Σαν την Πατουλίδου το πήραμε ρε διάολε
Ο Θοδωρής Ρούσσος υποκλίνεται στους Έλληνες διεθνείς για το κατόρθωμα στα γήπεδα της Βραζιλίας και παραγγέλνει καφέ από το Σάββα. Ελληνικό και με φουσκάλες!
Εξω η Αγγλία, έξω η Ισπανία, έξω η Ιταλία. Μέσα η Ελλάδα. Πριν συμφωνήσουμε ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στο ποδόσφαιρο, ας παραδεχθούμε ότι η εμφάνιση - νίκη - πρόκριση της Εθνικής στο ματς με την Ακτή ήταν το μεγαλύτερο (αυτο)γκολ στη μιζέρια μας.
Στη μιζέρια και στα λιβάνια, με τα οποία αρέσκονται πολλοί να φλομώνουν αυτή την ομάδα στις στραβές. Τον άχρηστο τον Χολέμπας, τον καβαλησοκαλάμη τον Μανωλά, τον γερο-Καραγκούνη, τον παλαίμαχο τον Σαμαρά, το μοντέλο τον Λάζαρο, τον Τορογίδη, τον καρπουζά από το Εστορίλ και όλους τους άλλους, επειδή δεν τραγουδούν το ύμνο τόσο δυνατά όσο οι Βραζιλιάνοι.
Όλοι αυτοί που προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους, ότι οι διεθνείς τούς έχουν δώσει δείγματα ότι μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο επιπέδου CR7, CR8, CR9 και δεν ξέρω 'γω τι.
Επειδή με την έπαρση δεν έχω καλή σχέση, δεν βλέπω την ιστορική πρόκριση της Εθνικής ως έναυσμα για αποθέωση των παικτών και του Σάντος, αλλά ως ευκαιρία καταμέτρησης των "προπονητών" που από τις πολλές κωλοτούμπες, ξύπνησαν σήμερα με καρούμπαλα.
Δεν κρύβω ότι γύρισε το μυαλό μου στην ευκαιρία του 87', που τρεις περιμένουν ακόμα στο ύψος του πέναλτι να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα. Ηρέμησα όταν είδα ότι το γύρισμα το έκανε ο Σαλπιγγίδης και όχι ο Ντι Μαρία.
Και 'κει ρε διάολε, που αναθεματίζεις με τους τραυματισμούς, τα δοκάρια, τις ευκαιρίες και το γκολ της ισοφάρισης, στη μοναδική ευκαιρία των Ιβοριανών, έρχεται το αναπάντεχο. Το... πόδι του Θεού (του Σιό). Πέναλτι και γκολ. Οπως, το '92 στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης με τη Βούλα. Εκεί που αγγίζεις το όνειρο και βλέπεις ότι όλα έχουν χαθεί γίνεται "κάτι" και η Αμερικανίδα Γκέιλ Ντίβερς πέφτει στο τελευταίο εμπόδιο. Αυτό το "κάτι" πάντα θα υπάρχει στην ελληνική ομάδα και αυτό θα τη διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες. Αυτό το "κάτι", ακόμα κι αν είναι τύχη, θα βγαίνει μέσα από την προσπάθεια και το πείσμα για το ακατόρθωτο.
Ετσι θα πορευτεί μέχρι το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό. Ετσι θα πάει και στο παιχνίδι με την Κόστα Ρίκα, την οποία δεν θα αργήσουμε να τη βαφτίσουμε κι αυτή καφενείο (αν δεν το έχουμε κάνει ήδη). Μέχρι τότε ας απολαύσουμε τις στιγμές και τον κόσμο που ακόμα κατεβαίνει στις πλατείες.
Κι αύριο μέρα είναι. Ως τότε... Σάββας, καφέ!