Για τη μόνη ώρα που είναι υπεύθυνος ο συντάκτης τούτου του σημειώματος είναι η ώρα της συγγραφής και της αποστολής του. Όχι της δημοσίευσης. Γράφεται λοιπόν, στέλνεται, χωρίς καν να περιμένει τη σέντρα (πόσο μάλλον τη λήξη) του ντέρμπι της Stoiximan Super League στο Φάληρο. Δεν έχει καμία, μα απολύτως σημασία για τον Παναθηναϊκό το αποτέλεσμα του Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ.
Η τελευταία φορά που κάτι τέτοιο προβλήθηκε και παρουσιάστηκε να έχει ένα κάποιο νόημα ήταν μετά την ήττα των πράσινων στη Θεσσαλονίκη από τον Άρη. Τότε, η γκέλα των ερυθρόλευκων κόντρα στον Αστέρα AKTOR είχε παραμορφώσει την πραγματικότητα. Αγαπημένο σπορ, έτσι κι αλλιώς, του οργανισμού. “Πάλι καλά που δεν ξέφυγε η κατάσταση και το -5 (η τότε διαφορά) είναι διαχειρίσιμη εν όψει της συνέχειας”.
Πάλι καλά.
Με μια καταλυτική διαφορά. Πως δεν υπάρχει κάτι “καλά” στον Παναθηναϊκό. Εδώ και καιρό. Η σημερινή κατακούτελη κατραπακιά στη Λαμία είναι απλώς το κερασάκι που ξεγυμνώνει μια κατάσταση η οποία συνεχώς, χρόνια τώρα, όχι μόνο φέτος, όχι μόνο τον τελευταίο μήνα, εξωραΐζεται. Κατά το δοκούν, κατά το συμφέρον.
Το συμφέρον όλων, εντός, εκτός και επί τ’ αυτά της ομάδας, αλλά πάντα κατά το συμφέρον της ίδιας της ομάδας.
Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε, δικαιότατα, από έναν αντίπαλο που δεν είχε κερδίσει στην έδρα του πάνω από έναν χρόνο (11/2/2024). Που είχε μία νίκη σε 37 αγωνιστικές. Και αυτή, τον Αύγουστο. Που μετρούσε δέκα σερί ήττες. Που δεν είχε -και πιθανότατα δεν έχει- καμία ελπίδα να σώσει την κατηγορία.
Δέχτηκε τρία γκολ από μια ομάδα που όλα κι όλα είχε σημειώσει δύο στις 13 τελευταίες αγωνιστικές. Που σκόραρε μετά από 560 λεπτά και σε λιγότερα από ογδόντα κόντρα στους “πράσινους” βρήκε δίχτυα τρεις, παραπάνω, φορές.
Βρήκε όμως η Λαμία και έκανε. Όπως βρίσκει εδώ και καιρό, κάθε αντίπαλος των πράσινων. Γιατί έτσι είναι, έτσι συμβαίνει όταν ξεχνάς να παίζεις. Και ο Παναθηναϊκός έχει ξεχάσει να παίζει. Όχι να παίζει καλά ή έστω αξιοπρεπώς. Να παίζει, απλώς. Θαρρείς πως μετά από εκείνο το 2-2 στις Σέρρες και την ανατροπή, όπως και με όποιον τρόπο (παρουσιάστηκε πως) έγινε, από το 0-2 σταμάτησαν τα πάντα.
Άλλα, όταν ήταν επιτυχημένα (βλ. νίκη επί της ΑΕΚ) παρουσιάστηκαν ως “τακτική”. Άλλα, ως ατυχίες (βλ. ισοπαλίες με τον Ολυμπιακό σε Κύπελλο και πρωτάθλημα ή και ήττα στο 95′ στη ρεβάνς του Κυπέλλου από τους ερυθρόλευκους). Άλλα, χρεώθηκαν -ως συνήθως στον βωμό της αναζήτησης δικαιολογιών και παραπομπής ευθυνών οπουδήποτε αλλού- σε κυνήγι μαγισσών.
Άλλα, σε κακοτοπιές, σε συνθετικά χορτάρια και κρύα (βλ. ήττα από Βίκινγκουρ). Αλλά, πιστώθηκαν σε μαχητικές ψυχές (ανατροπή με τον ΟΦΗ και στη ρεβάνς με την ισλανδική ομάδα) και πουθενά στο ποδόσφαιρο και άλλα σπεύσανε να κρεμαστούν στα μανταλάκια, έντοκα, με την σκέψη, την επιβολή και την ανάδειξη ενός ιστορικού προστίμου (400.000 ευρώ μετά από το Ελσίνκι. Αλήθεια, αύριο τι θα επιβληθεί;).
Και όλα τούτα, μόνο τον τελευταίο ενάμιση μήνα. Μόνο. Διάστημα που ισοπέδωσε και πάλι ό,τι φαίνονταν πως πρότερα αναστηλώνονταν. Και παρέσυρε, μαζί με τα μπόλικα ξερά, συσσωρευμένα από… χρήσεις άλλων εποχών και χρόνων και τα νιόφερτα χλωρά. Ό,τι καλό, χρηστικό, έστω αυτονόητο, έκανε στους πρώτους μήνες του ο Ρουί Βιτόρια, δεν μπορεί πλέον να το επικαλείται, με την επαναλαμβανόμενη, εκφυλιστική εικόνα που εμφανίζει η ομάδα του στο γήπεδο.
Η σημερινή -και δική του- διαχείριση στη Λαμία, ανάγλυφα ενδεικτική.
Η σημερινή εικόνα του Παναθηναϊκού, των παικτών του, δεν δικαιολογεί το παραμικρό. Όχι φιλοδοξία, στόχους ή όνειρα, έστω μια κάποια ελάχιστη επιδίωξη. Κούρασε ο συμβιβασμός, δεν περνάει πια ο ετεροκαθορισμός. Δεν επιτρέπει όχι απλώς δικαιολογία, ή ακόμη και αυταπάτες, αλλά ούτε καν άλλοθι.
Και ναι, στο φινάλε μιας ακόμη χαμένης σεζόν, χειρότερης ακόμη και από την περυσινή που διασώθηκε με την κατάκτηση του Κυπέλλου, ικανό είναι και πάλι ο μύλος να… αλέσει το μη χειρότερα. Ούτε όμως είναι, ούτε μπορεί να γίνει, ούτε και δικαιολογείται να προβάλλεται ως λύση, ως επιλογή, ως ακόμη ακόμη και ως σημάδι. Γιατί πάλι, έτσι, νομοτελειακά, θα μπουν οι βάσεις για να χαθεί και η επόμενη σεζόν.
Πλέον δεν είναι κλισέ. Είναι μια πραγματικότητα. Και όχι επίπλαστη. Τεκμαίρεται, επιβεβαιώνεται από το κάθε τι, τον κάθε έναν που μπαίνει, που εισέρχεται στον οργανισμό του Παναθηναϊκού και σε χρόνο ελάχιστο παίρνει όλα τα κουσούρια του και έτσι, κι αυτός, αρρωσταίνει.
Τεκμαίρεται, επιβεβαιώνεται από το κάθε τι, από τον κάθε έναν που φεύγει. Ο Γκουστάβο Φουρτάδο κρίθηκε πως δεν είχε θέση στο πρωταθληματικό ρόστερ, το ακριβότερο ρόστερ όλων των εποχών του Παναθηναϊκού. Και αφέθηκε να φύγει. Κρίθηκε πως δεν κάνει, δεν το έχει.
Σε ρόστερ που δαπανήθηκαν +10 εκατομμύρια ευρώ για να γίνουν οι δύο ακριβότερες αγορές στην ιστορία του συλλόγου, με αγορασμένους δύο ποδοσφαιριστές που παίζουν στην ίδια ακριβώς θέση.
Λεπτομέρειες. Μπορεί όντως να μην έκανε. Να μην μπορούσε. Και ο -x- Ντάνιελ Μαντσίνι, να κρίθηκε πως αξίζει, πως δικαιούται, πως μπορεί περισσότερα. Θεμιτό, αναντίρρητα. Κρίνεται, προφανώς. Αν και πλέον, ούτε και αυτό χρειάζεται.
Τουλάχιστον να ένα πάλι καλά που έχει υπόσταση. Για τον Φουρτάδο. Έγιανε.
