Όταν αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο- μικρά παιδιά- κλωτσώντας την μπάλα σε αλάνες, αυλές σχολείων, πάρκα, οπουδήποτε χωρούσε την τρέλα μας, παίζαμε σαν να μην υπήρχε αύριο. Το πάθος ξεχείλιζε, η έκρηξη στα γκολ ανείπωτη. Νιώθαμε βασιλιάδες του κόσμου, απλά για μία νίκη. Γιατί ζούσαμε σε κάθε δευτερόλεπτο την χαρά αυτού του μαγευτικού παιχνιδιού.

Και ο λόγος που μεγαλώνοντας ακόμα τρέχουμε και παίζουμε, πηγαίνουμε στα γήπεδα, μεταφέρουμε την τρέλα μας και στις οθόνες μέσω ηλεκτρονικών παιχνιδιών και παρακολουθούμε αμέτρητους αγώνες, είναι ακριβώς αυτή η χαρά που ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια. Αυτό το γουστάρω να παίζω ποδόσφαιρο.

Αυτό το συναίσθημα που μας πρόσφερε απλόχερα ο Μπουφόν και η παρέα του...

Από την πρώτη στιγμή και την πώρωση στον εθνικό τους ύμνο μέχρι την τελευταία όπου πανηγύρισαν το γκολ του Πελέ σαν να κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Απίστευτες στιγμές, τρομερές εικόνες με πρωταγωνιστή τον αρχηγό της ομάδας στην 157η (!) του συμμετοχή με την σκουάντρα ατζούρα. Στα 38 του χρόνια.

Άλλοι εγκαταλείπουν τις εθνικές τους πολύ νωρίτερα, άλλοι εγκαταλείπουν το ποδόσφαιρο και κυριολεκτικά και μεταφορικά πηγαίνοντας σε Ηνωμένες Πολιτείες, Κίνες και Κατάρ λίγο μετά τα πρώτα τους άντα. Αυτός εδώ όμως παραμένει στο υψηλό επίπεδο, πιστός στην αγάπη του για το ποδόσφαιρο, την πατρίδα του, το άθλημα.

Νόμιζα ότι το πλάνο με τον Μπουφόν να τραγουδά τον ύμνο πριν τη σέντρα σαν να ήταν η τελευταία του μέρα στη γη, θα ήταν η κορυφαία του στιγμή της βραδιάς. Νόμιζα...

Ο άνθρωπος έζησε κάθε μα κάθε στιγμή του αγώνα. Και προς το τέλος συγκλόνισε "μιλώντας" στην μπάλα. Το Βέλγιο είχε μια καλή στιγμή για να ισοφαρίσει, η μπάλα όμως μετά από κόντρες κατέληξε στα χέρια του Μπουφόν ο οποίος μας έδωσε αυτό το στιγμιότυπο...

Προφανώς, όταν βλέπεις τον αρχηγό σου στα 38 του να τρελαίνεται, τρελαίνεσαι κι εσύ. Γι' αυτό και το 2-0 του Πελέ στις καθυστερήσεις οδήγησε σε μία τρομερή έκρηξη χαράς από τους παιδιά του... Μπουφόν (σόρι Κόντε). Όλος ο πάγκος μέσα στον αγωνιστικό χώρο, μία αγκαλιά για την επισφράγιση της νίκης. Μόνο τα δάκρυα χαράς έλειπαν, αλλά αυτά θα έρθουν μετά το τέλος του τελικού.

(Εννοείται ότι ο Μπουφόν διέσχισε όλο το γήπεδο και έγινε ένα με τους συμπαίκτες του...)

Μετά το τέλος του τελικού; Γράφτηκε περισσότερο ως επιθυμία. Δεν ξέρω που θα φτάσει αυτή η Ιταλία, αλλά ξέρω ότι θα μου θυμίσει τουλάχιστον άλλες τρεις φορές (δύο στον όμιλο και μία στα νοκ-άουτ όπου λογικά θα περάσει) για ποιο λόγο αγαπώ το ποδόσφαιρο. Γι' αυτό και ο τίτλος του κειμένου έχει μόνο μία λέξη: Grazie.