Μελαγχολία. Το συναίσθημα που με διακατέχει κάθε φορά που τελειώνει ένα Euro ή ένα Μundial. Το έχεις τσεκάρει στο ποδοσφαιρικό σου ημερολόγιο δύο χρόνια πριν διεξαχθεί, το περιμένεις, ανυπομονείς να έρθει. Και αυτό μόλις αρχίζει, εξαφανίζεται σε χρόνο ρεκόρ! Αφήνοντας πίσω του κάποιες λίγες δυνατές αναμνήσεις. Ελάχιστες για την ακρίβεια.

Γιατί μπορεί τώρα να θυμάσαι με λεπτομέρεια κάθε στιγμή από το Euro 2012, αλλά αν στο άκουσμα της διοργάνωσης σε 20-30 χρόνια μπορείς και φέρνεις στο μυαλό σου πχ το Ιρλανδία-Κροατία και το Γαλλία-Σουηδία τότε μάλλον στην προηγούμενη ζωή σου ήσουν ...ελέφαντας.

Έχοντας λοιπόν "ζωντανό" το πρόσφατο Euro στο μυαλό μου, θα προσπαθήσω να ταξιδέψω στο μέλλον για να δω τα 24 πράγματα από το Α έως το Ω που θα θυμάμαι (ή θα ήθελα να αναπολώ) από αυτό σε 24 χρόνια.

Αντρέα Πίρλο... Αγαπημένος παίκτης και αδικημένος καθώς μέχρι τα 33 του δεν είχε αναγνωριστεί στο έπακρο η σπάνια ποδοσφαιρική του αξία. Ήρθε το Euro 2012 και αποκατέστησε το όνομά του. Σε μια Ιταλία χωρίς προσωπικότητες, ειδικά στο μεσοεπιθετικό της κομμάτι, την πήρε από το χέρι και την έφτασε στον τελικό. "Πάμε ρε Πίρλο, είσαι ο μόνος παίκτης που βάζω φάουλ στο Pro", είπα στο γραφείο λίγο πριν την θαυμάσια εκτέλεση του με την Κροατία. Όσο για το πέναλτι αλά Πανένκα στο πιο κρίσιμο σημείο απέναντι στην Αγγλία; Respect.

Βαρσοβία και γενικότερα Πολωνία... H χώρα στην οποία έγινε το Euro καθώς μας απασχολούσε καθημερινά (ειδικά τον δημοσιογραφικό χώρο) λόγω της παρουσίας της Εθνικής. Ήδη η Ουκρανία έχει αρχίσει και ξεθωριάζει σιγά σιγά. Υπερβολικός; Κάντε την ερώτηση στον εαυτό σας σχετικά με το που έγινε το Euro 2008. "Αυστρία", είναι η άμεση απάντηση για τον ίδιο λόγο (Εθνική). Ναι, κάπου στο βάθος υπάρχει και μία Ελβετία που σε λίγο καιρό θα χαθεί...

Γερμανική "σφαλιάρα"... Η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να έχει τον πρώτο λόγο στις αναμνήσεις μου το 2036. Και πώς σταμάτησε η πορεία της στην Πολωνία; Στα προημιτελικά με μία δυνατή γερμανική "σφαλιάρα" στα όρια της ...αιχμαλωσίας. Σύμφωνοι, το 4-2 θα ακούγεται τότε τιμητικό στα αυτιά όσων δεν το έζησαν. Αλλά εγώ το έζησα. Είδα τον Νόιερ αμυντικό χάφ στο πρώτο ημίχρονο(!), την "νασιοναλμάνσαφτ" να κάνει για πλάκα σε 13 λεπτά το 1-1, 4-1 και να πατάει (ευτυχώς) φρένο...

Δεν θα βάλεις γκολ λέμε... Οι μεγάλες ομάδες ξεκινάνε από τον άσο. Κλισέ; Κλισέ. Αλλά χωρίς τον Ίκερ Κασίγιας η Ισπανία ίσως να μην είχε φτάσει καν στα νοκ-άουτ όταν έπαιζε με τη φωτιά με τους Κροάτες. Πιθανόν να σταμάταγε και στα ημιτελικά στα πέναλτι με την Πορτογαλία. Μπορεί και να γινόταν χαμός στον τελικό στο τετ-α-τετ του Ντι Νατάλε. Ίσως, πιθανόν, μπορεί. Διαγράψτε τα παραπάνω και υποκλιθείτε στον Άγιο Ίκερ που συμπλήρωσε 10 νοκ-άουτ αγώνες σε Euro, Mundial χωρίς να δεχθεί ούτε ένα γκολ!

Εθνική... H παρουσία της Ελλάδας στα προημιτελικά ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη της επιτυχία στην ιστορία της μετά την κούπα του 2004. Το μαρτυράνε και οι αριθμοί. Το πιθανότερο σε 24 χρόνια να εξακολουθεί να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη επιτυχία. Το πολύ να ισοφαριστεί σε κάποια/κάποιες διοργανώσεις ή να ξεπεραστεί μία φορά από την παρουσία της σε ημιτελικά. Αν το 2036 αυτό το Euro δεν το αναπολούμε ως επιτυχία, τότε ετοιμαστείτε για μαγικά πράγματα τα επόμενα χρόνια...

Ζημιά-σοκ... Η τσαντίλα για την χαμένη ευκαιρία να νικήσουμε την Πολωνία, έφυγε πολύ γρήγορα. Πάρα πολύ γρήγορα. Τα νέα για τον τραυματισμό του Αβραάμ Παπαδόπουλου ήταν σοκαριστικά. Ελπίζω όταν σε 24 χρόνια έρθει στο μυαλό μου αυτή η διοργάνωση, να μην την συνδυάσω με την αρχή του τέλους της καριέρας ενός σπουδαίου αμυντικού. Γι' αυτό Αβραάμ κάνε όση υπομονή χρειαστεί για να γυρίσεις δυνατός. Δεν αξίζει να βιαστείς πχ για να επιστρέψεις 1 μήνα νωρίτερα...

Ήττα στο άψε σβήσε από Τσεχία... Αυτό θα μείνει όταν με καλέσουν να θυμηθώ το συγκεκριμένο παιχνίδι από τον όμιλο της Εθνικής. Μπήκαμε στο ματς και πριν προλάβουμε να ζεσταθούμε, χάσαμε. Μάλιστα το πρώτο γκολ είναι από τα πιο γρήγορα που έχουν μπει σε Euro (με αυτό που δεχθήκαμε το 2004 από τη Ρωσία να παραμένει γρηγορότερο). Επιπλέον είχαμε το πιο γρήγορο 2-0 σε Εuro. Επιδόσεις που πιθανόν να μείνουν ψηλά στις αντίστοιχες λίστες της διοργάνωσης και τα επόμενα χρόνια πάρα την αύξηση των ομάδων/παιχνιδιών...

Θέαμα, άγνωστη λέξη... Κακό ποδόσφαιρο στα περισσότερα παιχνίδια, ελάχιστες συγκινήσεις με εξαίρεση τα ματς που κρίθηκαν στα πέναλτι και a priori έχουν δραματικό τόνο. Η Ισπανία για παράδειγμα που θριάμβευσε στον τελικό, έφτασε σβηστή μέχρι εκεί. Περισσότερο συντήρηση δυνάμεων έκανε για να μην "καούν" εντελώς κάποιοι κουρασμένοι παίκτες της όπως ο Τσάβι. Και αν συνεχίσουμε στα επόμενα χρόνια να έχουμε σεζόν των 60-70 αγώνων, τέτοιες διοργανώσεις θα βλέπουμε κάθε δυο καλοκαίρια...

Ιρλανδοί οπαδοί... Τρέλα! Ο ορισμός του να αγαπάς την πατρίδα σου και να στηρίζεις την εθνική σου ανεξάρτητα από τη δυναμικότητά της. Κόσμος και κοσμάκης υποκλίθηκε στο τραγούδι τους στον αγώνα με την Ισπανία παρά το γεγονός ότι το σκορ έδειχνε 4-0. Μακάρι τώρα που αυξάνονται οι ομάδες, να έχουν μόνιμη παρουσία στις κερκίδες. Ποδόσφαιρο χωρίς χρώμα στην εξέδρα, θυμίζει γκολφ ή Γουίμπλεντον. Να σημειώσω και το μόνο κοινό με τον Έλληνα φίλαθλο: Την "αγάπη" για την Μέρκελ.

Καγκελάριος Μέρκελ... Με αυτό το όνομα τελειώσαμε πιο πάνω, με αυτό συνεχίζουμε. Η Άνγκελα σφράγισε την διοργάνωση η οποία έγινε την εποχή που ο ευρωπαϊκός νότος (συν τους Ιρλανδούς) "έβραζε" για την αδιαλλαξία της. Είδαμε πιο πάνω το πανό των Ιρλανδών (στο link με την "αγάπη"). Φυσικά είχαμε και ελληνικές αντιδράσεις όπως την ...πλαστική κούκλα στον μεταξύ μας προημιτελικό όπου παρευρέθη. Βέβαια τίποτα δεν συγκρίνεται με το ιταλικό ξέσπασμα μετά τον ημιτελικό. Από πρωτοσέλιδα μέχρι ...λεωφορεία!

Λιοντάρια... Τρία για την ακρίβεια που μετατράπηκαν ΞΑΝΑ σε γατάκια μπροστά στη διαδικασία των πέναλτι. Το Euro 2012 είναι ακόμα μία διοργάνωση που μπαίνει στη λίστα με αυτές όπου η Αγγλία έφυγε με σκυμμένο κεφάλι στα πέναλτι. Αν μάλιστα ο Μπλάτερ καταφέρει και τα καταργήσει όπως επιθυμεί, τότε μπορεί να τη θυμόμαστε ως την τελευταία όπου τα "τρία λιοντάρια" υπέκυψαν σε αυτή τη διαδικασία. Παρεπιπτόντως ΘΕΪΚΟ tweet του αγγλικού οργανισμού τουρισμού μετά τον αποκλεισμό: "Η Αγγλία έχασε στα πέναλτι. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις παραδόσεις μας, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας"...

Μπόσκε... ή Vicente del Bosque González όπως είναι το πλήρες όνομά του. Ναι, μπορεί κάθε φορά που τον βλέπω να θέλω να παραγγείλω χωριάτικη, τυροκαφτερή, πατάτες τηγανητές και μισό κιλό παϊδάκια καθώς η φάτσα του παραπέμπει σε ταβερνιάρη. Ναι, μπορεί να είχε υπό της οδηγίες του διαστημικές ομάδες (Ρεάλ με γκαλάκτικος, Ισπανία). Αλλά δεν μπορεί βρε αδερφέ, είναι και ικανός στη δουλειά του. Βλέπεις, στο Euro 2012 έγινε ο πρώτος προπονητής που έχει κατακτήσει ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Και το 2036 θα παραμένει και ο μοναδικός.

Νέα Μάκρη... Προσωπική σουρεαλιστική εμπειρία που θα μείνει αξέχαστη. Ρεπό στο Ελλάδα-Ρωσία, φτάνω στη Νέα Μάκρη λίγο πριν το ματς όπου ο δυνατός αέρας έχει επηρεάσει μόνο το κανάλι που πιάνει στα UHF την ΕΤ1. Ανά 2-3 λεπτά πέφτει η εικόνα για 15-20 δευτερόλεπτα με αποτέλεσμα πχ να κάνουν σουτ οι Ρώσοι και να απορώ για την κατάληξή του. Η τηλεόραση είναι από τις πρώτες μεγάλες, το τηλεκοντρόλ έχει χαθεί, το κανάλι στα VHF που δείχνει χωρίς πρόβλημα την ΕΡΤ δεν μπορεί να εντοπιστεί. Στο ημίχρονο (ευτυχώς το γκολ το είδα λάιβ), γείτονας φέρνει μια μικρή τηλεόραση που πιάνει τη σωστή συχνότητα. Από τα 20 όμως άτομα της παρέας, πρόσβαση στην εικόνα έχουν 3-4. Κάπου στο 60' θα φέρει άλλος πιο μεγάλη ΤV που δεν έχει καλό ήχο. Τελικά τα τελευταία λεπτά τα βλέπω σε αυτή την τηλεόραση, με ανοιχτή δίπλα της την μικρή (που έχει τέλειο ήχο) και από πίσω την τεράστια ...σβηστή. Κάπως έτσι πανηγύρισα την πρόκριση εν έτει 2012.

Ξανά Ισπανία... Ξανά, ξανά, ξανάαααααα. Ήδη πέρασε στο ποδοσφαιρικό πάνθεον με την τρίτη σερί κατάκτηση μεγάλου τουρνουά. Έσπασε λοιπόν το ρεκόρ στο Euro 2012 και γι' αυτό θα μείνει αυτή η διοργάνωση στην ιστορία. Αν μάλιστα δεν κάνει το 4/4 στη Βραζιλία, έχω την εντύπωση ότι το μακρινό 2036, η Ισπανία θα παραμένει η μοναδική ευρωπαϊκή εθνική που έχει κατακτήσει τρεις κούπες σε 4 χρόνια.

Όλοφ Μέλπμεργκ... Η τελευταία του διοργάνωση με την Σουηδία. Λόγω της παρουσίας του στην Ελλάδα, τα φώτα μας ήταν στραμμένα πάνω του (δεν έχουμε και πολλούς πρωτοκλασάτους ξένους στις ομάδες μας πλέον). Επιπλέον είναι και ποδοσφαιρική αδυναμία μου με αποτέλεσμα η συγκλονιστική παρουσία του με την Αγγλία, όπου μόνος του γύρισε σε λίγα λεπτά το 0-1 σε 2-1, να είναι από τις ωραίες στιγμές που θα θυμάμαι ή θα θέλω να θυμάμαι τα επόμενα χρόνια...

Πέναλτι... Θυμάμαι σχεδόν όλες τις διαδικασίες πέναλτι στις μεγάλες διοργανώσεις που έχω παρακολουθήσει. Και αυτό γιατί η ποδοσφαιρική ιστορία δημιουργεί εκεί με μαθηματική ακρίβεια ήρωες (συνήθως τους τερματοφύλακες) και μοιραίους. Ναι, και εσύ (και εγώ) που δεν είδαμε πχ το Μουντιάλ του 1986, γνωρίζουμε ότι έχασε πέναλτι ο Πλατινί. Στα τωρινά, τα είπαμε για το Αγγλία-Ιταλία (βλέπε Αντρέα, Λιοντάρια). Είχαμε βέβαια και Πορτογαλία-Ισπανία. Με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να μην προλαβαίνει να εκτελέσει το πέμπτο πέναλτι της ...δόξας που επιζητούσε. Πριν με πείτε εμπαθή, θυμηθείτε ότι ο Νάνι τον κάρφωσε με δηλώσεις του!

Ρωσία... Πιστή στις μεγάλες του ποδοσφαιρικού μας έθνους στιγμές. Στον όμιλο της πρόκρισης στο πρώτο Euro (1980), στον όμιλο της πρόκρισης στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, στον όμιλο του έπους του 2004 και στο τελευταίο κρίσιμο ματς εδώ. Είναι από τα φαβορί για την κούπα, ειδικά μετά την 4άρα στην Τσεχία. Της αρκεί με εμάς και η ισοπαλία. Τελικά γυρίζει πίσω χάρη στο γκολ του Καραγκούνη και μιας εμφάνισης της εθνικής στην επανάληψη, βγαλμένη από το 2004. "Δεν τρώμε απόψε γκολ", έλεγα σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Και δεν φάγαμε και πετύχαμε τη δεύτερη μεγαλύτερη επιτυχία μας σε εθνικό επίπεδο!

Σούπερ Μάριο Μπαλοτέλι... Η εμφάνισή του στον ημιτελικό είναι το μοναδικό προσωπικό σώου που είδαμε στην διοργάνωση. Ο μοναδικός αγώνας που κρίθηκε από έναν παίκτη. Εκρηκτικό ταλέντο που φάνηκε σε όλο του το μεγαλείο στο δεύτερο γκολ. Καιρός ήταν γιατί μέχρι τώρα κλέβει την παράσταση για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του. Επιπλέον εκτίμησα την αγκαλιά στη θετή του μάνα. Αλλά και το κλάμα του μετά τον τελικό. Ανθρώπινες στιγμές. Όπως και το κλάμα του Πίρλο. Ο Μπαλοτέλι έχασε πιτσιρικάς τον πρώτο του τελικό, ο Αντρέα σε μεγάλη ηλικία -μάλλον- τον τελευταίο. Ενδιάμεσα όμως δεν κλαίμε, αλλά σηκώνουμε κούπες!

Τwitter... Ουσιαστικά ήταν η πρώτη διοργάνωση όπου κέρδισε τις καρδιές των Ευρωπαίων κάνοντας τόσο αισθητή την παρουσία του. Ποδοσφαιριστές εξέφραζαν σε αυτό σκέψεις και συναισθήματα , μεγάλα ειδησεογραφικά σάιτ αναμετέδιδαν τις εξελίξεις σε χρόνο ρεκόρ και ο απλός κόσμος εκτονωνόταν ή πέταγε αξεπέραστες ατάκες. Και εγώ να έχω πάντα ανοικτό τον λογαριασμό μου παρακολουθώντας όλα αυτά σε πραγματικό χρόνο. Πιο απλά, όταν μιλάμε για επικαιρότητα, για είδηση, για live ...δεν υπάρχει κανένα facebook.

Υμνος Ιταλίας... Απόλαυση στα όρια της πώρωσης το να βλέπεις τους "ατζούρι" να καταθέτουν την ψυχή τους λίγο πριν από τη σέντρα. Αποκορύφωση η εικόνα του Μπουφόν με κλειστά μάτια, να ουρλιάζει τους στίχους του "Il Canto degli Italiani". Σε μια εποχή που το να αγαπάς τη χώρα σου και να είσαι υπερήφανος γι' αυτή, σε κάνει υποψήφιο να χαρακτηριστείς από φασίστας ως ρατσιστής, η εικόνα της αφοσίωσης των Ιταλών πριν μπουν στην ποδοσφαιρική "μάχη", μου έμεινε χαραγμένη.

Φάτσα Καραγκούνη... Ο "τυπάρας" έδωσε και την ψυχή του στη διοργάνωση, με τους μορφασμούς του να είναι στα highlight της. Αρχικά η αντίδραση μετά το χαμένο πέναλτι απέναντι στην Πολωνία. Και αποκορύφωση οι εκφράσεις του όταν δέχθηκε άδικη κίτρινη με την Ρωσία, χάνοντας τον προημιτελικό. Είναι ο ορισμός του "παραμένω το παιδί που ανυπομονεί κάθε καλοκαίρι όταν κλείνουν τα σχολεία να έρθει το απόγευμα και να πάει στην αλάνα με τους φίλους του για να παίξει μπάλα".

Χαραλάμπους... Ο απεσταλμένος του Sport24.gr στην Πολωνία ο οποίος γέμισε την home page μου στο facebook με φωτογραφίες γυναικών από το πρώην ανατολικό μπλοκ στις οποίες πατούσε like. Σημειωτέον, κοπέλες τις οποίες γνώρισε από κοντά. (Σημειωτέον επίσης ότι δούλεψε. Και δούλεψε πολύ. Αλλά πάντα υπάρχει χώρος-χρόνος για μια μπύρα έξω!) Έτσι λοιπόν κάθε φορά που έμπαινα στο facebook έβλεπα παρέλαση στην οθόνη μου από ονόματα όπως Dorota Skrzypkowska, Anna Zarzeka, Justyna Slavova και λοιπές δυνάμεις. Φίλε Παναγιώτη, το 2036 θα πίνουμε μπυρίτσα στο Θησείο και θα μου αναπολείς εκείνες της μέρες στην Πολωνία!

Ψάχνοντας τον επιθετικό... Η αγωνία λίγο πριν την ανακοίνωση της 11αδας της Ισπανίας! Θα έχει επιθετικό ή θα παίξει πάλι με 4-6-0; Τελικά έβγαλε σχεδόν όλη τη διοργάνωση με 4 αμυντικούς και 6 μέσους. Αλλά ρε γαμωτό, η μπαλίτσα θέλει και τον σέντερ φορ. Απόδειξη ότι ο Τόρες πρόλαβε σε λίγα λεπτά συμμετοχής να πάρει το χρυσό παπούτσι! Ναι, ο Τόρες που είχε γίνει ανέκδοτο με τις εμφανίσεις του.

Ωχ και άλλη πάσα, πάσα, πάσα.. Με το κομπιουτεράκι στο χέρι να μετράμε τις ισπανικές πάσες όπως έλεγε κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης ο Φιλέρης. Το 2036 σίγουρα αυτή η Ισπανία θα είναι ΜΥΘΟΣ. Πιθανόν και αξεπέραστος. Και γύρω μου θα ακούω διηγήσεις για το διαστημικό ποδόσφαιρο της που δεν βλέπουμε πια. Αν βρω όμως αυτό το κείμενο, θέλω να θυμηθώ ότι σε πολλά της παιχνίδια φλέρταρα με τον ύπνο, όπως στον προημιτελικό με την Γαλλία ή στον ημιτελικό με την Πορτογαλία...

Ευπρόσδεκτες και οι δικές σας αναμνήσεις από το Euro 2012 που θα έχουν μείνει "ζωντανές" σε 24 χρόνια. Και μιας και αποθέωσα πιο πάνω το twitter, το κατάστημα φυσικά και διαθέτει: @thkoun