Η σημαία μπορεί να σηκώθηκε καθυστερημένα, αλλά το οφσάιντ ήταν προφανές. Όμως, ο σκηνοθέτης ήξερε που έπρεπε να εστιάσει. Ο Νόιερ στεκόταν μπροστά από την εστία του, με τα χέρια ανοιχτά, τις γροθιές σφιγμένες. Ανέκφραστος, αλλά ταυτόχρονα απόλυτα εκφραστικός. Σχεδόν ακίνητος, κυριολεκτικά ανίκητος.

Δεν θα τον νικούσε κανείς σ’αυτόν τον τελικό. Κι από τη στιγμή που ο Νόιερ είχε πάρει τέτοια απόφαση, η Μπάγερν δεν γινόταν να χάσει από την Παρί. Θα γινόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης για 6η φορά, θα έκανε δεύτερο τρεμπλ μετά από αυτό του 2013, θα γινόταν η πρώτη ομάδα που κατακτά το τρόπαιο με μόνο νίκες, αν και το τελευταίο έχει έναν αστερίσκο, αφού προημιτελικοί-ημιτελικοί ήταν μονά ματς.

Ο Νόιερ τελικά έκανε τη διαφορά. Γιατί στην πραγματικότητα το πλάνο της Παρί βγήκε περισσότερο από αυτό της Μπάγερν. Ή για να το πούμε αλλιώς, δεν της βγήκε λιγότερο απ’αυτό των Βαυαρών.

ΤΟ ΠΡΕΣ ΤΗΣ ΜΠΑΓΕΡΝ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Πριν από το ματς γνωρίζαμε πως η Μπάγερν είναι η Νο1 ομάδα φέτος στην πίεση. Καμία ομάδα στα πέντε μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης δεν πίεζε περισσότερο και πιο αποτελεσματικότητα. Αυτό ήταν το όπλο με το οποίο οι Βαυαροί ξεχαρβάλωσαν όποια ομάδα βρήκαν μπροστά τους στα νοκ-άουτ, έτσι εξευτέλισαν την Μπαρτσελόνα.

Το πρόβλημα του πλάνου είναι στα μετόπισθεν, πίσω από τις γραμμές που πιέζουν στην μπάλα. Όχι βέβαια γιατί είναι κακή η αμυντική γραμμή της Μπάγερν. Είναι παγκόσμιας κλάσης, με Μπόατενγκ, Αλάμπα, Κίμιχ και Ντέιβις, έχει τρομερά σωματικά προσόντα μαζί με τεχνική. Το πρόβλημα είναι πως οι ακραίοι μπακ παίζουν πολύ ψηλά και το κέντρο με Γκορέτσκα-Τιάγκο δεν είναι κατάλληλο για να προσφέρει προστασία.

Και η Λιόν, ακόμα και η Μπαρτσελόνα, βρήκαν 10-20 λεπτά που τους ήταν εύκολο να φτιάξουν καλές, καθαρές ευκαιρίες.

Η Παρί έμοιαζε κομμένη και ραμμένη για να το εκμεταλλευτεί. Προφανώς και η ομάδα του Τούχελ θα δυσκολευόταν με την πίεση της Μπάγερν, προφανώς και θα έκανε λάθη και θα αναγκαζόταν να πάει σε μακρινές μπαλιές. Είχε όμως μπροστά Εμπαπέ-Νεϊμάρ-Ντι Μαρία.

Τέλεια τριάδα για να χτυπήσει την Μπάγερν, τέλεια τριάδα ώστε να δώσει στον Τούχελ το δικαίωμα να αμυνθεί με όλους τους υπόλοιπους παίκτες, να τους κρατήσει χαμηλά για να αντέξει το επιθετικό παιχνίδι της Μπάγερν.

ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΙ

Στα πρώτα 45’ τα “θέλω” της Παρί βγήκαν περισσότερο απ’αυτά της Μπάγερν. Οι Γάλλοι υπέφεραν από την πίεση, δεν μπορούσαν να “αναπνεύσουν”: ούτε λόγος για κυκλοφορία της μπάλας, τους ήταν δύσκολο ακόμα και να περάσουν τη σέντρα. Όμως, δεν έφαγαν καθαρές φάσεις από την Μπάγερν, δεν εκτέθηκαν όπως η Τσέλσι, η Μπαρτσελόνα, η Λιόν.

Στο πρώτο ημίχρονο η Μπάγερν είχε μόλις μια εύστοχη πάσα στην περιοχή της Παρί. Την ίδια ώρα, η Παρί είχε εννιά εύστοχες πάσες στην περιοχή των Βαυαρών. Όπως θα το είχε ονειρευτεί ο Τούχελ, όσο το δυνατόν καλύτερη άμυνα και διαρκής απειλή στην επίθεση. Με εφιαλτικά όμως τελειώματα.

Δύο φορές ο Παρέδες έδειξε γιατί παίζει βασικός. Για να ενώνει τους υπόλοιπους με την επίθεση, έπαιξε με τη μία στο χώρο και έφτιαξε φάσεις. Στην πρώτη ο Κίμιχ μπλόκαρε εξαιρετικά το σουτ του Εμπαπέ. Στη δεύτερη ο Γάλλος “τάισε” τον Νεϊμάρ πάνω στο τρέξιμο του Βραζιλιάνου. Ο Νεϊμάρ σούταρε χαμηλά, πάνω στον Νόιερ.

Ίσως και να ήξερε πως ο Γερμανός θα τεντώσει τα πόδια και να ήθελε να περάσει την μπάλα ανάμεσά τους. Σε κάθε περίπτωση, δεν τα κατάφερε. Στο σουτ του Ντι Μαρία ο Νόιερ δεν χρειάστηκε να επέμβει η μπάλα έφυγε άουτ, αλλά η Παρί συνέχισε να βρίσκει καθαρές ευκαιρίες. Στη λήξη του ημιχρόνου o Ερέρα έστρωσε στον Εμπαπέ, ο Γάλλος εκτέλεσε από το κέντρο της περιοχής: η εκτέλεση ήταν όσο ανενόχλητη όσο και απογοητευτική, αδύναμη, στην αγκαλιά του Νόιερ.

Τα χαρακτηριστικά των δύο ομάδων έλεγαν πως αυτές οι φάσεις θα συνέβαιναν, ειδικά όσο ο τελικός ήταν στο 0-0. Όπερ και εγένετο, αλλά ο Νόιερ ήταν στη βραδιά που έπρεπε, ενώ Νεϊμάρ-Εμπαπέ κάτω από το αναμενόμενο. Με αυτές τις μεταβλητές, η εξίσωση δεν γινόταν να βγει για την Παρί, ο τελικός στην ουσία είχε κριθεί.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΜΠΑΠΕ, Ο ΤΙΑΓΚΟ ΚΑΙ Ο ΚΙΜΙΧ

Γιατί συνολικά η Μπάγερν ήταν καλύτερη ομάδα και αργά ή γρήγορα θα την έβρισκε την άκρη. Γιατί Ερέρα-Παρέδες μπορεί να είχαν καλές στιγμές, αλλά ο Τιάγκο θα είχε όλες τις στιγμές. Κορυφαίος πασέρ του αγώνα, κορυφαίος στις πάσες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, απόλυτος μετρονόμος.

Αυτός άνοιξε στον χώρο στον Κίμιχ στη φάση του γκολ. Ο Τούχελ είχε φέρει τον Εμπαμπέ δεξιά, για να παίξει πάνω στον Ντέιβις που είχε κάρτα. Του γύρισε μπούμερανγκ, γιατί ο Κίμιχ πια δεν γινόταν να φοβάται τον Ντι Μαρία όσο τον Εμπαπέ.

Ο Γερμανός ανέβηκε, ήρθε κεντρικά κι όταν η μπάλα του επέστρεψε από την προσπάθεια του Γκάμπρι, ο Κίμιχ ήξερε που έπρεπε να σημαδέψει στην περιοχή. Στο δεύτερο δοκάρι, στον αδύναμο κρίκο της άμυνας της Παρί, τον Κερέρ. Εκτός θέσης, έχασε εντελώς τον Κομάν, που ήρθε με την κεφαλιά να σκοράρει.

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΜΑΝ

Ένας Γάλλος. Γέννημα του Παρισιού, εκεί γεννήθηκε, από πατέρα οπαδό της Παρί. Θρέμμα της Παρί, στις δικές της ακαδημίες έπαιζε από τα οκτώ του. Το 2013 έγινε ο νεότερος παίκτης που αγωνίζεται με την πρώτη ομάδα, έπαιξε σε ηλικία 16 χρόνων και οκτώ μηνών. Μετά από έναν χρόνο έφυγε, η Παρί δεν ήταν το περιβάλλον για να κάνει όνειρα το ταλέντο των ακαδημιών.

Κάπως έτσι έκανε τον κύκλο το ποδόσφαιρο και χτύπησε την ομάδα του Κατάρ. Ο μικρός από το Παρίσι, από τις ακαδημίες της Παρί, ήταν αυτός που στέρησε από την πόλη και την ομάδα το πρώτο της Champions League. Ειρωνεία, τιμωρία, σύμπτωση, διαλέξτε και πάρτε.

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΕΒΑΝΤΟΦΣΚΙ

Εκεί που σίγουρα θα συμφωνήσουμε, είναι στη δικαίωση του Λεβαντόφσκι. Ο φορ που ξεκίνησε τη σεζόν στα 30 του και την τελείωσε στα 32, ο παίκτης που είναι μάλλον στην κορυφή της λίστας όσων υποτιμήθηκαν από την κυριαρχία του Μέσι με τον Ρονάλντο.

Δεν είχε πάρει ποτέ το Champions League και τελικώς το πήρε, όχι ως συμπληρωματικός βετεράνος, αλλά ως απόλυτος πρωταγωνιστής. Έπαιξε σε 46 παιχνίδια, έβαλε 55 γκολ. Ήταν πρώτος σκόρερ και στις τρεις διοργανώσεις που πήραν ο Βαυαροί, σκόραρε σε εννιά συνεχόμενα ματς Champions League, έβαλε 15 γκολ, δύο λιγότερα από το ρεκόρ του Ρονάλντο, αλλά σε σεζόν με μονά ματς από τους 16 και μετά.

ΠΑΝΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ

Δικαιώθηκε ο Πολωνός, δικαιώθηκε και η Μπάγερν. Αποκλείστηκε άδικα από τη Ρεάλ το 2018, ήταν ένα σκαλοπάτι κάτω από τη Λίβερπουλ πέρυσι, αλλά φέτος ήταν ανώτερη από όλους όσοι την αντιμετώπισαν. Έχασε χρόνο μετά τη φυγή του Γκουαρδιόλα, γιατί “φρέναρε” την ανανέωση που είχε ξεκινήσει ο Πεπ, αλλά, όπως συνηθίζει, τον βρήκε τον δρόμο.

Το 2001 επέστρεψε μετά την πληγή του 1999, το 2013 επέστρεψε μετά το κάζο στην έδρα της το 2012, το ίδιο έκανε και φέτος. Με ανωτερότητα, με σχέδιο, με την πίστη που καθρεφτίστηκε στην τελευταία απόκρουση του Νόιερ. Αυτή που ήταν τελικώς ασήμαντη, αλλά ήρθε για να δούμε στο πρόσωπό του αρχηγού την ίδια την Μπάγερν.