1ος τελικός για τη Βραζιλία
Ως εδώ καλά για τη Σελεσάο. Εισήλθε στη διοργάνωση μουδιασμένα και κινδύνεψε με ισοπαλία από τη Βόρεια Κορέα αλλά κάθε αρχή σε τέτοια διοργάνωση και δύσκολη, οπότε η νίκη ήταν που μετρούσε. Βελτιώθηκε απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού και έκανε το δύο στα δύο.
Έπαιξε όσο χρειάστηκε κόντρα στην Πορτογαλία για να πάρει την ισοπαλία που της έδωσε την πρωτιά στον όμιλό της.
Και στη φάση των “16″, απέναντι στη Χιλή η οποία άφησε υποσχέσεις ότι τουλάχιστον θα κοντράρει τη Σελεσάο, είχε ένα εντυπωσιακού ρυθμού πρώτο ημίχρονο και πήρε “σβηστά” την πρόκριση στους “8″ επιτυγχάνοντας κάτι μοναδικό στο δεύτερο μέρος: το πάντρεμα συντήρησης δυνάμεων και επίδειξης δύναμης
Αυτή η Βραζιλία αρέσει! Είναι τρομακτικά διαβολικό να μπεις στη σκέψη ότι μπορεί να συνεχίσει έτσι ως το τέλος, να “ξεπαστρέψει” έναν έναν τους αντιπάλους της με την ίδια χαρακτηριστική ευκολία και να σηκώσει το τρόπαιο χωρίς καν να ιδρώσει. Οι απανταχού φίλοι της το βλέπουν (γιατί το θέλουν) να έρχεται, όμως ας μην κρυβόμαστε, δεν είναι τόσο απλό:
Οι πολλά υποσχόμενες (κάποιες μάλιστα θα της χαρακτήριζα σαγηνευτικές) Βραζιλίες του περασμένου ποδοσφαιρικού αιώνα, είχαν εν τέλει αποτυχίες που βύθισαν το έθνος σε θλίψη. Ειδικά εκείνη η υπερομάδα του 1982, αλλά και η άλλη του Ρονάλντο ο οποίος κατέρρευσε στα αποδυτήρια πριν τον τελικό του 1998 και μαζί του γκρεμίστηκε όλο το “βραζιλιάνικο σύμπαν”.
Μην φτάσω στον χαμένο τελικό με την Ουρουγουάη και του αυτόχειρες Βραζιλιάνους, πίσω στο 1950.
Η ολλανδική κόπια της Βραζιλίας
Η ομάδα που ο Κάρλος Ντούνγκα έχει χτίσει με ευρωποκεντρική φιλοσοφία αν τη συγκρίνει κανείς με παλαιότερες άναρχες Βραζιλίες, θα βρει απέναντί της μια αντίπαλο που σε πολλά πράγματα της μοιάζει.
Η Ολλανδία έχει δώσει μεγάλη βάση στην αμυντική συμπεριφορά της σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, παρουσιάζεται περισσότερο συμπαγής και με γραμμές που συνεννοούνται και (αλληλο)συμπληρώνονται ιδανικά.
Είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι παλαιότερα να την απειλήσεις με ξεκάθαρες φάσεις για γκολ (έχει δεχθεί μόλις δύο σε τέσσερα ματς - το ένα εκ των οποίων από πέναλτι στο 94’ του αγώνα με τη Σλοβακία), διαθέτει μια μεσαία γραμμή που δουλεύει αδιάκοπα και από εκεί και πέρα “ξερνάει” φωτιές.
Κούιτ, Ρόμπεν, Σνάιντερ και Φαν Πέρσι όπως λέμε… Κακά, Ρομπίνιο, Ελάνο (ή Ντάνιελ Άλβες) και Φαμπιάνο.
Κλείνοντας κι ευχόμενος να δούμε ένα ασύλληπτο ματς _ οι Ολλανδοί δεν ξεχνούν εκείνον τον αποκλεισμό στα πέναλτι στο Μουντιάλ του 1998 όταν είχαν κολλήσει στον τοίχο τη Βραζιία αλλά αδυνατούσαν να τελειώσουν ένα δικό τους ματς το οποίο εν τέλει έφτασε στο έσχατο σημείο του _ θα επαναλάβω δύο λόγια για τον Κάρλος Ντούνγκα.
Είναι απλά σπουδαίος!
Ποτέ του δεν έκλεψε δημοσιότητα για το φαντεζί παιχνίδι του ή για το lifestyle της ζωής του. Ήταν όμως ο παίκτης που κρατούσε την ομάδα ενωμένη, είναι ξεκάθαρο ότι και ως προπονητής μπορεί να κάνει το ίδιο.
Οι μεγάλες προσωπικότητες πρέπει να αναγνωρίζονται κι όχι να κατακρεουργούνται, κατηγορούμενες για συντηρητισμό όταν αποδίδουν το καλύτερο που μπορούν βάσει των δυνατοτήτων του υλικού που διαχειρίζονται.
Αν είχε Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο (στην κατάσταση του 2002), Μπεμπέτο, Ρομάριο, Καρέκα (1990), Σόκρατες, Φαλκάο, Ζίκο, Έντερ, Ζούνιορ (1982) να είστε βέβαιοι ότι θα παρουσίαζε άλλα πράγματα. Δεν είναι εξίσου εύκολο με τον Ραμίρες, τον Ρομπίνιο, τον Φαμπιάνο και τον απλώς “υποφερτό” Κακά που βλέπουμε στο τρέχον Π.Κ.