Το μακελειό του Αγίου Βαλεντίνου: Η νύχτα που "πέθανε" η Μπαρτσελόνα

Ήταν τέσσερις εκτελεστές, με δύο αυτόματα και δύο καραμπίνες στα χέρια. Απέναντί τους, στριμωγμένους σ’έναν τοίχο, είχαν πέντε μαφιόζους και δύο συνεργάτες τους. Άνοιξαν πυρ και τους σκότωσαν όλους.

Το ρολόι έδειχνε δέκα και μισή το πρωί, το ημερολόγιο έδειχνε 14 Φεβρουαρίου 1929. Η δολοφονική επίθεση που είχε σχεδιάσει ο Αλ Καπόνε εναντίον των μελών της συμμορίας της Βόρειας Πλευράς του Σικάγο έμεινε στην ιστορία ως "Το μακελειό του Αγίου Βαλεντίνου".

ΤΗΝ ΕΣΤΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

Ογδόντα οκτώ χρόνια αργότερα, ο Έμερι και η Παρί έστησαν ενέδρα στην Μπαρτσελόνα και τον Ενρίκε και εκτέλεσαν με τελειότητα το δικό τους σχέδιο. Ποδοσφαιρικό μεν, αλλά εξίσου ξεκάθαρο και βίαιο "Μακελειό του Αγίου Βαλεντίνου".

Τέσσερα τα όπλα, όσα και τα γκολ, απ’τα πόδια του Ντι Μαρία, του Καβάνι και του Ντράξλερ. Εκτέλεση, χωρίς καν να μεσολαβήσει μάχη, αντίσταση, κυνηγητό, ανταλλαγή πυρών. Η Μπαρτσελόνα στον τοίχο, παραδομένη, στημένη στο εκτελεστικό απόσπασμα, σαν τα τότε θύματα του Αλ Καπόνε. Αιμόφυρτη στο χορτάρι, νεκρή.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ

Υπερβολές, θα πει κάποιος, αλλά τα εννοούμε όλα με ποδοσφαιρικό πρίσμα. Υπό αυτό, το “Μακελειό του Αγίου Βαλεντίνου” σφραγίζει μια εποχή. Τέλος η Μπαρτσελόνα που ξέραμε. Τέλος και επίσημα, γιατί το χορτάρι λέει πως το τέλος έρχεται εδώ και πολύ καιρό, σχεδόν εδώ και έναν χρόνο.

Τι σημαίνει τέλος; Σημαίνει πως δεν υπάρχει πια ποδοσφαιρική ομάδα Μπαρτσελόνα, με αρχές και φιλοσοφία παιχνιδιού. Εννοείται πως απ’το καλοκαίρι του 2008 μέχρι και σήμερα η Μπαρτσελόνα δεν ήταν πάντα η ίδια. Σ’αυτές τις οκτώμισι σεζόν υπήρχαν αλλαγές σε διάφορους τομείς του παιχνιδιού. Ακόμα και η τετραετία του Πεπ είχε διαφορές από σεζόν σε σεζόν, πόσο μάλλον όταν ο Γκουαρδιόλα έφυγε και τον διαδέχθηκαν ο Βιλανόβα, ο Μαρτίνο και ο Ενρίκε.

ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΕ ΑΡΧΕΣ, ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Δεν είναι ίδια και απαράλλαχτη η Μπαρτσελόνα σε όλα αυτά τα χρόνια, όμως πάντα ήταν ομάδα με αρχές. Ομάδα που μπορούσες να περιγράψεις σε κάποιον το πως παίζει, το τι προσπαθεί να πετύχει στο γήπεδο με την μπάλα ή χωρίς αυτήν, χωρίς καν να αναφερθείς στα ονόματα των παικτών ή στις διατάξεις.

Είτε ήταν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο είτε περνούσε άσχημα φεγγάρια, κανείς δεν θα μπορούσε να πει πως η Μπαρτσελόνα δεν είναι ομάδα με σχέδιο, με αρχές, με φιλοσοφία. Τώρα το λες. Τώρα δεν μιλάμε για άσχημο φεγγάρι, αλλά για το τέλος της κατηφόρας, τον πάτο, τον ποδοσφαιρικό θάνατο.

Κάποιοι τοποθετούν την αρχή της κατηφόρας στην περσινή άνοιξη και το κακό διάστημα που κόστισε στην Μπαρτσελόνα τον αποκλεισμό απ’την Ατλέτι στο Champions League και έκανε θρίλερ την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Κάποιοι πηγαίνουν ακόμα πιο πίσω και στο τέλος της πρώτης, μαγικής σεζόν του Ενρίκε με το δεύτερο τρεμπλ.

ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΣΕ ΟΛΑ

Η αρχή είναι το τελευταίο που μας απασχολεί τώρα. Αγώνα με τον αγώνα, εβδομάδα με την εβδομάδα, μήνα με τον μήνα, η Μπαρτσελόνα έφθινε. Αργά, αλλά σταδιακά, γινόταν χειρότερη σε καθένα έναν τομέα του παιχνιδιού ξεχωριστά.

Χειρότερη στο να ανοίξει οργανωμένη άμυνα, που την περιμένει χαμηλά. Χειρότερη στο positional play και στο να πάρει πράγματα απ’τους παίκτες που έρχονται απ’τις πίσω γραμμές. Χειρότερη στο counter-pressing, στο να πιέσει δηλαδή αμέσως μετά την απώλεια της κατοχής για να κερδίσει ξανά την μπάλα και να βρει την άμυνα ευάλωτη.

Χειρότερη στο αμυντικό transition και την αμυντική συμπεριφορά στο δικό της μισό του γηπέδου. Χειρότερη, ποιος θα το έλεγε, στο να αντιμετωπίσει με ασφάλεια και σιγουριά την απόφαση του αντιπάλου να την πιέσει ψηλά.

Τόσο χειρότερη σε όλα, που μετατράπηκε σε ένα σύνολο χωρίς αρχές. Πάμπολλες φορές μέσα στη σεζόν έλεγα στον Τσάρλυ στην εκπομπή μας στον Sport24 Radio 103.3 ότι δεν βλέπω τίποτα στα παιχνίδια της. Δεν είναι πως βλέπω προβλήματα, είναι πως δεν αναγνωρίζω κάποιο στιλ παιχνιδιού, κάποια συντονισμένη προσπάθεια για κάτι οργανωμένο, κάτι που να μπορεί να συζητηθεί, να αναλυθεί, ακόμα και να επικριθεί.

ΕΦΤΑΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΡΕΑΛ, ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΕΝΝΟΙΑ

Η Μπαρτσελόνα στα χέρια του Ενρίκε έφθινε τόσο που δεν κατέληξε στο να είναι κακή, αλλά κατέληξε στο να μην είναι Μπαρτσελόνα. Ομάδα που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στις εμπνεύσεις και την ατομική ποιότητα των top-class ποδοσφαιριστών που διαθέτει δεν είναι Μπαρτσελόνα.

Τέτοια ομάδα είναι η Ρεάλ του Ζιντάν και μάλιστα είναι καλή, πολύ καλή σ’αυτό. Έχει μεγάλο ρόστερ, έχει παίκτες σε εξαιρετική ατομική κατάσταση, δεν κάνει τίποτα τρομερό ως ομάδα στο χορτάρι, απλώς παρουσιάζει μια στοιχειώδη συνοχή και κερδίζει χάρις στην ποιότητα των μεγάλων παικτών της.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Το ότι η Μπαρτσελόνα έφτασε να γίνει Ρεάλ με την κακή έννοια ή το γεγονός πως είναι τραγική σ’αυτόν τον ρόλο, αφού ούτε μεγάλο ρόστερ έχει, ούτε παίκτες σε εξαιρετική κατάσταση.

Προσωπικά, ακόμα και "καλή Ρεάλ" να ήταν η τωρινή Μπαρτσελόνα, θα εξακολουθούσα να πιστεύω ότι αυτό είναι μια κακή εξέλιξη. Είναι εκτός Καταλανικού ποδοσφαιρικού DNA το “να γίνουμε μια μεικτή αστέρων που θα έχουν σαν αρχή το πάρε την μπάλα και κάνε ένα μαγικό να μας σώσεις”.

ΕΧΕΙ ΔΙΑΣΥΡΘΕΙ ΞΑΝΑ, ΑΛΛΑ ΩΣ ΟΜΑΔΑ

Γι’αυτό λέω πως η Μπαρτσελόνα "πέθανε" στο χθεσινό μακελειό του Αγίου Βαλεντίνου. Όχι γιατί διασύρθηκε απ’την Παρί, αλλά γιατί αυτό το 4-0 πέρασε ήδη στην ιστορία ως το βράδυ της αποκαθήλωσης, του τέλους. Ναι, και στα νοκ-άουτ του 2013 είχε διασυρθεί η Μπαρτσελόνα, με συνολικό 7-0 απ’την Μπάγερν και τριάρα στη Βαρκελώνη.

Αλλά τότε ήταν απλώς μια ομάδα που δεν ήταν πια καλή σ’αυτό που έπαιζε και διασύρθηκε στους ημιτελικούς. Τώρα δεν υπάρχει ομάδα, δεν υπάρχει καν ποδοσφαιρικό στιλ να το βάλουμε κάτω και να διαφωνήσουμε γι’αυτό.

ΑΝΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΠΑΡΤΣΑ Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, ΕΓΙΝΕ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ Η ΜΠΑΡΤΣΑ

Η Μπάρτσα δεν υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό και απλώς πλέον φάνηκε και στον πίνακα του σκορ. Στη θέση του ποδοσφαίρου υπάρχει μια ενδεκάδα με τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο (Μέσι), τον καλύτερο σέντερ φορ στον κόσμο (Σουάρες), έναν εξαιρετικό επιθετικό (Νεϊμάρ) και τρεις θρύλους σε πτώση (Πικέ, Μπουσκέτς, Ινιέστα). Δύο-τρεις απ’αυτούς να είναι καλά και το πράγμα σώζεται στα εγχώρια παιχνίδια, χωρίς αυτό να λέει και τίποτα.

Κάποτε λέγαμε πως όταν ο Μέσι παίζει με την Αργεντινή κοιτάζει γύρω του κι αναρωτιέται γιατί τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, όπως στην Μπαρτσελόνα. Πλέον κοιτάζει γύρω του κι αναρωτιέται πότε η Μπαρτσελόνα έγινε κι αυτή Αργεντινή, ένα κακό σύνολο που του ζητάει να κάνει μαγικά για να υποκύψει η Σεβίλη, η Σοσιεδάδ, η Βιγιαρεάλ, κτλ.

ΧΩΡΙΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

Στην Μπαρτσελόνα πλέον λείπουν πολλά. Ρόστερ, παίκτες που θα αναπληρώσουν (σε λογικό βαθμό) αυτά που χάθηκαν μαζί με τον Άλβες ή τον Τσάβι, που θα διαδεχθούν Ινιέστα-Ράκιτιτς, παίκτες που θα βοηθήσουν την επιθετική τριάδα, ένταση, καλή αγωνιστική κατάσταση.

Πάνω απ’όλα όμως, της λείπει το ποδόσφαιρο. Όταν υπάρχει αυτό, αξίζει η κουβέντα για τα υπόλοιπα. Χωρίς αυτό, ούτε κουβέντα υπάρχει, ούτε Μπαρτσελόνα.

ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ

Εκείνο το πρωινό της 14η Φεβρουαρίου 1929 δεν πέθαναν όλοι στον τόπο. Ένα απ’τα επτά θύματα άντεξε για αρκετές ώρες, μεταφέρθηκε ζωντανός στο νοσοκομείο και μάλιστα οι γιατροί κατάφεραν να σταθεροποιήσουν την κατάστασή του, ώστε να δεχθεί ερωτήσεις απ’τους αστυνομικούς. Είχε 14 τρύπες στο κορμί του από σφαίρες, τον είχαν “γαζώσει”. Όταν τον ρώτησαν “ποιος σε πυροβόλησε”, απάντησε "κανένας".

Χωρίς να υποτιμώ στο ελάχιστο την εμφάνιση της Παρί, αυτή θα πρέπει να είναι και η απάντηση της Μπαρτσελόνα. Όσες κι αν είναι οι τρύπες στο κορμί της, όσο κι αν κείτεται αιμόφυρτη στο έδαφος, η αλήθεια είναι πως κανείς δεν την πυροβόλησε. Αφέθηκε η ίδια στο έλεος του χρόνου, που δεν συγχωρεί αυτούς που αφήνουν στην άκρη το ποδόσφαιρο, ακόμα κι αν είναι αυτοί που το έχουν αποθεώσει όσο λίγοι.