Ομολογώ ότι και εγώ γλάρωσα ουκ ολίγες φορές παρακολουθώντας από τον καναπέ τον ημιτελικό Ατλέτικο-Τσέλσι. Και με το τελευταίο σφύριγμα του Γιόνας Έρικσον κοιμήθηκα σε χρόνο ρεκόρ. Αλλά όχι, δεν θα στήσω σε κανένα τοίχο τον Ζοζέ για το τείχος του. Όπως βλέπω από το πρωί να γίνεται σχεδόν απ' όλους. Από πρωτοσέλιδα και σχόλια στα social μέχρι και συναδέλφους στο γραφείο.

Συγνώμη παιδιά, αλλά Champions League δεν βλέπουμε μία φορά το χρόνο. Από καλοκαίρι πια έχουμε το σεντόνι και τον ύμνο της διοργάνωσης στα πλέι-οφ. Και μετά ακολουθούν 96 ολόκληρα ματς στο πλαίσιο των ομίλων. Και άλλα 24 μέχρι τα ημιτελικά. Ευκαιρίες λοιπόν για να απολαύσουμε θέαμα έχουμε ουκ ολίγες. Ας κάνουμε λίγη υπομονή όταν μιλάει η τακτική μπροστά στον στόχο του τελικού.

Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο ενός ημιτελικού-σούπα. Από την πρώτη διοργάνωση του Champions League, οι πρώτοι ημιτελικοί ήταν συνήθως κλειστοί. Σεζόν 1994/1995, Μπάγερν-Άγιαξ 0-0 και Παρί-Μίλαν 0-1. Και την επόμενη χρονιά, μόλις τρία γκολ: Άγιαξ-Παναθηναϊκός 0-1, Γιουβέντους-Ναντ 2-0.

Παρακάτω θα δείτε όλους τους πρώτους ημιτελικούς στην ιστορία του Champions League. Με τα under να φτάνουν τον αριθμό 27 σε 39 αναμετρήσεις! Σπάνιες οι εξαιρέσεις όπως οι περσινές 4άρες των γερμανικών ομάδων. Χαρακτηριστικό είναι πώς από το 2005 έως το 2009 μπήκαν 8 γκολ σε 9 ματς! Το 10ο ήταν η εξαίρεση: Μάντσεστερ-Μίλαν 3-2.

Και όλα αυτά έχουν λογική εξήγηση. Έχεις φτάσει μία ανάσα πριν την συμμετοχή στον τελικό. Απομένει ένας αντίπαλος και δύο παιχνίδια. Όλη η διαδρομή από την αρχή της σεζόν παίζεται σε αυτά τα δύο ματς. Και η μορφή των ημιτελικών (διπλοί αγώνες) σου δίνουν την δεύτερη ευκαιρία. Φτάνει να μην καταρρεύσεις στο πρώτο παιχνίδι.

Ποιος λοιπόν ο λόγος η Τσέλσι να ρισκάρει χθες ξέροντας ότι υπάρχει η ρεβάνς του Στάμφορντ Μπριτζ; Η' γιατί ο Σιμεόνε να δώσει εντολή στον τερματοφύλακα να προωθηθεί στο τέλος σαν να μην υπάρχει αύριο; Ναι, ακραίο το δεύτερο, και κανείς δεν το ζήτησε, απλά θυμήθηκα ότι το είχε κάνει λανθασμένα στο Ατλέτικο-Ρουμπίν πριν δύο χρόνια με το σκορ στο 0-1. Και ο Ορμπάιθ στην αντεπίθεση έκανε το 0-2, τελειώνοντας ουσιαστικά την πρόκριση ενώ υπήρχε η ρεβάνς.

Όταν έχεις φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την βρύση, θες να πιεις νερό. Και θα κάνεις τα πάντα, αγωνιστικά, για να το πετύχεις. Δεν έχεις καμία μα ΚΑΜΙΑ υποχρέωση σε κανέναν να προσφέρεις γκολ και θέαμα. Και ας σε βλέπει όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.

Τον Μουρίνιο να τον κρίνω για την μπάλα που παίζει η Τσέλσι στο αγγλικό πρωτάθλημα. Σε 38 αγώνες. Όχι εδώ! Καλά έκανε και έβαλε πούλμαν μπροστά στην εστία του. Και στην τελική, εάν είχε υλικό φτιαγμένο από γκαλάκτικος, να είχα κάποια απαίτηση για ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Με αυτό το ρόστερ εγώ, όχι πούλμαν, αλλά μιστρί στο χέρι θα έπαιρνα για να χτίσω με τούβλα την εστία.

ΥΓ. Κλείνω με την ατάκα του συνάδελφου Βαγγέλη Σταματόπουλου: "Είναι η απόλυτη υποκρισία να "κράζουμε" την Τσέλσι για το "θέαμα" που θυσίασε στο βωμό της σκοπιμότητας αν σκεφτούμε πόσες τούμπες θα κάναμε αν ο Μουρίνιο ήταν στη δική μας (σας) ομάδα και έπαιρνε τέτοιο αποτέλεσμα, με τέτοια απόδοση και τέτοια (άριστη αμυντικά) τακτική απέναντι στην Ατλέτικο"