“Η αποτελεσματικότητα μας έλειψε, είχαμε τόσες ευκαιρίες, αλλά δεν βάλαμε γκολ, συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο”. Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις του Κουρμπέλη, οι πρώτες του δηλώσεις στην κάμερα μετά το 0-0 της Ελλάδας με το Κόσοβο.

Ναι, αλλά όχι, αγαπητέ Κουρμπέλη. Φάσεις είχαμε, αλλά δεν είναι δα πως χάσαμε αυτά που έχασαν οι Κοσοβάροι όταν βρέθηκαν δύο φορές φάτσα με τον Βλαχοδήμο στο πρώτο κομμάτι του δευτέρου ημιχρόνου.

Ναι, χάσαμε πέναλτι, αλλά δεν αυτό δεν είναι απόδειξη δημιουργίας και απειλής. Κάποιες φορές θα πάρεις πέναλτι ως αποτέλεσμα πραγματικά καλής ενέργειας, άμεσης απειλής για τον αντίπαλο, κάποιες άλλες θα το πάρεις για μία σέντρα που βρήκε σε ένα χέρι, για ένα χαζό πάτημα στη γωνία της περιοχής, για ένα αχρείαστο τράβηγμα.

Με τη Μολδαβία το τράβηγμα μας έδωσε στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου το 1-0 και παίκτη παραπάνω. Στην ουσία το ματς τελείωσε εκεί. Με το Κόσοβο το τράβηγμα μας έδωσε την ευκαιρία για το προβάδισμα, ο Μπακασέτας δεν το έβαλε και κάπου εκεί έγινε σαφές πως μπλέξαμε.

ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΑΤΥΧΟΙ, ΤΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ

Για μία ακόμα φορά η Ελλάδα απέτυχε να πάρει ένα must-win παιχνίδι. Τη θέλαμε τη νίκη για να έχουμε το αβαντάζ για την πρώτη θέση, με δύο παιχνίδια να απομένουν, Μολδαβία έξω και Σλοβενία μέσα. Κάτι πιο κάτω από το Κόσοβο στην έδρα σου για must-win αγώνα δεν μπορείς εύκολα να βρεις.

Το θέλαμε, δεν το πήραμε. Και γιατί δεν τα βάλαμε, όπως είπε ο Κουρμπέλης, αλλά κυρίως γιατί δεν είχαμε την ηρεμία και την κλάση να τα βάλουμε. Δεν ήμασταν άτυχοι, τόσο μπορούσαμε.

ΔΟΚΙΜΑΣΑΜΕ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ

Εθνική έφτιαξε πράγματα, δοκίμασε πολλούς τρόπους. Μετά από κλέψιμο βρήκαμε τον Παυλίδη στην κίνηση, με βαθιά μπαλιά τον Λημνιό πάνω στο τρέξιμο, με ενέργειες του Μάνταλου που ερχόταν κεντρικά, με τον Παυλίδη να τραβιέται έξω για να “ταϊσει” τον Φούντα, με στημένες φάσεις.

Μπορεί αν τα βάλεις στη σούμα να “φτιάχνουν” ένα γκολ. Αλλά όχι πως το 0-0 είναι μαγική εικόνα. Ειδικά αν σκεφτείς πως ίσως και οι Κοσοβάροι άξιζαν ένα δικό τους. Ειδικά αν σκεφτείς πως συνολικά σ’αυτή τη διαδικασία του Nations League έχει φανεί σταθερά πως δεν είμαστε εύκολοι στο γκολ.

ΑΣ ΠΑΙΞΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Προφανείς λύσεις δεν υπάρχουν. Αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει και η πολυτέλεια να αφήνουμε ξανά τον Φορτούνη για το τέλος. Για όταν δεν έχει πετύχει κάτι άλλο.

Η πτώση του επιπέδου των Ελλήνων ποδοσφαιριστών είναι δεδομένη και διαπιστωμένη εδώ και καιρό. Δεν είναι απόψε η ώρα να την κάνουμε, αλλά είναι απόψε η ώρα να πούμε “βάλτον μωρέ, δεν έχουμε καλύτερο”.

Μπορεί και πάλι να μέναμε στο 0-0, μπορεί ο Φορτούνης να μην τα έβαζε όπως δεν τα έβαλε και με τη Μολδαβία ή μπορεί να μην έβαζαν οι άλλοι αυτά που θα τους έφτιαχνε. Αυτόν έχουμε, ας τον βάλουμε να παίξει περισσότερο.

Όχι γιατί δεν κάνουν αυτοί που παίζουν. Ο Μάνταλος σκόραρε με τη Μολδαβία, ήταν και σήμερα στη δημιουργία/απειλή. Ο Μπακασέτας δεν παίζει ως δεκάρι, αλλά υπηρετεί καλά τον ρόλο του πίσω από τον Παυλίδη. Ο Λημνιός δίνει την ταχύτητα δεξιά που κανείς άλλος δεν μπορεί να δώσει.

Αλλά ο Φορτούνης είναι μια κλάση πάνω, τι να κάνουμε. Κι όταν μένουμε στο 0-0, όταν είμαστε δύσκολοι απέναντι σε ομάδα που περιμένει, αυτόν θα σκεφτούμε πρώτον. Και αυτόν θέλουμε να σκεφτεί και ο Φαν Σιπ.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Όχι γιατί είμαστε μπλεγμένοι στον πόλεμο που, κακά τα ψέμματα, γίνεται με βάση τα αισθήματα για την ΕΠΟ και όχι το ποδόσφαιρο. Ξέρουμε τι πόλεμος είναι και δεν είναι καινούργιος. Γίνεται με πεδίο μάχης την Εθνική από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Δεν αφορά την ομάδα, αφορά την ΕΠΟ, ανέκαθεν.

Δεν είναι αυτό το θέμα μας, ποτέ δεν ήταν. Το χορτάρι ήταν, είναι και θα ειναι.

ΑΣ ΒΑΖΕΙ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ

Κι όταν δεν παίζει ο καλός, ο προπονητής έχει διπλάσια υποχρέωση επιτυχίας. Το έγραψα και μετά την ιστορία με τον Σιόβα. Ο Φαν Σιπ ας καλεί όποιον θέλει, ας βάζει όποιον θέλει, αρκεί να πετύχει.

Διώξε τον Γεωργάτο, κράτα τον Τσάρτα στον πάγκο, γέλα με όσους σου λένε για τον Ζήκο. Αλλά να πετύχεις.

Αφού τον καλείς τον Φορτούνη, μέτρησέ τον καλύτερα. Δεν έχουμε καλύτερο, τι να κάνουμε. Κι άσε το αν παίζει πολύ ή όχι στον Ολυμπιακό. Χωρίς προετοιμασία είναι πάνω από τις μισές ομάδες του πλανήτη, ετοιμότητα μεγάλη δεν υπάρχει πουθενά.

ΚΑΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

Γενικά δεν ήταν από τις καλές βραδιές του Ολλανδού στις αποφάσεις από τον πάγκο. Ο Μάνταλος βγήκε μετά την καλύτερη ενέργειά του, ο Ζέκα βγήκε μετά από φάση που βρήκαμε με δικό του κλέψιμο, ο Πέλκας μπήκε δεξιά εκεί που δεν γίνεται ποτέ να προσφέρει, ο Φορτού άργησε και το κερασάκι έγινε αφορμή για χλευασμό στα σόσιαλ.

Γιατί ο Λαμπρόπουλος στα χασομέρια στη θέση του Χατζηδιάκου, κανείς δεν το κατάλαβε.

ΔΥΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΠΑΝΩ

Στο τέλος της βραδιάς, είδαμε ξανά πως σχέδιο έχουμε, αλλά μας λείπει η κλάση και πως έχει περάσει καιρός από τότε που δεν μας έφερνε σε γκέλα το “πρέπει να νικήσουμε”. Η μάχη του Nations League δεν χάθηκε, αλλά για το πρότζεκτ Κατάρ που λέει και ο Φαν Σιπ θα χρειαστεί να ανέβουμε πάνω από δύο σκαλοπάτια απ’αυτό που βρισκόμαστε τώρα.

Προλαβαίνουμε;