Το θαύμα που δεν ήταν θαύμα και θα φτιάξει τον Ολυμπιακό του 2034

Το όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το απωθημένο που σβήστηκε άπαξ και διαπαντός. Έναν χρόνο πριν τα 100, ο Ολυμπιακός έσβησε όλα τα "ποτέ" της ευρωπαϊκής του παρουσίας.

Δεν είχε παίξει ποτέ ευρωπαϊκό ημιτελικό και το έκανε. Δεν είχε προκριθεί ποτέ σε ευρωπαϊκό τελικό και το έκανε. Δεν είχε κατακτήσει ποτέ ευρωπαϊκό τρόπαιο και το έκανε. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Conference League 2023-24.

Το πρώτο δικό του, το πρώτο όλης της χώρας, στον πρώτο τελικό μετά το Γουέμπλεϊ και τον Παναθηναϊκό του 1971.

Τα γράφεις και δεν τα πιστεύεις, τα διαβάζεις κι ακόμα και τώρα, δύο μέρες μετά, ανοιγοκλείνεις τα μάτια για να βεβαιωθείς ότι βλέπεις καλά.

Τις αθλητικές υπερβάσεις τις λέμε θαύματα, έτσι το κάνουμε συνήθως. Κι όμως, αυτή η τεράστια επιτυχία δεν είναι θαύμα.

Θαύμα ήταν μόνο το 1-6

Ναι, ήταν τέτοιο η ανατροπή του 1-4 από τη Μακάμπι. Δεν είχε γίνει ποτέ ξανά στην ιστορία και έγινε. Και προφανώς βοήθησε το γεγονός πως η ρεβάνς δεν έγινε στην έδρα των Ισραηλινών, αλλά σε ουδέτερο, στη Σερβία.

Όχι βέβαια πως αυτό ήταν αρκετό για να έρθει τούμπα ένα βαρύ 1-4. Εκεί, ναι, ο Ολυμπιακός έκανε ένα θαύμα, πέτυχε κάτι που έλαχιστοι περίμεναν, κάτι που σόκαρε τους πάντες στην Ευρώπη όταν διάβασαν το σκορ.

Πήγε τελειωμένος, με επτά γκολ στην πλάτη από Μακάμπι και Παναθηναϊκό και επέστρεψε με ένα ανεπανάληπτο 1-6, με ένα ονειρικό πρώτο ημίχρονο, με το ψαλιδάκι του Ελ Κααμπί να μπαίνει στον τοίχο μαζί με εκείνα του Αναστόπουλου, με τον Γιόβετιτς να προσθέτει και το δικό του όνομα στη λίστα των μεγάλων, των καθοριστικών.

Αυτό ήταν θαύμα και ο Ολυμπιακός μέσω αυτού βρέθηκε να παίζει σε προημιτελικό για πρώτη φορά από τότε. Τότε, ξέρετε. Για πρώτη φορά από το 1999 και τη Γιουβέντους, το Ντέλε Άλπι, τον Γκόγκιτς, τον Ελευθερόπουλο, τον Κόντε.

Ένα θαύμα τον έφερε στους οκτώ και τα θαύματα τελείωσαν εκεί. Για σκεφτείτε το. Τι ακολούθησε;

Οι μάχες με τη Φενέρ

Στο πρώτο ματς με τη Φενέρ, ο Ολυμπιακός έκανε ένα εξαιρετικό ξεκίνημα στο ματς και με φοβερή αποτελεσματικότητα στις εκτελέσεις του βρέθηκε στο 3-0.

Όμως δεν έμεινε μέχρι τέλους. Τα λάθη στην άμυνα κόστισαν ξανά, η νίκη ήρθε με την ελάχιστη διαφορά, το ένα γκολ.

Ούτε στη ρεβάνς έγινε κάποιο θαύμα. Οι Τούρκοι το βρήκαν το γκολ που δικαιούνταν, αλλά όχι περισσότερα και τα πέναλτι ήρθαν ως δίκαιη κατάληξη: δεν είναι δα πως ο Ολυμπιακός κράτησε με νύχια και με δόντια το 1-0.

Τα πέναλτι είναι ρουλέτα και ο Τζολάκης την έσβησε την πληγή του Ελέ. Ο Ολυμπιακός πήγε στους τέσσερις για πρώτη φορά στην ιστορία του με αίμα και ιδρώτα, στις λεπτομέρειες, αλλά χωρίς να μπορεί κανείς να πει ότι η Φενέρ του άξιζε περισσότερο, ότι τάχα οι ερυθρόλευκοι τους έκλεψαν την πρόκριση.

Με δύο νίκες επί της Άστον Βίλα

Ούτε στους ημιτελικούς έγινε κάποιο θαύμα. Ο Ολυμπιακός στο Μπέρμινχαμ ήταν εκπληκτικός και ταυτόχρονα είχε και ρέντα. Του πήγαν όλα δεξιά, λες και η μπάλα ήθελε να του δώσει μαζεμένα, σε ένα 90λεπτο, όσα μπορεί να του είχε στερήσει στην Ευρώπη στο παρελθόν.

Όμως, ο Ολυμπιακός δεν πήγε στον τελικό μόνο και μόνο επειδή έγινε αυτό το απίστευτο 4-2 στην Αγγλία. Ο Ολυμπιακός υποδέχθηκε σπίτι του την Άστον Βίλα και έκανε το 4-2 να μοιάζει άσχετο, αδιάφορο.

Αμύνθηκε, υπέφερε, έτρεξε, κάλυψε, απείλησε. Ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο, ένα γκολ στο δεύτερο. Ποιο θαύμα και ποια υπέρβαση; Ο Ολυμπιακός πήγε στον τελικό με δύο νίκες, καθαρά και ξάστερα, χωρίς λεπτομέρειες.

Όνειρο τρελό

Και προφανώς και η νίκη στον τελικό θα ερχόταν στις λεπτομέρειες. Στο ένα γκολ, στη μία απόκρουση, στη μία άμυνα. Στο τέλος του αγώνα μπορεί το "Ολυμπιακός νικητής Conference League" να ακούγεται ως θαύμα, αλλά το τελικό 1-0 ήταν ένας ακόμα τελικός που έγιναν λίγα και θα μπορούσε να τον κερδίσει οποιαδήποτε από τις δύο ομάδες.

Τον πήρε ο Ολυμπιακός. Μετά τη μεγαλύτερη βραδιά της ιστορίας του, που ήταν η ρεβάνς με την Άστον Βίλα στο "Καραϊσκάκης", ήρθε και η μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας του. Ευρωπαϊκό τρόπαιο. Αυτό που πάντα ο κόσμος του ήθελε να τον δει να σηκώνει, αυτό το όνειρο τρελό.

Έγινε και δεν είναι όνειρο πια. Έγινε και παιδιά που φοράνε τα ερυθρόλευκα εμφανίστηκαν στην πλατεία του Πειραιά και έδειξαν στους εκατό χιλιάδες που τους περίμεναν μέχρι το χάραμα αυτό που πίστευαν ότι δεν θα δουν ποτέ: το ευρωπαϊκό.

Τα παιδιά

Αυτό το τελευταίο βέβαια δεν ισχύει για όλους. Ναι, η πλειοψηφία του κόσμου του Ολυμπιακού μεγάλωσε με το όνειρο του ευρωπαϊκού. Μεγάλωσε με το απωθημένο, με τις πίκρες, τις ήττες, τους αποκλεισμούς, αυτό το "στην Ευρώπη δεν μας πάει".

Γι'αυτούς το Conference στον Πειραιά είναι το όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Αλλά υπάρχουν κι άλλοι, που τους ξεχνάμε. Υπάρχουν τα πιτσιρίκια. Υπάρχουν τα παιδιά στους ώμους των γονιών τους, υπάρχουν τα παιδιά που τους κρατάνε το χέρι τα μεγαλύτερα αδέλφια.

Υπάρχουν τα παιδιά, αγόρι και κορίτσια, που δεν έχουν ιδέα για τι μιλάμε. Δεν ξέρουν, δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει το όνειρο του ευρωπαϊκού, δεν έχουν ζήσει πίκρες και ήττες, δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό που συνέβη έχει πίσω του δεκαετίες προσμονής.

Ο Ολυμπιακός που έχουν τώρα στο μυαλό τους

Αυτά τα παιδιά τον φτιάχνουν τώρα τον Ολυμπιακό στο μυαλό τους. Και γι'αυτά τα παιδιά δεν υπάρχει θαύμα και απωθημένο, δεν υπάρχει παρελθόν και ήρωες που τώρα δικαιώθηκαν.

Γι'αυτά τα παιδιά ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που πετυχαίνει στην Ευρώπη. Όχι που κάποτε δεν τα κατάφερνε και επιτέλους το πέτυχε, όχι. Είναι η ομάδα που πετυχαίνει στην Ευρώπη, τελεία.

Είναι η ομάδα που κάνει ανατροπές, που φέρνει προκρίσεις, που περνάει στα πέναλτι, που σαρώνει εκτός έδρας και λιώνει τον αντίπαλο στην έδρα του, που το βάζει στο 116' και δεν το τρώει στο 121', είναι η ομάδα που της πάνε όλα όπως πρέπει, που ο άνεμος δεν την τιμωρεί, αλλά φουσκώνει τα πανιά της.

Γι'αυτά τα παιδιά, ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν έχει θέμα στην Ευρώπη, αλλά είναι αυτός που μπορεί να θριαμβεύει έξω από τα σύνορα. Αυτά τα παιδιά ακόμα είναι νωρίς για να αλλάξουν κάτι γι'αυτόν τον λόγο η κούπα του Conference δεν θα αλλάξει άμεσα κάτι.

Η πραγματικότητα του ευρωπαϊκού

Όμως θα μεγαλώσουν και σε 10-20 χρόνια από σήμερα θα αλλάξουν τον Ολυμπιακό. Διότι τότε πια ο κόσμος των ερυθρόλευκων δεν θα είναι αυτοί που ζουν με το όνειρο του ευρωπαϊκού, αλλά αυτοί που έζησαν την πραγματικότητα του ευρωπαϊκού.

Κι οι ομάδες γίνονται αυτό που ζητάει ο κόσμος για τον οποίο υπάρχουν. Τα παιδιά που έζησαν την πραγματικότητα του Γουέμπλεϊ ήταν αυτά που μεγάλωσαν για να δουν τον Παναθηναϊκό του Σαραβάκου στα 80s. Τα παιδιά που έζησαν με τον Σαραβάκο μεγάλωσαν για να δουν το Άμστερνταμ, τον Βαζέχα, τη Γιουβέντους να αποκλείεται ξανά, τις τρεις σερί χρονιές στους 8 στα 00s.

Αυτό που ζεις ως πραγματικότητα είναι αυτό που ζητάς να συνεχιστεί και κάπως έτσι τελικά συνεχίζεται, γίνεται, συμβαίνει.

Την πραγματική επιρροή της εικόνας του Φορτούνη και του Ρέτσου με το τρόπαιο στα χέρια στον Πειραιά δεν θα τη δούμε του χρόνου ή το 2026.

Θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο περισσότερο, αλλά θα αξίζει τον κόπο.