Είναι ημέρες στείρες αυτές που διανύουμε, η έλλειψη ποδοσφαιρικής δράσης δεν αφήνει και ιδιαίτερα περιθώρια για αναλύσεις, δεν προσφέρεται για ανταλλαγή απόψεων. Όλοι περιμένουμε να διαπιστώσουμε το πως θα είναι η ΑΕΚ εντός των γηπέδων στα επίσημα ματς, ως σήμερα φανταζόμαστε και εικάζουμε.

Θα είναι ασφαλώς μία καλή ευκαιρία το παιχνίδι Κυπέλλου με τον Πανθρακικό, ειδικά τώρα που προέρχεται από νίκη στη Σούπερ Λίγκα.

Ως τότε ας μείνουμε στα δύο - τρία μικρά γεγονότα, όμως ενδεικτικά των αλλαγών που χαρακτηρίζουν την εφετινή ΑΕΚ. Από τα νεύρα του Άκη Ζήκου με τους γονείς που εμφανίστηκαν στα Σπάτα για να βγάλουν την καφρίλα και το οπαδιλίκι τους βλέποντας τα παιδιά τους να αγωνίζονται, ως και τη θυμωμένη αντίδραση του Δέλλα για τις αδικαιολόγητες χαμένες ευκαιρίες στον φιλικό αγώνα με τη Λάρισα.

Λεπτομέρειες θα πει κάποιος, από εκείνες που κάνουν τη διαφορά θα επιμείνω εγώ. Και τις οποίες κοντεύαμε να ξεχάσουμε με όσα ευτράπελα και ανώμαλα συνέβαιναν στην ομάδα τα τελευταία χρόνια σε αυτή την τραβεστί εποχή που βίωσε η ΑΕΚ πιάνοντας πάτο. Πιο χαμηλά δεν γινόταν να φτάσει...

Τώρα που η τάξη αποκαθίσταται και από το εσωτερικό της ομάδας έχει εξαφανιστεί και το τελευταίο δαχτυλικό αποτύπωμα ανθρώπων που μόλυναν με την παρουσία τους το DNA της Ένωσης, η ΑΕΚ αρχίζει να θυμίζει ξανά εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνεπάγονται των αμιγώς ποδοσφαιρικών και τα οποία (εξίσου) ώθησαν πολύ κόσμο στο να την ακολουθήσει εντοπίζοντας σε εκείνη και άλλες αρετές.

Επιστροφή στις ρίζες της

Η ΑΕΚ αγαπάει πάλι τον εαυτό της και όσα αυτός ως ιδέα πρεσβεύει για τους απανταχού υποστηρικτές της. Γι αυτό και τον προστατεύει, τον υπερασπίζεται και τον προσέχει πολύ περισσότερο από όσο πριν! Τον σέβεται ξανά και τον προβάλει με τρόπο ιδανικό, φέρνοντας πάλι κοντά της εκείνους που είχαν αηδιάσει με τη διάβρωσή της αλλά και προσελκύοντας νέους φίλους.

Τα είχε χάσει αυτά η ΑΕΚ και είναι πολύ ενθαρρυντικό για εκείνη να ανακαλύπτει ότι δεν απώλεσε μαζί της και το κοινό της. Όλους εκείνους που αποστασιοποιήθηκαν μεν, δεν έπαψαν όμως να ελπίζουν στην αναγέννησή της και σήμερα με χαρά διαπιστώνουν ότι έχουν ενεργοποιηθεί οι κατάλληλοι θεματοφύλακες των όσων τη διέπουν ως ιδέα.

Μέσα από την ΑΕΚ, όσα παιδιά μεγαλώνουν και ανδρώνονται πατώντας σε αθλητικές βάσεις, μαθαίνουν να αγαπούν το ποδόσφαιρο, να σέβονται τον αντίπαλο αλλά και τη φανέλα που φορούν. Ο σκοπός δεν είναι να συνηθίσουν στην με κάθε τρόπο επιβολή (ενώ σε άλλες ομάδες αυτού του είδους η γαλούχηση ισούται με νόμο!), αλλά το να υπηρετούν αυτό που επέλεξαν με αφοσίωση και αγάπη. Όπως επίσης και το να σέβονται όσους σπεύδουν για να τους παρακολουθήσουν, χαρίζοντας τους επί 90 λεπτά προσπάθεια και αυταπάρνηση.

Ο Ζήκος και ο Δέλλας είναι δύο στρατιώτες που προήχθησαν σε καθοδηγητές. Έχει σημασία το να πετύχουν και να παραμείνουν για χρόνια ενεργοί στην ομάδα διότι τόσο η πρόσφατη όσο και η παλαιότερη ιστορία έχουν διδάξει ότι η ΑΕΚ αδυνατεί να έχει συνέχεια και ολοκλήρωση μέσα από μισθοφορικές σχέσεις. Αντιθέτως μεγαλουργεί στηριζόμενοι στους δικούς της ανθρώπους, αυτούς που ξέρουν και μπορούν να μεταδώσουν.