ΑΕΚ: Οι δέκα στιγμές που δεν θα ξεχάσω στη Νέα Φιλαδέλφεια
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου επιλέγει 10 από τις πολλές αξέχαστες στιγμές που είχε την τύχη, τη χαρά αλλά και τη δυσκολία να ζήσει στο παλιό γήπεδο της ΑΕΚ, στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ήμουν νιος και μεγάλωσα, δε γέρασα ακόμα. Αλλά νιώθω ειλικρινά τυχερός κι ευλογημένος που έζησα την ΑΕΚ μέσα από τη Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Μου ζήτησαν να επιλέξω 10 στιγμές, θα μπορούσα να γράψω για 10 αυτοβιογραφικές καταστάσεις, αλλά όφειλα να τις συνδέσω με το ποδόσφαιρο, άλλωστε αυτό είναι η ΑΕΚ. Κι έτσι, μετά κόπου και πολλής σκέψης, επέλεξα τις ακόλουθες:
Το πρώτο μου παιχνίδι στη Σκεπαστή: 9/10/1988, ΑΕΚ - Εθνικός 2-0
Ήταν ένα ματς που δεν έχει κάτι να σου θυμίζει, ένας αγώνας ρουτίνας στη Νέα Φιλαδέλφεια για την ΑΕΚ που από την περασμένη σεζόν είχε καταφέρει να γίνει μετά από χρόνια ομάδα πρωταθλητισμού, χάνοντας τον τίτλο από τη Λάρισα, με τρόπο που πάντοτε θα συζητιέται.
Τα ούρα του Τσίγκοφ... Για μένα ωστόσο, παραμένει το πιο ξεχωριστό παιχνίδι στη ζωή μου. Η πρώτη φορά μου μέσα στη Σκεπαστή. Εκεί που πιάστηκα αγκαλιά με αγνώστους, που είδα τον Χατζηχρήστο να παραγγέλνει τα συνθήματα από ψηλά, στα πρώτα σκαλάκια.
Σκόραραν ο Νίλσεν και ο Οκόνσκι και τρέξαμε όλοι κάτω, προς τα κάγκελα. Δεν πρέπει να είχα κοιμηθεί εκείνο το βράδυ, περιμένοντας την επόμενη φορά.
Η οβίδα του "κουμπάρου": 27/9/1989, ΑΕΚ - Δυναμό Δρέσδης 5-3
Ήμουν στην ''21'', τα εισιτήρια στη Σκεπαστή είχαν εξαντληθεί και δεν είχα προλάβει θυμάμαι να πεταχτώ στο Δωματιάκι της Αλεξάνδρας.
Είχα λίγο στεναχωρηθεί, όμως ο Γιώργος Σαββίδης με αντάμειψε! Θυμάμαι την μπάλα να φεύγει από το πόδι του, κάποια μέτρα κάτω από τη μεσαία γραμμή και μετά από ένα σλάλομ του αγαπημένου ''κουμπάρου''. Η μπάλα ερχόταν. Και ερχόταν. Και ερχόταν...
Ένα ταξίδι που, βλέποντάς το, γουρλώνεις τα μάτια κι αναρωτιέσαι για κλάσματα του δευτερολέπτου. Ρε λες; Ρε λες; Γκοοοοολ! Τρομερή ομάδα, φοβερό αποτέλεσμα απέναντι σε θηρίο της εποχής.
Η υπόκλιση στον αντίπαλο Θωμά Μαύρο: 28/10/1989 ΑΕΚ - Πανιώνιος 7-1
Μεγάλωσα με ένα τρανζίστορ στο δωμάτιό μου, την ώρα που πάνω στο κρεββάτι μου είχα αραδιάσει 22 playmobile, 11 δικοί μας, 11 αντίπαλοι.
Με μια μπάλα από το Subbuteo, την ώρα που ο Μαύρος έπαιζε, εγώ άκουγα την περιγραφή του Αντώνη Πηλιαρού και αναπαριστούσα το γκολ στο "Καραισκάκης", 0-1 για το Κύπελλο.
Έτσι, γνώρισα τον Μαύρο όταν ακόμα ήμουν κοντά στα 10 και γήπεδο σπάνια πήγαινα, καθώς είχα μπαμπά Ολυμπιακό και μαζί άρνηση να τον ακολουθήσω στον Πειραιά.
Γι' αυτό και θα μου μείνει αξέχαστο εκείνο το ματς που επέστρεψε ως αντίπαλος στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η ΑΕΚ διέλυσε με 7-1 τον Πανιώνιο, ο Μαύρος σκόραρε το γκολ του αντιπάλου κι εγώ θυμάμαι να ξελαρυγγιάζομαι όπως όλοι: ''Ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο Θεός''.
Μπατίστα, ο Γκούλιτ των φτωχών: 27/9/1991, ΑΕΚ - Τορίνο 2-2
Αυτό ήταν το παιχνίδι που με οδήγησε στο πρώτο εκτός Ελλάδας ταξίδι μου με την ΑΕΚ κι ήμουν ακόμα 17. Ο Ντανιέλ Μπατίστα, ο επονομαζόμενος και ''Γκούλιτ των φτωχών'' είχε κάνει ένα φανταστικό ματς.
Απίθανες εμπνεύσεις, τρομερό γκολ, ατμόσφαιρα που μόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια μπορούσες να ζήσεις κι ας ακούγεται ως υπερβολή. Όσοι ήταν εκεί, ξέρουν.
Πήγα στην Ιταλία μετά από αυτόν τον αγώνα, ταξίδι με τη ''Θύρα 21''. Χάσαμε 1-0, είχαν τότε και τον Καζαγκράντε, σπουδαίο Βραζιλιάνο φορ. Πάντα θα είναι από τις στιγμές που θα έρχονται πρώτες στη σκέψη μου.
Ρομάριο ήταν ο Δημητριάδης: 21/10/1992, ΑΕΚ - Αϊντχόφεν 1-0
Στη Σκεπαστή εκείνο το βράδυ ήταν η φορά που ενώ καθόμουν πάνω αριστερά, τέρμα γωνία, βρέθηκα στα κάγκελα τέρμα δεξιά, μέσα σε δευτερόλεπτα.
Δεν θυμάμαι πώς, τι γιατί, αλλά μια στιγμή, όταν ηρεμήσαμε, κοίταξα πίσω μου και δεν πίστευα πως είχα διανύσει μια ολόκληρη Θύρα, σχεδόν κουτρουβαλώντας.
Τέτοιο πάθος, τέτοιον πανηγυρισμό, δεν έχω βιώσει άλλον στη θρυλική κιτρινόμαυρη εξέδρα. Κι όμως, το γκολ του Δημητριάδη, αυτή την ασύλληπτη χαμηλή στριφτή κεφαλιά, είναι σαν να τη βλέπω μονίμως σε επανάληψη, στο ριπλέι του μυαλού μου. Ήταν το βράδυ που ο ''Μπίλαρος'' έγινε Ρομάριο.
Το δεύτερο πρωτάθλημα σερί: 6/6/1993 ΑΕΚ - Ολυμπιακός 3-1
Μόνο νίκη ήθελε η ΑΕΚ για να είναι σίγουρη ότι θα αφήσει δεύτερο τον Παναθηναϊκό και μόλις στο 5', το σκορ ήταν 2-0 με τέρματα των Σλίσκοβιτς και Δημητριάδη. Έβλεπα το ματς από την ''3'' και στο τέλος του αγώνα, πήδηξα μέσα, όπως χιλιάδες άλλοι.
Έτρεχα από εδώ, από εκεί, να κόψω ένα κομμάτι από τα δίχτυα, να βρω κάνα σορτσάκι ή καμιά κάλτσα στον πάγκο κι αίφνης, δίχως να καταλάβω πώς, είδα δίπλα μου τον Μπάγεβιτς!
Τον αγκάλιασα και τον φίλησα, δίχως δεύτερη σκέψη. Και για 2-3 χρόνια, το στιγμιότυπο έπαιζε στο intro της Αθλητικής Κυριακής.
Το ματς του μίσους: 12 και 13 Ιανουαρίου του 1997
Το τι είχε συμβεί, το είχα περιγράψει κάπως έτσι στο Story Time του SPORT24. Το πώς ένιωθα είναι μια άλλη ιστορία. Προδομένος όσο δεν πήγαινε, θυμωμένος όσο δεν έχω υπάρξει ποτέ για ένα αθλητικό πρόσωπο.
Ο Μπάγεβιτς επέστρεψε στη Νέα Φιλαδέλφεια για να ζήσει το μαρτύριο και του έλαχε να συμβεί δύο συνεχόμενες ημέρες, καθώς την πρώτη έβρεχε ασύλληπτα. Ήταν το γραφτό του!
Όση αγάπη έχω βιώσει στη Νέα Φιλαδέλφεια, ήταν το μίσος δύο ημερών από ανθρώπους που ήταν εκεί για να τον αποδοκιμάσουν, να τον χλευάσουν, να τον βρίσουν, να τον ειρωνευτούν. Οι σκηνές απερίγραπτες... Ίσως η πιο δυνατή μέρα που έχω ζήσει ποτέ εκεί μέσα για όλα τα συναισθήματα που κάποιος δεν θέλει να έχει.
Άνοιξα το παράθυρο στα δημοσιογραφικά: 7/12/2000, ΑΕΚ - Μπάγερ Λεβερκούζεν 2-0
Μετά το 4-4 του πρώτου ματς στο Λεβερκούζεν, πήγα στο γήπεδο κάπως κουμπωμένος. ''Γερμανοί είναι αυτοί, θα μας τη φέρουν'' σκεφτόμουν γεμάτος άγχος.
Όμως, η ΑΕΚ ήταν καταιγιστική! Στο 16' ο Φερνάντο Νάβας άνοιξε το δρόμο προς την πρόκριση και στο 49' ο τεράστιος ποδοσφαιριστής Βασίλης Τσιάρτας ολοκλήρωσε τον θρίαμβο.
Τότε, άνοιξα το παράθυρο στα δημοσιογραφικά και ανέβηκα στην καρέκλα. Δεν το είχα ξανακάνει, αλλά δεν κρατιόμουν. Ήθελα να κατέβω και να χωθώ μέσα στους οπαδούς. Είχα εντολή να καλύψω τη συνέντευξη Τύπου για την εφημερίδα, αλλά μέσα στη χαρά, το ξέχασα κι έφυγα για το σπίτι, λίγα βήματα πιο κάτω.
Έβαλα ένα ουίσκι και άνοιξα την τηλεόραση. Τότε είδα τον Κρίστοφ Ντάουμ να κάνει δηλώσεις. Θυμήθηκα ότι έχω και δουλειά, τρέχοντας πίσω για να προλάβω...
Όταν ο Μαλαδένης έμοιαζε Ζιντάν: 2/10/2002, ΑΕΚ - Ρεάλ Μαδρίτης 3-3
Είναι το τελευταίο μεγάλο παιχνίδι της ΑΕΚ πριν από το γκρέμισμα της Νέας Φιλαδέλφειας. Ήμουν στα δημοσιογραφικά πια, ως εργαζόμενος στο ''Βήμα'' τότε.
Ήταν ένα ματς που θα έπρεπε να τελειώσει με 5-3 ή 6-4 για την ΑΕΚ βάσει των ευκαιριών. Ο Ντέμης και ο Τσιάρτας έκαναν "μαγικά" πράγματα και ο Χρήστος Μαλαδένης ένα παιχνίδι που έκανε τους Μαδριλένους να αναρωτιούνται ποιος είναι αυτός και πώς παίζει στην Ελλάδα.
Αν δεν είχε χάσει εκείνες τις δύο απίστευτες ευκαιρίες, ίσως και να βρισκόταν στην Ισπανία μερικούς μήνες μετά. Το παιχνίδι που με είχε κάνει τότε να νιώσω ότι λίγη παραπάνω νοικοκυροσύνη και ενότητα αν υπήρχαν, η ομάδα θα έκανε πολύ μεγαλύτερα πράγματα εντός κι εκτός χώρας.
Το τελευταίο ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια: 3/5/2003, ΑΕΚ - Άρης 4-0
Το αντίο στον "Να"' ήταν έντονα συγκινησιακό. Θυμάμαι ότι δεν ήθελα να πάω, προσπαθούσα να βρω λόγους για να το αποφύγω, όμως ήταν θέμα δουλειάς.
Κι έτσι, ήπια το πικρό ποτήρι μέχρι τον πάτο, καθώς όταν είσαι υποψιασμένος πως αυτό κάτι γκρεμίζεται, δύσκολα χτίζεται την άλλη μέρα, δεν παραμυθιάζεσαι από εξαγγελίες.
Και τότε ήμουν τρομερά καχύποπτος απέναντι σε όσους έλεγαν ότι αυτό που συνέβαινε ήταν και το σωστό. Δυστυχώς, ήταν η αφετηρία 19 χρόνων ζητιανιάς. Και το ματς που πάντοτε θα θυμάμαι παρόλο που μόνιμα ήθελα να ξεχάσω.
Η εκπομπή από την OPAP Arena για τα ιστορικά εγκαίνια της ΑΕΚ: