Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες τις ανησυχίες των φίλων της ΑΕΚ τόσο στο συγκεκριμένο χώρο όσο και στο email μου. Κυριαρχεί η εξής (διόλου ενθαρρυντική) ατάκα: « Δεν θέλω να σκέφτομαι τι μπορεί να συμβεί αν δεν πάρουμε το κύπελλο». Απαντώ με τον εξής τρόπο: « Οτιδήποτε κι αν συμβεί, πρέπει να είστε ψύχραιμοι».

Το γράφω. Όμως το πιστεύω; Η ψυχραιμία μάλλον δεν διδάσκεται και ακόμα πιο δύσκολα μεταδίδεται όταν ο άλλος κουβαλά μέσα του στεναχώριες και απωθημένα με την ομάδα του, όταν έχει βαρεθεί να κάνει υπομονή και περιμένει τη ευκαιρία για να πανηγυρίσει. Δεν μπορείς ποτέ να προβλέψεις μία αντίδραση όταν χαλάει κάτι που (ο οποιοσδήποτε) το αντιμετωπίζει ως δεδομένο...

Διαβάζω κι άλλα τέτοια... « Αν χάσουν αυτό το κύπελλο με 40.000 ΑΕΚτζήδες στο γήπεδο, τότε ας πάρουν όλοι τους το αεροπλάνο κι ας εξαφανιστούν την επόμενη ημέρα». Αναλογίζομαι λοιπόν ότι η προσμονή για τη μεγάλη βραδιά στο ΟΑΚΑ, κρύβει πίσω της και μία αιωρούμενη απειλή: « Νικήστε για να τα πάμε καλά»! Η κάπως έτσι τέλως πάντων...

Ένας τελικός όμως είναι πάντοτε μία διαφορετική (και πάρα πολλές φορές μη προβλέψιμη) ιστορία. Θυμάμαι εκείνον του 2002. Η ΑΕΚ καταρρακωμένη ψυχολογικά μετά την ήττα με 4-3 από τον Ολυμπιακό η οποία της κόστισε την απώλεια του πρωταθλήματος (αν και της αρκούσε η ισοπαλία), έπρεπε να αντιμετωπίσει τον ίδιο αντίπαλο και για το κύπελλο.

Στο 1-1 και με το γήπεδο να γέρνει προς την εστία του Ατματσίδη καθώς ο Ολυμπιακός είχε ισοφαρίσει και έψαχνε με επιμονή το δεύτερο τέρμα του, ο Τζιοβάνι έκανε την κουταμάρα να αποβληθεί με κόκκινη κάρτα. Το γκολ του Ίλια Ίβιτς έδωσε τελικά τη νίκη και την κούπα στην Ένωση, σε ένα ματς το οποίο πριν από την έναρξή του είχε ξεκάθαρο φαβορί. Κι αυτό σίγουρα δεν ήταν η ΑΕΚ, τόσο αγωνιστικά, όσο και ψυχολογικά...

Δεν κοροιδεύει κανέναν λοιπόν ο Δώνης όταν τονίζει ότι το άγχος θα το έχει η ΑΕΚ. Αυτή είναι η αλήθεια. Εκείνη είναι που ΠΡΕΠΕΙ να νικήσει, δεν είναι μία απλή φιναλίστ η οποία μοιράζεται τις ίδιες πιθανότητες με τον αντίπαλο της, αλλά η ομάδα που (όπως ήρθαν τα πράγματα) ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να χάσει.

Δεν ξέρω εν τέλει που θα τη βγάλει αυτό, αλλά με όσα βλέπω, διαβάζω και αφουγκράζομαι τις τελευταίες ημέρες, πλέον ούτε κι εγώ θέλω να σκέφτομαι τι θα συμβεί αν θα δεν κατακτήσει αυτό το τρόπαιο...

Δυο λόγια για την έκπτωτη «Βασίλισσα»

Έζησα από κοντά την πενταετία αναγέννησης της μπασκετικής ΑΕΚ. Από τον τελικό της Βαρκελώνης με τον Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο της, στα τρία τρόπαια με τον Ντούντα να κρατά την μπάγκετα, ως την κορύφωση με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2002 με προπονητή τον Σάκοτα. Το πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδας ύστερα από 37 ολόκληρα χρόνια!

Ως ρεπόρτερ της ομάδας στο «Βήμα» και στο περιοδικό «Τρίποντο» τότε, ταξίδεψα μαζί της σε όλες τις μεγάλες πορείες της και βίωσα στιγμές πρωτόγνωρες για το τμήμα του μπάσκετ, τότε που το σύνθημα « Και ξανά ξανά θα γίνεις Βασίλισσα» όχι απλώς μας δονούσε ή μας συγκινούσε αλλά και μας καθοδηγούσε...

Τότε το πιστεύαμε. Αλήθεια, μπορούμε να το πιστέψουμε ξανά; Δεν είναι ώρα για αναθέματα. Όσοι έβαλαν το χεράκι τους στο να φτάσει η ομάδα στο σημείο αυτό, το γνωρίζουν καλά και θα το κουβαλούν πάντοτε μαζί τους, θα τους στοιχειώνει και θα τους κάνει να στριφογυρίζουν στο κρεβάτι τους το βράδυ. Όσοι από δαύτους βέβαια δεν είναι αναίσθητοι...

Υπάρχει ζωή στο ανάκτορο της μαρμαρωμένης Βασίλισσας τώρα που το κακό έγινε; Υπάρχει κάποιο όραμα ώστε η ομάδα που το 1968 που έκανε φιλάθλους όλων την ηλικιών και συλλογικών προτιμήσεων να κλαίνε αγκαλιασμένοι από χαρά στους δρόμους της Αθήνας, να αναστηθεί; Να μας κάνει να δακρύσουμε ξανά; Δύσκολα πράγματα...