Θέλει πολλή προσπάθεια. Πάρα πολλή προσπάθεια για να γίνεις ο αρνητικός πρωταγωνιστής σε ένα παιχνίδι που προμηνύοταν ως ένα από τα πιο ήσυχα του πρωταθλήματος. Από τη μία πλευρά η καλύτερη ομάδα της λίγκας η οποία θέλει να ξεσπάσει στο σπίτι της από την πρόσφατη κακή εμφάνιση στο κύπελλο. Και από την άλλη η χειρότερη ομάδα από τις 17 που έχουν απομείνει.

Το σκηνικό που είχε στηθεί δεν μπορούσε να έχει άλλη κατάληξη πέρα από ένα ανελέητο μονότερμα. Δεν έχει περάσει άλλωστε πολύς καιρός από την παρουσία του Εργοτέλη στη Λεωφόρο όπου έχανε 4-0 στο 23'(!) ή αυτή στο Αγρίνιο όπου ηττήθηκε με 4-0. Ο Τάσος Παπαπέτρου λοιπόν είχε μπροστά του να διαχειριστεί ένα φαινομενικά πολύ εύκολο παιχνίδι.

Πρωταγωνιστής από ημίχρονο...

"Ξέρεις που ήταν διαιτητής ο Παπαπέτρου; Στο ΑΕΛ-Πανσερραϊκός". Το λαγωνικό που ακούει στο όνομα Δημήτρης Σαμόλης είχε φέρει στη μνήμη του από το ημίχρονο τα κατορθώματα του νεαρού ρέφερι. Δεν χρειάστηκε να μου πει τι είχε κάνει τότε. Μόλις μου ανέφερε το συγκεκριμένο παιχνίδι, το μυαλό μου έτρεξε γρήγορα στην πρώτη "γνωριμία" με τον Τάσο Παπαπέτρου.

Ο Κώστας Πηλαδάκης, στην ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο, δεν ήταν από τους ανθρώπους που τους έβλεπες συχνά εκτός εαυτού. Αντίθετα, η λέξη ηρεμία τον χαρακτήριζε στις δημόσιες εμφανίσεις του. Όμως στις 14/3/2012 γνωρίσαμε μία απίστευτη έκρηξή του. Ο Τάσος Παπαπέτρου, αφού είχε δεχθεί την απόφαση του βοηθού να υποδείξει οφσάιντ από πλάγιο(!), έδωσε τη χαριστική βολή στην ΑΕΛ με αποβολή που την είδε μόνο αυτός, ενώ ήταν μπροστά σε ό,τι (δεν) έγινε.

Βλέποντας ξανά και ξανά τη φάση με το οφσάιντ από πλάγιο, σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Και να θες να σκεφτείς κάτι άλλο δεν γίνεται πέρα από δύο πράγματα: Η' δεν ήθελε να νικήσει η ΑΕΛ ή δεν γνωρίζει τους ΒΑΣΙΚΟΥΣ κανονισμούς τους ποδοσφαίρου. Άντε να βάλουμε άλλο ένα τρίτο. Ήταν τόσο αγχωμένος που δεν είχε καμία επαφή με τη πραγματικότητα. Ό,τι και να συνέβαινε, η κατάληξη θα έπρεπε να ήταν η εξής: Ασ'το αγόρι μου, δεν κάνεις για διαιτητής.

Αντί αυτού, ο Τάσος Παπαπέτρου συνέχισε το αγροτικό του την επόμενη χρονιά στα γήπεδα της Β' Εθνικής αλλά και στο Κύπελλο Ελλάδας, για να έρθει η σεζόν 2013-2014 και να τον βρει οριστικά στην Super League. Σφύριξε 11 παιχνίδια πέρσι και 9 μέχρι τώρα φέτος, με το τελευταίο, το χθεσινό, να ξυπνάει μνήμες από το "ρεσιτάλ" του στο AEL FC Arena.

Δεν ξέρω αν έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στο πρώτο ημίχρονο όπως αναφέρει ο Ολυμπιακός. Σίγουρα όμως θέλει πολλή προσπάθεια να μη δώσεις ούτε ένα πέναλτι, την ώρα που τουλάχιστον τα τρία από τα τέσσερα που ζητάνε οι γηπεδούχοι, είναι ο ορισμός του πέναλτι-μαρς. Ο Παπαπέτρου μου έδινε την εντύπωση στο πρώτο μέρος ότι δεν ήθελε να ανοίξει το σκορ ο Ολυμπιακός με πέναλτι. Για να μην τον σχολιάζουν μετά. Και την ενίσχυσε όταν πήγε αβίαστα στην άσπρη βούλα με το σκορ στο 2-0. Καταφέρνοντας στο τέλος να αφήσει με παράπονα και την ομάδα του Εργοτέλη.

Το θέμα όμως δεν είναι τι είχε στο μυαλό του. Αλλά το γεγονός ότι για άλλη μία φορά τα έκανε μούσκεμα και σε αγώνα μάλιστα με απειροελάχιστο βαθμό δυσκολίας. Και αντί το πολύπαθο ελληνικό ποδόσφαιρο να περάσει ένα ήρεμο Σαββατόβραδο, ήρθε ο Παπαπέτρου και έριξε τόνους νερό στο μύλο της ατέρμονης αρρωστημένης συζήτησης για τη διαιτησία.

ΥΓ: Τουλάχιστον σφύριξε τον αγώνα μετά τη συμπλήρωση των 90'. Γιατί τον Οκτώβριο του 1998, ο πατέρας του, Γιάννης Παπαπέτρου, είχε κάνει σίγουρα παγκόσμιο ρεκόρ. Η Τούμπα "βράζει" για το πέναλτι που υπέδειξε υπέρ του Ολυμπιακού και η έκρηξη έρχεται μετά από ακύρωση γκολ του ΠΑΟΚ στο 84'. Κόσμος μπαίνει στο γήπεδο, επικρατεί πανδαιμόνιο και ο παρατηρητής της ΕΠΑΕ, Λευτέρης Γενεράλης, του φωνάζει: "σφύρα το να φύγουμε". Πράγματι, ο Παπαπέτρου τρέχει στα αποδυτήρια, κλείνει το φύλλο αγώνα και ο αθλητικός δικαστής έκρινε ότι όντως το παιχνίδι είχε ολοκληρωθεί με σκορ 1-2, έτσι ο δικέφαλος δεν υπέστη αφαίρεση βαθμών αφού δεν υπήρξε διακοπή.