Το αυθόρμητο δάκρυ της Αννας Κορακάκη, κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του Εθνικού Υμνου, μοιάζει αρκετό για να ποτίσει και να ξεδιψάσει μια χώρα ολόκληρη. Εστω για λίγο. Μια χώρα που έχει ανάγκη τα παιδιά της, έστω κι αν τις περισσότερες φορές τα αφήνει στην τύχη τους.

Χωρίς διάθεση για πολλά λόγια και λέξεις, στεκόμαστε μπροστά της για να την ευχαριστήσουμε για όλα τα συναισθήματα που μας έκανε να νιώσουμε το βράδυ της Δευτέρας. Να την ευχαριστήσουμε για το μάθημα που μας υπενθύμιζε κάθε μέρα τον τελευταίο μήνα. Από τις 9 Ιουλίου μέχρι τις 9 Αυγούστου, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο.

ΑΥΤΟ:

Επιμονή - Αποτυχία - Θυσίες - Απογοήτευση - Καλές συνήθειες - Σκληρή δουλειά - Αφοσίωση. Αυτή είναι μια από τις εικόνες, που η ίδια επέλεξε να αναρτήσει σε προσωπικό της λογαριασμό στα social.

Αυτά είναι που εμείς δεν βλέπουμε, αλλά υποψιαζόμαστε.

Επίσης και αυτό είναι κάτι που δεν βλέπαμε, αλλά υποψιαζόμασταν. Το σκοπευτήριο, στη Δράμα, στο οποίο προετοιμαζόταν ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων:

Η Αννα Κορακάκη, όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες πρωταθλητές, έχουν κερδίσει πιο πολύτιμα μετάλλια από αυτά του Ρίο. Μετάλλια ανεκτίμητης αξίας, όπως είναι αυτά της παιδείας, της αφοσίωσης και της επιμονής κόντρα στην αδιαφορία πολλών.

Και κάπου εδώ μπαίνει ένα τρίτο "καρέ" που δεν απεικονίζεται στη φωτογραφία της 20χρονης. Το φωτογραφικό και τηλεοπτικό καρέ. Αυτό, για το οποίο πολλές "γραβάτες" θα σπρωχτούν για να χωρέσουν δίπλα στην Ολυμπιονίκη Αννα.

Πρόκειται για τους "ατσαλάκωτους" που νοιάζονται μόνο για το "success".

Αυτούς, που ποτέ δεν θα δημοσιοποιήσουν ανάλογη φωτογραφία. Κι αν το κάνουν, υποψιάζεστε τι θα έχει κάτω από τη γραμμή what people don't see ...

Αυτά.

Αννα, σε ευχαριστούμε.