Παρασκευή πρωί. Για λίγες ώρες ακόμα είμαι κοντά στο γήπεδο της Σάλκε. Μεθαύριο υποδέχεται την Κολωνία, κρίμα δεν είναι να γυρίσω; Κάθομαι, χαζεύω για άλλο ένα παιχνίδι από κοντά τον Σανέ και τα άλλα διαόλια των "βασιλικών μπλε", απολαμβάνω ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα και επιστρέφω. Καλά, γυρνάω...

Γυρνάω με όμορφες εμπειρίες, από αυτές που τις κρατάς στο κουτάκι με τις ξεχωριστές ποδοσφαιριστές σου αναμνήσεις. Μικρή παρένθεση. Είναι ευλογία το ρεπορτάζ του Αστέρα, το είχα γράψει στο υστερόγραφο για το γκολ του Λαμέλα. Με τους κιτρινομπλέ ασχολείσαι με αυτό που πρέπει να ασχοληθείς και μόνο: Το ποδόσφαιρο χωρίς δεύτερες σκέψεις. Να, καλή ώρα γράφω τώρα για την αποθέωση του αθλήματος στη "Veltins Arena". Άντε να το έκανα αμέσως μετά από "4άρα" στην πλάτη μιας παραδοσιακά μεγάλη δύναμης στην Ελλάδα.

Κλείνει η παρένθεση και επιστρέφουμε στο γήπεδο της Σάλκε. Ο κόσμος από νωρίς μαζευόταν στα πέριξ για μπυρίτσα, λουκάνικα και κουβεντούλα. Οι κερκίδες ήταν σχεδόν άδειες λίγο πριν τη σέντρα. Τελικά συγκεντρώθηκαν 42.447 νοματαίοι που ξεκίνησαν από την αρχή το τραγούδι. Και όσο οι "βασιλικοί μπλε" πατούσαν το γκάζι στον αγωνιστικό χώρο, τόσο το πάρτι της εξέδρες γινόταν πιο έντονο. Μία γιορτή στην οποία δεν είχε καμία σημασία η δυναμικότητα του καλεσμένου. Και εξηγούμαι.

Με το σκορ στο 3-0, οποιοδήποτε ελληνικό γήπεδο "μεγάλου" θα άρχιζε να αδειάζει μετά το 80', όταν απέναντι είχε ένα "μικρό". Μετά τους πανηγυρισμούς στο 4-0, μπορεί να ήταν και μισοάδειο. Ξέρετε, τα γνωστά. Να προλάβουμε τον ηλεκτρικό, να αποφύγουμε το μποτιλιάρισμα και άλλα παρόμοια. Και όμως. Οι 42.447 φίλαθλοι της Σάλκε περίμεναν καρτερικά και το τελευταίο σφύριγμα του Ολλανδού διαιτητή.

Η ομάδα τους, τους είχε χαρίσει άλλο ένα όμορφο 90λεπτο. Και ένιωθαν την ανάγκη να τους ευχαριστήσουν. Όλοι έμειναν στις θέσεις του μέχρι το φινάλε. Αλλά και οι ποδοσφαιριστές δεν έφυγαν αμέσως. Αφού τα είπαν σε όμορφο κλίμα με τους κιτρινομπλέ, συγκεντρώθηκαν στο κέντρο. Έμειναν αγκαλιασμένοι όσο έπαιζε ο ύμνος της Σάλκε. Και μόλις τελείωσε πήγαν προς τους φανατικούς που "απαίτησαν"... όλε-όλε.

Όλα αυτά ενώ είχαν περάσει πάνω από 10 λεπτά μετά τη λήξη. Το βίντεο που θα δείτε σταμάτησε μετά τα "όλε", αλλά η αποθέωση είχε και συνέχεια. Οι "βασιλικοί μπλε" γύρισαν κάθε γωνιά του γηπέδου για να ευχαριστήσουν τον κόσμο. Κοντά στο εικοσάλεπτο έπειτα από το τελευταίο σφύριγμα του Φαν Μπέκελ, πήγαν στα αποδυτήρια...

Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν κάτι παραπάνω από μοναδική. Το είχα γράψει από προχθές. Αυτό που δεν φανταζόμουν ήταν η απόδοση των "βασιλικών μπλε" κατά διαστήματα. Ήξερα ότι είναι σε καλό φεγγάρι, διάβαζα για τους μικρούς που ξεχωρίζουν αλλά δεν τους είχα δει μέχρι τώρα. Και ήμουν τυχερός που τους είδα από κοντά- ειδικά αυτό το 19χρονο άτι.

Λίροϊ Σανέ κύριοι. Στο δοκάρι το Χέιμπιεργκ έχει πετάξει την μπάλα μπροστά και φεύγει στην αντεπίθεση με τέσσερις παίκτες του Αστέρα να τρέχουν να τον πιάσουν. Και να μοιάζουν με... σταματημένοι! Ένας από αυτούς ήταν ο Ρασιντ Χαμντανί και μετά το ματς του θύμισα τη φάση. "Δεν το έχω ξαναδεί", μου είπε για την ταχύτητα του Σανέ και μου ανέφερε και άλλη μία χαρακτηριστική στιγμή του νεαρού.

Όχι, δεν την είχα ξεχάσει ούτε και εγώ. Εκστασιασμένος την περιέγραψα στον Sport24 Radio 103,3. Λίγο πριν το τέλος, η Σάλκε έχει κερδίσει κόρνερ και ο Σανέ περιμένει έξω από την περιοχή. Οι Αρκάδες απομακρύνουν και ο Φούντας παίρνει την μπάλα στο κέντρο και ξεχύνεται στην αντεπίθεση. Είναι ο πιο γρήγορος παίκτης του Αστέρα και μάλιστα ξεκούραστος καθώς είχε περάσει ως αλλαγή πριν λίγα λεπτά. Και; Ο Σανέ είχε τρέξει και τον είχε φτάσει λίγο έξω από την περιοχή των γηπεδούχων. Τον κόβει, για να δεχθεί τα (δικαιολογημένα) χειροκροτήματα του προπονητή του.

Αυτός ο διαβολάκος όμως έχει και τόσα άλλα πλεονεκτήματα, όπως εξαιρετική πάσα. Έτσι σκόραρε ο Χούντελααρ το 4-0. Δεν είναι όμως μόνο ο Σανέ. Στο κέντρο οι Γκάις (22 ετών) και Γκορέτσκα (20) έχουν συνθέσει ένα καταπληκτικό δίδυμο. Ο Μάιερ (20) μπήκε ως αλλαγή και έδειξε γιατί είναι βασική επιλογή του Μπράιτενράιτερ. Το ίδιο και ο "μεγάλος" Τσουπό-Μποτίνγκ (26), ίδια ηλικία με τον Ντι Σάντο που "σκότωσε" τον Αστέρα. Ένα νεανικό σύνολο με οδηγό τον... βετεράνο Χούντελααρ στα 32 του, τον πιο μεγάλο σε ηλικία. Αλλά και έναν Φέρμαν στο τέρμα που χτυπά άνετα την πόρτα της εθνικής Γερμανίας.

Γι' αυτό σου λέω κύριε διευθυντά. Αυτή η ομάδα έχει παρόν αλλά κυρίως μέλλον. Παίζει και μεθαύριο εντός έδρας με την Κολωνία. Λέω να μείνω να απολαύσω ξανά τη Σάλκε και την ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα της "Veltins Arena".

Και ο Αστέρας κύριε;

Δεν μπορώ να έχω κάποιο σοβαρό παράπονο από την παρουσία του Αστέρα. Η Σάλκε αυτή τη στιγμή είναι κάτι έξω από τα δόντια σχεδόν όλων των ελληνικών ομάδων. Ξεκάθαρα επιπέδου Champions League. Oι κιτρινομπλέ στάθηκαν εξαιρετικά μέχρι το 28'. Δεν απειλήθηκαν ούτε στιγμή. Αλλά έρχεται το 1-0 και η κατάρρευση μέχρι το τέλος του ημιχρόνου. Οι γηπεδούχοι με 4 τελικές έχουν τρία γκολ και ένα δοκάρι σε ένα εφιαλτικό διάστημα.

Εκεί ίσως χρειαζόταν μία... κλωτσιά. Ένας τσαμπουκάς. Λίγο νεύρο μετά το 1-0, μήπως... ηρεμήσει η Σάλκε. Μόνο ο Ιγκλέσιας είχε διάθεση για σκληρό παιχνίδι. Οι περισσότεροι σεβάστηκαν εκείνο το διάστημα τον αντίπαλο, περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Το είπε και ο προπονητής των "βασιλικών μπλε": "Ο Αστέρας σεβάστηκε τη Σάλκε και το γήπεδο".

Έπαιξαν ρόλο και οι βασικότατες απουσίες των Αρκάδων καθώς δεν υπήρχε ο παίκτης που θα κρατούσε την μπάλα λίγο στο κέντρο, θα πάγωνε το ρυθμό. Είναι και ο Μάσα σε τραγική κατάσταση και το γλυκό ήρθε και έδεσε. Τρικυμία λοιπόν μετά το 1-0 και τέλος η ιστορία από το ημίχρονο. Στην επανάληψη κάπως συμμαζεύτηκε η κατάσταση, με το 4-0 ωστόσο να αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα του αγώνα.

Πλέον ο Αστέρας καλείται να πάρει το τρίποντο τη Δευτέρα με τον Πλατανιά, να ξεκουραστεί και να γυρίσουν οι τραυματίες του στη διακοπή και να πάει μετά στα δύο παιχνίδια με τον ΑΠΟΕΛ για να μείνει στο παιχνίδι της πρόκρισης. Όλα παραμένουν ακόμα ανοικτά για τη δεύτερη θέση μεταξύ Ελλήνων, Κυπρίων και Σπάρτα Πράγας.

ΥΓ: Αίθουσα Τύπου μετά το παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ σκοράρει απέναντι στην Ντόρτμουντ και οι ρεπόρτερ της Σάλκε πανηγυρίζουν. Ναι, συμβαίνει και αλλού, συμβαίνει παντού. Ο "εχθρός" παραμένει "εχθρός" ακόμα και αν αγωνίζεται στο εξωτερικό. Αυτό το "πρέπει να υποστηρίζουμε τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη", είναι κορυφαίο ανέκδοτο. Σε επίπεδο μεγάλων ομάδων, η αντιπαλότητά τους είναι το αλατοπίπερο που δίνει ιδιαίτερη νοστιμιά στο άθλημα. Φτάνει να παραμένει στα όρια της καζούρας...