Αθήνα, βράδυ 23ης Μαΐου 2007. Η Μίλαν επικρατεί με 2-1 της Λίβερπουλ στον τελικό του Champions League και ετοιμάζεται να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είναι η κορύφωση του τελικού, η στιγμή που όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης περιμένει την πιο σημαντική στιγμή του Champions League.

Μέσα στον ποδοσφαιρικό πλανήτη και εγώ και μάλιστα σε θεωρητικά πλεονεκτική θέση- μέσα στο γήπεδο. Θεωρητικά γιατί στην πραγματικότητα, πάλευα από την Θύρα 33 που βρισκόμουν ως θεατής να δω τη στιγμή που ο Πάολο Μαλντίνι θα σηκώσει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Ακριβώς 8 χρόνια αργότερα, στο ίδιο γήπεδο. Ένας άλλος τελικός, μικρότερης φυσικά σημασίας, αλλά το ίδιο πρόβλημα. Αυτή τη φορά σαν συντάκτης του Sport24.gr προσπαθώ να καλύψω με την κάμερα την απονομή του κυπέλλου Ελλάδας στον Ολυμπιακό που μόλις είχε νικήσει την Ξάνθη. Μάταια.

Η ίδια εικόνα. Κάπου ανάμεσα σε όρθιους επισήμους, κεφάλια και χέρια με τα κινητά ψηλά, διακρίνεται κάτι να λάμπει- μάλλον είναι η κούπα. Και κάποιοι τύποι που φοράνε τα ίδια χρώματα, λογικά είναι οι ποδοσφαιριστές της νικήτριας ομάδας.

(Η εικόνα είναι από τον φετινό τελικό στο ΟΑΚΑ. Θα μπορούσε άνετα να ήταν από την απονομή της Μίλαν το 2007)

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο... χωροταξικό. Είναι πάνω απ' όλα σεβασμού. Η απονομή της εκάστοτε κούπας είχε καθιερωθεί επιτέλους να γίνεται στον αγωνιστικό χώρο. Εκεί όπου οι ποδοσφαιριστές ίδρωσαν για να κατακτήσουν τη νίκη, εκεί όπου πάλεψαν, έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να επικρατήσουν. Εκεί όπου στο φινάλε βρε αδερφέ είναι ο φυσικός τους χώρος!

Οι επίσημοι έφευγαν από την κερκίδα και κατέβαιναν στο χορτάρτι για να στέψουν τους πρωταθλητές. Ήταν ένα είδος σεβασμού προς τον κόπο των αληθινών πρωταγωνιστών του αθλήματος. Μία απόδοση τιμής εκεί όπου πριν λίγα λεπτά κέρδισαν το κύπελλο.

Εκεί είχε γίνει και η απονομή του Champions League το 2006 στην Μπαρτσελόνα. Ώσπου εκλέχθηκε στην προεδρία της UEFA o Μισέλ Πλατινί το 2007. Και μία από τις πρώτες του αποφάσεις ήταν να επαναφέρει τις απονομές στην εξέδρα των επισήμων με πρώτο "θύμα" τον τελικό της Αθήνας.

Τι δήλωνε τότε ο Γάλλος; " Επιθυμία μου είναι στον τελικό της Αθήνας να αναβιώσει μία παράδοση στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Οι νικητές θα ανεβούν τα σκαλιά στις κερκίδες για να παραλάβουν το τρόπαιο ανάμεσα στους φιλάθλους, τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου που είναι πιστοί σε αυτό το άθλημα. Το ποδόσφαιρο επιστρέφει εκεί που ανήκει, οι πρωταγωνιστές επιστρέφουν στο κοινό, οι νικητές γίνονται ένα με τους φιλάθλους στην εξέδρα, αντί να βλέπουν την απονομή από τις γιγαντοοθόνες. Η αλλαγή στο πρωτόκολλο έγινε για να επιστρέψει το ποδόσφαιρο σε αυτούς που το αγαπούν".

Σόρι Μισέλ που στο χαλάω, αλλά οι παίκτες δεν γίνονται ένα με τους φιλάθλους αλλά ένα με τους αξιωματούχους και τα... γερά πορτοφόλια που μπορούν να βρίσκονται σε αυτό τον χώρο. Βλέποντας την διαφθορά να κάνει πάρτι στις κορυφαίες ομοσπονδίες δεν ξέρω κατά πόσο το ποδόσφαιρο επιστρέφει σε αυτούς που του αγαπούν. Πόσο μάλλον όταν βρίσκονται στους επίσημους και πολιτικοί γιατί "πρέπει", χωρίς να έχουν ιδέα από μπάλα.

Αντί λοιπόν οι επίσημοι να κατεβαίνουν στο χορτάρι και να αποδώσουν τις τιμές στους νικητές, οι ποδοσφαιριστές ανεβαίνουν στις εξέδρες των επισήμων. Αντί η απονομή να γίνεται στο χορτάρι όπου κάθε φίλαθλος από όπου και να βρίσκεται στο γήπεδο έχει την καλύτερη θέα, οι παίκτες χάνονται ανάμεσα σε γραβατωμένους τύπους.

Αντί το φόντο την ώρα που οι νικητές σηκώνουν την κούπα να είναι ο αγωνιστικός χώρος και ο κόσμος στο βάθος, βλέπουμε κουστούμια, γραβάτες και τυποποιημένα χαμόγελα.

Και αντί να υπάρχει η καλύτερη τηλεοπτική κάλυψη της πιο σημαντικής στιγμής κάθε διοργάνωσης, ο φακός είναι καρφωμένος σε ένα σημείο όπου ο Πικέ μπορεί να κρύψει τον Τσάβι και να δούμε έτσι μία κούπα να σηκώνεται "μόνη" της.

Και ξέρεις Μισέλ μου πιο είναι το πιο τραγελαφικό; Ότι έχεις υπάρξεις ποδοσφαιριστής και μάλιστα σπουδαίος. Αντί λοιπόν να κατεβαίνεις στο (πρώην) χορτάρι (σου) για να συγχαρείς τους νικητές, τους καλείς εδώ και 9 χρόνια στην εξέδρα σου.

ΥΓ: Προφανώς και ο Τσάβι έπρεπε να περάσει μπροστά ώστε να μην δούμε τον Πικέ, δύο χέρια και μία κούπα όπως σε αυτό το στιγμιότυπο. Δείτε το λοιπόν- μαζί με το "πρόβλημά" μου στους τελικούς του ΟΑΚΑ- ως μία χιουμοριστική προσέγγιση για το πραγματικό ζήτημα: Την έλλειψη σεβασμού προς τους νικητές που πρέπει να στέφονται στο χώρο τους.