Θα περίμενες τον Ναπολεόνι;

Προσπαθώ πάντα να έχω καλές προθέσεις απέναντι σε διαιτητικά σφυρίγματα ξεκινώντας από την αφετηρία του ανθρώπινου λάθους. Θα ήταν άλλωστε το λιγότερο παρανοϊκό να βλέπω ένα παιχνίδι έχοντας ως βάση ότι όλα είναι στημένα και ο ρέφερι "χειρουργεί" αντί να σφυρίζει. Γιατί να ασχολούμαι με κάτι που a priori το βλέπω σάπιο; Γι' αυτό λοιπόν ξεκινώ με καλές προθέσεις.

Υπάρχουν όμως παιχνίδια που όσο και να θες να... αγιάσεις, δεν σε αφήνουν. Καλή ώρα ή μάλλον κακή ώρα το παιχνίδι του Ατρόμητου με την Φενέρμπαχτσε. Εκεί όπου ο Ντανιέλε Ορσάτο και οι βοηθοί του πήραν με το έτσι θέλω τη σφεντόνα από τα χέρια του Δαβίδ, στερώντας του τη δυνατότητα να ρίξει στο καναβάτσο τον Γολιάθ.

Δεν είναι μόνο η φάση του κραυγαλέου πέναλτι πάνω στον Μαρσελίνιο στο πρώτο ημίχρονο που θα μπορούσε να αφήσει και την Φενέρμπαχτσέ με 10 παίκτες. Να δεχθώ εκεί ότι ο Ιταλός διαιτητής σκέφτηκε ότι ήταν άλλη μία βουτιά του παίκτη του Ατρόμητου. Ναι, είχε κάνει ήδη δύο μέχρι τότε, να τα λέμε και αυτά.

Ήταν όμως η συνολική εικόνα της αντιμετώπισης των δύο ομάδων από τον Ορσάτο. Κάθε σφύριγμα με διάθεση προστασίας του δυνατού. Με την ελληνική ομάδα να κερδίζει... αβίαστα 2-3 φάουλ στο κέντρο μετά το 0-1 του Φαν Πέρσι. Φάσεις που σε όλο τον αγώνα έγερναν προς τη Φενέρ.

Ήταν η αντίδραση των βοηθών, ειδικά του πρώτου. Βασικά η μη αντίδραση. Στις κρίσιμες φάσεις έδειχνε να κοιτά πρώτα τον διαιτητή. Στην ανατροπή του Μαρσελίνιο είχε όλο το οπτικό πεδίο ελεύθερο μπροστά του να υποδείξει πέναλτι. Κοίταξε τι θα δώσει ή τι δεν θα δώσει ο Ορσάτο και συμφώνησε μαζί του.

Το ίδιο και στο πεντακάθαρο φάουλ του Φαν Πέρσι στο 0-1. Μπροστά του έγινε αλλά αφού ο ρέφερι έδειξε σέντρα, ποιος είμαι εγώ τώρα να τον αμφισβητήσω. Ένα φάουλ φυσικά που ήταν ορατό από κάθε σημείο του γηπέδου χωρίς να χρειαστείς το ριπλέι. Πώς γίνεται να εκτιναχθεί έτσι ο Μπιτόλο χωρίς να τον σπρώξει ο σκόρερ; Γίνεται, γίνεται, γίνεται για τους Ιταλούς διαιτητές.

Φαν Πέρσι, ούρησε να φύγουμε

Αυτή ήταν η ατάκα που ακουγόταν- λίγο πιο... λαϊκά- στη μικτή ζώνη από τους δημοσιογράφους. Η αποστολή της Φενέρ είχε φύγει αλλά ο Ολλανδός παρέμενε για να περάσει από το αντιντόπινγκ κοντρόλ. Περιμέναμε λοιπόν τον σκόρερ για μία δήλωση, τον περίμεναν και έξω από τα αποδυτήρια περίπου 100 φίλαθλοι του Ατρόμητου, στην πλειοψηφία τους μικρά παιδιά.

Η ώρα περνούσε και ο αριθμός 100 μίκραινε όλο και πιο πολύ. Το ίδιο και ο αριθμός των δημοσιογράφων. Φτάσαμε κοντά στη 1 το πρωί όταν ενημερωθήκαμε ότι ο σούπερ σταρ της τουρκικής ομάδας είχε αποχωρήσει από την πίσω πόρτα. Μάταια τον περιμέναμε τόση ώρα, τόσο εμείς όσο και 10 ηρωικοί φίλαθλοι στο Περιστέρι.

Και κάπου εδώ κολλάει και ο τίτλος του κειμένου. Η Φενέρ έχει το όνομα, έχει τους σταρ, τους οπαδούς, τα λεφτά, το πρεστίζ και όλο το πακέτο για να είναι ομάδα των ομίλων του Champions League. Είναι δυνατόν να ρισκάρουμε εμείς ως Uefa να μην τη δούμε τουλάχιστον στους ομίλους του Europa για να περάσει κάποιος Atromitos FC;

Γιατί δε νομίζω ότι ο Ντανιέλε Ορσάτο έχει προσωπικά με τον Ατρόμητο και τον αντιμετώπισε με αυτόν τον τρόπο. Ούτε φυσικά μπορώ να αποδείξω ότι είχε κάποια εντολή να προστατεύσει τον ισχυρό. Απλά καταγράφω την αίσθηση που μου άφησε η χθεσινή βραδιά...

ΥΓ: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων σχετικά με τον τίτλο, προσωπικά προτιμώ να βλέπω τον Ναπολεόνι που βγαίνει από τα αποδυτήρια χαμογελώντας παρά τον Φαν Πέρσι που προτίμησε την πίσω πόρτα.