Μια (τρελή) ιστορία από τον τελικό της Αθήνας

Μου την σπάει ο Κοέλιο. Γιατί έχει γεμίσει τον πλανήτη με κλισέ που τ’ αναπαράγει και η κουτσή Μαρία. Σαν αυτό με το σύμπαν που συνωμοτεί υπέρ σου όταν θες κάτι τόσο πολύ. Ποιο σύμπαν Πάουλο; Φτάνει ένας ξάδερφος και μια παρέα από το χωριό.

Και πάμε σε σένα αγαπητέ μου αναγνώστη. Αντέχεις για μια τρελή και γραφική ιστορία; Αν ναι, γύρνα μαζί μου ακριβώς 7 χρόνια πίσω…

Είναι πρωί, ώρα εφ… δεν θυμάμαι. Θα με βρεις στη δουλειά η οποία δεν έχει καμία σχέση με την δημοσιογραφία. Καμία. Και θα με βρεις ξενερωμένο. Ήθελα όσο τίποτα να πάω το βράδυ στο ΟΑΚΑ στον τελικό του Champions League. Αλλά δεν βρήκα εισιτήριο. Ούτε κάποιον άλλο τρόπο. Αλλά με βρήκε αυτός.

‘’Θες να πας στον τελικό;’’. Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου ο ξάδερφος, ο Άρης. ‘’Σταμάτα την πλάκα’’. ‘’Θοδωρή, δεν έχεις πολύ χρόνο. Αν θες να πας στον τελικό, σε μία ώρα να είσαι στο μετρό της Δάφνης’’.

Μου εξηγεί. Εν συντομία. Μια παρέα από το χωριό μας, το τίμιο Λεωνίδιο Αρκαδίας, κατέβαινε στην Αθήνα για τον τελικό. Θα δούλευαν για την εταιρία σεκιούριτι που είχε αναλάβει τον αγώνα και είχε προσλάβει εκατοντάδες άτομα για μία ημέρα (και δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα!). Ένας μέλος της παρέας όμως δεν μπόρεσε να έρθει. Έτσι εγώ θα έπαιρνα τα ρούχα του (και το όνομά του) και θα έμπαινα στο ΟΑΚΑ.

Αδύνατον, σκέφτηκα. Τι έχω να χάσω όμως; Γλυκιά μου κυρία Ρένα, πρέπει να φύγω νωρίτερα από τη δουλειά. Βασικά, τώρα! Τι να πω για την κυρία Ρένα, προϊσταμένη μάλαμα. Έτσι βρέθηκα στο μετρό… Λες να μπω στο γήπεδο;

Τα παιδιά από το Λενίδι στην ώρα τους. Πλησιάζω στο αμάξι, μου δίνουν μια σακούλα. ‘’Το όνομά σου είναι Τάδε Ταδόπουλος’’. Τους ευχαρίστησα και έφυγα σφαίρα για το πατρικό. Ο χρόνος πιέζει. Και τα ρούχα κάπως… τεράστια. Ο Ταδόπουλος ήταν κομματάκι πιο εύσωμος. Η τίμια Ελληνίδα μάνα όμως κάνει το θαύμα της και με σουλουπώνει κάπως. Κάπως… Γιατί δεν υπήρχε πιθανότητα να βγω έτσι στον έξω κόσμο σε διαφορετική περίπτωση. Αχ ρε τελικέ Τσου Λου τι μου κάνεις.

Ο πατέρας με μεταφέρει στην Πλ.Βικτωρίας για να πάρω τον ηλεκτρικό. Μαζί μου έχω κινητό και λεφτά. Πρώτη φορά κυκλοφορώ χωρίς ταυτότητα. Δεν είμαι ο Θοδωρής, αλλά ο Ταδόπουλος. Και η αγωνία για το αν θα μπω μεγαλώνει.

Στην αποβάθρα του ηλεκτρικού σκάω το πρώτο χαμόγελο. Και άλλοι… Ταδόπουλοι, ντυμένοι με τα ρούχα της εταιρίας περιμένουν. Έρχεται το τρένο. Αναθαρρώ καθώς έχει πολλούς Ταδόπουλος μέσα. Και μέχρι να φτάσουμε Ειρήνη, τα βαγόνια είχαν γεμίσει με γαλάζια πουκάμισα και μπλε παντελόνια.

Δύο το μεσημέρι, ψιλόβροχο, συννεφιά και ένα κύμα από ‘’συναδέλφους’’ μου περπατά προς το γήπεδο. Πλησιάζουμε τον μοναδικό έλεγχο. Κόμπος στο στομάχι. Αλλά ποιος έλεγχος; Σχεδόν 8 ώρες πριν το τελικό μόνο εμείς βρισκόμαστε στην περιοχή. Οι αστυνομικοί κοιτάνε απλά να περνάνε από την είσοδο άτομα με τη στολή της εταιρείας. Δεν υπάρχει λίστα με ονόματα, δεν υπάρχουν ταυτότητες παρά μόνο η Γη της Επαγγελίας μπροστά μου… Το ΟΑΚΑ!

Είμαι μέσα! ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ! Και ΔΕΝ έχω σκοπό να βγω. Μας μαζεύουν στην Θύρα 33 και μας μοιράζουν τα πορτοκαλί γιλέκα με το σήμα του Champions League. Ακολουθούν (κουραστικές) οδηγίες για το τι κάνουμε και αρχίζει το μοίρασμα σε ομάδες. Γρήγορα, γρήγορα η ανάκρουση ονομάτων και τα παιδιά σηκώνονται για να ακολουθήσουν τον ομαδάρχη τους. Ξεκίνημα με τους σεκιούριτι περιμετρικά του σταδίου. Ακούω το όνομα του Ταδόπουλου. Παραμένω ψύχραιμος. Ακούνητος. ΔΕΝ έχω σκοπό να βγω από το ΟΑΚΑ.

Πάμε στις θύρες. Κάπου πρέπει να χωθώ. Η διαδικασία συνεχίζεται γρήγορα. Ονόματα πολλά, σηκώνονται τα παιδιά, ακολουθούν τον υπεύθυνο. Και νέα ονόματα και… θύρα 15. Απέναντι, στους οπαδούς της Μίλαν. Δεν υποστηρίζω την συγκεκριμένη ομάδα αλλά έχω τεράστια αδυναμία στην Ιταλία. Ακούγονται τα ονόματα, σηκώνομαι, χώνομαι στην ομάδα και πάμε στα ραγκάτσι!

Γύρω στις 4 και κάτι η ομάδα της ‘’15’’ βρίσκεται στη θύρα της. Ώρα να αρχίσουν και τα στραβά. Βασικά τα στραβάδια. Ο υπεύθυνός μας, μόνιμος υπάλληλος της εταιρείας, θεωρεί ότι ήρθαμε να περιφρουρήσουμε κάτι ανάμεσα στην επίσκεψη του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών και τη λειτουργία του Πάπα. Στρατιωτικοί, παρανοϊκοί κανόνες και ας είμαστε 3 ώρες πριν ανοίξουν οι θύρες. Μέχρι δύο θα λείπουν για τουαλέτα ή φαγητό, από μία ομάδα 50 ατόμων.

Ρε μεγάλε από το πρωί νηστικός, η καντίνα είναι 20 μέτρα από εδώ. Την βλέπεις. Θα με βλέπεις. Άσε με να πάρω ένα σάντουιτς. Όχι, να περιμένω να γυρίσουν δύο κοπέλες από την τουαλέτα. Ρε παλίκαρε, είμαστε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ. Σε 2,5 ώρες θα ανοίξουν οι γαμημένες οι πόρτες. Όχι.

Ούτε χρόνο δεν είχα από τη μέρα που απολύθηκα από το στρατό. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπω σε αυτή τη ‘’λογική’’. Άρχισα τους λεκτικούς διαπληκτισμούς. Ομολογώ ότι είμαι καλός στο να σπάσω τα νεύρα του άλλου. Και είχα απέναντί του ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Δεν ήμουν πλέον ούτε ο Ταδόπουλος. Απλά ο… Κανένας. Στην κυριολεξία. Στην ερώτηση για το όνομά μου, μπορούσα να απαντήσω οτιδήποτε.

Αλλά δεν είχε νόημα. Ήμουν εδώ για να ΔΩ τον τελικό. Τίποτε άλλο. Κράτησα την κόντρα μας στα επίπεδα του να περάσει η ώρα, μέχρι να μπούνε οι τιφόζι στο γήπεδο για να μας βάλουν σε κλίμα αγώνα.

Και να ‘τοι! 7 το απόγευμα και ήδη βοηθούσα τους πρώτους ροσονέρι να κάτσουν στις θέσεις του. Με τα λίγα ιταλικά μου, τα καθόλου αγγλικά τους και τις πολλές κινήσεις στην νοηματική. Και απέναντι σιγά σιγά να κοκκινίζουν οι εξέδρες. Ναι, ατμόσφαιρα γηπέδου και είμαι μέσα!

Έχουμε όμως και έναν ομαδάρχη στην παρέα. Περίπου μία ώρα πριν την σέντρα με διατάζει να βγω έξω, στην είσοδο της θύρας. Δεν πρόκειται να βγάλω άκρη με δαύτον. ‘’Υπακούω’’. Βγαίνω έξω και μέσα στον χαμό, εξαφανίζομαι. Συγνώμη ραγκάτσι, αλλά πρέπει να δω και ένα παιχνίδι. Διασχίζω άνετα σαν… σεκιούριτι περιμετρικά το ΟΑΚΑ και καταλήγω στην θύρα 31. Εκεί βρίσκεται ένας φίλος μου που στάθηκε τυχερός στην κλήρωση της uefa και αγόρασε εισιτήριο. Τον συναντώ, του λέω την ιστορία μου, η ώρα περνάει και πάμε για τη σέντρα.

Τον αφήνω και ανεβαίνω ψηλά, στα σκαλιά της θύρας. Παρακολουθώ όλο το πρώτο ημίχρονο όρθιος, στριμωγμένος με πολλούς… όρθιους. Εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ πρέπει να ήταν η χαρά του τσαμπατζή. Ζω το κλίμα μέσα από τις φωνές των Άγγλων. Τρομερή ατμόσφαιρα, φοβερό το you’ll never walk alone από μέσα. Δεν έχω ομάδα στο νησί, αλλά ήδη οι φαν της Λίβερπουλ ανέβαιναν με γοργούς ρυθμούς στις σκάλες της εκτίμησής μου.

Αγωνιστικά τα ξέρετε, 1-0 το ημίχρονο με τον Ιντζάγκι στο 45'. Στη διάρκεια του πρώτου μέρους, προσπαθούσα να βγάλω φωτογραφίες μέσα στο χαμό. Αλλά είχαμε και εδώ ‘’σπασικλάκι’’ της εταιρείας. Μη βγάζεις φώτο, όχι άλλη φώτο, εδώ δουλεύεις. Ρε πλάκα μου κάνεις; Τι δουλεύω που είμαι σαν σαρδέλα στριμωγμένος στα σκαλιά; Τέλος πάντων, ημίχρονο και κατεβαίνω κάτω κάτω που κάθεται ο φίλος μου.

Και έρχεται η θεία φώτιση. Έτσι χωμένος που είμαι στη θύρα, βγάζω το πουκάμισο της εταιρείας. Και μένω με μία μαύρη φανέλα. Επιτέλους! Είμαι και… επίσημα θεατής! Από εκεί παρακολούθησα όλο το δεύτερο ημίχρονο. Παρέα με τον φίλο μου και τον πατέρα του, χωρίς καμία ενόχληση ‘’προϊσταμένου’’.

Αλλά εδώ θα σταθώ στα αγωνιστικά. Η Μίλαν κάνει το 2-0 και πάλι με τον Πίπο στο 82' και η κούπα με τα μεγάλα αυτιά της χαμογελά. Ώσπου Κάιτ μειώνει στο 89’. Και τότε ένιωσα στο 101% την αύρα τους τελικού της Πόλης!

Η μεριά των Ιταλών ΠΑΓΩΣΕ. Δεν είχαν δύναμη ούτε να σφυρίξουν στις καθυστερήσεις. Σαν να έβλεπαν το μοιραίο να έρχεται ξανά. Στην δικιά μου πλευρά, ΠΑΝΙΚΟΣ. Αν είχα εκείνη τη στιγμή τρόπο να ποντάρω το σπίτι μου στη Λίβερπουλ θα το έκανα. Ευτυχώς δεν είχα. Αλλά ακόμα και τώρα, 7 χρόνια μετά, είμαι σίγουρος ότι εάν ο τελικός είχε 3-4 λεπτά ακόμα, θα γινόταν το 2-2.

Τελευταίο σφύριγμα. Ανακούφιση απέναντι για τους νέους πρωταθλητές Ευρώπης. Και ανατριχιαστική αποθέωση στα μέρη μου για τους ηττημένους. Στιγμές αξέχαστες. Γραμμένες με ανεξίτηλα γράμματα στις πιο ωραίες ποδοσφαρικές μου αναμνήσεις. Και να ξανά το you’ll never walk alone. Και η τρίχα κάγκελο.

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο γαμώτο! Αυτό ακριβώς!

Αποχώρησα με το φίλο μου από το γήπεδο σαν κανονικός οπαδός. Μετά από σχεδόν 11 ώρες παραμονής στο ΟΑΚΑ. Εξαντλημένος αλλά γεμάτος.

Εκείνο το πρωινό στο γραφείο έμοιαζε τόσο μα τόσο συνηθισμένο. Αλλά ένα τηλεφώνημα τα άλλαξε όλα. Και με έβαλε σε μια σειρά γεγονότων βγαλμένα από ταινία.

Σ’ ευχαριστώ Άρη που με θυμήθηκες. Ταδόπουλε είσαι αδερφός αν και δεν σε έχω γνωρίσει ποτέ. Και ναι, επέστρεψα κανονικά την άλλη μέρα τα ρούχα στην εταιρεία, αν και στην αρχή είχα (άλλο) ένα θέμα στην είσοδο των γραφείων της χωρίς ταυτότητα.

Τώρα αν πληρώθηκα και από πάνω για τις «υπηρεσίες» μου; Δεν… θυμάμαι.