Θα ήταν τουλάχιστον αφελές και διόλου πιστευτό το να ισχυριστεί κάποιος στην αφετηρία της φετινής σεζόν ότι η ΑΕΚ θα τα βγάζει πέρα σε δύσκολες καταστάσεις χωρίς τον Λιβάγια και τον Ολιβέιρα. Με αριθμούς να τα βάλει κάποιος στο τραπέζι, θα παρουσιάσει μία σούμα +30 γκολ στην περυσινή περίοδο. Βάσει ταλέντου ή και καριέρας να το δούμε επίσης, αυτοί οι δύο είναι οι ποδοσφαιριστές γύρω από τους οποίους οικοδομήθηκε το περασμένο καλοκαίρι το πλάνο της νέας ΑΕΚ, ποντάροντας σε πιο εποικοδομητική μεταξύ τους συνεργασία ύστερα από μία σεζόν δύσκολη για εκείνους και την ομάδα.

Τα έφεραν έτσι το ποδόσφαιρο αλλά και η δική τους προβληματική παρουσία ώστε πλέον στη σχέση τους με την ΑΕΚ έχει μπει μία θηλιά. Είναι σε τόσο οριακό σημείο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να πει ότι θα μακροημερεύσει. Και ακριβώς επειδή ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί, ο προπονητής υποχρεούται να αραδιάζει στο γήπεδο τις εναλλακτικές του. Δεν είναι κακό αυτό τελικά. Δεν είναι τόσο απόλυτος και υποχρεωτικός ο βαθμός εξάρτησης της ομάδας από τους συγκεκριμένους δύο.

Ασφαλώς έχουν τις δυνατότητες για να εμφανιστεί μία καλύτερη ΑΕΚ, όμως η υπόθεση αυτή έχει πλέον ξεφύγει από το φιλολογικό και έχει περάσει στην ουσία της. Δεν θα πεθάνει η ΑΕΚ χωρίς τον Λιβάγια και τον Ολιβέιρα αντιθέτως με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα ίσως να είναι αυτοί που έχουν να χάσουν περισσότερα. Να είναι αυτοί που πρέπει να βάλουν τη σκέψη τους να δουλέψει και να αντιληφθούν το αν θέλουν να βρίσκονται σε αυτή την ομάδα με προοπτική μέλλοντος, αν γουστάρουν να παίζουν με τη φανέλα της, το αν μπορούν να είναι οι πρωταγωνιστές της. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο Καρέρα τους έχει βάλει εκεί που πρέπει... Στην αναμονή.

Αυτό το 'μπραντ ε φερ' που παίζεται ανάμεσα στην Ένωση και στους δύο ποδοσφαιριστές τις τελευταίες εβδομάδες, αυτή η διχαστική κατάσταση με τα συμβόλαιά τους, είναι μία εσωτερική τριβή που δεν βοηθά το σύνολο να προοδεύσει. Ο Καρέρα ξέρει να το αναγνωρίζει αυτό, προφανώς επειδή ο καθρέφτης του είναι προπονήσεις και όχι μόνο οι αγώνες. Σε αυτές λοιπόν βλέπει το νεαρό Θεοδόση Μαχαίρα που και στα Γιάννενα πήρε την ευκαιρία με καλή ανταπόκριση, να σκίζεται και να προσπαθεί για τις ευκαιρίες που του αναλογούν, ελπίζοντας ότι μέσα από αυτή την πλειάδα ικανών μεσοεπιθετικών παικτών, θα κλέψει χρόνο συμμετοχής.

Και να που τα καταφέρνει. Βλέπει επίσης ο Ιταλός τον Ανσαριφάρντ να αντιμετωπίζει την ΑΕΚ ως την προοπτική που πάντοτε ήθελε στην καριέρα του, ως την ομάδα που του δίνει την ευκαιρία να επιστρέψει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και να δείξει αυτά που ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να παρουσιάσει. Εξυπακούεται ότι δεν βλέπει το ίδιο ούτε από τον Λιβάγια ούτε από τον Ολιβέιρα. Και σαφέστατα αυτό το πρόβλημα, όπως πολλές φορές έχω αναφέρει από αυτό το βήμα, εντοπίζεται στις ανοιχτές υποθέσεις των συμβολαίων τους.

Η δύσκολη φάση που η ΑΕΚ πέρνα, σαφώς λόγω και της δυσκολίας που προκύπτει από τις διαδοχικές απώλειες λόγω τραυματισμών και ως συνέπεια της διαχείρισης που αποφάσισαν να κάνουν σε αυτό το κομμάτι ο προπονητής και ο γυμναστής της ομάδας, απαιτεί την προσήλωση όλων στη στρατηγική του Ιταλού και στις ανάγκες της ομάδας. Όποιος κάνει του κεφαλιού του ή θεωρεί ότι έχει κερδίσει κάτι με το όνομά του και δεν το επιβεβαιώνει με την απόδοσή του, θα μένει στον πάγκο.

Ας αναγνωρίσουμε λοιπόν στον Καρέρα ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες καταφέρνει να κρατά τις δύσκολες ισορροπίες στην ομάδα και να βάζει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και ας περιμένουμε να τον κρίνουμε για το ποιος είναι και τι ακριβώς μπορεί να κάνει όταν θα έχει όλο το ρόστερ στη διάθεσή του. Προς το παρόν κατάφερε αυτό που έπρεπε στη δύσκολη έδρα του ΠΑΣ οδηγώντας την ΑΕΚ σε νίκη ηρεμίας και ψυχολογίας εν όψει της δύσκολης συνέχειας.