Ναι, υπάρχει και αυτό το μπάσκετ στην Ελλάδα. Ναι, υπάρχει και αυτός ο αθλητισμός στην Ελλάδα. Το αυθόρμητο χαμόγελό μου όταν είδα τη συγκεκριμένη φωτογραφία, συνοδεύτηκε από τις παραπάνω σκέψεις. Τις οποίες δεν τις κράτησα για τον εαυτό μου, αλλά τις μοιράστικα με τους φίλους του SPORT 24 στο facebook. Γιατί το είχα ανάγκη. Γιατί το έχετε ανάγκη.

Η βάρδια του περασμένου Σαββάτου ήταν μία από τις πιο δύσκολες στα πεντέμισι χρόνια που βρίσκομαι στο χώρο. Όχι, δεν έπεσα από κανένα σύννεφο. Αλλά είναι τελείως μα τελείως διαφορετικό να διαβάζεις ή να σου λένε ότι έγινε κάτι, από το να το βλέπεις, να το ακούς. Στην πρώτη περίπτωση, μπαίνουν σε λειτουργία οι αυτόματες άμυνές σου οι οποίες διατηρούν ζεστή την όποια αμφιβολία, έστω και ελάχιστη. Στη δεύτερη, απλά αναρωτιέσαι "τι κάνω εγώ εδώ;".

Δεν είναι αυτός ο αθλητισμός τον οποίο λάτρευα από μικρός. Δεν είναι αυτές οι ειδήσεις, οι εικόνες που ήθελα να μεταφέρω στον κόσμο στη συνέχεια. Είναι η στιγμή λοιπόν που αναρωτιέσαι "τι κάνω εγώ εδώ;". Και υποσυνείδητα ψάχνεις απεγνωσμένα ένα αυτονόητο.

Και στο μοιράζει απλόχερα ένας πιτσιρικάς στη Θεσσαλονίκη μαζί με το πρόσωπο που βρέθηκε τόσο άδικα στο στόχαστρο το περασμένο Σάββατο. Ναι, αυτή η φωτογραφία είναι ευλογία! Ναι, αυτό το χαμόγελο του μαχητή της ζωής στα αριστερά, είναι βάλσαμο. Ναι, η γλώσσα του σώματος του Βασίλη Σπανούλη είναι πολιτισμός. Ναι, αυτή την εικόνα γουστάρω να βλέπω, Ναι, αυτή την εικόνα πρέπει να την δεις και εσύ.

Κρίνοντας από τα likes, τα shares και τα περισσότερα σχόλια, αυτή η εικόνα είχε μεγάλη αποδοχή. Με πάρα πολλές θετικές αναφορές στον Βασίλη Σπανούλη. Υπάρχει, ωστόσο, και ένα σχόλιο που εκφράζει την αντίθετη άποψη, με την οποία συμφώνησαν αρκετοί: "Πολύ ωραία εικόνα αλλά.. δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα τόσα μπράβο; Το αυτονόητο έκανε ο Σπανούλης. Υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί οποιοσδήποτε αθλητής μια φώτο με το παλικάρι;".

Και επανέρχομαι σε όλα τα παραπάνω. Το αυτονόητο που έχουμε ανάγκη. Και σπάνια το βλέπουμε στην Ελλάδα, γι' αυτό και επιβάλλεται να το προβάλουμε.

Ο πιτσιρικάς φοράει τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας. Και όχι μιας τυχαίας ομάδας, αλλά ενός ιστορικού συλλόγου με τρομερή παράδοση στο μπάσκετ. Πηγαίνει λοιπόν στο γήπεδο για να τη δει απέναντι στον Ολυμπιακό. Πόσοι και πόσοι πιτσιρικάδες δεν πάνε στα ντέρμπι για να βρίσουν την αντίπαλη ομάδα και να ασχοληθούν με τη μητέρα του "εχθρού'; Το αυτονόητο είναι να σέβεσαι τον αντίπαλο, να θαυμάζεις- αν αγαπάς το άθλημα- έναν από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες της Ευρώπης.

Αλλά ακόμα και έτσι, πόσες φορές δεν έχετε δει οπαδούς να την πέφτουν σε πιτισιρικάδες επειδή... τόλμησαν να ζητήσουν μία φωτογραφία, ένα αυτόγραφο από τον "εχθρό";

Γι' αυτό και η κίνηση αυτού του αγοριού, το χαμόγελό του που φωτογραφίζεται με τον Βασίλη Σπανούλη, είναι ευλογία. Και η ανταπόκριση του "Κill Bill", γροθιά στο στομάχι όσων τον πέρασαν (και) το Σάββατο γενεές δεκατέσσερις. Αυτονόητη μεν για κάθε αθλητή, αλλά τόσο δυνατή γιατί έτυχε να προέρχεται από έναν άνθρωπο που μόλις πριν τέσσερις ημέρες είδε να του συμπεριφέρονται σαν σκουπίδι.

Αφήστε μας λοιπόν να προβάλουμε τα αυτονόητα. Αφήστε μας να υποκλινόμαστε στο μεγαλείο ψυχής του πιτσιρικά. Αφήστε μας να λέμε ένα μπράβο στους αθλητές. Υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω, έτοιμα να πατήσουν το κουμπί του μίσους προς πάσα κατεύθυνση. Που ξέρετε; Σε αυτή την ευαίσθητη ηλικία που βρίσκονται, έστω και ένα να αλλάξει πορεία βλέποντας στον υπολογιστή του το αυτονόητο, αξίζει!