Την χάρηκα την πεντάρα για να την πω την αμαρτία μου. Δεν συγκαταλέγομαι στους φαν της πρωταθλήτριας Ευρώπης, της πρωταθλήτριας Κόσμου και ξανά της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Μόνο και μόνο όμως που για να περιγράψω αυτή την Ισπανία χρειάστηκα αρκετούς χαρακτήρες για τα κατορθώματά της, μου αρκεί για να της συμπεριφέρομαι με σεβασμό. Και φυσικά για να μην την ξεγράψω όπως βλέπω να γίνεται τις τελευταίες ώρες στο διαδίκτυο.

Αποκαθήλωση διαβάζω, τέλος εποχής και ένα 48% των αναγνωστών του SPORT 24 που θεωρεί ότι έκλεισε ο κύκλος αυτής της ομάδας. Ήταν αναμενόμενο ότι στη Βραζιλία θα βλέπαμε την τελευταία παράσταση της "χρυσής" ισπανικής γενιάς. Ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους. Το ότι έκλεισε όμως ο κύκλος από την πρεμιέρα κιόλας μοιάζει πολύ βαρύ για τους παίκτες της "φούρια ρόχα".

Περιμένω να βγάλουν τον εγωισμό τους στα άλλα δύο παιχνίδια. Εγωισμό που είδα για παράδειγμα στον Ίκερ Κασίγιας στο 1-5. Τρομερή διπλή απόκρουση την ώρα που άλλοι τερματοφύλακες θα είχαν παρατήσει το παιχνίδι. Δεν γίνεται να μην αντιδράσουν... Το αν το καταφέρουν είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα. Που θα απαντηθεί σύντομα. Ιδού τα γήπεδα της Βραζιλίας, ιδού και το πήδημα στην επόμενη φάση, πάνω (λογικά) στους διοργανωτές.

Αλλά θυμάται τους Οράνιε να ρίχνουν 3άρες και 4άρες σε Ιταλία και Γαλλία στον όμιλο του Euro 2008. Και στο καπάκι να τρώνε στους "8" μια ωραία 3άρα από την Ρωσία. Θυμάται τη χώρα του να βάζει 6 γκολ σε προημιτελικό (Euro 2000). Kαι να μην φτάνει ούτε στον τελικό που διεξήχθη στο σπίτι της.

Με 5άρες και 6άρες σε ομίλους και νοκ-άουτ παιχνίδια (πλην φυσικά τελικού) δεν πήρε κύπελλο κανείς. Ψυχολογία πήρε χθες η Ολλανδία. Σύμφωνοι. Και μια μικρή εκδίκηση για την Ν. Αφρική. Σύμφωνοι και εδώ. Αλλά ο δρόμος για την κορυφή είναι πολύ μακρύς.

Ο κόσμος στο Άμστερνταμ ας πανηγυρίζει όσο θέλει. Ο Φαν Χάαλ και οι παίκτες του, έσκασαν- πάρα πολύ σωστά- ένα χαμόγελο και συνεχίζουν.