Ο Γιάννης Λαμπίρης, ο Μάνος Μίχαλος, ο Παναγιώτης Γκαραγκάνης, ο Ηλίας Ευταξίας και ο Γρηγόρης Μπάτης, μία ημέρα μετά το αντίο του Ερνέστο Βαλβέρδε γράφουν για τον Ισπανό τεχνικό και την πορεία του στον Ολυμπιακό. Διαβάστε τις απόψεις των πέντε αρθρογράφων και γράψτε τη δική σας.

Άλλαξε το επίπεδο ο Βαλβέρδε

Του Γιάννη Λαμπίρη

Το χθεσινό διαζύγιο στον Πειραιά, εκτός από γρήγορο είχε και επίπεδο, πολύ υψηλό, όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα.

Αυτή πιστεύω πως είναι και η παρακαταθήκη που αφήνει αυτός ο άνθρωπος, ο Ερνέστο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό και (μακάρι) στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Άλλαξε επίπεδο με τον Ερνέστο ο Ολυμπιακός, όχι μόνο αγωνιστικό, αλλά κυρίως συμπεριφοράς, λειτουργίας, αντίδρασης. Μπήκε για τα καλά στην ελίτ της Ευρώπης, επαναλαμβάνουμε όχι τόσο στα αποτελέσματα ή στις βαθμολογικές λίστες της ΟΥΕΦΑ, αλλά στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε πλέον ο σύλλογος εντός και εκτός Ελλάδος.

Η συμπεριφορά του μετά τα ντέρμπι του “αίσχους” Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού πέρυσι στον Πειραιά και εφέτος στο ΟΑΚΑ ο Ισπανός παρέδωσε υψηλά μαθήματα ήθους και το έκανε και στα γήπεδα όπου του πέταγαν μπουκάλια ! Ακόμα και συγγνώμη από διαιτητή ζήτησε μετά τον αγώνα, για μια διαμαρτυρία. Τι να λέμε τώρα. Ο άνθρωπος ήταν από άλλο ανέκδοτο.

Δεν τον θεωρούμε απαραίτητα ως τον καλύτερο προπονητή που πέρασε ποτέ από τους “Ερυθρόλευκους” (Μπούκοβι, Μπάγιεβιτς, Πετρόπουλος ακόμα και ο Γκόρσκι θα μπορούσαν να τον κοντράρουν).

Θα μου πείτε ο Ισπανός πέτυχε κάτι μοναδικό, να πάρει όχι ένα, αλλά δύο σερί πρωταθλήματα μετά την επιστροφή του στο λιμάνι και συνολικά να μετρά 3/3.

“Μα εφέτος δεν είχε ουσιαστικά αντίπαλο, έπαιζε σχεδόν μόνος του” θα πει κάποιος ως δικηγόρος του διαβόλου.

Που θέλω να καταλήξω. Μπορεί στο αγωνιστικό κομμάτι, να βρει κάποιος “αδύναμα” σημεία. Εκεί όμως που ο Βαλβέρδε δεν έχει αντίπαλο, στην ιστορία του συλλόγου, είναι στο πως έφτιαξε μια ομάδα με συγκεκριμένη ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ φιλοσοφία και νοοτροπία, κάτι που έβλεπες φανερά και στους Ελληνες παίκτες.

Τόσο στον τρόπο συμπεριφοράς αλλά και στο αγωνιστικό κομμάτι. Λιγότερες γκρίνιες, λιγότερες διαμαρτυρίες, λιγότερες δικαιολογίες και προσπάθεια για δημιουργία φάσεων και καλού ποδοσφαίρου.

Ιδιαίτερα μάλιστα εφέτος που η ομάδα ήταν από την αρχή δική του, παρά τις αστοχίες (και δεν ήταν λίγες) στο μεταγραφικό παζάρι του καλοκαιριού, ο Ολυμπιακός έπαιξε μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια στην ιστορία του και ως σημείο αναφοράς θεωρούμε ιδιαίτερα τα παιχνίδια στην Ευρώπη ακόμα και σε αυτά που έχασε όπως την εμφάνιση στο “Emirates” κόντρα στην Αρσεναλ.

Και είναι κρίμα γιατί στην πλέον “μαγική” εικόνα ημιχρόνου εφέτος με την Μέταλιστ στο “Καραϊσκάκης” χάθηκε η ευκαιρία για κάτι πολύ μεγάλο. Αφού το ρίσκο του Ισπανού με τον φρενήρη και απίστευτα αφυκτικό-για τον αντίπαλο-ρυθμό να τελειώσει νωρίς το ματς δεν του βγήκε (είπαμε η μπάλα είναι…πόρνη όπως εύστοχα είχε διαπιστώσει πριν χρόνια ο Ιβιτσα Οσιμ).

Απλά βλέποντας και χθες τους ημιτελικούς, ιδιαίτερα της Σπόρτιγκ με την Μπιλμπάο, ίσως και ο ίδιος συνειδητοποίησε το πόσο μεγάλη ευκαιρία έχασε ο Ολυμπιακός και ο ίδιος.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, μπορεί να έχει κάνει αρκετά λάθη (κυρίως σε δηλώσεις και συμπεριφορές, όπως αυτή μετά το περσινό ντέρμπι στο Καραϊσκάκη) αλλά στο θέμα του Βαλβέρδε έδωσε ρεσιτάλ. Ακόμα και την ώρα του χωρισμού, ο Ολυμπιακός ψήλωσε απίστευτα και αυτό το χρεώνεται ο πρόεδρος που με την επιμονή του έφερε τον Ερνέστο στο λιμάνι.

Η σχέση τους ήταν κάτι παραπάνω από ειλικρινής και αυτό φάνηκε στο χθεσινό διαζύγιο. Ο Ερνέστο έχει πλέον ξεχωριστή θέση στην καρδιά κάθε φίλου όχι μόνο του Ολυμπιακού (δεδομένο), αλλά και του καλού και ποιοτικού ποδοσφαίρου. Του φιλάθλου με αθλητική παιδεία και κουλτούρα που βλέπει το ποδόσφαιρο ώς μια θεατρική παράσταση, ως μια νύχτα στην όπερα, προσθέτοντας ίσως λίγο πιο έντονα το συναίσθημα. Αλλά μέχρι εκεί.

Να είσαι καλά Ερνέστο Βαλβέρδε, για αυτά που μας έμαθες. Εστω σε αυτούς που ήθελαν να διδαχτούν από το ήθος και την κλάση του Ισπανού.

Ο Βαλβέρδε δεν είχε αντίπαλο (στον πάγκο του Ολυμπιακού)

του Μάνου Μίχαλου

Μπιγκόν, Ματζουράκης, Κόλιας, Κάτανετς, Προτάσοφ, Γκόγκιτς, Αλέφαντος, Σόλιντ, Σεγκούρα. Αυτοί μαζί με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς και τον Τάκη Λεμονή είναι οι προπονητές του Ολυμπιακού από τότε που ο κόσμος άλλαξε χιλιετία και κυρίως μετά την τελευταία προπονητική θητεία με ποδοσφαιρική σφραγίδα (ή τέλος πάντων συγκεκριμένο χαρακτήρα), αυτή του Ντούσαν Μπάγεβιτς από το 1996 ως το 1999.

Αν εξαιρέσεις λοιπόν τον Σερβοέλληνα τεχνικό, που έπαιξε τεράστιο ρόλο στο σύγχρονο status των ερυθρολεύκων και τον Λεμονή που δέθηκε με σημαντική μερίδα του κόσμου για τις μεγάλες νίκες σε ντέρμπι, το πειραιώτικο παρελθόν του και μια επίσης δικιά του φιλοσοφία πάνω στο χορτάρι, o Ερνέστο Βαλβέρδε δεν είχε αντίπαλο στη συνείδηση του κόσμου του Ολυμπιακού.

Κανείς άλλος προπονητής δεν θα μπορούσε (ούτε και κατάφερε), να στρώσει τα αποδυτήρια, να παρουσιάσει ένα διαφορετικού τύπου και προέλευσης τρόπο παιχνιδιού στο γήπεδο, να εμπνεύσει τους φιλάθλους και να δημιουργήσει παράλληλα και μερίδα μέσα σε αυτούς που δεν ήταν υπέρ του.

Αυτό το τελευταίο, όμως, είναι ίσως η μεγαλύτερη επιβεβαίωση του impact που είχε στον Ολυμπιακό. Όλοι οι άλλοι έφυγαν με την εκκλησία του Δήμου σύσσωμη εναντίον τους, είτε για κρατούσαν όλη την ώρα ένα μπλοκάκι, είτε γιατί δεν είχαν ψύχωση με το πρωτάθλημα, είτε επειδή μύριζε η αναπνοή τους. Ακόμη και οι συμπαθείς στην κοινή γνώμη Γκόγκιτς και Προτάσοφ (επειδή είχαν βάλει και μερικές ντουζίνες γκολ με τη φανέλα της ομάδας και εξαιτίας του σοβαρού προφίλ τους) πήραν την ετικέτα «καλός, αλλά δεν κάνει τον Ολυμπιακό».

Όλοι υπόλοιποι, δεν πήραν ετικέτα, φόρεσαν ταμπέλα ολόκληρη, με Κάτανετς και Μπιγκόν να μνημονεύονται ακόμη σε ερυθρόλευκα ανέκδοτα και χαλαρές συζητήσεις. Έτσι, λοιπόν, ο Ερνέστο Βαλβέρδε έφυγε για μια ακόμη φορά από τον Ολυμπιακό με δάκρυα στα μάτια, γιατί και οι περισσότεροι από τους φιλάθλους δάκρυζαν ή σκέφτηκαν να δακρύσουν κι αυτοί. Όχι απαραίτητα, επειδή έπαιξε η ομάδα το καλύτερο ποδόσφαιρο των τελευταίων ετών, αλλά επειδή Βαλβέρδε δεν βρίσκεις κάθε μέρα. Ούτε καν, κάθε χρόνια».

Η χρυσή σελίδα του Ερνέστο

Του Παναγιώτη Γκαραγκάνη

Όταν ο πρόεδρος μίας ομάδας στηρίζει στα δύσκολα έναν προπονητή (σ.σ. ύστερα από την ισοπαλία με τη Δόξα Δράμας και την ήττα από την Ξάνθη), προσφέροντάς του νέο συμβόλαιο για τα επόμενα τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια, γίνεται εύκολα κατανοητό πως αυτός ο προπονητής αξίζει (και κατ' επέκταση αξίζει να επενδύσεις πάνω του) και αυτός ο πρόεδρος μόνο επιτυχίες μπορεί να έχει με την ομάδα που διοικεί.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε βίωσε στον Ολυμπιακό την απόλυτη καταξίωση που μπορεί να ζήσει ένας επαγγελματίας στην εργασία του. Όλοι ονειρευόμαστε να έχουμε καθολική αποδοχή στη δουλειά μας και να αναγνωρίζεται η προσφορά μας. Μικρή ή μεγάλη, δεν έχει σημασία. Ο Ισπανός φεύγει φιλικά από το μεγάλο λιμάνι, γνωρίζοντας πως η πόρτα του συλλόγου θα είναι πάντα ανοιχτή για τον ίδιο. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης χειρίστηκε άψογα το θέμα και το διαζύγιο, με τον τρόπο που βγήκε, τιμά και τους δύο άντρες.

Με τα καλά και τα άσχημά του, ο Βαλβέρδε έχει, ήδη, καπαρωμένη μία χρυσή σελίδα στην ιστορία του Ολυμπιακού. Είτε επιστρέψει κάποτε, που νομίζω ότι θα γίνει στο μέλλον, είτε όχι. Μία ομάδα, που χτίστηκε εκ βάθρων το καλοκαίρι του 2010, όταν και η ΠΑΕ “άλλαξε χέρια”, κατάφερε μέσα σε δύο σεζόν να παίξει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, κερδίζοντας έξι από τα δέκα παιχνίδια που έπαιξε τη φετινή σεζόν. Ο Ισπανός γεύθηκε για πρώτη φορά στην προπονητική καριέρα του τη χαρά της συμμετοχής στο Champions League, παίρνοντας άριστα. Ευχαριστήθηκε κάθε λεπτό, παρουσιάζοντας μία ομάδα ελκυστική και ατρόμητη, με τη δική της αγωνιστική φιλοσοφία πάνω στο χορτάρι.

Μία ομάδα, η οποία σε όποια έδρα κι αν αγωνιζόταν, είχε ένα στόχο: τη νίκη. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο στοίχημα που κέρδισε ο Ερνέστο στον Ολυμπιακό. Γιατί Πρωταθλήματα και Κύπελλα, έχουν πάρει κι άλλοι. Ο 48άχρονος προπονητής “εισέπραξε” αγάπη, κέρδισε το σεβασμό και την εκτίμηση, Ολυμπιακών και μη. Ανταπέδωσε την αγκαλιά αυτή του ελληνικού λαού με ήθος, σεμνότητα και ταπεινότητα. Ένας κανονικός προπονητής και ευχάριστος τύπος για παρέα και κουβέντα, μα πάνω από όλα σωστός άνθρωπος.

Είναι προφανές πως δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου με την αποχώρηση Βαλβέρδε. Απλά, η διάδοχη κατάσταση πρέπει να είναι το ίδιο στιβαρή. Ο Ολυμπιακός έχει τη διοικητική σταθερότητα και την οικονομική δυνατότητα προκειμένου η μετάβαση στην επόμενη ημέρα να πραγματοποιηθεί ομαλά. Με το συγκεκριμένο μπάτζετ για ετήσιο συμβόλαιο προπονητή, όπως αυτό που απολάμβανε ο Ισπανός, ο Πρωταθλητής Ελλάδας μπορεί πραγματικά να επιλέξει τον αντικαταστάτη του Ερνέστο Βαλβέρδε, με τα δικά του κριτήρια. Τι στυλ ομάδας, για παράδειγμα, θέλει να έχει τη νέα σεζόν; Συνεχίζουμε με το ισπανικό μοντέλο ή πάμε σε κάτι διαφορετικό, με την αξιοποίηση περισσότερων Ελλήνων παικτών και της ερυθρόλευκης Ακαδημίας, όπως είναι και το μεγάλο όνειρο του προέδρου;

Δύσκολα ερωτήματα, αναμφίβολα. Για αυτό περιμένουμε όλοι με αγωνία την κομβική κίνηση αυτού του καλοκαιριού στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Δεν πρόκειται για τη μεταγραφή κάποιου ποδοσφαιριστή, αλλά για τον καινούριο τεχνικό ηγέτη της ομάδας. Μία απόφαση, που ανήκει 100%, στον Βαγγέλη Μαρινάκη...

Άραγε μας έμαθε τίποτα ο Βαλβέρδε;

του Ηλία Ευταξία

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε αποτελεί παρελθόν για τον Ολυμπιακό αλλά ο Ισπανός είναι αυτό που λέμε: "Ωραία ανάμνηση". Το τέλος ήρθε όπως ακριβώς άξιζε στον ίδιο και τον Ολυμπιακό, αφού ο Ισπανός φεύγει αφήνοντας μία ΟΜΑΔΑ πίσω του και οι ερυθρόλευκοι δεν έκαναν τα λάθη του πρώτου διαζυγίου αποχαιρετώντας τον Txingurri όπως έπρεπε και όχι με μία απλή αναφώνηση του ονόματός του (σ.σ. μονο το επώνυμο πρακαλώ!) στη φιέστα του νταμπλ.

Δεν θα γράψω για την καθαρά αγωνιστική προσφορά του Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό. Όχι γιατί δεν θέλω ή γιατί δεν μπορώ, αλλά γιατί θεωρώ πως αν υπάρχει κάποιος που θα πρέπει να διαβάσει για την ποδοσφαιρική αξία του Ισπανού ώστε να πεισθεί για την επαγγελματική και σωστή δουλειά του, τότε θα πρέπει να ξεκινήσει τη μελέτη από άλλα κείμενα κι όχι από αυτό εδώ. Θα πρέπει για παράδειγμα να αρχίσει από τα βασικά: Διαστάσεις γηπέδου, σχήμα μπάλας, αριθμός παικτών, βασικοί κανόνες ποδοσφαίρου κλπ. Άλλωστε για τα κατορθώματά του έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις.

Το δικό μου ευχαριστώ, ο Ερνέστο Βαλβέρδε Τεχεδόρ, θα το πάρει για όσα μου έμαθε κι ελπίζω ΜΑΣ έμαθε έξω από τις 4 γραμμές του γηπέδου. Η συμπεριφορά του εκτός γηπέδου είναι παράδειγμα προς μίμηση, ο τρόπος που αντιμετώπισε την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα είναι οδηγός για όσους ασχολούνται με το άθλημα στην Ελλάδα και οι δηλώσεις/απαντήσεις του ακόμα και σε... καυτά θέματα, ήταν πραγματικά άλλου επιπέδου.

Παραδόξως, τα παραπάνω ήταν μερικοί λόγοι για τους οποίους ο Βαλβέρδε δεν γνώρισε την αποθέωση που έλαβαν άλλοι προπονητές του Ολυμπιακού τόσο από την εξέδρα όσο και από τον ελληνικό Τύπο. Για παράδειγμα, στις ιντριγκαδόρικες και "πονηρές" ερωτήσεις για επεισόδια εκτός Καραϊσκάκη ο ίδιος απαντούσε: "Αυτά γίνονται και στο δικό μας γήπεδο. Θα πρέπει να σταματήσουν από παντού".

Δυστυχώς η ποδοσφαιρική παιδεία που τον διακατέχει του επέβαλε να απαντάει χωρίς κόκκινες ή οπαδικές παρωπίδες. Αν κι έχει μεγάλο πάθος για το ποδόσφαιρο δεν απέκτησε ποτέ τη δική μας αντίληψη περί του θέματος. Ουδέποτε έβγαλε ελληνικό -αρρωστημένο- πάθος, ουδέποτε προσπάθησε να πολώσει μία κατάσταση προς όφελος της ομάδας του και εν ολίγοις ποτέ δεν έγινε... Έλληνας.

Ήρθε στην Ελλάδα δύο φορές και άφησε παρακαταθήκη πολλά περισσότερα από δύο ομάδες, τρία πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο. Το ερώτημα και το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει τόσο ο Ολυμπιακός όσο και όλοι οι υπόλοιποι είναι αν τελικά μάθαμε όσο προσπάθησε να μας διδάξει.Ακόμα και οι συνάδελφοί του έχουν να μάθουν πολλά. Γιατί είναι ο ΜΟΝΟΣ που δεν ασχολήθηκε με την διαιτησία. Είναι ο ΜΟΝΟΣ που παραδέχθηκε, όταν ρωτήθηκε, για διαιτητικά λάθη υπέρ της ομάδας του. Είναι ο ΜΟΝΟΣ που δεν έχει πρόβλημα να δώσει συγχαρητήρια ακόμα και στον Παναθηναϊκό.

Όλα αυτά είναι απλά πράγματα και μπορούμε να τα μάθουμε. Δεν είναι τριγωνάκια σε άμυνα κι επίθεση, σωστή διαχείριση ρόστερ, ποδοσφαιρική νοοτροπία ομάδας, σωστός προγραμματισμός και πολλά ακόμα ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ πράγματα που έκανε ο ο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά και βλέπουμε αν μάθουμε και ποδόσφαιρο. Γιατί μπάλα ξέρουμε...

Gracias Ernesto Valverde

Μοντέλο για έναν... μπατίρη

Του Γρηγόρη Μπάτη

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό για όλους τους φίλους του Ολυμπιακού, αλλά για μένα που καλύπτω το ρεπορτάζ της ομάδας τα τελευταία χρόνια στο Sport24.gr, η φυγή του Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν κάτι δυσάρεστο αλλά ταυτόχρονα και αναμενόμενο. Κάποτε θα γινόταν. Κακά τα ψέματα, ο Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν πολυτέλεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να μειώσω την Superleague και τον Ολυμπιακό που βρίσκεται μίλια μπροστά από τους αντιπάλους του, αλλά έναν τόσο σπουδαίο προπονητή ξέρεις από τη στιγμή που τον αποκτάς, πως κάποτε θα τον χάσεις. Και όχι επειδή θα τον διώξεις, απλά επειδή θα κάνει το επόμενο βήμα...

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε για τον Ολυμπιακό, είναι όπως ένα... μοντέλο για έναν άφραγκο. Μπορεί να είναι όμορφος, αλλά είναι μπατίρης. Αν καταφέρει να την κατακτήσει, θα ζήσει στιγμές χαράς, θα γίνει ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, αλλά πάντα θα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι μπορεί να την χάσει. Κι αν στη ζωή μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις, στο ποδόσφαιρο δεν χωρούν συναισθηματισμοί.

Το τέλος της σχέσης του Ολυμπιακού με τον Βαλβέρδε ήταν προδιαγεγραμμένο. Πρώτον γιατί έχει σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα και δεύτερον επειδή θέλει να επιστρέψει σπίτι του και σ' ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Ποιος από εσάς και από εμάς, θα άφηνε την οικογένειά του τη στιγμή που αντιμετωπίζει πρόβλημα και θα δεχόταν να δουλέψει σ' ένα πιο υποβαθμισμένο εργασιακό περιβάλλον; Ουδείς!

Το ευχάριστο είναι πως αυτή τη φορά, ο Ερνέστο φεύγει σαν φίλος. Όπως ακριβώς ήρθε τόσο την πρώτη, όσο και τη δεύτερη φορά. Το προηγούμενο φινάλε και οι χλευασμοί του Σωκράτη Κόκκαλη δεν του άξιζαν. Τώρα μας αποχαιρετά και τον αποχαιρετούμε όπως του πρέπει. Φεύγει έχοντας κατακτήσει τρία πρωταθλήματος Ελλάδας, ένα (ή δύο) Κύπελλα Ελλάδας και μετά από μια χρονιά όπου ο Ολυμπιακός διακρίθηκε στην Ευρώπη και έπαιξε στα ίσα ομάδες όπως η Άρσεναλ, η Μαρσέιγ και η Ντόρτμουντ.

Κλείνοντας να μιλήσουμε για τον άνθρωπο Ερνέστο Βαλβέρδε. Για τον Βαλβέρδε που καταδίκασε τα επεισόδια στο περσινό ντέρμπι του "Γ. Καραϊσκάκης", για τον Βαλβέρδε που είπε πως το γκολ του Τζιμπούρ κόντρα στον Παναιτωλικό ήταν οφσάιντ, για τον Βαλβέρδε που όσα κι αν άκουγε σεβόταν κάθε αντίπαλο και τους φιλάθλους όλων των ομάδων, για τον Βαλβέρδε που όταν όλοι πανηγύριζαν το πρωτάθλημα ήθελε ακόμη μια νίκη για να χαρεί λόγω της τιμωρίας του ΠΑΟ (-3 βαθμούς), για τον Βαλβέρδε που δεν έψαξε ποτέ δικαιολογίες στις ήττες, για τον Βαλβέρδε που έβαζε πάντα τον Ολυμπιακό πάνω από τον εαυτό του, για τον Βαλβέρδε που δάκρυσε στη τελευταία συνέντευξη της αποχώρησής του. Αυτός ήταν και είναι ο αγαπημένος μας Ερνέστο Βαλβέρδε. Adios Amigos...