X

Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας

Εμείς και οι συνεργάτες μας αποθηκεύουμε ή/και έχουμε πρόσβαση σε πληροφορίες σε μια συσκευή, όπως cookies και επεξεργαζόμαστε προσωπικά δεδομένα, όπως μοναδικά αναγνωριστικά και τυπικές πληροφορίες που αποστέλλονται από μια συσκευή για εξατομικευμένες διαφημίσεις και περιεχόμενο, μέτρηση διαφημίσεων και περιεχομένου, καθώς και απόψεις του κοινού για την ανάπτυξη και βελτίωση προϊόντων. Με την άδειά σας, εμείς και οι συνεργάτες μας ενδέχεται να χρησιμοποιήσουμε ακριβή δεδομένα γεωγραφικής τοποθεσίας και ταυτοποίησης μέσω σάρωσης συσκευών. Μπορείτε να κάνετε κλικ για να συναινέσετε στην επεξεργασία μας και των συνεργατών μας όπως περιγράφεται παραπάνω. Εναλλακτικά, μπορείτε να αποκτήσετε πρόσβαση σε πιο λεπτομερείς πληροφορίες και να αλλάξετε τις προτιμήσεις σας πριν από τη συγκατάθεσή σας ή να αρνηθείτε να δώσετε τη συγκατάθεσή σας. Λάβετε υπόψη ότι κάποια επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων ενδέχεται να μην απαιτεί τη συγκατάθεσή σας, αλλά έχετε το δικαίωμα να αντιταχθείτε σε αυτήν την επεξεργασία. Οι προτιμήσεις μας θα ισχύουν μόνο για αυτόν τον ιστότοπο.

OPINIONS

Το μέταλλο του ενός λιώνει στους καπνούς

ACTION IMAGES PRESS AGENCY

Ο Θοδωρής Ρούσσος γράφει για το μέταλλο του ΠΑΟΚ που λιώνει στους καπνούς, τα άδικα βέλη στον Βιάνα, τη νίκη του Ιβιτς στη μάχη των πάγκων και τον Ολυμπιακό, που πήρε το δεύτερο ντέρμπι της σεζόν, ποντάροντας στο "5" κόκκινο.

Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι τα παιχνίδια ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ είναι τα καλύτερα που γίνονται στο ελληνικό πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια. Η ένταση και το πάθος για νίκη ξεχλειλίζουν, έστω κι αν μερικές φορές παίκτες και οπαδοί ξεφεύγουν από τα όρια. Κάπως έτσι κύλησε και το χθεσινό, που βρήκε τον Ολυμπιακό νικητή με 2-1.

Ιδιαίτερα το δεύτερο ημίχρονο, το οποίο εξελίχθηκε σε ρουλέτα για τις δύο ομάδες: Από το 46' φαινόταν ότι όποιος θα έβαζε το γκολ θα κέρδιζε και το παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ έχασε την μεγαλύτερη ευκαιρία να κλέψει τον αγώνα, μέχρι να "απαντήσει" ο Ολυμπιακός στην κεφαλιά του Μποτία και την απογείωση του Γλύκου.

Ο ΠΑΟΚ απείλησε με ταχύτητα και πλάνο την αργή άμυνα του Ολυμπιακού και παρότι προερχόταν από το ταξίδι της επιστροφής από το μακρινό Μπακού, έδειχνε πιο φρέσκος από τον Ολυμπιακό, ο οποίος και μεσοβδόμαδα αγωνιζόταν στο γήπεδό του.

Ο Δικέφαλος στο πρώτο ημίχρονο δεν εκμεταλλεύτηκε όσο θα μπορούσε την παρουσία του Βιάνα στο αριστερό άκρο της άμυνας. Η χρησιμοποίηση του Πορτογάλου στα αριστερά αποδεικνύει την εμμονή - τάση των προπονητών να "βαφτίζουν" (έστω και κατ' ανάγκη) τα στόπερ - μπακ.

Ο Βιάνα ήταν μια λύση ανάγκης, παρότι ο Μπέντο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα κανονικό αριστερό μπακ (γιατί όχι τον Τσιμίκα;). Σε συνδυασμό με τον εξασθενημένο οργανισμό του - λόγω της ίωσης, αποτέλεσε εύκολη λεία για τους αντιπάλους, τον προπονητή του και τους προπονητές της εξέδρας. Οταν δε, ο Μπέντο διαπίστωσε το λάθος του, τον αντικατέστησε.

Και τι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο, που ο Βιάνα ήταν εκτός; Στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟΚ δημιούργησε περισσότερες και πιο "καθαρές" ευκαιρίες για γκολ. Αποκορύφωμα ήταν η φάση του 61', όταν ο Κάμπος απέτυχε να νικήσει σε ανεπανάληπτο τετ α τετ τον Καπίνο. Κάπου εκεί έλιωσε και το μέταλλο του ΠΑΟΚ. Του ΠΑΟΚ, ο οποίος δεν έχει καταφέρει να σκοράρει σε κανένα από τα παιχνίδια του φέτος στο δεύτερο ημίχρονο (και τα 6 γκολ που έχει στο ενεργητικό του, έχουν σημειωθεί μέχρι το 27ο λεπτό!).

Και κάπου εκεί άρχισε να το πιστεύει και ο Ολυμπιακός, ο οποίος έβλεπε τον Ιβιτς να "παίζει" έξυπνα τον Μπέντο στην τακτική: Με κάθετες μπαλιές σε οργανωμένες επιθέσεις και με ταχύτητα στα άκρα στις αντεπιθέσεις. Οι γηπεδούχοι πήγαν το ματς στη δύναμη, στην πίεση και στο "κορώνα - γράμματα", ακυρώνοντας τις εμπνεύσεις από τα πλάγια, από τις οποίες η μπάλα κατέληγε στην εξέδρα.

Το τελευταίο ημίωρο έγινε ρουλέτα και η μπίλια κάθισε στο "5" κόκκινο. Στον "βιονικό" Λούκα Μιλιβόγεβιτς, ο οποίος αγωνίζεται ασταμάτητα στον Ολυμπιακό και την Εθνική Σερβίας από τον περασμένο Ιούλιο. Ο Σέρβος υπέγραψε μια σημαντική νίκη, τη δεύτερη φέτος σε ντέρμπι και παράλληλα διαχώρισε τη μία φανέλα από την άλλη: Τη μία που λιώνει στους καπνούς του Φαλήρου και εκείνη που δεν την αγγίζουν ούτε οι φωτιές της Τούμπας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ