Η νίκη της ΑΕΚ στην Τούμπα στην πρεμιέρα των play-off έφερε την Ένωση στην κορυφή. Ταυτόχρονα, χαροποίησε τον κόσμο και τον Τύπο της ομάδας, που έκανε λόγο για εκδίκηση ή έστω για μια απόδειξη πως η ΑΕΚ είναι καλύτερη απ’τον ΠΑΟΚ και έχασε τον τελικό του Κυπέλλου μόνο εξαιτίας του λάθους του επόπτη.

Η ευφορία είναι προφανώς δικαιολογημένη. Η Ένωση πήγε στην Τούμπα χωρίς βαθμό, και νίκη του ΠΑΟΚ θα σήμαινε ΠΑΟΚ 5, ΑΕΚ 4 και πέντε ματς να απομένουν. Εννοείται πως η κουβέντα για εκδίκηση είναι υπερβολική: ο μόνος τρόπος να “εκδικηθείς” στον αθλητισμό είναι να στερήσεις στον αντίπαλο αυτό που σου στέρησε εκείνος. Απ’τη στιγμή που η πρώτη θέση των play-off δεν έχει κάποια σπουδαία και δεδομένη “ανταμοιβή” (σίγουρη παρουσία στους ομίλους του Champions League πχ) όπως ένα τρόπαιο, τότε η “εκδίκηση” της ΑΕΚ απ’τον ΠΑΟΚ μπορεί να περιμένει.

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ

Παρόλα αυτά, θεωρώ πως η ευφορία στο στρατόπεδο της ΑΕΚ θα έπρεπε να μετριάζεται από μια πικρία. Γλυκιά η νίκη στην Τούμπα, αλλά γλυκόπικρη η γεύση που αφήνει. Γλυκόπικρη γιατί στην Τούμπα φάνηκε η διαφορά που έχει το να παίζεις για να κερδίζεις απ’το να παίζεις για να μη χάσεις.

Γλυκόπικρη γιατί αν ήμουν στη θέση των φίλων της ΑΕΚ δεν θα έλεγα μόνο “μπράβο ρε ομάδα, μεγάλο διπλό”, αλλά αμέσως μετά θα προσέθετα “και γιατί ρε παιδιά παίξαμε έτσι στον τελικό, γιατί τους φοβηθήκαμε τόσο”.

ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΡΕΒΑΝΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ

Στο κείμενο μετά τον Βόλο έγραψα πως η ΑΕΚ ήταν φοβισμένη και στα τρία παιχνίδια (ημιτελικούς με Ολυμπιακό και τελικό), πως δεν έπαιξε για να κερδίσει, πως δεν μπορεί να τα φορτώσει όλα στον επόπτη. Το ένα λάθος μπορεί να κατακυρώνει λανθασμένα ένα γκολ, αλλά δεν είναι πως κάποιος στέρησε απ’την ΑΕΚ κάποιο δικό της τέρμα.

Η Ένωση έπαιξε φοβισμένα στη ρεβάνς με τον Ολυμπιακό, όπου έκανε κυνική διαχείριση του σκορ του πρώτου αγώνα, έπαιξε για το 0-0 και λίγο έλειψε να γνωρίσει έναν οδυνηρό αποκλεισμό. Το ίδιο έκανε και στον τελικό με τον ΠΑΟΚ, όπου έφτιαξε ελάχιστα πράγματα με την μπάλα και ήταν σαφές πως το σχέδιο αφορούσε πολύ την αναχαίτιση και λίγο τη δημιουργία.

Στη ρεβάνς με τον Ολυμπιακό η ΑΕΚ είχε μόλις 0.45 expected goals, οι ευκαιρίες της δηλαδή δεν “έφταναν” ούτε για μισό τέρμα. Στον τελικό ανέβηκε λίγο, αλλά έμεινε πάλι στο χαμηλό 0.65. Ναι, λάθος του επόπτη, αλλά όταν παράγεις ψίχουλα και παίζεις φοβισμένα, τότε προκαλείς τον αντίπαλο να ανέβει ψηλότερα, να απειλήσει, αφού δεν έχει να φοβάται και πολλά από εσένα. Σ’αυτές τις συνθήκες μπορεί ένα λάθος της άμυνας να φέρει πχ το γκολ του Ρομάο και μετά να σταματάει η καρδιά στο δοκάρι του Καρντόσο. Σ’αυτές τις συνθήκες μπορεί το λάθος να γίνει απ’τον επόπτη.

"ΠΑΙΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΩ" ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΘΑΡΡΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ

Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ. Κι όποιος διαφώνησε με την άποψη πως η ΑΕΚ δεν έπαιξε για να κερδίσει στον τελικό νομίζω πως πήρε μια απάντηση απ’την εικόνα της Ένωσης στην Τούμπα. Θάρρος με την μπάλα, αυτό σημαίνει “παίζω για να κερδίσω”. Κι ένας τρόπος να δει κανείς το θάρρος μιας ομάδας, είναι η συμπεριφορά των ακραίων μπακ. Μπορεί να είναι “βιδωμένοι” πίσω, με εντολή να μην αφήσουν πολλά κενά στην πλάτη τους ή μπορεί να φτάσουν να βρεθούν φάτσα με τον τερματοφύλακα και να σκοράρουν, όπως έκανε ο Ντίντακ.

Θάρρος σημαίνει να φτάνει ο Ντίντακ να σκοράρει, θάρρος σημαίνει διάθεση για κόντρα μετά από κάθε κλέψιμο παρότι έχει γίνει ήδη το 0-1, να βγαίνει ο Λάζαρος και ο Μάνταλος σε θέση για εκτέλεση φάτσα με το τέρμα, θάρρος σημαίνει να σεντράρει ψηλά (κι όχι από χαμηλά) ο Γκάλο για να τελειώσει με το στήθος ο Αραούχο, θάρρος σημαίνει να ανεβαίνει και να πατάει περιοχή ο Αϊντάρεβιτς.

Η ΑΕΚ βρήκε με καθαρή ευκαιρία το πρώτο της γκολ και έφτασε σε τόσες καθαρές εκτελέσεις από τέτοια πλεονεκτική θέση που δικαιούται να λέει πως θα μπορούσε να έχει σκορ θριάμβου από νωρίς, απ’το 17’. Μέσα σε 17’ έγιναν ευκαιρίες που θα δικαιολογούσαν από δύο γκολ, η Ένωση τελείωσε το ματς με 1.89 expected goals, ενώ στα 180’ (ρεβάνς και τελικός) η ΑΕΚ με το ζόρι ξεπέρασε το 1.00.

ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ, ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΔΙΑΘΕΣΗ

Ναι, για να πάμε και στον αντίπαλο, προφανώς και παίζει κι αυτός ρόλο. Ο ΠΑΟΚ είχε τον Πέλκα στη θέση του Σάχοφ, είχε δηλαδή δύο χαφ αντί των τριών του τελικού, είχε το μυαλό του στον Βόλο, είχε την (μάλλον λανθασμένη) διάθεση να παίξει ως πολύ ανώτερος για να δείξει πως είναι άδικες οι φωνές για τη διαιτησία. Ναι, προφανώς και έπαιξε και ο ΠΑΟΚ τον ρόλο του για να να έρθει αυτό το 0-1 και οι καθαρές ευκαιρίες που ακολούθησαν.

Αλλά πάντα αυτά έπονται, ακολουθούν. Αυτό που προηγείται είναι η δική σου διάθεση. Κάλλιστα η ΑΕΚ θα μπορούσε να βγει στην Τούμπα και να είναι μαζεμένη πίσω, πιστή σε ένα πλάνο που θα έλεγε “παίζουμε πολύ χαμηλά στην αρχή, να περάσει το πρώτο διάστημα και βλέπουμε”. Η ΑΕΚ δεν έκανε αυτό. Πρώτα η ίδια βγήκε να παίξει, να επιτεθεί με θάρρος, να ψάξει το πρώτο αλλά και το δεύτερο γκολ, και μετά έρχεται η μαλθακή και λανθασμένη στάση του ΠΑΟΚ πίσω απ’την μπάλα που είχε ως αποτέλεσμα αυτήν το εκρηκτικό πρώτο εικοσάλεπτο στην Τούμπα.

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΧΙΜΕΝΕΘ

Για όλα αυτά λοιπόν γίνεται το σχόλιο για γλυκόπικρη γεύση. Μεγάλο και σημαντικό το διπλό στην Τούμπα, απολύτως αναγκαίος ο αέρας αισιοδοξίας που έφερε μαζί του, αλλά για μένα θα πρέπει να υπάρχει και το παράπονο. Γιατί δεν είχε αυτό το θάρρος στον τελικό. Όχι, κανείς δεν λέει πως έτσι θα έπαιρνε σίγουρα το Κύπελλο, ούτε καν πως θα έβρισκε τις ίδιες φάσεις, αλλά όταν παίζεις για να κερδίσεις έχεις τις πιθανότητές σου, ενώ όταν παίζεις για να μη χάσεις, τις μειώνεις αισθητά.

Κλείνουμε συμφωνώντας με την άποψη που γράφτηκε κι από άλλους συναδέλφους. Αν η απόφαση για την παραμονή του Χιμένεθ είχε παρθεί πριν από έναν μήνα, μάλλον θα είχε παίξει τον ρόλο της ώστε να μη δούμε μια φοβική ΑΕΚ στον Βόλο, ακόμα και στη ρεβάνς με τον Ολυμπιακό. Ο προπονητής που παίζει το μέλλον του σ’έναν τελικό είναι σχεδόν νομοτελειακό πως θα μεταδώσει την ανασφάλεια και στην ομάδα, θα την στείλει να παίξει πολύ συντηρητικά.

“Να χάσουμε μ’ένα γκολ, να τα ρίξουμε στη διαιτησία” που έλεγε κάποτε (ως παίκτης ακόμα) ο Νίκος Αναστόπουλος. Με τον ίδιο τρόπο, ο ασφαλής προπονητής θα μεταδώσει τη σιγουριά και το θάρρος και στο σχέδιο της ομάδας του. Και, σχεδόν πάντα, το χορτάρι είναι εκεί για να τα καθρεφτίσει όλα, όσο κι αν θέλουμε να κοιτάμε μόνο τους επόπτες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Τσίλης: Η καλύτερη ομάδα

Πετρωτός: Μπλακ άουτ λόγω κούπας