ΑΕΚ... δεν σημαίνει ανωμαλία
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου αρθρογραφεί για την ομάδα που σε κάνει να βαριέσαι, να νυστάζεις και να αναρωτιέσαι αν εκείνοι που παρίστανται καθημερινά στην προπόνηση της ΑΕΚ, είτε είναι αδιάφοροι, είτε απλώς επιλεγμένοι από διαφορετικά αθλήματα. Εξαιρούνται οι γνωστοί (ικανοί) σε όλους...
Δεν ξέρω κι εγώ πλέον τι να πιστέψω. Επίσης δεν μπορώ να εξηγήσω τη μηδενική βελτίωσή της από την ημέρα που ο Μανόλο Χιμένεθ επέλεξε τη δύσκολη αποστολή να τη μεταμορφώσει, λέγοντάς μας τότε ότι θα δούμε άλλα πράγματα από τον Δεκέμβριο και μετά...
Ζυγώνει ο Μάιος κι όμως ακόμα θέλουμε να κλείσουμε την τηλεόραση. Η κατάσταση έχει καταντήσει τόσο βαρετή που στο μισάωρο ξέρεις τι θα γίνει...
Μπορείς εύκολα να πεις ότι... κλείνω την αναθεματισμένη, πάω να κάνω ένα τσιγάρο στην αυλή, στο μπαλκόνι, στον ακάλυπτο, στο παράθυρο που βγάζει στο φωταγωγό, στη βόλτα μου με το σκύλο. Αλλά σε καμία περίπτωση, όχι μπροστά στην τηλεόραση.
Όχι όταν παίζει η ΑΕΚ. Ενδεχομένως να γυρίσεις κανάλι και να το ρουφήξεις απνευστί για γούρι... Αλλά και πάλι, η ιστορία δεν θα αλλάξει... Όταν επιστρέψεις τα φαντάσματα θα είναι εκεί:
Εκεί θα είναι οι 15-20 πάσες για να περάσει επιτέλους η μπάλα από την άμυνα στη μεσαία γραμμή (διότι αν είναι να πιάσουμε την κουβέντα για την επίθεση θα χρειαστούν άλλες τόσες).
Εκεί θα είναι η μανία να γίνεται δώρο η πάσα στον αντίπαλο και η... ανωμαλία να μετατρέπει εκείνος την παραμικρή ευκαιρία σε φάση για γκολ.
Εκεί θα είναι οι φωνές του Μανόλο για τα αυτονόητα. Τελικά μπαίνεις σε σκέψεις... Είναι ο προπονητής εκείνος που ευθύνεται; Οι ποδοσφαιριστές που δεν παίρνουν από (τα) λόγια (του); Το διοικητικό αμφίβολο; Τι από όλα;
Δεν έχω να προσθέσω πολλά... Η τιμωρία της μίας αγωνιστικής έσωσε τους φίλους της ΑΕΚ από τη βαρεμάρα. Εμείς που ασχοληθήκαμε, περιμένουμε επιτέλους μία ευκαιρία, μία αφορμή να πούμε πράγματα ευχάριστα.
Από διαμαρτυρία (όχι από βαρεμάρα) δεν έχω απόψε να προσθέσω κάτι περισσότερο. Ελπίζω την επόμενη φορά να τα πούμε με αφορμές πιο ευχάριστες...