Τέσσερις σερί συμμετοχές στην Ευρώπη, δύο συνεχόμενες σε ομίλους του Europa League, συνολικά 24 αγώνες ως ASTERAS TRIPOLIS FC, περισσότερους από κάθε ελληνική ομάδα της περιφέρειας. Πιο πολλά παιχνίδια δηλαδή από παραδοσιακές δυνάμεις της επαρχίας όπως ο ΟΦΗ και η Λάρισα. Και μέσα από αυτή την πορεία εκτός συνόρων, βρέθηκε στην τρίτη θέση της βαθμολογίας των ελληνικών ομάδων πίσω μόνο από τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Απίθανο!

Απίθανο και όμως αρκαδικό για μία ομάδα που δεν έχει τον κόσμο ή την δυναμική άλλων συλλόγων, έχει όμως δύο μπανταβούς ιδιοκτήτες που δεν το έβαλαν κάτω όταν αναπόφευκτα ήρθε και μία άσχημη χρονιά όπως η περσινή σεζόν. Θυμίζω ότι πριν 13 μήνες ο Αστέρας έφευγε με έναν πολύτιμο βαθμό από το Αγρίνιο στη μάχη που έδινε για την παραμονή του. Στο ίδιο γήπεδο χθες, σφράγισε την επιστροφή του στα ευρωπαϊκά σαλόνια.

Και φυσικά δεν έτυχε, αλλά πέτυχε. Όπως πέτυχε όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί το ποδόσφαιρο σε βάθος χρόνου αποδίδει δικαιοσύνη. Και αυτό αποδείχθηκε και φέτος, κάτι που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί μετά το πολύ άσχημο ξεκίνημα της ομάδας που έφερε και την απομάκρυνση του Στάικου Βεργέτη. Πρώτα η εντός έδρα ήττα από τον ΠΑΣ και μετά πάλι στο σπίτι του από τη Λαμία, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν και... λαϊκά δικαστήρια έξω από το γήπεδο!

Μου λες δεν γίνεται... Γίνεται, γίνεται, γίνεται!

Μου λες δεν γίνεται να ξαναείμαστε μαζί, Ευρώπη, μετά από αυτό το αποτέλεσμα; Γίνεται, γίνεται, γίνεται! Ένας Παντελίδης τραγούδησε αυτούς τους στίχους και ένας Παντελίδης το έκανε πράξη. Αρχικά οι ιδιοκτήτες του Αστέρας στήριξαν σε μεγάλο βαθμό την ομάδα που πήγε πέρσι να πέσει κατηγορία. Ήταν παίκτες που ήρθαν στην Τρίπολη για την Ευρώπη και παραλίγο να βρεθούν στη Football League. Tους έδωσαν μία δεύτερη ευκαιρία να αποδείξουν την αξία τους.

Πόνταραν στη μαγική λέξη "χημεία", αλλά και σε έναν προπονητή (Βεργέτη) που ξέρει όσο κανείς αυτόν τον σύλλογο. Τα αποτελέσματα όμως στην αρχή ήταν ένα σοκ, ένας εφιάλτης ότι η χρονιά θα είναι πάλι χαμένη. Η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία έμοιαζε επιβεβλημένη. Και κάπου εκεί έγινε η κίνηση-ματ. Ο Σάββας Παντελίδης, έχοντας σώσει αγωνιστικά ένα διαλυμένο Ηρακλή, περίμενε την ευκαιρία της προπονητικής του καριέρας. Voilà!

Ο κορυφαίος Έλληνας τεχνικός άρπαξε την ευκαιρία, εκμεταλλευόμενος και το δώρο της μεταγραφής του ελεύθερου Τόνσο. Ο Αστέρας είχε το λεγόμενο know-how. Για παράδειγμα, τον Μπαράλες τον αντικατέστησε επιτυχημένα με τον Γιάννου και τον Γιάννου επιτυχημένα με τον Μανιά. Στα δεκάρια τα χάλασε πέρσι. Μετά τον Ρόλε και τον Μπερτόγλιο έμεινε στο κενό. Ώσπου έκανε κίνηση-ματ με τον Τόνσο.

Μόλις άρχισε να ρολάρει ο Αργεντινός, ρόλαρε και η ομάδα. Την ίδια ώρα στην άμυνα έκανε τη διαφορά ένας νεαρός (Πασαλίδης) κλεισμένος από το χειμώνα, ενώ στο τέρμα άλλος ένας παίκτης που είχε κλειστεί χειμώνα (Αθανασιάδης) κατέβαζε τα ρολά. Ο ορισμός του προγραμματισμού. Και μαζί στήριξη στα δικά του παιδιά όπως ο Δουβίκας, ο Κώτσιρας και ο Κυριακόπουλος αλλά και σε ένα παίκτη που ήρθε από σοβαρό τραυματισμό (Τριάντα). Και μπροστά να έχει ένα πυροβόλο (Μανιάς), τον πρώτο Έλληνα σκόρερ του πρωταθλήματος- βλέπεις κανείς στην Εθνική;

Όλα τα παραπάνω παρέσυραν θετικά και παίκτες που υστέρησαν πέρσι. Ο Καλτσάς άρπαξε την δεύτερη ευκαιρία, ο Ιγκλέσιας ήταν αρχηγός, ο Γιαννούλης σταθερός. Ο Μουνάφο επέστρεψε για την Ευρώπη, ο Τσιλιανίδης έδειξε ωριμότητα.

Στα ίσα κάθε παιχνίδι, κάθε αντίπαλο

Και όλα τα παραπάνω φάνηκαν στην πράξη στον αγωνιστικό χώρο. Ο Αστέρας ήταν η μοναδική ομάδα που έπαιξε στα ίσα και τους τέσσερις παραδοσιακά μεγάλους. Νίκησε ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό στην Τρίπολη και δεν έχασε μέσα-έξω από τον Ολυμπιακό, τον οποίο μάλιστα δεν κέρδισε για ελάχιστα δευτερόλεπτα στο Καραϊσκάκη. Για λίγα λεπτά δεν έφυγε και με το διπλό από τη Λεωφόρο. Σε μια εποχή που ακούμε για άρματα, δανεικούς και συμφωνίες, οι κιτρινομπλέ ακολούθησαν τον δικό τους μοναχικό δρόμο.

Ένας δρόμος που δικαιώθηκε στο Αγρίνιο. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη για τους δύο ιδιοκτήτες που συνεχίζουν να προσφέρουν τα πάντα σε αυτήν την πόλη και σε αυτόν τον νομό. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη για τον Σάββα Παντελίδη που αν λεγόταν Πάντελιτς ή Παντέλιθ θα γραφόντουσαν ύμνοι για όσα έχει κάνει. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη για τους παίκτες που ήρθαν πέρσι για να βγάλουν τον Αστέρα στην Ευρώπη και τα κατάφεραν πάρα την περσινή εφιαλτική σεζόν.

Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη και για το ελληνικό ποδόσφαιρο που έχει ανάγκη από ανεξάρτητες, δυνατές ομάδες και νοικοκυρεμένα σωματεία. Συλλόγους που θα μπορούν να του προσφέρουν Κουρμπέληδες, Μπακασέτες και Δουβίκες. Και πάνω απ' όλα ομάδες που δεν θα είναι ακόμα ένα εξασφαλισμένο τρίποντο στο πρόγραμμα των μεγάλων αλλά μια αδιάκοπη μάχη 90 λεπτών aka ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Αυτό δεν έχει ανάγκη το ταλαίπωρο ελληνικό ποδόσφαιρο;