Ανάλυση για τον αγώνα Κροατία-Πορτογαλία; Χρειάζεται; Η' μάλλον ποιος νοιάζεται; Η ομάδα του Φερνάντο Σάντος είναι στα προημιτελικά με τον δικό του μοναδικό τρόπο και βάζει πλώρη για την τετράδα. Το ότι μέχρι το 117' η Πορτογαλία είχε μόλις 3 τελικές στον αγώνα αφορά όσους ασχολούνται με τα στατιστικά. Το ότι σε τέσσερα 90λεπτα έχει ισάριθμες ισοπαλίες, αφορά και πάλι όσους φτιάχνουν θέματα με αριθμούς. H ουσία είναι ότι την Πέμπτη το βράδυ (30/6, 22:00) ο πρώτος προημιτελικός γράφει Πολωνία-Πορτογαλία.

Προσπαθώ να καταλάβω όσους περιμένουν μπαλάρα και θέαμα από εθνικές ομάδες και δυσανασχετούν βλέποντας παιχνίδια του μισού-μηδέν. Στον ενάμιση χρόνο που διαρκούν τα προκριματικά, ένας προπονητής καλεί παίκτες από μία τεράστια δεξαμενή, τους έχει μαζί του για 2-3 μέρες και προσπαθεί να πάρει βαθμούς για να έρθει η πρόκριση.

Τι συνοχή, τι ομοιογένεια, τι συστήματα να προλάβει να τους δείξει για να μαγέψουν στο χορτάρι; Ποιες είναι αυτές οι εθνικές που μας τρελαίνουν σε αυτά τα παιχνίδια; Και αν βρεθεί καμιά Ολλανδία να κάνει (πιο παλιά) πάρτι, τι να το κάνεις αν πάει στο τουρνουά και αποτύχει παταγωδώς; Όλοι στα προκριματικά παίζουν για ένα στόχο: Το αποτέλεσμα που θα φέρει πρόκριση.

Και όταν έρθει η ώρα του τουρνουά; Μαζεύονται για μία μίνι προετοιμασία 23 παίκτες μετά από 60 παιχνίδια ο καθένας. Φρεσκάρισμα χρειάζονται για να μπορούν να έχουν τις όποιες δυνάμεις ώστε να πάνε μακριά στη διοργάνωση. Μπορεί για παράδειγμα Ισπανία ή Γερμανία να είχαν 1-2 καλά παιχνίδια στα πρόσφατα τουρνούα που κατέκτησαν, αλλά τα παιχνίδια του μισού-μηδέν, ειδικά στα νοκ-άουτ, ήταν η "χρυσή" σπεσιαλιτέ τους.

Ποιος θυμάται πχ ότι η Ισπανία πέρασε στα πέναλτι, μετά από 0-0, τόσο την Ιταλία το 2008, όσο και την Πορτογαλία το 2012; Νοιάζει κανέναν ότι κέρδισε ημιτελικό και τελικό στο Μουντιάλ με 1-0; Η' ότι με το ίδιο σκορ το πήρε η Γερμανία πρόπερσι;

Οι Εθνικές ομάδες είναι μόνο για το αποτέλεσμα. Θέαμα να περιμένετε (κάποια στιγμή) από τις ομάδες σας που προετοιμάζονται όλο το καλοκαίρι και παίζουν στη συνέχεια Τετάρτη-Κυριακή. Γι' αυτό και ο Φερνάντο Σάντος είναι μανούλα στον πάγκο ενός αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Κάθισε σε αυτόν της γαλανόλευκης και συνέχισε στον επιτυχημένο δρόμο του Ότο Ρεχάγκελ. Θυμίζω ότι είναι ο μοναδικός προπονητής που μας έχει περάσει δύο φορές από ομίλους μεγάλης διοργάνωσης (2012, 2014). Και χωρίς να προκρίνονται καλύτεροι τρίτοι. Και για ένα καταραμένο πέναλτι θα ήμασταν στους "8" του Μουντιάλ...

Αυτόν τον προπονητή τον είχαμε στα δικά μας χέρια. Και τον αφήσαμε με τα γνωστά αποτελέσματα για μας και για την Πορτογαλία φυσικά. Εύγε μας.

Και πριν προλάβετε να μου πείτε, "ναι, αλλά όταν ήταν στην Εθνική του τα χώνατε για το μισό-μηδέν", θα απαντήσω φυσικά επί προσωπικού.

Αυτός λοιπόν είναι ο Φερνάντο Σάντος στην Ελλάδα. Ένας προπονητής που άγγιξε δύο φορές το πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, αλλά λοιδωρήθηκε με χαρακτηρισμούς ως "καρπουζάς" για το άσχημο ξεκίνημά του με τον Παναθηναϊκό. Ένας τύπος που χλευάστηκε ακόμα και για τις στυλιστικές του επιλογές (με το χαρακτηριστικό καφέ σακάκι), αλλά είχε πάντα το θάρρος της γνώμης του (βλέπε σαρδέλες) και κατάφερε να αφήσει έργο και στον ΠΑΟΚ. Για να βρίσκεται τώρα μια ανάσα από την καταξίωση με την Εθνική καθώς αν καταφέρει να μείνει αήττητη αύριο στην Τιφλίδα (11/10, 20:00) θα προκριθεί στα τελικά του Euro 2012. Χρόνια πολλά και καλά λοιπόν κόουτς! Και μπορεί να μην πληρώσουμε ποτέ εισιτήριο για να δούμε ομάδα σου έχοντας στο μυαλό ότι θα παρακολουθήσουμε κάτι θεαματικό, αλλά ξέρουμε ότι είσαι εγγύηση για ένα δεμένο σύνολο που για να το καταβάλει ο αντίπαλος θέλει πολύ κόπο και ιδρώτα...

Γραμμένο στα γενέθλια του Πορτογάλου, πέντε χρόνια πριν (10/10/2011).