Πριν ακριβώς έναν χρόνο, ο Κώστας Τσιμίκας δεν είχε συμπληρώσει καλά καλά τρία εικοσιτετράωρα ως ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ. Ζούσε, ακόμη, στο σύννεφο μιας ονειρεμένης μετακίνησης.

Πριν ακριβώς επτά μήνες, ο Δημήτρης Γιαννούλης, μόλις είχε δώσει το τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα.

Πριν ακριβώς μια εβδομάδα, ο Χρήστος Τζόλης, μόλις είχε τελειώσει την πρώτη του προπόνηση μετά την ήττα του ΠΑΟΚ από την Μποέμιανς στο Δουβλίνο, νιώθοντας την πίεση της ρεβάνς, μα ακόμη περισσότερο την κάψα να αρπάξει, τώρα, την ευκαιρία που του πρόσφερε η Νόριτς.

Σήμερα, οι τρεις τους ήταν μεταξύ των σαράντα συνολικά ευλογημένων ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο και στους πάγκους του "Κάροου Ρόουντ". Επαιξαν 26.

Πέραν των γηγενών νησιωτών, Αγγλων και Σκωτσέζων, άλλοι με τουλάχιστον διπλή εκπροσώπηση είχαν μόνο οι Ολλανδοί (με Κρουλ στο τέρμα της Νόριτς και Βαν Ντάικ στην άμυνα της Λίβερπουλ) και οι Βραζιλιάνοι, με τρεις συνολικά, όλοι τους "κόκκινοι", μα τους δύο (Φαμπίνιο, Φιρμίνο) να έρχονται από τον πάγκο.

Η άλλη, ανάλογα πολυπληθής παροικία ήταν η ελληνική. Μεγάλη υπόθεση. Πολύ μεγάλη υπόθεση. Δεν είναι λίγο, δύο ομάδες του κορυφαίου πρωταθλήματος του πλανήτη, του πλέον ανταγωνιστικού, του πλέον απαιτητικού, του πλέον δελεαστικού για κάθε επαγγελματία του αθλήματος, μέσα σ’ έναν χρόνο να δαπανούν κάτι παραπάνω από 30 εκατ. ευρώ για τρεις ποδοσφαιριστές από την απαξιωμένη Super League Interwetten, για τρεις Ελληνες ποδοσφαιριστές.

Αυτό, από μόνο του, αποτελεί εγγύηση ποιότητας και επάρκειας. Για τους ίδιους. Δεν χαρίζεται μια θέση σε αυτούς τους 20 της Νόριτς. Δεν κάνει ρουσφέτια η Λίβερπουλ όταν θέλει να επανδρώσει ομάδα που θα βρίσκεται στο όριο της κορυφής, σε κάθε διοργάνωση στην οποία συμμετέχει.

Και για εμάς, τους υπόλοιπους, τους έξω από τον χορό, η παρουσία τους ανάσα. Αποκούμπι. Μιας μιζέριας αέναης, ενός μικρόκοσμου που εγκλωβίζει και κάνει κάθε Τσιμίκα, κάθε Γιαννούλη και κάθε Τζόλη να θέλει να (τον) αποχαιρετήσει χωρίς δεύτερη σκέψη όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία. Όχι Η ευκαιρία, όπως παρουσιάστηκε σε αυτούς τους τρεις, μα η όποια ευκαιρία.

Αρκεί να ξεφύγουν. Από ένα περιβάλλον που μια εβδομάδα μόλις πριν την προγραμματισμένη έναρξη του εδώ πρωταθλήματος, κανείς δεν ξέρει αν όντως θα ξεκινήσει, αν δεν ξεκινήσει, πότε θα ξεκινήσει και όταν ξεκινήσει ποιος θα είναι ο τηλεοπτικός πάροχος των μισών περίπου ομάδων που συμμετέχουν.

Κερδισμένοι όλοι

Ευλογημένοι άνθρωποι. Τυχεροί επαγγελματίες. Όλα τα υπόλοιπα, συζήτηση μιας πραγματικότητας, μιας καθημερινότητας που περισσότερο στα μέτρα μας προσπαθούμε να φέρουμε, παρά μπορούμε να την αντιληφθούμε όπως τη ζουν εκείνοι.

Ο Τσιμίκας σήμερα ξεκίνησε για πρώτη φορά βασικός σε αγώνα της Premier League. Ναι, δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής που δεν θέλει να παίζει, αλλά μπροστά του έχει τον καλύτερο πιθανώς αριστερό μπακ της υφηλίου.

Έδειξε όμως (και) σήμερα, πως ακόμη και σκάντζα του Ρόμπερτσον, είναι ακριβώς γι’ αυτό το απόλυτα κορυφαίο επίπεδο. Και όσα, ακόμη έχει να βελτιώσει, θα έχει τον Μίλνερ να του βάζει γκάζια (όπως στο 69’ όταν καθυστέρησε να απομακρύνει δίνοντας μπάλα και ευκαιρία στον αντίπαλο του σε επικίνδυνη θέση). Χαμένος, δεν βγαίνει. Είτε έτσι είτε αλλιώς.

Ο Γιαννούλης, μπήκε με τη φόρα που πήγαινε στον ΠΑΟΚ από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Αγγλία. "Mr no breaks" τον είπαν οι φίλαθλοι της Νόριτς. Ο αφρενάριστος, αυτός που δεν έχει φρένα. Και αυτός σήμερα, το πρώτο του παιχνίδι στην Premier League έπαιζε. Το τελευταίο που φάνηκε ήταν "ψάρωμα". Ούτε καν.

Και ας είχε απέναντί του τον Σαλάχ, τον Αλεξάντερ Αρνολντ τους οποίους – ενδεικτικά - διαδοχικά, με μια κίνηση του μόνο, σε δυο χρόνους στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, πρώτα έκοψε και μετά απέφυγε, βγάζοντας κόντρα για την ομάδα του, στην κόντρα της Λίβερπουλ.

Ο νεότερος ηλικιακά αλλά και νεαρότερος αφιχθείς της παροικίας, ο Τζόλης, έμεινε στον πάγκο. Δεν πήρε λεπτό. Τζούρα πήρε μόνο. Βλέποντας. Ακούγοντας. Μυρίζοντας. Νιώθοντας. Καλά καλά δεν είχε κάνει δύο προπονήσεις με τη Νόριτς. Και μπήκε αποστολή. Κόντρα στη Λίβερπουλ. Μέρος και αυτό της διαδικασίας εξέλιξης.

Work in project ο 19χρονος. Δεν θα παίξει αμέσως. Δεν θα παίξει πολύ. Μα όλα, μέρος του πλάνου. Που ό,τι και αν (του) φέρει, δεν θα μετανιώσει στιγμή που θα είναι κομμάτι του, που θα το ζήσει εκεί, στην Αγγλία, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, στην Premier League, από το να ακούει συνεχώς, εδώ, πόσο καλός είναι και που θα μπορούσε να βρίσκεται.

Ευλογημένοι άνθρωποι. Καλότυχοι, γεροί και δυνατοί να είναι μόνο. Γιατί εκεί που βρίσκονται, εκεί που επαγγελματικά διαβιούν, δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να μην πάρουν τα όσα τους χρειάζονται για να σταδιοδρομήσουν. Για να εξασφαλιστούν.

Και στο τέλος τέλος, για να απολαύσουν το ποδόσφαιρο. Το μόνο που στο φινάλε νοιάζει, το μόνο που μετράει. Τώρα. Γι’ αυτούς πρώτα και κύρια και δευτερευόντως για εμάς τους υπόλοιπους. Άτυχους μεν που δεν το ζούμε εκεί, μα τυχερούς που έστω τους παρακολουθούμε και το συμμεριζόμαστε μέσα από τη δική τους πρόοδο, τα δικά τους συναισθήματα, τη δική τους χαρά.