Το πέναλτι του φόβου

Η σκόνη θα αργήσει πολύ να κάτσει. Το διήμερο με το οποίο έκλεισαν οι φετινοί προημιτελικοί του Champions League δεν θα ξεχαστεί. Είναι βέβαιο πως θα επιστρέφουμε σ’αυτούς ξανά και ξανά, ο καθένας για δικούς του λόγους.

Κάποιοι για ιστορικές ανατροπές, κάποιοι για να βρουν αποτυχημένους και loser, κάποιοι λιγότεροι για να βρουν ήρωες και οι περισσότεροι για να τσακωθούν για διαιτητικές αποφάσεις.

Το Σίτι-Λίβερπουλ, το Ρόμα-Μπαρτσελόνα και το Ρεάλ-Γιουβέντους θα είναι πάντα η φωτογραφία που θα προκαλεί κουβέντα, συζητήσεις που θα κρατάνε για ώρες. Και το Μπάγερν-Σεβίλλη θα είναι ο συμμαθητής που κανείς δεν θυμάται πως τον λένε, τι τύπος ήταν και τι δουλειά έχει στη φωτογραφία.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΩΝ

Πάνω απ’όλα, οι φετινοί προημιτελικοί ήταν το τέλος των βεβαιοτήτων. Δεν υπάρχει “δεν γίνεται”. Δεν υπάρχει “αδιαμφισβήτητο προβάδισμα, μεγάλο φαβορί, διαδικαστική ρεβάνς”. Όλα ανατρέπονται ή μάλλον όλα μπορούν να ανατραπούν και, τι έκπληξη, φτάνουν στην ανατροπή ή μια ανάσα απ’αυτήν.

Και πια δεν είναι θαύμα, μεταφυσική ή όλα αυτά που μπορεί να έχουν ειπωθεί στο παρελθόν σε βραδιές που έγραψαν ιστορία. Ναι, υπάρχει το Ντεπορτίβο-Ρεάλ, το Γιουνάιτεντ-Μπάγερν, ο τελικός της Πόλης, κτλ. Όμως ξαφνικά, το πράγμα πληθαίνει.

Κάθε χρόνο μοιάζει να γίνεται και πιο συχνά, να μοιάζει ολοένα και πιο εύκολο, πιο πιθανό: περισσότερο ποδόσφαιρο, παρά θαύμα, περισσότερο εξηγήσιμο, παρά αδιανόητο.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΜΥΝΕΤΑΙ ΚΑΛΑ, ΟΛΟΙ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ

Γιατί; Για πολλούς λόγους. Ίσως γιατί κανείς δεν μπορεί πια να αμυνθεί καλά, όπως υποστήριξε ο Τζόναθαν Γουίλσον σε χθεσινό άρθρο στον Guardian. Ομάδες που έχουν καλή άμυνα στο πρωτάθλημά τους (Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα, Σίτι) τρώνε τρία γκολ για πλάκα. Οι αμυντικοί κρίνονται απ’το αν ξέρουν μπάλα και οι ομάδες δουλεύουν περισσότερο με αυτήν παρά χωρίς.

Ίσως γιατί πλέον το επιθετικό παιχνίδι είναι καλύτερο από ποτέ: πιο οργανωμένο, πιο συνδυαστικό, όχι πια βασισμένο στην ατομική ποιότητα, αλλά σε συνεργασίες, παικτών που είναι πιο γρήγοροι και πιο ικανοί στον μικρό χώρο από ποτέ.

Ίσως είναι όλα τα παραπάνω μαζί. Αλλά είναι εμφανές πως οι συνθήκες έχουν καταργήσει τις βεβαιότητες. Anything goes και πλέον οι βραδιές δεν γίνονται dvd ή ταινίες, αλλά απλώς καταγράφονται μέχρι την επόμενη.

ΔΕΝ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ

Το τέλος των βεβαιοτήτων συναρπάζει και τρομάζει: αυτά πάνε πάντα μαζί. Αυτό που δεν θα πρέπει να τρομάζει είναι πως μαζί με της βεβαιότητες έχει έρθει και το τέλος του φόβου. Αυτός που φοβάται δεν επιβιώνει.

“Όχι άλλο φοβικό ποδόσφαιρο από ομάδες που είναι πολύ μεγάλες για να σχεδιάζουν ολόκληρα ματς πάνω στον αντίπαλο και όχι πάνω στις δικές τους δυνάμεις”. Έτσι τελείωνε το κείμενο για το Λίβερπουλ-Σίτι 3-0.

Δεν αφορούσε τον αγώνα, αλλά το μήνυμα που έστειλε η ομάδα του Κλοπ με τον τρόπο που νίκησε δεύτερη φορά τη Σίτι στο γήπεδό της. Μια εβδομάδα μετά, μπορούμε να το συζητήσουμε ξανά.

Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΣΕΛΣΙ-ΡΟΜΑ

Τι πέτυχε η Τσέλσι με τον φοβικό τρόπο που αντιμετώπισε την Μπαρτσελόνα; Τίποτα. Μετά ήρθε η Ρόμα. Έκανε αρκετά πράγματα καλύτερα απ’την Τσέλσι, αλλά το βασικό ήταν ένα: είχε θάρρος. Βγήκε να παίξει, και στη Βαρκελώνη και στη Ρόμα.

Στο πρώτο ματς έκανε πολλά σωστά, αλλά την κρίσιμη στιγμή πήγαν όλα στραβά: δύο αυτογκόλ, χαμένες ευκαιρίες, 4-1. Παρόλα αυτά, ήταν καλή. Και ήταν καλύτερη στη ρεβάνς και η μπάλα την αντάμειψε με μια ιστορική ανατροπή: με δύο φορ (Τζέκο-Σικ) απέναντι στην Μπάρτσα, όχι με false nine τον Αζάρ.

Τίποτα δεν θα είχε συμβεί, αν η Ρόμα αντιμετώπιζε την Μπαρτσελόνα με τον φόβο της Τσέλσι. “Έτσι δεν πάνε πουθενά” ήταν ο τίτλος του κειμένου μετά το πρώτο ματς στο Στάμφορντ Μπριτζ, όταν λέγαμε πως όποιος περάσει απ’το ζευγάρι δεν θα πάει μακριά αν συνεχίσει έτσι.

Η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να αρκεστεί στην κατοχή και στο “δίνουμε την μπάλα στον Μέσι, κάτι θα κάνει”. Η Ρόμα το είδε και το τόλμησε. Συνολικά ήταν καλύτερη απ’την Μπαρτσελόνα και πέρασε δίκαια.

Η ΚΑΛΗ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΕ

Πάμε στη Γιουβέντους. Ο φόβος και το “μη ρίσκο” δεν της έδωσαν τίποτα. Απέναντι στην Τότεναμ προηγήθηκε 2-0 και αντί να παίξει, άφησε την μπάλα για να ισοφαριστεί σε 2-2. Το επανέλαβε στο Γουέμπλεϊ και έγινε έρμαιο στις διαθέσεις του Έρικσεν και του Σον. Πέρασε όταν πια δεν είχε άλλη επιλογή απ’το να διορθωθεί και να βγει να παίξει.

Με τη Ρεάλ τα ίδια. Απόλυτα καταστροφικό πρώτο ματς στην Ιταλία, ιστορική εμφάνιση στη ρεβάνς, που δεν έφτασε στην παράταση από ένα πέναλτι στις καθυστερήσεις. Η καλύτερη Γιουβέντους που είδαμε σ’αυτά τα τέσσερα ματς ήταν αυτή που κρατούσε την μπάλα, που ανέβαινε με αρκετούς παίκτες, που έπαιζε κι απειλούσε.

ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ, Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ “ΜΗ ΡΙΣΚΟΥ”

Να πάμε και στη Γιουνάιτεντ; Η ομάδα του Μουρίνιο ήταν ο ορισμός του “μη ρίσκου” απέναντι στη Σεβίλλη και το πλήρωσε με πρόωρο αποκλεισμό. Πλήρης παθητικότητα στην Ισπανία, το αυτό και στη ρεβάνς. Αν αντί για 0-0, είχε χάσει 1-0 στο πρώτο ματς, είναι πολύ πιθανό πως θα περνούσε, πολύ απλά γιατί στον επαναληπτικό θα ήταν αναγκασμένη να παίξει.

Υποθετικό, αλλά το είδαμε να συμβαίνει. Πως πήρε το ντέρμπι με την Τσέλσι; Έμεινε πίσω στο σκορ νωρίς κι αναγκάστηκε να παίξει. Πως έκανε την ιστορική ανατροπή κόντρα στη Σίτι το Σαββατοκύριακο; Βγήκε να παίξει στο 2ο ημίχρονο και ο Πογκμπά (επιτέλους) πάτησε περιοχή.

Ναι, χρειάστηκε και τύχη. Όμως, αν η Γιουνάιτεντ δεν έβγαινε να παίξει, το μόνο που θα της έδινε η τύχη θα ήταν να χάσει με 2-0, 3-0 αντί για 4-0, 5-0. Βγήκε, ανέβηκε, απείλησε, κυνήγησε τις πιθανότητές της και όταν στην τύχη προσέθεσε το θάρρος, το ταμπλό έγραψε 2-3, γιατί “football, bloody hell”.

ΤΑ 10-15 ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ

Το ίδιο κι η Λίβερπουλ. Θάρρος δεν χρειάστηκε μόνο στο πρώτο ματς και στο 3-0, αλλά και στο 1-0 ημίχρονο του επαναληπτικού. Η Σίτι κυριαρχούσε και ο Κλοπ στα αποδυτήρια έκανε τα πάντα για να πείσει τους παίκτες του να βγουν 10-15 μέτρα παραπάνω.

Τι σύμπτωση, το γκολ του Σαλάχ που στην ουσία τελείωσε τα πάντα, ήρθε όταν η Λίβερπουλ κράτησε την μπάλα για σχεδόν 90 δευτερόλεπτα. Άλλαξε 22 πάσες, έκανε την μεγαλύτερη κατοχή σ’αυτά τα δύο ματς απέναντι στη Σίτι και στο τέλος ο Αιγύπτιος σκόραρε.

ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΧΑΝΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΝΙΚΑΣ

“Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο απ’το να μην παίρνεις κανένα ρίσκο”. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ρίσκο απ’όλα κι όποιος το κάνει σ’αυτό το επίπεδο, δεν έχει μεγάλη τύχη. Ναι, το ρίσκο μπορεί να σε εκθέσει

Το ρίσκο, το θάρρος είναι αυτό που στην κακή μέρα θα σε δώσει βορρά στον στρατό των ηλιθίων των social media, που σχολιάζουν μόνο αυτούς που χάνουν και όχι αυτούς που νικάνε. “Που πας έτσι ρε μυρωδιά, πάρε την τεσσάρα σου”.

Μόνο που το ρίσκο και το θάρρος είναι η μοναδική συνταγή για να βρεθείς στην άλλη θέση και να είσαι αυτός που ρίχνει την τεσσάρα.

YOU PAY THE PENALTY

Θα είμαστε τυφλοί αν διαπιστώνουμε πόσα εύθραυστες είναι πια οι ισορροπίες, πόσο εύκολα έρχονται ανατροπές και μεγάλα σκορ, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζουμε να λέμε μπράβο σε όσους αντιμετωπίζουν τους αγώνες μοιρολατρικά και παθητικά.

Όποιος θέλει να παίζει πίσω απ’την μπάλα, θα πρέπει τουλάχιστον να το κάνει κι αυτό με θάρρος: να πιέζει, να προσπαθήσει να σταματήσει τον αντίπαλο ψηλά, να αφήνει την μπάλα στον αντίπαλο γιατί έχει σχέδιο νίκης, όχι για να κοιτάει το ρολόι και να λέει “ουφ, πέρασε κι αυτό το πεντάλεπτο”.

Θάρρος δεν σημαίνει σώνει και ντε “παίρνω την μπάλα και παίζω επίθεση”, θάρρος ήταν κι οι κόντρες της καλής Ατλέτικο και αυτές που έβγαζαν κάποτε οι καλές ομάδες του Μουρίνιο. Θάρρος είναι να βγεις 15 μέτρα πιο ψηλά και να τραβιέσαι για το οφσάιντ στα όρια της μεγάλης περιοχής, αντί να αμύνεσαι στη μικρή περιοχή.

Θάρρος είναι να φτάνει ο Πογκμπά να εκτελεί φάτσα με τον τερματοφύλακα, όχι να έχει 21 σερί παιχνίδια χωρίς γκολ γιατί είναι δεμένος με λάσο κοντά στη σέντρα.

Αν φοβάσαι, το πληρώνεις, you pay the penalty.

ΥΓ: Ήταν πέναλτι στο 93; Ναι, τα έχουμε δει να δίνονται. Έπεσε εύκολα ο Βάσκεθ όταν ένοιωσε την επαφή του Μπενάτια; Ναι, το έκανε. Παίζει ρόλο αυτό; Κάποιοι διαιτητές δεν πείθονται τόσο εύκολα, κάποιοι άλλοι πρέπει να είναι 100% σίγουροι για να πάνε στη βούλα.

Ο Όλιβερ σφύριξε και εξόργισε Ιταλούς και ουδέτερους. Νομίζω πως αυτό έγινε επειδή εκείνη τη στιγμή ο Άγγλος παρενέβη σε ένα ματς όπου κανείς δεν είχε το πάνω χέρι. Δεν αποκλειόταν η Ρεάλ, ούτε περνούσε η Γιουβέντους, απλώς θα έπαιζαν παράταση.

Για να γύρεις την πλάστιγγα θα πρέπει να είσαι 100% σίγουρος. Ναι, μπορεί ο Όλιβερ να ήταν 100% σίγουρος και άρα καλώς το έδωσε, όμως αυτό δεν αρκεί για τους απ’έξω που θα τσακώνονται αιώνια για το “ήταν, δεν ήταν”.

Το μαρκάρισμα φαίνεται αντικανονικό, η πτώση φαίνεται εύκολη. Ο κόσμος ήταν έτοιμος για άλλα 30 συγκλονιστικά λεπτά αβεβαιότητας και το σφύριγμα ήρθε για να βάλει τέλος στην τόσο διασκεδαστική αγωνία. Κανείς δεν συμπαθεί αυτόν που χαλάει το δράμα, εκτός βέβαια απ’αυτόν που ξαφνικά ζει με το τον φόβο του αποκλεισμού, όπως χθες η Ρεάλ.

Το ποδόσφαιρο ζει την εποχή του “όλα γίνονται” και το πέναλτι ήρθε για να βάλει ένα απότομο τέλος. Λογικό να μην άρεσε.

Photo credtis: AP Photo/Francisco Seco