Ο θάνατος δεν έχει χρώμα

Ὁ σεβασμός πρός τόν νεκρόν ἀπαντᾶ εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλλάδα ὡς ἐπιταγή τῶν Θεῶν. Ὅταν ἡ Ἀντιγόνη προσήχθη ἐνώπιον τοῦ Κρέοντος κατηγορουμένη ὅτι παραβίασε τήν διαταγήν του νά μή ταφεῖ ὁ νεκρός τοῦ Πολυνείκους συνομολόγησε ὅτι εἶχε παραβεῖ τήν διαταγήν αὐτήν ἐνταφιάζοντας τόν νεκρόν τοῦ ἀδελφοῦ της καί ἀντέταξε ὅτι τήν ταφήν ἐπιβάλλει ἡ ἄγραφη καί ἀσάλευτη ἐπιταγή τῶν Θεῶν « τἄγραπτα κἀσφαλῆ Θεῶν νόμιμα» τά ὁποῖα δέν ἰσχύουν σήμερον μόνον ἤ χθές « ἀλλ’ ἀείποτε ζῇ ταῦτα κοὐδείς οἶδεν ἐξ ὅτου ’φάνη» (Σοφοκλέους, Ἀντιγόνη, στιχ. 454 ἑπομ.).

Στις μέρες μας ο σεβασμός στους νεκρούς έχει θεσπισθεί νομοθετικά. Όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει σε διεθνείς συμβάσεις και ειδικότερα στο δίκαιο του πολέμου το οποίο προβλέπει αναστολή των εχθροπραξιών για την περισυλλογή των νεκρών.

Σιγά μην έπεφτε και η κυβέρνηση...

Όλα τα παραπάνω φαντάζομαι ότι τα γνωρίζουν οι άνθρωποι της ΚΑΕ ΠΑΟΚ οι οποίοι αρνήθηκαν να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Μάρκο Ίβκοβιτς πριν την αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ.

Η αρχική δικαιολογία των υπευθύνων του δικεφάλου περιελάμβανε λίγο απ' όλα: "Ενημερωθήκαμε 45 λεπτά πριν το τζάμπολ για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που είχε πολιτικές προεκτάσεις και αφορούσε έναν ξένο φίλαθλο που έχασε την ζωή του σε ένα παιχνίδι που έγινε σε μια άλλη χώρα".

Σιγά μην έπεφτε και η κυβέρνηση. Αστεία δικαιολογία. Ακόμα πιο αστεία το "ξένος φίλαθλος σε άλλη χώρα". Σαν να κατέβηκαν από άλλο πλανήτη οι ιθύνοντες του ΠΑΟΚ και δεν γνωρίζουν τη σχέση του Ολυμπιακού με τον Ερυθρό Αστέρα.

Γι' αυτό και ο Μπάνε Πρέλεβιτς το βράδυ, όταν συνειδητοποίησε τις προεκτάσεις που πήρε το ζήτημα, στάθηκε με γραπτή δήλωση μόνο στο γεγονός ότι ενημερώθηκαν λίγο πριν το τζάμπολ, χωρίς να υπάρχει επίσημη απόφαση της Λίγκας. Προσπαθώντας να το σώσει, τονίζοντας τον πόνο που νιώθει ο ίδιος σαν πρώην παίκτης του Ερυθρού Αστέρα, όσο και την ευαισθησία του ΠΑΟΚ σε απώλειες ανθρώπων.

Μαθηματικά της ψυχής!

Το λιγότερο άστοχη δήλωση, αλλά σταματώ εδώ. Νιώθω πάρα πολύ μικρός για να δείξω με το δάχτυλο τον Μπάνε Πρέλεβιτς. Αδυνατώ όμως να μπω στα στενά όρια της λογικής(;) όποιου ατόμου αποφάσισε να αρνηθεί το συγκεκριμένο αίτημα. Αδυνατώ να σταθώ στο ότι απαιτούσε συνεδριάσεις και ατέλειωτες ώρες σκέψης για το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Είναι απλά μαθηματικά. Όχι του τύπου ένα και ένα κάνει δύο. Ακόμα πιο απλά. Μαθηματικά της ψυχής!

Γιατί υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που δεν έχουν να κάνουν με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, αριστερό, δεξιό, σοσιαλιστή, φιλελεύθερο, πλούσιο, φτωχό. Πράγματα που δεν έχουν ταμπέλες, ονόματα, χρώματα, δεύτερες σκέψεις. Πράγματα τα οποία δεν χωράνε πολιτική και (συ)σκέψεις. Παρά μόνο θλίψη, πένθος, πόνο. Και πάνω απ' όλα ΣΕΒΑΣΜΟ. Ο θάνατος δηλαδή.

ΥΓ1: Με τρομάζει η ιδέα το "όχι" να ήρθε στη σκέψη ότι αν ο ΠΑΟΚ τιμούσε τη μνήμη ενός οπαδού του Ερυθρού Αστέρα θα προκαλούσε αντιδράσεις των δικών του οπαδών που είναι αδελφοποιημένοι με τον "εχθρό" του Αστέρα, την Παρτίζαν. Αντιδράσεις θα προκαλούσε μόνο σε αρρωστημένα μυαλά. Γιατί κανείς νοήμων οπαδός του ΠΑΟΚ δεν θα είχε πρόβλημα.

Κανένας ΟΠΑΔΟΣ, και όχι αρρωστημένο ανθρωπάκι, δεν θα αντιδρούσε σε αυτή την περίπτωση. Το αντίθετο μάλιστα. Γιατί το οπαδικό κίνημα φυσικά και έχει αξίες. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ενώνεται γύρω από την αγάπη για την κάθε ομάδα. Και όταν χάνεις τη ζωή σου μόνο και μόνο για τη μεγάλη σου αγάπη, ο θάνατός σου δεν έχει χρώμα...

Και η ανακοίνωση του ΣΦ ΠΑΟΚ Νεάπολης επιβεβαιώνει τη σκέψη μου...

Οι φωτογραφίες είναι από τη βόλτα του Μάρκο Ίβκοβιτς στην Κωνσταντινούπολη, λίγες ώρες πριν τη δολοφονία του (πηγές: twitter.com @fsabovic @FootballFirms)

ΥΓ2: Υπάρχουν στα σχόλια των σχετικών κειμένων, απόψεις -που πιθανόν να εμφανιστούν και εδώ- περί υποκρισίας του Ολυμπιακού. Ότι δεν θα το ζητούσε δηλαδή σε περίπτωση θανάτου οπαδού της Γαλατάσαράι, οπαδού που σκοτώθηκε στην Αργεντινή ή για ένα παιδάκι στην Αφρική. Προφανώς και δεν θα το ζητούσε. Όση (λίγη) ώρα διαβάζεις αυτό το κείμενο, έχουν φύγει από τη ζωή περίπου 500 άνθρωποι (είναι συγκλονιστικός ο πίνακας της στατιστικής προσέγγισης του ρυθμού γεννήσεων και θανάτων στον πλανήτη).

Κανείς δεν γίνεται να πενθεί για κάθε νεκρό του πλανήτη. Από τη στιγμή όμως που κάποιος επιθυμεί να τιμήσει τη μνήμη ενός ανθρώπου, το σέβεσαι.