Ο Γιάγια Τουρέ δεν υπήρξε μόνο ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής. Κυρίως ήταν εξαιρετικά σπάνιος παίκτης. Δεν ήταν ποτέ ο κορυφαίος του κόσμου, ο καθένας μπορεί να έχει τις δικές του αισθητικές προτιμήσεις για τη θέση του μέσου, αλλά όλοι μπορούν να συμφωνήσουν σε κάτι: ο Τουρέ ήταν μια κατηγορία μόνος του.

Όποιος σκεφτεί πως υπερβάλλουμε, ας αναλογιστεί. Μιλάμε για έναν παίκτη με σωματοδομή μπασκετμπολίστα, ο οποίος έκανε καριέρα και διαφορά στο υψηλό επίπεδο, παίζοντας σε όλο τον άξονα.

ΕΡΓΑΤΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑΡ, ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΟΛΙΣΤΑΣ

Πρώτα οκτάρι στη Μονακό, μετά εξάρι στην Μπαρτσελόνα το 2008. Μετά στόπερ(!) σε ημιτελικό-τελικό Champions League το 2009 και μετά ξανά εξάρι-οκτάρι το 2009-10. Μετά δεκάρι στη Σίτι το 2010-11, μετά ξανά στο οκτώ τα επόμενα χρόνια.

Υπήρξε γρανάζι και πρωταγωνιστής, εργάτης και σταρ, μετρονόμος και σολίστας. Προσαρμόστηκε και προσέφερε απ'τη θέση του στόπερ μέχρι αυτή του δεκαριού. Και τα έκανε όλα στο δικό του, μοναδικό στιλ.

ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΡΙΒΑΛΝΤΟ

Ο πρόλογος είναι απαραίτητος για να μη νομίζετε πως άλλαξα άποψη. Όχι, εξακολουθώ να είμαι ο ίδιος που θεωρεί ανούσιες και καταδικασμένες κινήσεις σαν του Εσιέν και του Ρομπίνιο και το καταγράφει όταν γίνονται.

Όμως, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Κάποιοι ποδοσφαιριστές είναι πολύ πιο πάνω. Κάποιοι ποδοσφαιριστές έχουν χαρίσματα που δεν μπορεί να τους τα πάρει ο χρόνος.

Τι θα δώσει ο Εσιέν αν δεν μπορεί να κουνηθεί; Τίποτα. Ο Τουρέ όμως μπορεί να κάνει τη διαφορά, ακόμα και ακούνητος. Σαν ποιον; Σαν τον Ριβάλντο.

ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Στα 32 είχε έρθει ο Βραζιλιάνος, 35 είναι σήμερα ο Ιβοριανός. Μόνο σε 12 ματς είχε παίξει ο Ριβάλντο πριν έρθει στον Ολυμπιακό, σε 17 αγωνίστηκε πέρσι ο Τουρέ.

Τα χρόνια που ζάλιζαν την Ευρώπη προφανώς και είναι πίσω τους, όμως και οι δύο έχουν πράγματα που δεν τα παίρνει ο χρόνος. Ένα μοναδικό χτύπημα μπάλας εν στάσει, μια μεγάλη προσωπικότητα, έναν χαρακτήρα νικητή.

Ναι, στο μυαλό του κόσμου ο Τουρέ δεν ήταν ποτέ "μάγος" σαν τον Ριβάλντο. Όμως, η αλήθεια είναι πως ο Βραζιλιάνος δεν ήταν ποτέ ντριμπλομανής: ήταν περισσότερο ένας παθιασμένος νικητής, που πλησίαζε την περιοχή για να κάνει τη διαφορά και να δώσει τη νίκη με ένα χτύπημα, μια πάσα ή ένα σουτ.

ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΜΠΑΛΑΣ, ΜΙΑ "ΦΤΥΑΡΙΑ"

Ο Τουρέ είχε (και έχει ακόμα) το πιο απρόσμενα τεχνικό σουτ που κυκλοφορεί εκεί έξω. Το σώμα του πάντα σε έκανε να πιστεύεις πως δεν μπορεί να σουτάρει αν δεν έχει φόρα. Φανταζόσουν πάντα πως μπορεί να έχει το σουτ-δυναμίτη, που έχουν οι μέσοι με τα πόδια σαν πυροσβεστήρες, αλλά μόνον αυτό.

Ο Ιβοριανός όμως είχε (και έχει ακόμα) ένα εκπληκτικό σουτ εν στάσει. Μια εκτέλεση εντελώς δική του: δεν λυγίζει το σώμα, δεν ρίχνει το κέντρο βάρους, όσο το κάνουν οι Κουτίνιο αυτού του κόσμου, αλλά σουτάρει σχεδόν όρθιος. Με ένα χτύπημα που χρόνια τώρα αποκαλώ "φτυαριά": δεν σουτάρει, φτυαρίζει την μπάλα, την κατευθύνει με όλο του το πόδι, με έναν τρόπο μοναδικό.

ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ

Περπατάει; Ναι, εντελώς. Βαδίζει, εδώ και χρόνια. Χωρίς την μπάλα είναι επιβάτης, δεν κωπηλατεί, τον κουβαλάει το κουπί που τραβάει η υπόλοιπη ομάδα. Θεατής χωρίς εισιτήριο, μέχρι να κερδηθεί ξανά η κατοχή και να του δώσουν ξανά την μπάλα.

Τα σπριντ με αυτή είναι πλέον λίγα (αλλά και τόσο εντυπωσιακά στο μάτι, με τους αντιπάλους να μοιάζουν παιδιά δημοτικού), το παιχνίδι είναι διαφορετικό: απλές πάσες στους συμπαίκτες και ανέβασμα κοντά στην περιοχή, εκεί που θα έρθει η μία επαφή, το ένα σόλο που θα κάνει τη διαφορά.

Στα παιχνίδια μισού γηπέδου, σ'αυτά που ο Ολυμπιακός έχει την μπάλα και ο αντίπαλος περιμένει πολύ χαμηλά, ο Τουρέ μπορεί να προσφέρει ακόμα και με το χέρι στην τσέπη. Σε κάποια άλλα, για μεγάλα διαστήματα η ομάδα θα μοιάζει να παίζει με δέκα χωρίς την μπάλα.

ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ

Οι ομοιότητες με τον 32χρονο Ριβάλντο είναι περισσότερες απ'αυτές που νομίζουμε. Θυμάστε που τον έστελνε ο Σόλιντ, που ανεχόταν το γεγονός πως ο Ρίμπο περπατούσε; Ψηλά, κοντά στον Κωνσταντίνου, να μαζεύει τα "σκουπίδια" απ'τις μονομαχίες και να εκτελεί με τη μία.

Εκεί θα είναι χρήσιμος και ο Τουρέ, εκεί πρέπει να πάει, να ψάξει τις συνεργασίες με τους υπόλοιπους, να διευθύνει στο τελευταίο κομμάτι του γηπέδου. Η αλήθεια είναι πως η παρουσία του δημιουργεί ένα θέμα στον Μαρτίνς. Στην ουσία τον αναγκάζει να παίζει ταυτόχρονα με τρία δεκάρια αν θέλει να έχει μαζί στην ενδεκάδα Τουρέ, Φορτούνη και Λάζαρο, με τον Καμαρά ή τον Γκιγιέρμε να "σκουπίζουν" πίσω τους.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ

Το καλό είναι πως ο Ολυμπιακός είναι καλά: ατομικά οι παίκτες του είναι σε καλή κατάσταση, το σύνολο δείχνει πως βρίσκεται σε καλό δρόμο. Όταν παίρνεις τον 35χρονο βετεράνο που κοστίζει μια περιουσία είναι μεγάλο ρίσκο και ακόμα μεγαλύτερο λάθος να στηριχθείς πάνω του: τον θες για το παραπάνω, όχι για να σου λύσει κάποιο πρόβλημα. Κι όταν θες το παραπάνω, φροντίζεις να έχεις τα πάντα, καλή ομάδα, καλό σύνολο και έναν παίκτη (Νάτχο) για τη θέση του.

Οι ερυθρόλευκοι δεν θα ζητήσουν απ'τον Τουρέ να φτιάξει κάτι που δεν πάει καλά. Το έκαναν πέρυσι με τον Μιραλάς και παρότι ο Βέλγος ήταν σε καλή κατάσταση, στην ουσία το περιβάλλον γύρω του τον εξανάγκασε σε αναιμική προσφορά.

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ MATCH-WINNER

Ο Ολυμπιακός "τσουλάει" και στο πρόσωπο του Τουρέ προσθέτει έναν ακόμα match-winner, έναν ακόμα παίκτη που μπορεί να δώσει νίκες με παρουσία στην κομβική φάση. Ναι, ο Τουρέ θα φέρει και "πονοκεφάλους" στον Μαρτίνς, ναι δεν ήταν ένας παίκτης που χρειαζόταν σώνει και ντε το ρόστερ, ναι μπορούμε με ασφάλεια να εικάσουμε πως σίγουρα θα μας απασχολήσει με διάφορους βεντετισμούς, που δεν έλειψαν ποτέ απ'την καριέρα του.

Μαζί με όλα αυτά φέρνει μια κλάση μοναδική. Το βασικό είναι να είναι καλά η ομάδα γύρω του και ο ίδιος να το έχει μέσα του να σταθεί και να βοηθήσει με τον τρόπο που το είχε ο μεγάλος Ριβάλντο, ο πιο winner Βραζιλιάνος που είδαμε ποτέ.

Τελευταία ομοιότητα του 35χρονου Ιβοριανού με τον 32χρονο Βραζιλιάνο: αμφότεροι ήρθαν στον Ολυμπιακό μετά από χαμένο πρωτάθλημα.

Για όλα τα παραπάνω, οι απαντήσεις προσεχώς στο χορτάρι.