Oι Παραολυμπιακοί Αγώνες ολοκληρώθηκαν, οι αθλητές μας επέστρεψαν από το Ρίο, τα φώτα έσβησαν. Και όπως συμβαίνει κάθε φορά που πέφτει η αυλαία της συγκεκριμένης διοργάνωσης, οι πρωταγωνιστές θα έρθουν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα που τους έχουμε δημιουργήσει όλοι εμείς που τους αποθεώναμε τις προηγούμενες ημέρες. Μία πραγματικότητα σκληρής επιβίωσης με άνισους όρους.

Γιατί μπορεί να έκαναν κατάθεση ψυχής όλο αυτό το διάστημα στο Ρίο, ωστόσο έδιναν μια μάχη σε ένα περιβάλλον με ίδιους κανόνες για όλους. Αντίθετα, για την επόμενη τετραετία καλούνται καθημερινά να υπερβάλλουν εαυτούς σε αφιλόξενα μέρη. Εκεί όπου συχνάζουν “κανονικοί” άνθρωποι όπως εμετικά χαρακτήρισε τους υπόλοιπους ένας τύπος πρόσφατα, που δεν γράφω το όνομά του για να μην λερώσω το πληκτρολόγιό μου.

“Κανονικοί” άνθρωποι που... “Πέντε λεπτάκια θα κάνω μωρέ” και κλείνουμε την μπάρα αναπήρων για κάνουμε τη δουλειά μας. Πέντε λεπτάκια στα οποία μπορεί να μείνει ακινητοποιημένος ένας συνάνθρωπός μας. Η' ακόμα χειρότερα να αναγκαστεί να βγει στον δρόμο με ό,τι κίνδυνο συνεπάγεται. Γιατί εμείς δεν μπορούμε να παρκάρουμε πέντε λεπτάκια μακριά και να περπατήσουμε- έτσι προτιμάμε να κλείσουμε την πρόσβαση σε ανθρώπους που θα έδιναν τα πάντα για να μπορούν να περπατήσουν αυτά τα πέντε λεπτάκια.

“Πέντε λεπτάκια θα κάνω μωρέ”, όταν αποφασίζουμε να κλείσουμε και τα πεζοδρόμια για τους τυφλούς. “Πέντε λεπτάκια θα κάνω μωρέ”, όταν παρατάμε το αυτοκίνητο πρώτη μούρη, αγνοώντας ότι η συγκεκριμένη θέση είναι πάργκινκ για ΑΜΕΑ. “Πέντε λεπτάκια θα κάνω μωρέ”, κάθε φορά που εμποδίζουμε την πρόσβαση σε άτομα με αναπηρία γιατί σιγά τώρα μην εμφανιστεί κάποιος σε αυτά τα πέντε λεπτάκια.

Να προσθέσω σε αυτά τα πέντε λεπτάκια, τον ατέρμονο κατάλογο δημόσιων υπηρεσιών και όχι μόνο που δεν παρέχουν εγκαταστάσεις για την πρόσβαση ανθρώπων με αναπηρία. Η' τις αντιδράσεις που έχουν εκφραστεί κατά καιρούς, όταν τοποθετούνται μηχανήματα σε παραλίες, για να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να χαρούν τη θάλασσα με αξιοπρέπεια. Ειδικά την τελευταία λέξη, φροντίζουμε με το παραπάνω να τους την στερούμε κάθε μέρα.

Και το οξύμωρο; Αρκετοί από όσους αγνοούμε αυτούς τους ανθρώπους καθημερινά, δεν σταματήσαμε τα likes, τα shares, τα διαδικτυακά συγχαρητήρια για τις επιτυχίες τους στο Ρίο. Αλλά ακόμα και αν δεν έχουμε κλείσει ποτέ μια μπάρα αναπήρων, είμαστε το ίδιο συνένοχοι όταν βλέπουμε κάποιον να το κάνει και απλά γυρίζουμε το βλέμμα. Κλείνουμε και εμείς μία θέση πάρκινγκ ανθρώπων που την έχουν ανάγκη, όταν κλείνουμε στα μάτια σε αυτόν που παρατάει το αυτοκίνητό του εκεί.

Προφανώς και δεν δαιμονοποιώ τα “μου αρέσει” και τα “μοιράσματα” στις επιτυχίες αυτών των παλικαριών. Αλλά δεν νομίζετε ότι ήρθε επιτέλους ο καιρός να “πατάμε” likes σε αυτούς τους ανθρώπους καθημερινά; Εκεί έξω, που το έχουν πραγματικά ανάγκη!