Λέστερ για μια βραδιά

Άξια νικήτρια του τελικού με τον Ολυμπιακό η ΑΕΚ. Ήταν πιο ομάδα και είχε την τύχη (και την ικανότητα) να κάνει γκολ τις πρώτες δύο ευκαιρίες που είχε στο παιχνίδι. Το μάτι των ποδοσφαιριστών της γυάλιζε περισσότερο από των αντιπάλων της, η αγωνιστική απραξία των οποίων άγγιξε τα όρια της αποσύνθεσης μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Απέναντι στα προγνωστικά, στην -κατά γενική ομολογία- αγωνιστική ανωτερότητα του αντιπάλου της και στα πολλά μηδενικά που χωρίζουν τα δύο μπάτζετ, η Ένωση το πίστεψε και έγινε η... Λέστερ της Ελλάδας. Κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο μετά από 5 χρόνια και κατάφερε να ενώσει τους φίλους πολλών ομάδων απέναντι στον πρώτο, τον δυνατό. Στον κακό Ολυμπιακό, που δεν αφήνει άλλες ομάδες να πάρουν τίτλο.
Το επίτευγμά της γίνεται ακόμη μεγαλύτερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι έγινε η δεύτερη ομάδα που έρχεται από την Β' Εθνική και κατακτά το Κύπελλο (είχε προηγηθεί ο Πανιώνιος το 1998, που το πήρε από τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη). Και χωρίς να “ματώσει” οικονομικά, αφού το μεταγραφικό της μπάτζετ το περασμένο καλοκαίρι ήταν σχεδόν το 1/10 από αυτό του Ολυμπιακού.
Και τα κατάφερε. Και της αξίζουν συγχαρητήρια. Άλλωστε, λένε, ότι ένας τελικός Κυπέλλου είναι πάντα δίκαιος. Και στην Ελλάδα πάντα ήταν, αν εξαιρέσουμε δύο τελικούς παρωδία, από τους οποίους βγήκαν νικητές οι δύο χθεσινοί αντίπαλοι. Το 2011 η ΑΕΚ και το 2013 ο Ολυμπιακός.

Κλάουντιο Μανωλάς

Τι είναι πιο πιθανό; Ο Στέλιος Μανωλάς να πήρε την ταυτότητα του Μάρκο Σίλβα ή ο Πορτογάλος να του την παρέδωσε μόνος του; Όπως και να 'χει, ο -υπηρεσιακός ή όχι- προπονητής της ΑΕΚ ήταν ο μεγάλο κερδισμένος στη "μάχη" των δύο πάγκων. Η ηρεμία με την οποία αντιμετώπισε, διάβασε και “έπαιξε” το παιχνίδι, τον οδήγησαν σε ένα μεγάλο βραβείο απέναντι στον Μάρκο Σίλβα, ο οποίος πρόσφατα βραβεύτηκε στην πατρίδα του ως ο κορυφαίος Πορτογάλος προπονητής εκτός συνόρων.

Ραφίκ, μαγεία, τρομοκρατία

Ο Ραφίκ Τζιμπούρ ήταν -εν τέλει- ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ΑΕΚ στο φετινό Κύπελλο. Με δικό του γκολ στο 90' (απέναντι στον Ατρόμητο), εξασφάλισε η ομάδα του τη συμμετοχή της στον τελικό. Με δικό του γκολ "κλείδωσε" τη νίκη στον τελικό. Ο Αλγερινός, ο οποίος έχει περάσει από 40 κύματα φέτος. Ακόμα και η συμμετοχή του στον τελικό είχε τεθεί εν αμφιβόλω, μετά τις μπουνιές στην Τούμπα. Σημειώστε ότι νωρίτερα του την είχαν πέσει οπαδοί της ίδιας του της ομάδας. Την Τρίτη, όμως, απέναντι στην άμυνα (;) του Ολυμπιακού, έμοιαζε με έφηβο που στο τέλος αυτός έγινε δαφνοστεφανωμένος...

Αυτοί που δεν παίζουν είναι (πάντα) οι καλύτεροι

Η ήττα του Ολυμπιακού, δεν οφείλεται στην αλαζονεία, που πολλοί του καταλογίζουν. Τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν είχε. Δεν υποτίμησε την ΑΕΚ. Ένας μήνας χωρίς μπάλα, είναι μεγάλο διάστημα για να κρατήσει μια ομάδα το ρυθμό της. Και αυτό φάνηκε μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ρομπέρτο σε κακή βραδιά, άμυνα για κλάματα, κέντρο χωρίς δημιουργία, χαφ χωρίς να πατούν περιοχή, επίθεση μπλοκαρισμένη. Δεν βοηθήθηκε, όμως, ούτε από τον προπονητή, στην επιλογή των ποδοσφαιριστών, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και αν το ανοίξουμε θα κυνηγάμε την ουρά μας. Άλλωστε, αυτοί που δεν παίζουν σε ένα παιχνίδι είναι πάντα οι καλύτεροι (κατόπιν εορτής και ήττας).

ΥΓ1: Για γέλια και για κλάματα το σχέδιο της Αστυνομίας και της ασφάλειας του ΟΑΚΑ.

ΥΓ2: Τα γήπεδα άδειασαν, γιατί πολλοί οπαδοί έγιναν δημοσιογράφοι.