, δεν ήταν "πόρνη μπάλα", δεν ήταν "football, bloody hell".
Δέκα φορές να γινόταν το χθεσινό Κροατία-Αργεντινή, τις εννιά θα το έπαιρνε η παρέα του Μόντριτς. Αφήνουμε μία ισοπαλία/ήττα ακριβώς για την τυχαιότητα και το "ποδόσφαιρο, όλα γίνονται". Εννιά φορές στις δέκα η ομάδα που είχε όλα τα στοιχεία της πρώτης παραγράφου θα κέρδιζε την ομάδα που δεν είχε κανένα, πέρα απ’το γεγονός πως την λένε Αργεντινή και παίζει σ’αυτήν ο Μέσι.
Σ’αυτό δεν μπορείτε να έχετε παράπονο. Στο preview των επτά ομάδων που έχουν κατακτήσει το Μουντιάλ, η θέση ήταν σαφής, δια στόματος Τζακ Νίκολσον: Κι αν για την Αργεντινή ο χαμένος τελικός του 2014 ήταν το καλύτερο που μπορούσε να γίνει;
Υπήρχαν απαιτήσεις/σκέψεις για το πως αυτή τη φορά θα πάει παραπάνω, αφού πρώτα θα επαναλάβει την ίδια πορεία. Όμως, αλήθεια που βασίζονταν; Ξανά, στο όνομα και στον Μέσι.
ΑΛΛΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ, ΑΛΛΗ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Όχι στο γεγονός πως η Αργεντινή άλλαξε τρεις προπονητές στα προκριματικά. Όχι στο γεγονός πως η Ομοσπονδία της χώρας στην ουσία χρεοκόπησε: είχε προπονητές και σεκιουριτάδες απλήρωτους για μήνες, είχε αδυναμία να στείλει ομάδα στους Ολυμπιακούς, ήταν για καιρό χωρίς πρόεδρο και διοίκηση.
Παραγνωρισμένη και η παρουσία στα προκριματικά. Εκεί που το εισιτήριο κλείστηκε μόλις στον τελευταίο αγώνα, όταν και η Αργεντινή ήθελε μόνο νίκη εκτός έδρας με το αδιάφορο Εκουαδόρ και προερχόταν από τρεις ισοπαλίες στα ισάριθμα παιχνίδια με τον Σαμπαόλι στον πάγκο.
Στον πρώτο αγώνα με την Ισλανδία έγραψα στο twitter πως η Αργεντινή μου φαίνεται όπως είναι: μια ομάδα που δεν θα πήγαινε καν στο Μουντιάλ χωρίς τον Μέσι. Κάποιοι αντέδρασαν, αγνοώντας ίσως την εικόνα των προκριματικών και τα άλυτα προβλήματα.
ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΕΣΙ
Αγνοώντας ίσως και την πραγματικότητα που έλεγε πως η Αργεντινή έδωσε οκτώ ματς προκριματικών χωρίς τον Μέσι και σ’αυτά είχε μία νίκη, τέσσερις ισοπαλίες και τρεις ήττες, με τέρματα 6-10.
Αγνοώντας πως στα τελευταία εννέα παιχνίδια των προκριματικών η Αργεντινή δεν έβαλε ούτε ένα(!) γκολ το οποίο να μην είχε τη συμβολή του σταρ της Μπαρτσελόνα, να μην ήταν δικό του ή από δική του ασίστ.
Ο ΜΥΛΟΣ ΤΟΥ ΣΑΜΠΑΟΛΙ
Δεν θα πήγαιναν χωρίς αυτόν. Κατάφεραν ασθμαίνοντας να πάνε και το πρόβλημα δεν ήταν μόνο αυτό: δεν βρήκαν κανέναν τρόπο να βελτιωθούν, αντιθέτως χειροτέρευσαν. Η πιο κομψή λέξη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για όσα επέλεξε ο απογοητευτικός Σαμπαόλι να παρουσιάσει στον αγώνα με την Κροατία.
Πράγματα που δεν είχε χρόνο να δουλέψει, σε παίκτες που δεν μπορούν να τα υπηρετήσουν, χωρίς την απαιτούμενη συνοχή. Στο 0-0 έληξε το ημίχρονο, αλλά στην ανάπαυλα έλεγα στο ράδιο πως η Αργεντινή είναι μια πάσα μακριά από πρώτο γκολ και ένα γκολ μακριά απ’τον διασυρμό.
Φαινόταν απ’το πρώτο πεντάλεπτο του αγώνα. Το μόνο που κρατούσε την Κροατία ήταν η προσοχή στον Μέσι, αλλιώς θα έβρισκε εύκολα τις πάσες για καθαρές ευκαιρίες. Και φαινόταν απ’το πρώτο πεντάλεπτο πως όσο εύκολο θα είναι για την Κροατία να αμυνθεί με ασφάλεια και να βρει χώρους, άλλο τόσο εύκολο θα είναι η Αργεντινή να καταρρεύσει μόλις βρεθεί πίσω στο σκορ.
ΠΟΙΟΣ ΙΚΑΡΝΤΙ;
Υποθέτω πως τώρα γίνεται κατανοητό γιατί ήταν ανεδαφικό να συζητάει ή να εξανίσταται κανείς για τον αποκλεισμό του Ικάρντι. Αυτά παίζουν ρόλο "μετά". "Πρώτα" υπάρχει ομάδα, σχέδιο, δομές, γραμμές, κτλ. Αν δεν έπαιρνε η Κροατία τον Μάντζουκιτς, θα ήταν θέμα κουβέντας. Θα έλειπε ένας παίκτης από "κάτι".
Το "κάτι" στην Αργεντινή δεν υπήρχε πριν τη διοργάνωση, ούτε έχει παρουσιαστεί σ’αυτήν. Το ίδιο ισχύει και για τον Ντιμπάλα: έγκλημα να μην είναι βασικό κομμάτι της ομάδας, αλλά ποια ομάδα;
ΤΟ "ΠΡΕΠΕΙ" ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ
Κι αν υπάρχει κάτι που έχει παρουσιαστεί είναι το "πρέπει". "Πρέπει να πετύχουμε, είμαστε η Αργεντινή, έχουμε τον Μέσι". Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως η κάκιστη εικόνα όταν συνοδεύεται με "πρέπει" οδηγεί σε καταστροφές.
Το να μην μπορείς και να παίζεις σαν να μπορείς, γιατί πρέπει να μπορέσεις. Άθλια πρόταση, το ξέρω, αλλά άθλιες ήταν κι η Γαλλία του 2002, η Ισπανία του 2014 και τώρα η Αργεντινή: "έπρεπε", αλλά δεν μπορούσαν.
ΠΡΟΩΡΗ ΚΗΔΕΙΑ
"Μα δεν έχουν αποκλειστεί ακόμα, γιατί τους κάνουμε την κηδεία;" Σωστά, δεν έχουν αποκλειστεί, παλεύουν με τα μαθηματικά και προσεύχονται να τους πάνε όλα όπως τα θέλουν. Τραγική ειρωνεία, να ζητάνε την τύχη για παρουσία στους 16, όχι την τύχη για να πάρουν τους τρεις τελικούς που έχασαν.
Πρόωρη η κηδεία, έχετε δίκιο. Μπάλα είναι μπορεί να περάσουν και μετά αν περάσουν, μπορεί να συνέλθουν. Και εδώ είναι που γυρνάμε στην αρχή του κειμένου: είδαμε στο χορτάρι κάτι που να δικαιολογεί αυτές τις σκέψεις; Είδαμε τερματοφύλακα, άμυνα, κέντρο, άκρα, επίθεση, τακτική, ψυχολογία; Όχι.
Τα λέμε και τα σκεφτόμαστε επειδή "Αργεντινή και Μέσι".
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ
Όλο αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Και ξεκίνησε εκείνο το βράδυ στο Εκουαδόρ. Η "βαριά φανέλα" ήθελε μόνο νίκη και έφαγε γκολ με τη σέντρα. Γολγοθάς, που τον ανέβηκε τελικά χάρις σε χατ-τρικ του Μέσι και τελικό 1-3.
Εκεί έγινε το λάθος. Έπρεπε να μείνουν σε ένα 1-1, να αποκλειστούν, να τελειώνουμε. Ελάχιστοι θα είχαν δει το ματς, θα έβλεπαν τα νέα στο Sport24.gr το πρωί, θα διάβαζαν μετά τις αναλύσεις και ίσως έτσι να αποκτούσαν, έστω και βίαια, την εικόνα του πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα και πόσο κακή η ομάδα.
Ένας αποκλεισμός θα τραβούσε την κουρτίνα, θα έστρεφε όλα τα βλέμματα στο "δεν γίνεται", όχι στο "πρέπει", ακριβώς όπως έγινε και με την Ιταλία. Αλλά, χατ-τρικ, πρόκριση, και "vamos, ας στηθούμε να δούμε την Αργεντινή του Μέσι, που είναι απ’τα φαβορί".
Photo Credits: AP Photo/Petr David Josek