Το ντέρμπι, η τακτική και τα κλειδιά ΠΑΟ και Ολυμπιακού

O Ολυμπιακός έχει δώδεκα ολόκληρους βαθμούς διαφορά από τον ΠΑΟ. Ο πρωτοπόρος είναι αήττητος κι έχει 1 ισοπαλία και 8 νίκες σε 9 ματς – έχει την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα.

Ο οπαδός του Παναθηναϊκού, από την άλλη, μπορεί να νοιώθει ευχαριστημένος για τη συνολική αγωνιστική βελτίωση της ομάδας, όμως τα αποτελέσματα που έχει να επιδείξει δεν ταιριάζουν στην ιστορία της κι αυτό είναι καλό να το έχουμε υπόψιν μας: τη χρονιά του ΠΑΟ μπορεί να ομορφύνει μια νίκη στο ντέρμπι κυρίως γιατί ο αντίπαλός του είναι πολύ δυνατός. Αυτό το πρώτο ντέρμπι μετρά κυρίως για το γόητρο - ίσως για αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό παιγνίδι: γιατί στην Ελλάδα, συχνά πυκνά, το γόητρο στη συνείδηση των οπαδών μετρά σχεδόν όσο ένας τίτλος.

Άλλωστε, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, τα ντέρμπι αυτά ελάχιστες φορές έκριναν τίτλους: τη χρονιά του νταμπλ, το 2009, ο ΠΑΟ τα έχασε και τα δυο, ενώ πέρυσι ο Ολυμπιακός που κέρδισε το πιο εύκολο πρωτάθλημα της ιστορίας του, δεν κέρδισε κανένα.

Ολυμπιακός: Ομάδα με προσωπικότητες

Ο Ολυμπιακός είναι και φέτος φαβορί. Έχει μια ομάδα που στην αρχή της σεζόν μοιάζει να απέκτησε αυτό που έλειπε από την περσινή, δηλαδή χαρακτήρα και συνέπεια στην αποστολή της που είναι να προσφέρει θέαμα στο πρωτάθλημα και να συνεχίσει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (στο Τσάμπιονς λιγκ αν είναι δυνατό, και στο Γιουρόπα Λιγκ υποχρεωτικά γιατί διαφορετικά θα πρόκειται για αποτυχία).

Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ είναι μια ομάδα με προσωπικότητες. Για την ώρα δεν έχει σαφές και ιδιαίτερα οργανωμένο παιγνίδι και για αυτό εντός του ίδιου ενενηντάλεπτου οι μεταπτώσεις του μπορεί να είναι μεγάλες. Ο Μίτσελ νοιώθει πολύ τυχερός για το υλικό που έχει στα χέρια του, πιστεύει ότι έχει παίκτες ικανούς να λύνουν προβλήματα από μόνοι τους και όπως σας έχω ξαναγράψει δεν προσπαθεί να τους καλουπώσει σε ένα σχήμα ή να ασχοληθεί με λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με τον περιορισμό του αντιπάλου.

Ο Ισπανός έχει αλλάξει τέσσερις διατάξεις στους πρώτους δυο μήνες της χρονιάς, συνηθίζει να διορθώνει τον Ολυμπιακό στο δεύτερο ημίχρονο (ειδικά στο επιθετικά κομμάτι) έχει χρησιμοποιήσει πάνω από 25 παίκτες μέχρι στιγμής και οι αληθινά βασικοί του είναι ελάχιστοι- πιο πολύ, εξαιρουμένου του Ρομπέρτο, έχει παίξει ο Σάμαρης !

Πέρυσι όταν ήρθε ο Ισπανός προσπάθησε να μάθει την ομάδα να ακολουθεί ένα σύστημα, το πολυφορεμένο 4-3-3, όμως φέτος είναι πολύ λιγότερο δογματικός. Μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός του κατορθώνει να μεταβάλει το παιγνίδι του ανάλογα με τον αντίπαλο, δεν έχει προβλήματα στο ελληνικό πρωτάθλημα απέναντι σε κλειστές άμυνες και σχεδόν σε κάθε ματς δείχνει ότι έχει ένα δεκάλεπτο στο οποίο με διαβολεμένο ρυθμό (και συχνά ενισχύσεις από τον πάγκο) διευρύνει αποτελέσματα.

Φυσικά στηρίζεται κυρίως στις μονάδες του. Τα κέφια του Μήτρογλου μετράνε πιο πολύ από τα επιθετικά συστήματα – κυρίως γιατί πολλά τέτοια δεν υπάρχουν, ενώ τα τρεξίματα του Σάμαρη είναι πιο χρήσιμα από σύνθετους τρόπους άμυνας κυρίως γιατί η άμυνα δεν είναι πολύ καλά δουλεμένη. Ο Ολυμπιακός μοιάζει να είναι υποχρεωμένος να κερδίζει καταπλήσσοντας, αν αυτό δεν συμβεί δεν του είναι εύκολο να κερδίσει: όταν κατεβάζει ταχύτητες μπορεί να πετάξει βαθμούς, όπως στο Αγρίνιο, να μην κερδίσει αν και καλύτερος, όπως στη Λισσαβώνα, ή να καταρρεύσει σε μισή ώρα όπως με την Παρί στο Καραϊσκάκη.

Παναθηναϊκός: Πιο οργανωμένος

Ο ΠΑΟ έχει περισσότερο οργανωμένο παιγνίδι και αρκετούς τρόπους επίθεσης, αλλά υστερεί σε σολίστες: δεν είχε σε κανένα ματς από την αρχή της σεζόν ταυτόχρονα σε καλή μέρα τον Σίλντεφελντ, τον Πράνιτς, τον Ζέκα, τον Μπέργκ και τον Φιγκερόα και για την ώρα έχει πάρει λίγα πράγματα από τον Μέντεζ, τον Αντζαγκούν, το Νάνο, τον άφαντο Μπαϊράμι και τον Αμπέιντ.

Δεν είναι μια σούπερ ομάδα ο εφετινός Παναθηναϊκός έχει, όμως, ένα χαρακτηριστικό που έχουν οι καλές ομάδες: στα παιγνίδια που κερδίζει είναι πάντα καλύτερος από τον αντίπαλό του. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο Αναστασίου έχει μάθει στους παίκτες του να διεκδικούν τη νίκη, επιβάλλοντας το παιγνίδι τους και σπεκουλάροντας στις αδυναμίες του αντιπάλου, τις οποίες συχνά γνωρίζουν.

Ο ΠΑΟ προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας ειδικά στη Λεωφόρο, έχει δυο ικανούς σκόρερς (τον Μπέργκ και τον Φιγκερόα), αλλά έχει δυσκολίες με αντιπάλους που τον περιμένουν, δεν έχει μια σταθερή άμυνα και αυτό ενίοτε το πληρώνει.

Στην Τούμπα πρόσφατα έκανε το καλύτερο ίσως παιγνίδι του, χωρίς ωστόσο να έχει καλή αμυντική συμπεριφορά και έχασε από ένα ΠΑΟΚ που αναπτύχθηκε μεθοδικά αλλά απλοϊκά, είτε πετώντας τη μπάλα στην πλάτη των κεντρικών αμυντικών για τον Αθανασιάδη, είτε επιλέγοντας τα ένας εναντίον ενός του Σαλπιγγίδη με το Ρισβάνη.

Αν το Σάββατο ο ΠΑΟ επιχειρήσει να πρεσάρει ψηλά θα έχει προβλήματα με το Μήτρογλου που έχει και καλή παράδοση απέναντι του. Όμως συνολικά η στρατηγική του «παίζω ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας» έχει βγει σε καλό στον Αναστασίου και δύσκολα θα την εγκαταλείψει: το οργανωμένο παιγνίδι του ΠΑΟ, οι γρήγορες και δυναμικές αντεπιθέσεις και το πρέσινγκ (συχνά με μαρκαρίσματα στα όρια του επιτρεπτού), βελτίωσαν την εικόνα του ΠΑΟ κι έδωσαν στον προπονητή του τη δυνατότητα να κερδίσει χρόνο και να πείσει τους παίκτες για τις ιδέες του. Θα μου κάνει εντύπωση να δω τον ΠΑΟ να ταμπουρώνεται αφήνοντας τη μπάλα στον Ολυμπιακό: δεν του ταιριάζει μια τέτοια συμπεριφορά.

Παίκτες-κλειδιά

Υπάρχουν παίκτες – κλειδιά στο ματς; Ναι και είναι πολλοί. Από την πλευρά του Ολυμπιακού, πέραν του Μήτρογλου που είναι βαρόμετρο, σημαντικό ρόλο θα παίξουν ο Μανιάτης και ο Σάμαρης, που περιμένω να αγωνιστούν μαζί στη μεσαία γραμμή. Στη θέση του Μίτσελ θα σκεφτόμουν σοβαρά την πιθανότητα να παίξουν στα άκρα της επίθεσης ταυτόχρονα ο Βάις και ο Κάμπελ: οι ακραίοι αμυντικοί του ΠΑΟ μπορεί να έχουν προβλήματα με την ταχύτητα και την εκρηκτικότητα τους.

Από την άλλη, αν ήμουν Αναστασίου, θα άφηνα κατά μέρος την επιλογή της ταυτόχρονης παρουσίας του Φιγκερόα και του Μπέργκ: χρειάζονται περισσότερο χαφ για να πιέσουν στη μέση και ακραίοι που να γυρνάνε για να καλύψουν τους αμυντικούς – ένα φορ αρκεί, καθώς η μεγάλη ανάγκη του ΠΑΟ είναι να έχει παραπάνω παίκτες στη μέση και την άμυνα. Κλειδί για τον ΠΑΟ και ο Καπίνο: είναι υποχρεωμένος να κατευθύνει μια άμυνα που συχνά μοιάζει να υπάρχει για να τον εκθέτει.

Ο Ολυμπιακός είναι φαβορί, αλλά οι ξένοι του δεν αποκλείεται να τρομάξουν με τη Λεωφόρο. Ο Ολυμπιακός θα μπλέξει αν και σε αυτό το ματς πετάξει ένα ημίχρονο, όπως στον Πλατανιά ή με τον ΟΦΗ, όταν και βρέθηκε να χάνει με γκολ από τα αποδυτήρια.

Η ομάδα του Μίτσελ μπορεί ευκολότερα από τον ΠΑΟ να κερδίσει ένα ματς στο οποίο θα σημειωθούν πολλά γκολ, αλλά στα ντέρμπι αυτό σπανίως συμβαίνει: αν στο ματς μπουν μέχρι τρία και ο ΠΑΟ έχει τύχη ακόμα και να κερδίσει - άλλωστε τα καλά του ματς τα έκανε φέτος με ομάδες που δεν ταμπουρώθηκαν όταν τον αντιμετώπισαν, αναφέρομαι στον Αστέρα, τον ΠΑΟΚ, τον Εργοτέλη.

Αν παιχτεί πολύ ποδόσφαιρο έχει προφανώς αβαντάζ ο Ολυμπιακός των πολλών λύσεων, αν γίνει πόλεμος το τρέξιμο και η δύναμη του δουλεμένου Παναθηναϊκού μπορεί να τον βοηθήσουν να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει. Παραδόξως πίεση έχουν και οι δυο: οι μεν από τον κόσμο που θα ναι παρών, οι δε από την υποχρέωση να δείξουν την υπεροχή τους. Άντε να δούμε ποιος θα τη διαχειριστεί καλύτερα: αυτός είναι που κερδίζει τα ντέρμπι…