Και οι νεκροί σου!

Όταν ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης μου ζήτησε να γράψω για την 33η επέτειο της τραγωδίας της Θύρας 7, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Σαραγόσα. Βλέπετε, οι πρώτες σκέψεις που αναδύονται στην επιφάνεια στο άκουσμα ενός γεγονότος από το μακρινό παρελθόν, έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την πιο δυνατή σου ανάμνηση από αυτό. Και επειδή στις 8 Φεβρουαρίου 1981, το πιθανότερο ήταν να έκλαιγα στην κούνια μου αναζητώντας από ένστικτο την μυρωδιά της μητέρας μου, η τραγωδία στο παλαιό "Γεώργιος Καραϊσκάκης" με ταξιδεύει αρχικά στη Σαραγόσα...

Απρίλιος 1995. Η πόλωση ανάμεσα σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς ξεπερνάει και πάλι τα ελληνικά σύνορα και ταξιδεύει στην πρωτεύουσα της Αραγονίας. Είχε προηγηθεί ο "πόλεμος" του Τελ-Αβίβ, ένα χρόνο νωρίτερα, όπου τον παρακολούθησα από την τηλεόραση. Αυτή τη φορά όμως ήμουν εκεί. Μέλος... παναθηναϊκοολυμπιακής οικογένειας, βιώνοντας δηλαδή την "αιώνια μάχη" χωρίς ίχνος μίσους, ταξίδεψα με τη φαμίλια στη Σαραγόσα για να παρακολουθήσω μπάσκετ, γνωρίζοντας παράλληλα νέα μέρη. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Μέχρι τότε δεν είχα κάποια δυνατή ανάμνηση από την τραγωδία της Θύρας 7. Ούτε έζησα τα γεγονότα εκείνη της ημέρας, ούτε είτε είχα κάποιον δικό μου άνθρωπο κοντά σε αυτή για να μου μεταφέρει τις δικές του έντονες εικόνες. Ωστόσο κάθε φορά που ερχόταν η 8η Φλεβάρη και διάβαζα τα αφιερώματα για εκείνη την ημέρα, συγκλονιζόμουν. Από πολύ μικρός πήγαινα στα γήπεδα, οπότε ήταν εύκολο να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των παιδιών που βρέθηκαν εκείνο το μεσημέρι στο "Καραϊσκάκης" για την μεγάλη τους αγάπη. Και χάθηκαν τόσο άδικα, όχι γιατί προκάλεσαν, έμπλεξαν, απείλησαν, χτύπησαν άλλους. Χάθηκαν μόνο και μόνο γιατί ένιωσαν την αγνή ανάγκη να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους τα οποία τους είχαν μεθύσει ποδοσφαιρικά στα 90 λεπτά του αγώνα με την ΑΕΚ.

Μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να πουν ένα "ευχαριστώ"...

Λίγες ημέρες πριν το φάιναλ-φορ της Σαραγόσας, είχαν συμπληρωθεί 14 χρόνια από την τραγωδία της Θύρας 7. Όσα και τα χρόνια που πρόλαβε να ζήσει το νεαρότερο θύμα εκείνης της τραγωδίας. Όσο ακριβώς ήμουν και εγώ το 1995. 14 χρονών ρε φίλε... Τι να πρόλαβε να ζήσει ο Παναγιώτης στη ζωή του; Τι να πρόλαβε να ζήσει ο Κώστας στα 16 του, ο Ηλίας στα 17 του... Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου κάθε Φλεβάρη τέτοια μέρα. Να ανυπομονείς όλη την εβδομάδα να πας στο γήπεδο, να βιώνεις την απόλυτη ποδοσφαιρική έκσταση κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και τελικά να μην γυρίζεις ποτέ ξανά στην μάνα σου. Γιατί κάποιοι ανεύθυνοι δεν φρόντισαν να κάνουν την (απλή) δουλειά τους.

Η ώρα για τους τελικούς στη "Príncipe Felipe Arena" πλησιάζει. Βρίσκομαι στο περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου και κάνω μια τελευταία βόλτα χαζεύοντας δεξιά και αριστερά. Αντιλαμβάνομαι μια παρέα Παναθηναϊκών να συνομιλεί με φιλάθλους της Ρεάλ. Πλησιάζω διακριτικά για να αφουγκραστώ το κλίμα της συζήτησης. ΣΟΚ. ''Thr-yle gam@#% e-sy kai oi ne-kroi soy". ΣΟΚ! Το συγκεκριμένο ΕΜΕΤΙΚΟ σύνθημα με εξόργιζε όσο κανένα άλλο. Εκείνη τη στιγμή όμως, ξεπέρναγε τα όρια της οποιαδήποτε οργής μου. Να μαθαίνεις σε οπαδούς της (οποιασδήποτε) Ρεάλ τα συγκεκριμένα λόγια; Γιατί; ΓΙΑΤΙ; Οπαδός είσαι και εσύ ρε τύπε. Και εσύ πηγαίνεις στα γήπεδα για την δικιά σου μεγάλη αγάπη. Πώς μπορείς να ξεστομίζεις κάτι τέτοιο;

Πλέον, βαδίζοντας στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, και έχοντας άμεση εμπειρία του διαδικτυακού οχετού που εκτοξεύεται ένθεν κακείθεν καθημερινά, δεν έχω παρόμοια ερωτήματα. Τότε όμως δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. ΣΟΚ.

Περίμενα να τελειώσει η... εκμάθηση και πλησίασα τους Ισπανούς φιλάθλους. Με τα όποια αγγλικά γνώριζα τότε, προσπάθησα με αγωνία να τους εξηγήσω το τι αφορούσε το σύνθημα με τους νεκρούς. Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχαν ενημερωθεί για την μετάφραση των λέξεων. Και είχα δίκιο. Η έκπληξη ζωγραφίστηκε στα μάτια τους. Ήθελαν απλά να μάθουν συνθήματα για να πικάρουν τους Ολυμπιακούς.

Αποχώρησα από την παρέα τους γεμάτος. Υπερήφανος. Είχα καταφέρει να τιμήσω στο ακέραιο την μνήμη αυτών των παιδιών. Κάποιοι μπορεί να το θεωρήσετε αστείο, γραφικό. Όμως στα τότε μάτια ενός 14χρονου παιδιού, έμοιαζε ως αποστολή ευθύνης. Και 19 χρόνια μετά παραμένει στα μάτια του ακριβώς το ίδιο!

Το αρρωστημένο μίσος μεταξύ οπαδών εξακολουθεί να υπάρχει στις μέρες μας. Τουλάχιστον όμως το συγκεκριμένο σύνθημα ακούγεται όλο και πιο σπάνια στα γήπεδα. Επιπροσθέτως, οργανωμένοι οπαδοί άλλων ομάδων θυμούνται τα θύματα της Θύρας 7 κάθε τέτοια μέρα. Όπως πρέπει να γίνεται. Γιατί το οπαδικό κίνημα φυσικά και έχει αξίες. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ενώνεται γύρω από την αγάπη για την κάθε ομάδα. Και όταν χάνεις τη ζωή σου μόνο και μόνο για την μεγάλη σου αγάπη, ο θάνατός σου δεν έχει χρώμα...

ΥΓ: Το αντίδοτο για να μετριάζω την οργή μου κάθε φορά που άκουγα εκείνο το εμετικό σύνθημα, ήταν το ακριβώς αντίθετο. Το πιο ανατριχιαστικά αγνό σύνθημα που έχω ακούσει: Θρύλε θυμήσου, πρωτάθλητη σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου!

Ακολουθείστε τον συντάκτη στο twitter @thkoun